Tja, dan weet ik zeker dat ik behoorlijk oud ben geworden. Hij werd geboren toen mijn jongste zoon net 7 jaar was. Dus het leeftijdsverschil tussen die twee is niet groot.

Op de één of andere manier staan de dingen die ik met deze kleinzoon meemaakte me nog heel helder voor de geest. Als baby woonde hij een aantal jaren met zijn ouders bij me in huis en later bracht ik hem vaak naar school in de vruchtenbuurt in Den Haag, want mijn dochter was toe nog politieagent met onregelmatige diensten. Eerst was dat op de brommer en later (toen ik me eindelijk een rijbewijs gunde) met de auto. Daarna moest ik dan snel door naar mijn werk. Ik kan me verschillende momenten herinneren die ik met hem deelde en waarover we toen spraken. Dat heb ik minder met de andere kleinkinderen.

´Je haalde zijn (8 jaar jongere) broertje ook weleens op van de opvang,´ zegt Ahmad vanmorgen bij het ontbijt. ´Is dat zo en welke opvang dan?´ Ik herinner me die opvang niet meer. En nu ineens, al schrijvende, komt in mijn herinnering terug dat deze kleinzoon zich altijd verstopte als ik hem kwam halen van de opvang. Dus ik weet het nog wel. Maar waar die opvang zich bevond, weet ik niet meer. Ahmad weet het wel, maar toen hij me het vanmorgen op googlemaps aanwees begon het me nog steeds niet te dagen.

´Zou mijn geheugen aan het aftakelen zijn?´ vraag ik Ahmad. ´Welnee, ik denk het niet,´ meent hij. Hij zegt dat hij zich ook weleens iets niet meer kan herinneren wat ik me wel herinner.

Even later drinken we koffie op het terras. Als ik daarna afwas, vraag ik Ahmad of hij mijn telefoon wil pakken die ik onder de tafel in de schaduw heb gelegd. ´Dat hoeft niet,´ zegt hij. Je telefoon ligt al binnen op tafel. Kennelijk heb ik hem zelf al binnen gelegd. Maar dat weet ik niet meer. ? Laten we het er maar op houden dat je sommige dingen zo automatisch doet, dat je ze niet in je geheugen opslaat. ?

Ik ben mijn kleinzoon niet vergeten te feliciteren ?