De buien zijn toch gekomen. Dat had de natuur hier wel nodig. Het is gezellig in ons dakhuisje, als de lucht grijs is en er minder schel licht door de ramen naar binnen schijnt. Ik vind het zoals altijd wel sneu voor de mensen uit het buitenland, die toevallig de afgelopen tijd een week of 8 dagen zijn overgevlogen om hier een fijne strandvakantie te beleven. Het was deze week geen strandweer. Als de zon scheen, dan woei er een harde wind. En nu hebben we dus te maken met grijze wolken en regen.

Ik heb besloten toch maar weer de verfkwast ter hand te nemen. Ik kan toch niet alleen maar me bezig houden met lezen en kijken. De actieve houding van Ahmad naast mij werkt altijd aanstekelijk en haalt me uit mijn luiheid.

Ik wil de dochter van Ahmad met haar vriend en de baby schilderen. Van een foto die genomen is door haar oudere zus, die de enige is van de familie die het baby´tje al in het echt heeft gezien. Dit omdat zij de chauffeur was die hen naar en van het ziekenhuis reed om te bevallen.

Het zal niet eenvoudig zijn deze gelukkige jonge mensen en hun pasgeborene te schilderen. Als het mislukt hoeft niemand ervan te weten. Het is leuk om ermee bezig te zijn en ervan te leren. Als het wel lukt, dan hebben zij misschien een herinnering aan een heel mooi moment in hun leven.

Wij kunnen waarschijnlijk op de helft van oktober naar hun toe.