Terwijl Ahmad elke dag langdurig en geconcentreerd bezig is aan het vervaardigen van een tiffany raamdecoratie, ben ik iemand die alleen af en toe langs het schilderijtje loopt dat ik aan het maken ben en dan kan ik daarmee soms een half uur tot een klein uurtje mee bezig blijven. Soms zelfs nog minder. Dan verander ik alleen een klein dingetje dat in mijn oog springt en roept om bijstelling. Ik kan niet lang achter elkaar schilderen. Dat deed ik in het begin van mijn schildertijd wel. Ik bleef maar doorgaan en soms ‘zag’ ik het niet meer, maar dan klodderde ik toch door, met frustratie tot gevolg. Ik moet het hebben van weglopen en dan weer terugkomen en opnieuw kijken. Daarom bewonder ik schilders die wel uren kunnen blijven schilderen en een portret bijvoorbeeld afmaken in 4 uur tijd. Ze stappen wel af en toe naar achteren, maar gaan vervolgens door. Ik stap ook naar achteren en stoot daarbij soms per ongeluk Ahmad of zijn bureaustoel aan, maar ik moet het vooral hebben van echt weglopen uit de ruimte en bezig gaan met wat anders.

Ik legde gisteren de laatste hand aan een schilderijtje voor mijn jongste dochter. Naar een foto waarop zij staat afgebeeld als driejarige met haar negenjarige grote zus. Als ze wil mag ze het hebben. Met lijstje en al.

Wat ik nu ga maken weet ik nog niet. Maar ik heb zin om te gaan tekenen. Laatst, toen we kerst vierden, ging de vriend van mijn jongste dochter even aan tafel tekenen met de oudste kleindochter. Hij tekende uit zijn hoofd heel leuke karikaturen van dieren. Een aap, een leeuw, een slang en een giraffe. De uitdrukking op de gezichten van de dieren was geweldig getroffen. Ik ga nu proberen na te tekenen uit mijn hoofd wat hij daar tekende. Een mens is nooit te oud om te leren.