En lezen en rummikubben in het zonnetje. Dat is geen straf!

Ik ben er nog niet op uit gegaan in het dorp, behalve één keer voor het samen wegbrengen van vuilnis. Ik mis dat ook niet. Ahmad doet tot nu toe de boodschappen. Het is voor mij fijn genoeg in ons kleine, besloten domeintje.

Maar morgen hopen we erop uit te gaan met het autootje. Naar Mercadona, de Aldi en en de Lidl. Dat vind ik al spannend genoeg. Ook ben ik van plan een keer op zoek te gaan naar nieuwe (spijker)broeken. De mijne zijn aan het slijten en ik heb een beetje genoeg van dat skinny model, waarin ik nu al jaren rondloop.

Ahmad is alweer bezig met zijn ´cristales´, elke dag een beetje. Hij maakt een bewaardoosje voor spulletjes voor zijn kleinkind. Ik doe niets creatiefs. Lees wel het ene boek na het andere en kijk naar wat andere schilders doen, op YouTube en Project Rembrandt. Via het scherm wil ik op die manier leren. Ooit raadde iemand mij aan om een poging te wagen deelnemer te worden van dit programma. Maar dat is ver van mijn wensen. Ik schilder niet op commando, maar moet er ineens goesting in krijgen en dan ga ik wel aan de gang. Ook lijkt het me niks als mensen me dwingen een bepaald onderwerp te schilderen, zoals een citroen. En bovendien heb ik in de vorige seizoenen van dit programma gezien dat ze meestal de oudjes er het eerste uitknikkeren. Voor mij wel begrijpelijk, want de jeugd heeft nog een toekomst en daarom is het de moeite waard om erin te investeren met goede raad omtrent technieken en dergelijke. Ik kijk liever toe vanaf de zijlijn en leer zo ook wat.

Mijn volgende schilderij moet een zelfportret worden als eerste oefening voor ´live´ schilderen in plaats van naar een foto. Ik heb een staande spiegel al klaargezet naast mijn ezel. Maar iedere keer als ik in die spiegel mijn eigen kop zie met de rimpels, die goed in beeld komen vanwege het onflatteuze zijlicht (compleet met de barcode op mijn bovenlip), dan vergaat me de animo.

Vannacht zag ik iets moois in een droom. Ik zag een hemelsblauwe zee, vrijwel zonder golven en daarin stond een aantal prachtige witte paarden met mooie manen in allerlei houdingen in het ondiepe water mooi te wezen. Het was een prachtgezicht. ´Nou heb ik weer mijn camera niet bij me´, zei ik in mijn droom tegen Ahmad. Maar direct op dat moment besefte ik dat een foto nooit zo mooi de sfeer zou kunnen weergeven als de werkelijkheid van het moment. Laat staan een schilderij.

Vanmorgen werd ik wakker met het idee dat schilderen misschien wel totaal zinloos is. Het gaat om het moment en dat kan je niet pakken. Je kan er alleen maar in zijn.

Op de één of andere manier voel ik er nu ineens meer voor een schilderij te gaan maken uit het hoofd van het beeld van vannacht in mijn droom. Maar ik weet al dat dat een fiasco wordt. Of ik moet het ´vaag houden´. Beelden laten zich niet gemakkelijk ´vangen´ op het doek, als je geen Rembrandt heet. Ik begin nu wat meer te begrijpen waarom sommige schilders na een tijd ´realistisch´ geschilderd te hebben overgaan op abstract. Omdat voor sommige indrukken en gevoelens woorden of beelden tekortschieten.