Soms vraag ik me af wat er gebeurt met al onze huisvlijt als wij een hoge leeftijd gaan bereiken. We hebben nu al veel werkstukje liggen, zowel hier als in Spanje. De tiffany en pyrografie van Ahmad heeft nu al veel producten opgeleverd, zowel in ons huis hier en daar als in dat van anderen. En ook mijn schilderijen beginnen talrijk te worden, zowel hier als in Spanje. Als we zo doorgaan en we worden oud, wat zal er dan gebeuren met al dat werk na onze dood. Verdwijnt het op de vuilnisbelt of bij de Kringloop of zullen er nog mensen zijn die er plezier van hebben? Ik weet het niet. Zeker is dat we allebei veel plezier hebben in het maken ervan en geen ambitie vertonen om het werk te verkopen. We zijn allebei slecht in zaken doen.
Pyrografie op hardboard 33 x 24. Tweede decoratie voor zijn kleindochter (naast het andere uiltje). In september krijgt zij er een broertje bij. Beide werkjes zullen worden ingelijst door onze lijstenmaker in Spanje
Pyrografie van Ahmad die is ingevuld met olieverf door mij. Op houten schijfje van 26 x 18 (tuindecoratie)
Vannacht betrapte ik mezelf erop dat ik ineens wakker lag en dat ik lag te piekeren over mijn schilderijtje van de leeuwin met jong. Ik was er overdag al niet tevreden over maar had het laten rusten. Ik wist dat ik er niet blij mee was maar kon mijn vinger er niet op leggen wat er aan het werkje mankeerde. In ieder geval had de kop van de moeder te veel strepen, wat haar toch nog iets tijgerachtigs gaf. Het was leeuw noch tijger en ook de achtergrond beviel me niet, maar hoe en wat dan wel? Ik weidde er verder geen gedachten aan tot vannacht. Ongemerkt was ik vanuit een diepe slaap wakker geworden en lag ik nu te denken aan oplossingen voor dit schilderijtje. Ik weet dat ik dat niet moet doen. Ik word dan klaarwakker en het schilderij word in mijn verbeelding steeds hopelozer.
Dus ik liet de gedachten met moeite los en ging weer slapen. Later droomde ik er toch nog over. Ik droomde dat ik de leeuwin helemaal licht van kleur maakte en dat haar ogen nu ook verdwenen waren. Het was verschrikkelijk. Toen ontdekte ik ook nog dat er een gat in zat. Het was ineens een canvasje geworden zonder houten frame. Maar dat canvas wat tot de draad versleten en er zat een groot gat ergens in het midden. Het vodje had iets weg van een papieren zakdoekje.
‘Dit is niks meet waard,’ zei ik tegen Ahamd en ik gooide het in de prullenbak. ‘Gelukkig hangt het origineel nog buiten,’ voegde ik eraan toen. ‘Nu kan ik het buiten gaan bewerken.’ Een maffe droom!
Vanmorgen pakte ik het ding op en nam het mee naar ons atelier. Ik besloot op het gevoel wat erin te gaan veranderen. De leeuwenkop moest minder lijnen hebben en ook de kleine mocht wel wat lichter en duidelijker. Ik besloot spontaan de groene achtergrond over te verven met een dunne laag blauw voor meer contrast. Blauw is koeler dan groen en geeft een illusie van nacht. Nu ben ik tevreden. Al ben ik dat nooit 100 %.
Behalve van onze dagelijkse ochtendwandeling genieten we ook van veel andere dingen. Voor mij zijn bijvoorbeeld de uurtjes op de hometrainer een ander hoogtepuntje van de dag. Ik kan dan me op die momenten even overgeven van wat schermgenot. (Eus’ boekenclub en series op HBOmax).
Daarnaast zijn we allebei graag met onze handen bezig. We houden allebei van eten koken en Ahmad houdt zich bezig met glasbewerking, pyrografie en tuinieren. Ik ben helemaal gelukkig met een verfkwast in de hand. Vaak moet ik me er toe zetten om te beginnen met een schilderij, maar als ik eenmaal bezig ben, dan vertoef ik in een andere wereld waarin even niets anders bestaat dan datgene wat ik aan het doen ben.
Hier twee pyrografiewerkjes van Ahmad:
decoratie op kleine schijf
decoratie pyrografie
olieverf op hout. 37 x 22
Het schilderijtje maakte ik op een eerdere pyrografie decoratie van Ahmad, die door weersinvloeden helemaal vervaagd was. Het origineel was totaal onherkenbaar geworden en leek sterk op een koe. Het was eigenlijk een tijger met jong, maar ik wist dat niet meer en maakte er een leeuwin van.
dit was het origineel
We hebben gemerkt dat pyrografie binnenshuis mooi blijft, maar dat het buiten heel snel vervaagt en dat de tekening dan onherkenbaar wordt. Gelukkig heb ik foto’s van de originelen bewaard zodat Ahmad enkele ervan nog kan bijwerken. Ik vernis nu voortaan al zijn werk in de hoop dat het dan beter blijft zitten ondanks weerinvloeden.
Ik begon al te twijfelen aan mijzelf. Zonder voorafgaand overleg maakte ik een schilderij van mijn vroegere klasgenoot P, toen ik wist dat hij terminaal ziek was. Het was bedoeld als cadeau en aandenken, maar zoiets persoonlijks kan je natuurlijk niet opdringen aan mensen. Het kwam in me op om hem vast te leggen zoals ik hem zag vanuit het zijspan van zijn motor, toen hij me trakteerde op een tocht langs de Friese landwegen. Ik zag hem van opzij tegen de blauwe lucht met een intens tevreden uitdrukking op zijn gezicht. Motorrijden was één van zijn passies en het enige dat hij nog goed kon tot kort voor zijn dood.
Toen ik P en zijn vrouw L een foto stuurde van het schilderij dat ik had gemaakt vond hij het heel mooi en verzekerde hij me dat ze het schilderij graag wilden hebben met de groetjes ook van L. Ik beseft dat het schilderij niet zozeer voor P bestemd zou zijn maar dat het meer een aandenken zou kunnen worden voor L, die op het einde van zijn leven vaak met hem in het zijspan van zijn motor heel Europa heeft doorgereisd en hem net zo kan hebben gezien als ik. Overigens is het voor de bijrijder geen comfortabele manier van reizen. Je wordt nogal door elkaar geschud bij eventuele hobbels in de weg en naar mijn idee is het zitje in het zijspan niet bijzonder veilig. Je bent daarin behoorlijk kwetsbaar.
Ziet er mooi uit, maar geen veiligheidsgordel. Je moet jezelf maar zien vast te houden om niet gelanceerd te worden
Daar gaan we dan…..
Toen P met enorme snelheid langs de landelijke wegen suisde was ik af en toe een beetje bang. Ik besefte dat hij al wist dat hij snel zou sterven, maar dat dit voor mij nog niet opging. Ik wilde me echter niet laten leiden door deze angst en daarom zette ik die van me af. Eens gaan we allemaal…Toen we na veel kilometers eindelijk ergens afstapten bij een uitspanning in Harlingen met terras met uitzicht op het water, was ik blij dat ik uit het bakje kon stappen.
Ik maakte het schilderij in Spanje. Toen hij in januari overleed kon ik helaas niet naar het afscheid voorafgaande aan de crematie gaan. Ik condoleerde natuurlijk wel L en bracht haar het schilderij in herinnering. Ze bevestigde dat ze het graag wilde hebben en we spraken af elkaar in april te zien.
Helaas kwam daarvan niets terecht, omdat ik een fietsongeluk kreeg en zeker 4 weken niet goed kon lopen. Maar aangezien zij regelmatig in de buurt van Den Haag komt sprak L met me af om het schilderij bij mij op te halen op een bepaalde datum. Op de afgesproken dag kwam zij niet en kreeg ik ook geen bericht over de reden daarvan.
Ik ben iemand die dan snel denkt dat mijn schilderij kennelijk niet belangrijk voor haar is. Sterker nog, misschien wilde zij het helemaal niet hebben en zei ze me dat alleen niet uit beleefdheid. Dat terwijl ik haar gezegd had dat ik het haar niet wilde opdringen en dat ze het gerust eerlijk kon zeggen als zij het niet wilde.
Ik was gepikeerd. Graag of niet. Ik ga niet met een schilderij achter iemand aanzeulen.
Op aanraden van de andere schoolvriend P, die ik erover appte (en vroeg of hij anders het schilderij wilde hebben omdat hij zijn beste vriend was geweest), zette ik me over mijn trots heen en nam ik contact op met L. Het gaf me een goed gevoel om deze stap te nemen. ‘Was er misschien iets tussen onze afspraak gekomen?’ Ik kreeg snel antwoord. Er was inderdaad van alles tussen gekomen, maar de 22e zou ze gelukkig weer in Den Haag zijn en het rond 13 uur komen ophalen. Of dat schikte? Ja.
En zo geschiedde. Ze heeft het schilderij opgehaald op de 22e. We hadden een openhartig gesprek in de tuin. Eigenlijk was zij enkele jaren geleden officieel gescheiden van P. Maar omdat hij haar op zeker moment belde dat hij kanker had en het niet alleen aankon heeft ze hem weer in haar leven toegelaten en besloten hem te verzorgen tot zijn dood. Wat een mooi gebaar is dat van haar!
Is zij blij met het schilderij en krijgt het een plekje? Ze zegt van wel.
We hebben geen super spannend leven, zoals ik weleens eerder vertelde in dit weblog. Maar o, wat geniet ik van die rust. Spannende dingen heb ik meer dan genoeg meegemaakt en gezien in mijn leven en het leven dat zich nu voortkabbelt in een rustig en steeds terugkerend ritme is voor mij een oase waarin ik hoop lang te mogen verblijven.
Ik weet inmiddels (na bijna 73 jaar) dat alles verandert en niets blijft en daarom koester ik elk rustig momentje.
Het schilderwerk aan de panter op een grote gescheurde houtschijf heb ik afgerond. Het verliep niet soepeltjes, omdat ik dit keer geen voorbeeld had om na te schilderen. Ik moest alles uit mijn met verf volgesmeerde duim zuigen en daar ben ik nog niet zo goed in. Af en toe zag ik het niet zitten als ik keek naar mijn geklodder. Ahmad stelde voor om het er maar bij te laten zitten. ‘Misschien leent dat stuk hout zich niet voor verf en is het zonde om er nog meer verf aan te besteden,’ zei hij. Maar ik heb nog nooit een schilderij niet afgemaakt. Dus ik ging door tot ik op een goed moment het kon laten voor wat het geworden was. Ik was niet echt tevreden, maar nu het in mijn tuin hangt te drogen, voordat ik het zal voorzien van een vernislaag, en ik er naar kijk vanaf een grotere afstand ben ik er toch blij mee. Mijn oog word er steeds naartoe getrokken.
Ik zie er mezelf in. Toen de buurvrouw me verraste met een heel onterecht grote en lelijke mond. Ik zie mezelf omkijken naar de buurvrouw (nu alweer een tijd terug). Ik zeg ’toedeloe’, trek de deur met een klap achter me dicht en keer niet terug.
Dankzij een stukje dat ik las in Jeanne´s Weblog heb ik een nieuw idee voor een schilderij. Zij kwam in Joshua Tree een prachtig enorm beeldhouwwerk tegen van de Zuid Afrikaanse kunstenaar Daniel Popper. Hij heeft al heel wat beeldhouwwerken op zijn naam staan, maar geen van al die beelden doet mij zoveel als het werk dat hij neerzette in Joshua Tree.
een beeld van 9.14 meter hoog met de titel Transmission, gemaakt in 2021 (Mojave Moon Ranch in Joshua Tree)
Er zijn veel foto´s gemaakt van dit prachtige beeldhouwwerk dat eigenlijk twee paar handen heeft. Van al die foto´s vind ik deze de mooiste qua belichting. Ik hoop dat de kunstenaar mij kan vergeven dat ik zijn prachtige beeld naschilder. Je kan het ook zien als een blijk van waardering. Ik zal het schilderij niet verkopen.
Verder kijkend zie ik dat het idee voor dit beeld eigenlijk komt van Morgan Brown en dat het uitgevoerd is door Popper. Ze hebben dus samengewerkt om dit mooie beeld tot stand te brengen. Ik zie op haar site dat er nog meer mooie foto´s zijn van dit beeld. Misschien wordt het wel een serie schilderijen. Kijkend op bovengenoemde site wordt ook duidelijk dat je niet zomaar bij dit beeld kan komen (zoals Jeanne ook al opmerkte in haar stukje)
ATTENTION: Due to the overwhelming response to our new art installation we are notifying anyone viewing this page that trespassing is NOT allowed onto the property. Close viewing is reserved for guests of the ranch. This is private property. Any trespassing and media obtained from illegal entry onto property will be legally resolved. The minimum shoot fee is $20,000.
We have constructed a turn out on Sunfair Road for the public to view and take pictures and video. Please respect our property and the natural desert land that is being destroyed by trespassers. Please do not make fake booking inquiries to ask us sculpture related questions. You can email at info@themojavemoon.com.
Streng hoor. Word bijna bang om de mooie foto´s na te schilderen ?. Gelukkig staat er niets over naschilderen.
Voor andere amateurs als ik die graag schilderen met olieverf wil ik hier een tip delen hoe je restjes olieverf kan bewaren zodat deze niet verloren gaan. Heel simpel, in de diepvries.
In een plat doosje dat je kunt afsluiten.
Ik gebruik er de doosjes voor waarin de oordopjes zitten die Ahmad bestelt op Amazon om mijn gesnurk niet te hoeven horen ´s nachts. Het mooie is ook nog dat de verf in de diepvries onbeperkt houdbaar is en dat hij direct te gebruiken is als je hem uit de diepvries haalt. De verf is dan dus niet hard bevroren maar gewoon smeerbaar. Ik vind het een mirakel.
Ik zie dat mijn ijskastdeur wel een sopdoekje kan gebruiken. Wat kunnen foto´s toch wreed zijn ?.
Ik was een tijdje stil hier in dit weblog. Soms denk ik dat ik misschien maar beter kan schilderen dan hier schrijven. Veel kan niet in woorden worden uitgedrukt en waar woorden tekortschieten komen beelden van pas.
olieverf 40 x 40. Helemaal tevreden ben ik nooit, maar op een gegeven moment moet je het ´loslaten´en er niet meer aan zitten prutsen.
Het heeft hier nu eindeliijk flink geregend, dagen achtereen. Vandaag was er ineens een droge dag, maar het weerbericht liet ons zien dat het morgenochtend om 4.00 uur weer gaat regenen. Dus ik besloot te wassen zoveel ik kon zodat de kleding zoveel mogelijk kan wapperen in de wind. Terwijl ik nog een was uithing werd ik gadegeslagen door één van de katten van Miguel, de kattenman. Hij heeft er inmiddels 7! De katten die ons al kennen zien we niet, maar de nieuwkomers zijn nog nieuwsgierig
Dit lieverdje bleef rustig naar me kijken en schrok niet van mijn camera of mijn gedoe met de was. Ze kijkt een beetje zielig, vind ik
Laatst vroeg de vriendin van Miguel ons vanaf het dak of wij een kat van hun wilde hebben. We hebben bedankt, omdat het halfjaarlijks heen en weer slepen van een kat voor ons geen optie is.
En verder gebeurt er niet veel. We zitten hier goed.
Ik heb het niet goed bijgehouden. Wat we gefabriceerd hebben de laatste tijd . Met name het glaswerk van Ahmad heb ik niet genoeg bijgehouden. Hij maakte ooit een potloodhouder voor mij en heeft er daarna nog een paar gemaakt voor zijn dochters. Die kozen voor een wat moderner ontwerp dan het klassieke bloemetje wat ik zo prachtig vond.
Het houdertje van Z heb ik niet gefotografeerd voor zijn galerij en nu moet ik wachten tot ik in haar huis ben om dat alsnog te doen. Maar van die van V heb ik wel een foto.
Nu heeft hij er net één af die hij voor zichzelf maakte.
Hij houdt ook meer van klassiek
Tenslotte is nu mijn schilderijtje ook af. Ik kleurde een oud pyrografiewerkje van Ahmad in met olieverf. Ahmad is er heel blij mee. Het was snel klaar. Nu kan ik verder met het schilderij van P, mijn klasgenoot van lang geleden.
pyrografie en olieverf op hardboard. 19,5 x 25 cm
Ik vind niet dat wij echte artiesten zijn, maar ik moet wel zeggen dat het een heel voldaan gevoel geeft bij ons allebei als wij weer iets hebben kunnen afmaken. Het is zo een lekker tastbaar resultaat.
Ook al zit ik nu ver weg, ik ben de buurvrouw niet vergeten. Ik wilde haar niet eerder bellen, omdat ik nog te veel en te vaak hoestte, maar vandaag vond ik het tijd om te vragen hoe het met haar is.
Nog ongeveer hetzelfde. Haar voet wordt om de dag opnieuw verbonden en doet dan zoveel pijn dat zij er morfine voor moet innemen. Ze is weer een paar kilo afgevallen, terwijl ze toch behoorlijk veel eet. Ze mist me erg. Niet alleen vanwege de boodschappen, maar ook vanwege de gesprekjes die we voerden. Ik vertelde haar dat ik regelmatig zal bellen, maar dat ik even stil was, omdat ik corona had en dat ik daar pas nu een beetje van ben aan het herstellen. Ik blijk niet de enige. Mijn buurmeisje in Nederland, die in de kinderopvang werkt, heeft ook corona en dezelfde symptomen als ik. Daarom ziet ze haar moeder, mijn buurvrouw, die haar ook vaak placht op te zoeken, nu ook even niet. Een Marokkaanse bovenbuurman zet nu de vuilniszakken voor haar buiten en leegt haar brievenbus voor haar. En haar zoon is net op weg gegaan om boodschappen te doen voor haar. Dus dat loopt allemaal wel gelukkig
Millvina Dean
Ze zegt: ´Zal ik je eens wat vertellen?´ Jah, doe maar. Mensen zijn heel enthousiast over het schilderij dat ik van haar gemaakt heb. Ze maken er foto´s van en raken niet uitgepraat hoe goed ik de uitdrukking op haar gezicht heb getroffen. Ze schijnt volgens de bewonderaars van mijn schilderij bovendien sprekend te lijken op de enige overlevende van de Titanic, een dame met net zo een wilskrachtige en sterke uitdrukking als zij. Eerlijk gezegd zie ik de gelijkenis niet zo. Ik vind mijn buurvrouw veel knapper, gevoeliger en liever. En flink, dat wel.
Ik ben wel blij met de belangstelling en de complimenten die mijn schilderij ten deel vallen. ??. Heb ik toch niet voor niks zitten klooien met verf.
Daardoor krijg ik zin om ook het schilderij van mijn schoolvriend te gaan maken.
De volgende keer dat ik boodschappen voor haar doe zal ik het haar brengen, ingelijst en wel. Ik ben er zelf best tevreden over. Vind het mijn beste schilderij tot nu toe. Ik hoop dat zij het een mooie plek zal geven.
olieverf 30 x 40
En opnieuw heb ik een plan voor een schilderij. Ik wil mijn vriend P. schilderen zoals ik hem zag vanuit mijn positie al bijrijder op zijn motor. Helemaal in zijn element en met een heel tevreden uitdrukking op zijn gezicht. Ik maakte een momentopname uit het filmpje dat ik maakte van mijn bezoek aan hem een dikke week geleden. Ik zal het met dit minifotootje moeten doen.
