Ook al zit ik nu ver weg, ik ben de buurvrouw niet vergeten. Ik wilde haar niet eerder bellen, omdat ik nog te veel en te vaak hoestte, maar vandaag vond ik het tijd om te vragen hoe het met haar is.

Nog ongeveer hetzelfde. Haar voet wordt om de dag opnieuw verbonden en doet dan zoveel pijn dat zij er morfine voor moet innemen. Ze is weer een paar kilo afgevallen, terwijl ze toch behoorlijk veel eet. Ze mist me erg. Niet alleen vanwege de boodschappen, maar ook vanwege de gesprekjes die we voerden. Ik vertelde haar dat ik regelmatig zal bellen, maar dat ik even stil was, omdat ik corona had en dat ik daar pas nu een beetje van ben aan het herstellen. Ik blijk niet de enige. Mijn buurmeisje in Nederland, die in de kinderopvang werkt, heeft ook corona en dezelfde symptomen als ik. Daarom ziet ze haar moeder, mijn buurvrouw, die haar ook vaak placht op te zoeken, nu ook even niet. Een Marokkaanse bovenbuurman zet nu de vuilniszakken voor haar buiten en leegt haar brievenbus voor haar. En haar zoon is net op weg gegaan om boodschappen te doen voor haar. Dus dat loopt allemaal wel gelukkig

Ze zegt: ´Zal ik je eens wat vertellen?´ Jah, doe maar. Mensen zijn heel enthousiast over het schilderij dat ik van haar gemaakt heb. Ze maken er foto´s van en raken niet uitgepraat hoe goed ik de uitdrukking op haar gezicht heb getroffen. Ze schijnt volgens de bewonderaars van mijn schilderij bovendien sprekend te lijken op de enige overlevende van de Titanic, een dame met net zo een wilskrachtige en sterke uitdrukking als zij. Eerlijk gezegd zie ik de gelijkenis niet zo. Ik vind mijn buurvrouw veel knapper, gevoeliger en liever. En flink, dat wel.

Ik ben wel blij met de belangstelling en de complimenten die mijn schilderij ten deel vallen. ??. Heb ik toch niet voor niks zitten klooien met verf.

Daardoor krijg ik zin om ook het schilderij van mijn schoolvriend te gaan maken.