Categorie archieven: Ons leven in Andalusië

Welke mening telt

Geplaatst op door
Beantwoorden

Ik weet weinig te schrijven. Ik kan het hebben over het weer, dat hier ook wisselvallig is, maar veel lekkerder dan in NL. Ik kan het hebben over wat we zoals doen hier. Niet veel bijzonders. Ik kan meningen gaan geven over de wereld om ons heen en de mensen. Alles is mogelijk, maar er is al genoeg te vinden op dat gebied.

Het merkwaardige is dat de mening van een bekend persoon tegenwoordig als belangwekkender wordt gezien dan die van een ´nobody´. Het is niet van belang in hoeverre een persoon verstand heeft van een bepaald thema. Belangrijk is dat mensen de persoon ergens van kennen (de persoon is bijvoorbeeld schrijver of columnist of influencer). In dat geval willen mensen graag weten hoe die persoon denkt over een bepaald onderwerp.

Vanmorgen had ik het met Ahmad over ons beroepsverleden. Daarop kwamen we toevallig doordat we het hadden over een heel simpel recept voor spaghetti. Ahmad kende dat recept uit de tijd dat hij werkte in een restaurant met Italiaanse specialiteiten. ´Je hebt heel wat verschillend werk gedaan,´ zeg ik tegen hem. Ja inderdaad, bevestigt hij en hij heeft overal wel wat geleerd dat waardevol was.

´Ik heb niet zoveel verschillend werk gedaan als jij,´ zeg ik. Maar ik heb uit al het werk dat ik deed wat buiten mijn vak lag ook veel geleerd. Ik heb geleerd hoe het is om ´nederig´ werk te doen, toen ik werkte in kantines en in de schoonmaak terwijl ik mijn master psychologie al op zak had. Ik heb veel les gehad in nederigheid. Ik merkte in een ziekenhuis waar ik schoonmaakte dat ik niet gegroet werd door een verpleegster. Ze had een ander ´werkuniform´ dan ik en zo was het onderscheid duidelijk te zien. Zij voelde zich hoger in de hiërarchie dan ik en hoefde mij dus niet te groeten.

Ik vertelde na mijn studie vrijwel nooit iemand dat ik drs was en gebruikte mijn titel ook nooit onder brieven en dergelijke. Ik zat tussen het andere schoonmaakpersoneel en gedroeg me alsof ik nooit anders had gedaan.

´Het werken in deze beroepen heeft mij nooit verbitterd gemaakt´, zeg ik. ´Ik deed het met overgave, zoals ik elk werk doe. Het heeft mij wel één ding geleerd. Voor mij is niemand, maar echt niemand, meer waard dan een ander. Voor mij maakt het echt niet uit wat voor status iemand heeft. Zo heb ik mijn kinderen ook opgevoed. Ik vond hun karakter belangrijker dan hun prestaties.´ Ahmad knikt bevestigend. Hij denkt er ook zo over.

Zelfs is het zo dat ik misschien nog meer waardering heb voor mensen die met hun handen werken en iets ambachtelijks doen dan mensen die andere beroepen uitoefenen. Denk je in hoe leeg de schappen van de winkels zouden zijn als er geen boeren waren, die groenten verbouwden en vee hielden. Als de fabrieken geen personeel hadden. Hoe zou het zijn als er geen huizen werden gebouwd, geen wegen en geen bruggen. Voor mij zijn de werkers met de handen degenen die veel en bijna alles mogelijk maken. Ze verdienen hetzelfde respect als de knappe koppen, die plannen maken voor de uitvoer van het werk.

Tegenwoordig krijgen YouTube influencers en columnisten, die bijvoorbeeld alleen maar tv programma´s bekritiseren, meer aandacht dan ze toekomt, naar mijn idee. Bekendheid wordt gezien als een waarde. Terwijl deze bekendheid dikwijls niet gebaseerd is op inhoud of kennis van zaken.

Zo zo, nu heeft deze ´nobody´ alsnog een mening geventileerd. ?

Het worden toch de paarden en niet het zelfportret

Geplaatst op door
Beantwoorden

De spiegel heb ik weggehaald, want ik heb geen zin in het maken van een portret van mijn eigen kop. Het zou een goede oefening zijn, naar men zegt. Maar ik wil helemaal niks oefenen. Oefenen waarvoor? Ik hoef niks te bereiken en geen diploma. Alle tekeningen en schilderijen die ik tot nu toe gemaakt heb, waren bedoeld als werkstukken met een door mij beoogd resultaat. Niet om omgekeerd tegen de muur te zetten of weg te gooien. Zonde van het werk en de verf. Als een schilderij minder goed gelukt is, dan is dat jammer. Over het ene ben ik meer tevreden dan het andere. Maar oefenen om wille van het oefenen alleen, dat doe ik niet. Ik zit niet meer op school. Ik schilder om iets te produceren en om er gaandeweg voor mezelf wat van te leren. Maar dingen die me niet boeien doe ik niet.

Dus het wordt toch het beeld van de droom die ik had, het prachtig blauwe water met de witte paarden. Ik kan niet abstract schilderen, maar ik moet echt een voorbeeld hebben. Ik vind een paard een dermate mooi dier dat ik meen dat ik op zijn minst mijn best kan doen het natuurgetrouw weer te geven. Dus ik zocht op internet diverse foto´s van paarden bij elkaar, printte die uit in zwart wit en groepeerde deze op ongeveer hetzelfde manier als in mijn droom. Daar moet ik het mee doen. Ben benieuwd wat er van dit schilderij terecht komt.

Het wordt in ieder geval een groot schilderij. 60 x 90 cm. Mijn grootste schilderij tot nu toe. Vandaag ging ik naar de Chinese winkel. Dat is hier net zoiets als de Action in Nederland. Ik kwam thuis met een canvas van 50 x 60, maar zag dat ik eigenlijk 50 x 70 wilde hebben. Dus ik weer terug met dat canvas. Ik mocht hem ruilen. Er was geen maat 50 x 70, dus pakte ik maar 60 x 90. Het meisje dat me hielp aan de kassa ging nog vragen aan een collega of er ergens in het magazijn nog een 50 x 70 was (dat vond ik lief van haar) maar die was er niet. Dus ik liep naar huis met een 60 x 90. Ik heb er een goed gevoel over. Zo een mooie droom verdient een groot doek. Het zal me even bezig houden. Want ik loop niet al te hard en doe graag ook andere dingen .

Goed toeven hier

Geplaatst op door
Beantwoorden
Eten in het zonnetje

En lezen en rummikubben in het zonnetje. Dat is geen straf!

Ik ben er nog niet op uit gegaan in het dorp, behalve één keer voor het samen wegbrengen van vuilnis. Ik mis dat ook niet. Ahmad doet tot nu toe de boodschappen. Het is voor mij fijn genoeg in ons kleine, besloten domeintje.

Maar morgen hopen we erop uit te gaan met het autootje. Naar Mercadona, de Aldi en en de Lidl. Dat vind ik al spannend genoeg. Ook ben ik van plan een keer op zoek te gaan naar nieuwe (spijker)broeken. De mijne zijn aan het slijten en ik heb een beetje genoeg van dat skinny model, waarin ik nu al jaren rondloop.

Ahmad is alweer bezig met zijn ´cristales´, elke dag een beetje. Hij maakt een bewaardoosje voor spulletjes voor zijn kleinkind. Ik doe niets creatiefs. Lees wel het ene boek na het andere en kijk naar wat andere schilders doen, op YouTube en Project Rembrandt. Via het scherm wil ik op die manier leren. Ooit raadde iemand mij aan om een poging te wagen deelnemer te worden van dit programma. Maar dat is ver van mijn wensen. Ik schilder niet op commando, maar moet er ineens goesting in krijgen en dan ga ik wel aan de gang. Ook lijkt het me niks als mensen me dwingen een bepaald onderwerp te schilderen, zoals een citroen. En bovendien heb ik in de vorige seizoenen van dit programma gezien dat ze meestal de oudjes er het eerste uitknikkeren. Voor mij wel begrijpelijk, want de jeugd heeft nog een toekomst en daarom is het de moeite waard om erin te investeren met goede raad omtrent technieken en dergelijke. Ik kijk liever toe vanaf de zijlijn en leer zo ook wat.

Mijn volgende schilderij moet een zelfportret worden als eerste oefening voor ´live´ schilderen in plaats van naar een foto. Ik heb een staande spiegel al klaargezet naast mijn ezel. Maar iedere keer als ik in die spiegel mijn eigen kop zie met de rimpels, die goed in beeld komen vanwege het onflatteuze zijlicht (compleet met de barcode op mijn bovenlip), dan vergaat me de animo.

Vannacht zag ik iets moois in een droom. Ik zag een hemelsblauwe zee, vrijwel zonder golven en daarin stond een aantal prachtige witte paarden met mooie manen in allerlei houdingen in het ondiepe water mooi te wezen. Het was een prachtgezicht. ´Nou heb ik weer mijn camera niet bij me´, zei ik in mijn droom tegen Ahmad. Maar direct op dat moment besefte ik dat een foto nooit zo mooi de sfeer zou kunnen weergeven als de werkelijkheid van het moment. Laat staan een schilderij.

Vanmorgen werd ik wakker met het idee dat schilderen misschien wel totaal zinloos is. Het gaat om het moment en dat kan je niet pakken. Je kan er alleen maar in zijn.

Op de één of andere manier voel ik er nu ineens meer voor een schilderij te gaan maken uit het hoofd van het beeld van vannacht in mijn droom. Maar ik weet al dat dat een fiasco wordt. Of ik moet het ´vaag houden´. Beelden laten zich niet gemakkelijk ´vangen´ op het doek, als je geen Rembrandt heet. Ik begin nu wat meer te begrijpen waarom sommige schilders na een tijd ´realistisch´ geschilderd te hebben overgaan op abstract. Omdat voor sommige indrukken en gevoelens woorden of beelden tekortschieten.

Eindelijk regen en hondenleven

Geplaatst op door
Beantwoorden

Vannacht regende het hier voor het eerst enige tijd aan één stuk. Dat begon rond 4 uur in de ochtend. Ik had al geslapen, maar lag midden in de nacht/ vroege ochtend een paar uurtjes wakker, waarschijnlijk omdat ik eigenlijk al uitgeslapen was. Maar toen het begon te regenen, maakte het geluid daarvan mij zo lekker rustig dat ik toch weer in slaap viel en een stel maffe dromen beleefde.

Regelmatig kijk ik even naar de twee honden, die achter ons huisje permanent op een terras wonen. Als ze naar me kijken praat ik tegen ze vanuit de verte. Ik weet dat honden goede oren hebben. Gelukkig hebben ze elkaar als gezelschap. Anders zou het een saaie boel zijn voor ze. Regelmatig zie ik ze met elkaar spelen en dollen. Meestal op het vaste tijdstip van 17 uur, als ze bijna gevoederd worden. Bij aankomst zag ik dat hun twee hokken op het terras er niet meer stonden. Ze hebben nu een ingang naar het schuurtje om te slapen en dat maakt dat ze meer plek hebben om buiten te slapen en te spelen.

Hiervoor hadden ze vaak nauwelijks een plek om te liggen tussen hun eigen drollen, die één of twee keer per dag worden weggehaald door de twee jonge Engelse meiden die daar wonen met een oude lange, grijze vrouw. Haar zien we regelmatig boodschappen halen met een karretje.

Jullie merken het al. Ik heb vanhier niet veel interessants te melden. Onze dagen verlopen hier in een vrijwel identiek ritme als in Nederland. En daar zijn we dik tevreden mee.

Grijze, rustige dagen

Geplaatst op door
Beantwoorden

Het bezoek van de zoon was kort maar gezellig. Hij moest 2 uur in de auto afleggen om hier te komen. Tot aan de reis hierheen had hij, zoals wij heel goed kunnen begrijpen, moeite om afscheid te nemen van zijn geliefde. Hij verorberde en kop soep en 6 kroketjes en kreeg er 3 mee voor in het vliegtuig.

Op de vraag of hij uitkijkt naar ander werk, kregen wij een duidelijk antwoord: nee. Hij heeft hard moeten werken om deze baan te krijgen en hij vindt het werk heel leuk. Zijn vriendin kan goed omgaan met zijn frequente afwezigheid. Ze zijn wel van plan een huis te kopen in de ´campo´. Ze willen net als zijn zus ver buiten de stad wonen in de natuur in de provincie Sevilla.

Vanmorgen in alle vroegte vertrok hij naar het vliegveld. Ik bleef lekker liggen, terwijl Ahmad koffie voor hem zette.

Het zonnetje, waarop we ons verheugden, hebben we na de eerste twee dagen niet meer gezien. Al dagen zien we hier een grijze lucht, waaruit geen druppel regen valt. Maar de temperatuur is goed te hebben.

Hier mag men al lang naar het café, maar daarvan hebben wij tot op heden geen gebruik gemaakt. Churros zijn wel lekker bij de koffie, maar ook weer niet zo lekker dat we daarvoor bij dit sombere weer ons beschutte optrekje willen verlaten.

Vanmorgen hebben we de ´salon´ veranderd, zodat een eventuele logé in de toekomst een knusser en meer afgezonderd hoekje heeft om te slapen op de bedbank. De woonkamer heeft namelijk geen deur en loopt zonder deur uit op de lange gang. Het was even een gedoe met de tv, de modem en de kabels, maar ik ben heel blij met de nieuwe look van deze ruimte, waar we eigenlijk alleen komen om te fietsen of het terras op te gaan.

Bedbank staat nu in een nis van de kamer
Waar eerst bedbank stond, staat nu het tv meubel. Op de plek ervoor heb ik genoeg ruimte om mee te doen met Nederland in Beweging
Tussen de gang en de woonkamer is geen deur.
Vanuit de woonkamer heb je een deur die direct toegang geeft naar ´buiten´ (het trapportaal)
De idioot lange gang leidt langs badkamer en keuken en een slaapkamer om te eindigen in een andere slaapkamer, die wij gebruiken als pc kamer / atelier.

Zoals dit appartement, zo zijn veel appartementen in Spanje ingericht, omdat ze rondom een ´ojo de patio´ zijn gebouwd.

Het leven hier voelt als een permanente vakantie. Straks even de buurvrouw bellen. Haar ben ik niet vergeten. Mijn kinderen ook niet.

Zoon komt vandaag

Geplaatst op door
Beantwoorden

Zoals ik al eerder schreef, werkt de zoon van Ahmad als ingenieur bij de Formule 1. Waar de formule 1 gereden wordt, daar moet hij heen. Dus die jongeman reist wat af. Sinds kort heeft hij een ´nieuwe´ vriendin, met wie het serieus lijkt te worden. Hij heeft zijn appartement in Sevilla opgezegd en is bij haar ingetrokken in Tarifa.

Hij doet het werk bij de Formule 1 sinds hij is afgestudeerd en dat is al een flink aantal jaren. Wij vragen ons af hoe lang hij dit reizende bestaan nog gaat volhouden, nu hij het zo fijn heeft met zijn geliefde. Misschien krijgt hij ook wel plannen voor een wat stabieler en huiselijker leven, nu hij zijn zus gelukkig ziet met haar baby.

Met pasgeboren nichtje ?

Maar dat blijft speculeren. Voorlopig blijft hij dit werk doen en gelukkig heeft hij nu een relatie met iemand die daarmee kan omgaan.

Nu zijn er geen wedstrijden en hij heeft een tijd kunnen genieten van een periode met zijn vriendin en thuis kunnen werken. Maar morgen moet hij een tijd lang naar het kantoor van de Formule 1 in Milaan. Hij wil het vliegtuig nemen vanaf Malaga en vroeg aan zijn vader of hij de dag ervoor hier kan dineren (la cena) en blijven slapen, want hij vertrekt morgen al in de ochtend.

Natuurlijk is dat goed. Hij krijgt vandaag soep (puchera) en de kroketjes van Ahmad. De twijfelaar staat niet meer in onze pc-kamer/atelier. Maar we hebben een 160 cm brede bedbank in de woonkamer (waar we nooit zitten) en daarop kan hij slapen.

Tis niet elke dag feest

Geplaatst op door
Beantwoorden

En dan heb ik het over het weer. Hoewel er hier minder bewolkte dagen zijn, komt het wel voor. Vandaag is het zo een grijze en winderige dag. Bij een temperatuur van 16 graden. Geen weer voor het dakterras, maar wel weer om lekker met het kacheltje tussen ons in naar boeken te zoeken voor de e-reader. Ik heb mijn abonnement op de digitale bibliotheek verlengd. Ik merk dat ik hier veel meer lees dan in Nederland. Ik heb daarvoor hier meer tijd. Geen kopzorgen en nauwelijks iets te regelen. Hier is de man ´in charge´.

Verder verheug ik me op het ´Project Rembrandt´, de schilderwedstrijd op die vanaf morgen wekelijks te bekijken is op de NPO en voor mij via NLZIet. Een grote aanrader voor elke hobbyist-schilder.

Zelf ben ik van plan om als oefening een zelfportret te gaan schilderen met behulp van een spiegel naast me. Het schilderen vanuit de realiteit is anders dan van een foto. Bij gebrek aan een model dat steeds kan stilzitten voor mij, gebruik ik mijn eigen hoofd, zoals zoveel schilders voor mij dat deden.

En dan is er natuurlijk nog het dagelijks meedoen met ´Nederland in Beweging´ (goed voor mijn met metaal gefikste heup) en fietsen met Netflix. Met hier een ander aanbod dan in Nederland, dat wel.

Ik vermaak me wel. Vanmiddag een uitje?. Dan gaan we samen het vuilnis buiten zetten. Hier moet je daarvoor een paar straten verderop zijn……

Krachtig zonnetje

Geplaatst op door
Beantwoorden

Gisteren zei ik dat het hier fris is. Maar ik besef nu dat ik niets te klagen heb. Het huis is inmiddels wat opgewarmd door onze aanwezigheid en buiten op ons dakterrasje is het ronduit fantastisch in het zonnetje, dat niet te vergelijken is met de Nederlandse winterzon.

Binnen loop ik in de avond en ochtend met veel lagen kleding maar zodra je buiten bent in het zonnetje, kan je laag voor laag uittrekken tot je in je hempie zit.

Ik hoorde vanmorgen van mijn dochter dat het in Nederland vanmorgen zo glad was dat schoolkinderen moesten uitkijken op hun fiets. Op de openbare fietspaden was wel gestrooid, maar bij de school stond een conciërge om de kinderen te waarschuwen voor het spekgladde pad naar de fietsenstalling.

Dan besef ik dat we het hier wel heel goed hebben.

Zo zit je nog op de grond te spelen met je jongste kleinkind in Pijnacker en zo zit je te eten in je keukentje 2.255,7 km verderop

Geplaatst op door
Beantwoorden

Wat gaat dat toch snel, als je in Rotterdam het vliegtuig neemt. Met de auto is het 23 uur en 4 minuten rijden. Het vliegtuig doet 2,5 uur over de reis.

Boven de wolken schijnt de zon ?

We kwamen om 18.15 aan en zagen dat de zon bijna onder zou gaan.

Bijna thuis (zie blauwe kruisje)

Onze vaste taxista Manolo bracht ons thuis via het bekende smalle weggetje van het vliegveld naar ons huisadres. Hij vertelde ons dat het nauwelijks geregend had in de provincie Malaga. De natuur is kurkdroog. Als dit zo blijft tot de volgende hete zomer, dan zal een watertekort ontstaan. Ons drinkwater komt uit een bron in de berg tussen ons dorp en de kust. Het is prima drinkwater, maar om voldoende uit de bron te halen, zal er toch wel wat regen moeten vallen. Verder waarschuwde hij ons dat het morgen een feestdag is in Alhaurin de la Torre ter ere van de beschermheilige van het dorp. De winkels zullen dan gesloten zijn. Maar tot 21.30 waren die gisteren nog wel open.

Bij thuiskomst maak ik snel een boodschappenlijstje. Ahmad gaat boodschappen halen, terwijl ik de koffers uitpak. Het is 15 graden in huis, maar ik merk niets van deze relatieve ´kou´, omdat ik aan het werk ben. Ook Ahmad komt verhit terug, ondanks de ´kou´ buiten (ongeveer 10 graden).

Er is overgebleven soep in een bakje in de diepvries, die ik ontdooi door deze in een pan met gekookt water te zetten. Als Ahmad thuiskomt met de boodschappen zitten we al snel te eten in het vertrouwde keukentje. Het is nog geen 20.00 uur, als we klaar zijn met ons maal.

We leggen een extra deken op ons bed, ik maak een kruik en we gaan lekker slapen.

Vandaag een nieuwe dag met een nieuw ritme. Ik begin op de fiets met Netflix. Hoewel het buiten maar 8 graden is, fiets ik lekker en uiteindelijk in mijn hempie. Intussen heeft Ahmad het koud achter de PC. We laten de elektrische kacheltjes telkens branden in het vertrek waar we zitten.

Wie denkt dat het in Zuid Spanje het hele jaar door warm is, heeft het mis. Maar er schijnt wel een zonnetje tussen de wolken door ?

Katten op het dak

Geplaatst op door
Beantwoorden

Waar ik me ook op verheug, dat is het weerzien met de katten op ons dak in Alhaurin de la Torre. Onze buurman daar, Miguel de kattenman, heeft 7 katten of misschien zelfs nu wel meer. Hij en zijn vriendin ontfermen zich over de talloze zwerfkatten in het dorp. Zij geven eten op straat aan de zwerfkatten, maar ook nemen zij soms een ziek dier mee naar huis om het te verzorgen en naar een dierenarts te brengen. En dan blijft de kat vaak bij hun. Ze runnen dus een soort katten-opvanghuis.

Vandaag stuurde Miguel deze schattige foto naar Ahmad van twee van zijn katten. Dat is een leuk voorproefje van wat we straks weer kunnen gaan zien op ons terras daar en het dak erboven.