Hier zijn de dagen niet zo donker. Overdag schijnt er een stralend zonnetje en het wordt een stuk later donker dan in Nederland. Maar toch ben ik al ´in de mood´ voor kerstgedachtes. Als we naar de winkel gaan, zit er bij elke ingang wel een man of vrouw met een uitnodigende boodschappentas en een kartonnen bord met de tekst: ´Ik heb geen werk en vraag eten voor mijn kinderen´. Al een paar keer hebben we boodschappen gedoneerd, door mij zorgvuldig uitgezocht. Maar het is wel een plotselinge invasie van ´boodschappenvragers´. Bij de Mercadona, de Aldi, de Lidl, enzovoort. ´Zou er een organisatie achter zitten?´ vraag ik Ahmad. Hij weet het niet. Wel is hij van het principe dat hij wel boodschappen wil doneren maar geen geld. Eigenlijk houdt hij helemaal niet van bedelaars, deze door een werkzaam leven geharde man. Hij heeft in zijn jonge jaren als lager geschoolde ook vaak moeten zoeken naar werk en ging daarvoor helemaal naar Barcelona. Hij gaat uit van het principe dat er altijd wel werk is. Als je maar zoekt.

Enfin, de plotseling overal opduikende bedelaars bij elke winkelingang zijn dus een verschijnsel dat een beroep doet op de kerstgedachte. Al weken hangt hier boven de straten kerstversiering. Hier heeft men niks te maken met Sinterklaas.

Ik bespeur in mezelf de laatste tijd een kleine verandering. Ben minder actief dan anders en denk daarbij: ´Dat mag gerust voor een oudje van 71 jaar. Laat Ahmad maar brommen met zijn slijptol. Ik neem het ervan en doe alleen wat echt moet´. Je hoeft trouwens niet oud te zijn om te genieten van een activiteit-loos, contemplatief leven. Ik kon dat al als nog niet schoolgaande kleuter of peuter. Kan me nog herinneren hoe ik het heerlijk vond zomaar wat uit het raam te kijken, terwijl mijn moeder onder begeleiding van een muziekje het huishouden aan het doen was. Ik was een rustig kind en ben nu eigenlijk ook een rustig oudje. Dankzij Ahmad ben ik af en toe ook nog wel eens actief met iets creatiefs bezig. Zien werken doet werken, maar niet altijd!

Gisteren ging ik wat mensen die ik van heel vroeger ken opzoeken op google. Ik heb met zoveel mensen alle contact verloren door verhuizingen en dergelijke. Vroeg me ineens af hoe het nu gaat met die mensen. Wat zijn ze gaan doen in hun leven? Leven ze nog? Toen realiseerde ik me dat ik me van sommigen niet meer herinner dan de voornaam en niet eens de achternaam. Dan is het moeilijk zoeken. Maar van enkelen wist ik nog de hele naam en dan zie je van alles op google. Welk beroep iemand uitoefent zie je vaak op LinkedIn. Sommigen blijken een twitteraccount te hebben, waarop ze gedachten spuien die een inkijkje geven in hun interesses. Anderen hebben zichzelf zo afgeschermd dat er niets van ze te vinden is op internet. Of ze zijn stilletjes overleden.

Wat me schokte was dat twee docenten onder wier begeleiding ik mijn psychologiestudie afrondde overleden zijn. Natuurlijk, ze waren wat jaren ouder dan ik, maar toch geeft het een gevoel van verlies. Ook al had ik helemaal geen contact met deze mensen, die een stuk succesvoller waren in hun beroepscarrière dan ik.

En zo lummel ik wat aan. Het is best heerlijk, dat niksen. Ik deed het al als baby en dat komt nu helemaal terug. Ik gaf als baby geen kik. Soms ging mijn moeder kijken of ik nog wel leefde en dan zag ze me wakker in de wieg liggen met mijn ogen wijd open, kennelijk tevreden met mijn eenzaamheid. Het duurde meer dan een jaar voordat ik aanstalten maakte om te gaan lopen. Maar dat kan ook gelegen hebben aan het feit dat ik weinig uit de box werd gehaald en we in die tijd erg klein behuisd waren. Kortom, ik was geen onruststoker en dat ben ik nu nog steeds niet.