Daar moet ik aan denken, als ik ons door ons dakhuisje zie lopen. Ahmad met een blote bast en ik ook met een kort broekie en een sport-BH. Net als Tarzan en Jane, op het feit na dat wij niet zulke ´killer body´s´ hebben. Maar dat maakt hier niet uit, want niemand kan naar binnen kijken in ons hooggelegen stulpje. Het is lekker gemakkelijk om zo schaars gekleed rond te lopen en de temperaturen zijn er nog naar. Je bent zo aangekleed en ook zo weer uitgekleed.

Het luieren gaat me erg goed af. We nemen niet eens de moeite om de deur uit te gaan. Waarom zouden we op het strand gaan zitten lezen tussen allemaal ingevette andere lijven, als we dat ook hier kunnen doen, in de koelte van ons privédomein. Vandaar dat er geen foto´s te delen zijn en ook heb ik geen spannende belevenissen te melden. Er is overigens weinig wat ik het beschrijven waard vind. Ik kan meningen gaan geven, praten over de teloorgang van de natuur om ons heen, de strijd om steeds meer winst en consumptie, het nadeel van botox en implantaten, de onzekere toekomst van de mensheid, onrecht in de wereld, enzovoort. Maar ik krijg elke dag meer het idee dat mijn mening er niet toe doet en dat ik die alleen nog wil geven als erom gevraagd wordt.

Dus bij geen nieuws, geen stukje in dit weblog. Jullie hebben daar immers ook niet om gevraagd ?.

Gisteren liep ik in onze relatief lange gang hier en toen zag ik op de balkonrand een kattenlijf met een lange bruine staart verdwijnen. Even later op het balkon, keek vanaf het dak een klein beige gestreept kattengezichtje mij aan. In het donker meende ik toch echt Houdini te herkennen. Ze is er dus nog! Maar ik denk dat haar baasje haar nu zoveel mogelijk binnen houdt. En dat kan nu gemakkelijker, nu het hier niet meer zo gloeiend heet is.

´Je moet haar niet meer bang maken, hoor´, zeg ik tegen Ahmad. ´Ik wil haar hier niet meer binnen hebben´, antwoordt hij. Nu hoop ik dat hij haar niet meer tegenkomt.