Het is al een tijdje af, maar elke dag keek ik nog even of er wat moest veranderen. En eigenlijk houdt het dan nooit op. Je moet er gewoon een keer een punt achter zetten, want anders gaat het hele proces tegenstaan. Tevreden ben ik nooit, maar hoe zou dat ook kunnen als je een beginneling bent op leeftijd. Ik ben niet meer dan een zondagsschilder, zoals Johan Derksen dat noemde in de afgelopen aflevering van ´sterren op het doek´. Ik was wel onder de indruk van het werk van met name de tekenaars in deze aflevering. Weer eens bleek hoe belangrijk het ook is om naar de persoon die je schildert te luisteren en goed te bedenken wat deze wel en niet belangrijk vindt, als je deze gaat portretteren. Dat had de houtskooltekenares goed begrepen en terecht koos Johan voor haar tekening. Mooi gedaan met die staafjes houtskool en wattenstokjes waarmee zij werkt. Ik vind houtskool een prachtig medium om mee te werken, maar ik begrijp niet hoe deze knappe meid dat doet zonder zelf helemaal zwart te worden op haar handen en gezicht van die houtskoolstaafjes. Ik zou in haar plaats mezelf en het doek helemaal onder smeren op de plaatsen waar dat niet bedoeld is.

Toch viel me op dat kunstwerken in zwart wit heel mooi kunnen overkomen en minder opdringerig ogen dan werken in kleur. Ik kan me voorstellen dat mensen met een moderne inrichting liever zo een zwart wit werk in huis willen hangen dan een gekleurd schilderij, vooral als het een portret betreft. Dat zwart-witte komt dramatisch en gevoelvol over zonder te uitdrukkelijk aanwezig te zijn.

Mijn laatste schilderij is wel behoorlijk kleurrijk, maar gelukkig niet al te groot van afmeting. Ik maakte het voor de trotse opa van dit kleinkind.