Coronamaatregelen in Spanje vs Nederland

Corona kaart van vorige week donderdag (NB wordt wekelijks elke donderdag aangepast

Gisteren werden in Nederland nieuwe coronamaatregelen aangekondigd, niet overal even goed ontvangen door het hier en daar morrende volk.

Het is ook wel een overgang als je eerst te horen krijgt dat je mag dansen met Jansen en dat overal de mondkapjes af mogen en dat nu ineens op meer plaatsen dan tevoren een QR code nodig is om binnen te mogen en dat in afgesloten ruimtes nu weer een mondkapje gedragen moet worden. Sommigen ervaren zo een mondkapje als een muilkorf. En dat terwijl het dragen van een mondkapje in de herfst en winter veel beter te verdragen is dan in de hitte van een subtropische zomer, zoals men hier in Spanje te verduren heeft.

Zoals op de kaart hierboven te zien is, hebben Spanje, Frankrijk, Italië en een deel van Scandinavië de coronaverspreiding aardig onder controle. Hier in Andalusië kleurt de kaart zelfs groen. Hoe doen die landen dat?

Ik kan alleen maar vertellen hoe het hier in de Spanje is. Hier worden per autonoom gedeelte van Spanje de corona- maatregelen vastgesteld, al naar gelang de ernst van het besmettingsgevaar.

In Andalusië is er weinig besmetting, maar alsnog draagt men hier in gesloten ruimtes altijd een mondkapje. Overal aan de ingang van winkels en gelegenheden staan flesjes met desinfecterende vloeistof. In de café´s en op de terrassen is het gezellig druk. Mensen dragen een mondkapje als zij naar binnen gaan of naar de WC moeten, maar uiteraard tijdens het nuttigen van voedsel en drinken niet. De obers hebben allemaal een mondkapje op.

Buiten hoeft geen mondkapje gedragen te worden, tenzij men zich bevindt op plekken waar men geen anderhalve meter afstand kan houden. En dit heeft men dus de hele zomer volgehouden, ook toen het erg heet was onder de brandende zon. Je hoort mensen hierover niet klagen. Het laten zien van de QR code om binnen te mogen op plaatsen wordt hier niet gevraagd. Er wordt dus geen onderscheid gemaakt tussen wel en niet gevaccineerde mensen. Er wordt wel over gesproken om een dergelijke eis in te voeren, maar deze wet is er nog niet door. En misschien is dat ook helemaal niet nodig, als je kijkt naar de goede resultaten die al behaald zijn in een groot deel van Spanje.

Ik herinner me nog dat in Nederland werd gezegd dat mondkapjes nergens toe zouden dienen. Ik denk niet dat die bewering steek houdt gezien de feiten. Dat een mondkapje prettig is wil ik niet beweren, maar als het een bescherming biedt, wil ik het best opzetten, ook al ben ik ingeënt.

Ik denk dat het inderdaad een kwestie is van solidariteit, die je in sommige samenlevingen meer aantreft dan in andere samenlevingen, waarin al jaren de nadruk wordt gelegd op individuele vrijheid als een nastrevenswaardig doel.

´The rain in Spain

Stays mainly in the plain´ is een liedje uit een musical of een muzikale film. En hier lijkt dat nu even op te gaan. Terwijl het in een groot deel van Spanje al geregend heeft of nog regent, zoals in Sevilla, moeten wij het hier in het zuiden van Andalusië doen met een paar druppels tot op heden. Dat is voor ons heerlijk, want wij kunnen dagelijks nog buiten eten en ik zit hier nog in mijn hempie, maar voor de natuur is het niet best. Ook is het de vraag hoe lang deze veroño (een samensmelting van het woord verano en atoño om een zachte herfst uit te drukken) nog gaat duren. Met de klimaatveranderingen die nu plaatvinden kan je nergens meer op rekenen en kan je overal ter wereld verrast worden door onverwacht geweld van wind en/of regen, hitte of kou.

Zon komt op boven Malaga

´Ochtendrood regen in sloot´ luidt het gezegde. We zullen zien.

Wat kleur jij mooi op de foto, gezeten naast het smurfenhuis ☺
Wat staat ons te wachten?

Ik beluisterde net een debat op ruzietoon op NPO1 over de maatregelen om de klimaatverandering te stoppen. De tijd dringt.

Het Spaanse vreemdelingenlegioen

Op onze wandelingen merken we op dat de versiering in Alhaurin de la Torre ter gelegenheid van de Día de Hispanidad nog steeds niet verwijderd is. Ik bekijk nog eens één van de vele foto´s die op grote posters langs de met parapluutjes in de kleuren van de Spaanse vlag overdekte laan staan tentoongesteld.

eerbetoon op de foto

En dan vraag ik me af wat toch dat verband is tussen deze militairen en de gebeeldhouwde figuur van Christus aan het kruis. Het komt op mij vreemd over: die innige relatie tussen dit fascistische legeronderdeel en de zachtmoedige figuur van Jezus. En de eerbied die de soldaten betonen aan een figuur die zij kennelijk ervaren als een soort beschermheilige.

Ik zoek er wat meer info over op internet.

Het Spaans Legioen (Spaans: Legión española), het voormalige Spaanse Vreemdelingenlegioen, is een elite-onderdeel van het Spaanse leger. (zoals Wikipedia ons vertelt)

Ik kopieer verder dit stukje erover uit de volgende toeristische internetpagina:

“Door deze Legionarios krijgt de processie het karakter van een militaire parade. De Legión Española is de Spaanse variant van het Vreemdelingenlegioen en is tegenwoordig een elite-groep binnen het Spaanse leger. La Legión werd in 1920 opgericht om de opstanden in Marokko te kunnen bolwerken.

Malaga - Semana Santa

De legionarios werden onderworpen aan een bikkelharde training om snel, efficiënt en medogenloos weerstand te bieden aan de rebellen. Indertijd werd veel gerecruteerd onder de gevangenisbevolking, die zich massaal opgaf voor deze ‘heropvoedingstraining’ in de hoop op die manier een lange gevangenisstraf te ontlopen.

Alle soldaten ondergingen deze zware training en werden gedwongen absolute trouw te zweren aan het vaderland en aan de kerk.  De band met de kerk is om die reden erg sterk. Vandaag de dag bestaat de Legión uiteraard niet meer uit ex-gevangenen, maar uit professionele militairen, die een speciaal en nog altijd erg zwaar trainingsprogramma moeten volgen.

Tijdens Semana Santa doen de Legionarios eer aan de sterke band met de kerk en begeleiden ze de tronos van de verschillende processies door heel Andalusië. Daarbij marcheren ze in strikte orde en met militaire precisie, toegejuicht door een menigte die bijzonder veel respect heeft voor de elite-eenheid.”

Inri
Processie tijdens de Semana Santa

Franco leeft voort in veel van de harten van de Spanjaarden?

Als jullie me missen….

…Dan ben ik vissen, pissen……..nee….ik ben aan het schilderen, rummikubben, bellen met kinderen, lezen (alle boeken van Kees van Beijnum) en kijken naar Netflix op de fiets (momenteel de serie ´Wanted´). Even geen inspiratie om hier mijn hart te luchten. Er is te veel om over na te denken en te weinig om te willen delen. Dan maar wat plaatjes:

Het is nu wat frisser

Maar nog steeds kurkdroog. We doen onze wandelingetjes in de buurt in de ochtend en ik heb weer een idee om te gaan schilderen. Opnieuw de angst voor het wachtende canvas, dat wel al voorzien is van een onderlaag. Ik wil doorzetten, dus vandaag de eerste lijnen gaan zetten (contouren). Verder geen nieuws. Nog een maand en dan gaan we weer naar NL.

Scharrelende pauwen in de verte
De versiering van de día de Hispanidad is er nog steeds.

De heenreis naar Zuheros

Die verliep goed op een paar hindernissen na en een tragische botsing onderweg.

We gingen niet rechtstreeks naar de plaats van bestemming, maar maakten een omweg. Dat was omdat Ahmad op de heenweg membrillo wilde inslaan, rechtstreeks van de fabriek. Crema de membrillo is een soort mousse, gemaakt van een vrucht, genaamd membrillo (kweepeer) . Hier in Spanje wordt deze vrucht verwerkt tot een dikke mousse en deze wordt vaak gegeten in combinatie met kaas.

Wij eten dagelijks bij het avondeten schapenkaas met membrillo als toetje.

Na wat omzwervingen bereikten we onze vertrouwde leverancier van membrillo. We kochten direct maar zes dozen met zes pakjes membrillo.

Dat we via een omweg San Lorenzo bereikten kwam doordat we eerst naar een andere leverancier reden, die we nog niet kenden. Ahmad wilde eens wat anders proberen. Dat bleek geen succes, want deze in een trieste achterbuurt gelegen leverancier leverde niet aan particulieren, maar alleen aan bedrijven. Gelukkig was San Lorenzo niet ver ervandaan, maar de weg erheen bleek geen zegen te hebben voor ons en een in het bijzonder voor een hond.

Op een tweebaans weggetje met tweerichtingsverkeer zag ik ineens vanaf mijn plek naast de bestuurder een bruine hond tevoorschijn komen uit de bosjes. De hond leek mijn richting op te kijken, maar liep alsnog zomaar de weg op. Ik slaakte een gil, maar Ahmad kon niet meer remmen. Het gebeurde te plotseling. We hoorden een doffe klap. Ahmad zag vervolgens in zijn achteruitkijkspiegel de hond de weg over rennen naar de overkant en verder het veld in. Het dier had dus een flinke klap gehad, maar was niet onder de wielen gekomen. Hij kon nog lopen.

We waren er allebei stil van en ik kon het lieve koppie van de slanke bruine hond een tijdlang niet vergeten. Ik hoop dat het dier snel is thuisgekomen en dat zijn eigenaar heeft gezien dat hij gewond was en hem heeft laten nakijken door een dierenarts. Toen we bij aankomst de auto nakeken, zagen we wat haartjes van de hond op onze bumper en de (plastic) bumper was een beetje ontzet, maar ik kon hem zo weer terugduwen. Ik hoop dat de bumper enigszins heeft meegeveerd en de klap meeviel voor de hond.

Dit ongeval legde een domper op het begin van onze vakantie. Ik vroeg me nog een tijd af waar de hond is heengerend en of hij wel een baasje of vrouwtje heeft die hem verzorgt. De ervaring leert dat hier dit type honden gebruikt worden voor de jacht en vervolgens worden afgedankt en aan hun lot overgelaten. ?

Beelden van ons reisje

Zoals jullie zien op het filmpje, mooi samengesteld door Ahmad met foto´s gemaakt door ons allebei (sommige foto´s van mij bleken toch bruikbaar), waren er veel katten in het hotel. Wij vonden dat heel gezellig, vooral omdat ze zich heel decoratief opstelden, direct de eerste dag al.

Ook vond ik het leuk om elke dag langs de schapen en geiten te lopen, die pal naast onze route in een grote groep bij elkaar waren op een stukje grond. De eigenaar van de dieren vertelde ons dat hij er al een tijd niet op uittrekt met zijn kudde. De natuur is zo kurkdroog, dat er niets meer te eten is voor zijn dieren. Ze worden elke dag binnen in de stal gevoerd .

Het viel ons natuurlijk ook op dat de natuur veel droger was dan de vorige keer dat wij deze route wandelden, want dat was in het voorjaar. Er waren toen veel wilde bloemetjes te zien en alles oogde groener.

Ik zag wel, net als de vorige keer, een hop vliegen, die Ahmad helaas niet zag. Daar word ik altijd blij van. Het was een heerlijke vakantie, met als enige minpuntje het eten. Hoe chique het hotel ook was, het eten viel ons weer tegen. We hebben kennelijk een verwende smaak. We waren blij weer thuis te zijn en zelf te kunnen koken ?. Op dit moment ruik ik de heerijke puchero (soep), die Ahmad aan het klaarmaken is.

Museum

Eén van de weinige foto´s die ik wel mooi vind van mezelf

Ik ben niet zo een museum fanaat en Ahmad ook niet. Maar Ahmad houdt veel van geschiedenis en daarom had hij veel zin om het museum in Zuheros te bezoeken, wat we deden op de tweede dag.

Het museum bestaat uit drie onderdelen. Je hebt het oudheidkundig gedeelte in één gebouw, het gedeelte met gebruiksvoorwerpen uit de laatste eeuwen in een een ander pand en je hebt een gedeelte waarbij je in de kasteelruïne kan binnengaan en daarin de trappen kan beklimmen tot in de toren. Laatstgenoemde activiteit gaf schitterende doorkijkjes en vergezichten.

Ahmad was helemaal enthousiast over het museum met de gebruiksvoorwerpen van vroeger. Er was daar dan ook veel te zien over oude ambachten en interieurs, maar vooral ook de voorwerpen die werden gebruikt in de landbouw. Veel van die voorwerpen heeft hijzelf gebruikt, toen hij met zijn vader en andere familie op het land werkte. Hij begon daarover enthousiast te vertellen. Ik hoorde dat wat sullig aan, omdat ik niet alles begreep wat hij uitlegde, maar ik vond het heel leuk om zijn enthousiasme te zien en het het jeugdsentiment dat bij hem bovenkwam.

Hij maakte als eerste filmpje een filmpje van het museum met de gebruiksvoorwerpen.

Ahmad is de fotograaf

Onze stralende fotograaf ?

De vakantie was heerlijk. We waren in feite niet in Doña Mencía, want dat is een stukje verderop. Ons hotel lag dichtbij de heuvel waarop het dorp Zuheros zich bevindt. Het is een heel mooi dorpje met wegen die steil omhoog en omlaag gaan. We zijn daar vanuit het hotel tweemaal naartoe gewandeld. De klim en de afdaling waren dermate steil, dat we er na twee keer die wandeling een beetje spierpijn aan overhielden in onze dijen en kuiten.

Ahmad en ik maakten allebei foto´s. Net bekeek ik de mijne en die van hem en constateerde dat die van hem een stuk beter waren dan die van mij. Ik weet niet wat me bezielde, maar veel van mijn foto´s zijn te haastig geschoten en soms onscherp en bewogen. Een flink aantal kan zo de prullenbak in. Maar die van Ahmad zijn juweeltjes en geven goed de mooie sfeer en schoonheid weer. Hij zal ook de video´s maken dit keer.

Ik zal wel een klein filmpje delen van wat filmclipjes die ik maakte van de reis erheen. Die reis was ook al voorpret en ik kon filmen, omdat ik niet reed op de heenweg. Verder zal ik enkele foto´s plaatsen die wel gelukt zijn. We hebben keus genoeg.