Om kort te zijn: ze is hier niet meer. Waarschijnlijk heeft haar baasje (V) haar en het andere katje met succes ergens kunnen plaatsen, want wij zien haar al langer dan een week niet meer op het dak.

Achteraf denk ik: Ahmad had haar niet bang hoeven maken. Ze ging toch weg. En sentimenteel als ik soms ben, denk ik ook: misschien kwam ze graag bij ons binnen en was ze op zoek naar een huisje naar haar zin. Maar dat zijn zinloze gedachten. Ahmad zegt: ´We konden haar toch niet houden´. En dat is ook zo.

Ik ben wel blij dat ik fotootjes van haar heb gemaakt. Zij is één van de voorbeelden van de waarheid achter de lijfspreuk van mijn broer: ´Alles verandert en niets blijft´.

Zo beseften wij laatst ook dat de figuren die wij kenden en die wat kleur gaven aan dit vrij traditionele en gezapige dorp er niet meer zijn: onze lieve vriendin Nati (de taxista), ´el vagabundo´, die een lieveling was van het dorp en ´el aristocrata´. Ze zijn alle drie overleden.

De weg beneden ons dorp, waar we altijd onze kleine wandelingen maakten, is niet langer gedeeltelijk geasfalteerd maar nu volledig geasfalteerd en dat maakt dat het rustieke van deze wandeling definitief voorbij is. Het is nu een sluiproute, waarlangs zelfs vroeg in de ochtend auto´s heen en weer sjezen. Alleen de blaffende honden, de balkende ezel en de luid kraaiende hanen komen nog boven het geraas van de motoren uit. En om maar niet te spreken van het lelijke bouwwerk aan het einde van onze vroeger doodlopende weg. Ze hebben het monsterlijke betonwerk nog altijd niet ingewijd.

Maar het is beter mee te gaan met de flow en de goede herinneringen te bewaren als kleine schatjes. En openstaan voor al wat op je pad komt, elke dag weer.