Mooie lucht die regen lijkt te beloven. Spanje zou eindelijk regen krijgen. Hier in Andalusië is het vandaag fría (koud) maar helaas zonder gotas (druppels). De natuur snakt naar regen, maar tot op heden zagen we maar enkele druppels uit de hemel vallen. Er komen nog wat ´koude´ dagen (14 graden) met veel wind. Zou de regen toch nog komen?
Al eerder schreef ik over mijn broer Hans dat hij verstandiger was dan ik, toen we klein waren. Hij was nogal stil thuis. Hij zei daarover: ´Ik zeg niets, dan heb ik ook niets te verantwoorden´. Daarmee bleef hij buiten schot, als het op straf aankwam. Ik was meer de flapuit, die dat vaak achteraf moest bezuren.
Ik schrijf doorgaans met veel plezier in mijn weblog. Mijn motivatie daarvoor is niets anders dan het plezier van het schrijven zelf. Als er mensen zijn die mijn stukjes met plezier lezen of die er zelfs wat aan hebben voor zichzelf, dan is dat meegenomen. Ik pretendeer niet dat mijn verhalen, filmpjes of fotootjes spannend zijn of bijzonder interessant. Juist niet. Ik wil eigenlijk zeggen met wat ik schrijf (als er al een ´boodschap´ in zou zitten), dat het leven mooi is voor een ieder die dat zien wil en dat geluk niet zit in het beleven van veel spannende avonturen. Het simpele leven van alledag kan al gelukkig maken, want het geluk zit in kleine dingen, zoals de liefde van en voor mensen en dieren om je heen en al het moois dat er nog te zien is. Dat allemaal ondanks het feit dat de mens de wereld om ons heen aan het bederven is op velerlei manieren.
Ik schrijf geen berichten op twitter en instagram en ik zit niet op facebook. Ik schrijf alleen in dit weblog, omdat ik me hierin vrij voel om te schrijven wat ik wil in mijn eigen domein. Mensen kunnen mijn weblog bezoeken of niet en niemand is verplicht mijn stukjes te lezen. Ik neem aan dat mensen die mijn geschrijf niet interessant vinden niet de moeite zullen nemen om mijn weblog te bezoeken. Het laatste wat ik wil is mensen ergeren of pesten met mijn stukjes. Dat blijkt nu toch gebeurd te zijn.
Ik was er even stil van. Ook al weet ik dat de kritiek onterecht is en dat ik hier mag zeggen wat ik wil (tenzij ik daar ongevraagd anderen in betrek die dat niet willen, maar dat doe ik niet). Ik schrijf voor mezelf en vanuit mezelf en neem de lezer mee in de de wereld zoals ik die zie en beleef. Daar kan je je in herkennen of niet. Ik had een paar dagen geen zin om te schrijven. Maar ik heb me herpakt. Ik ga gewoon door met waarmee ik al een tiental jaren bezig ben, schrijven in mijn weblog.
De laatste tijd heb ik weinig behoefte om het huis uit te gaan. Terwijl Ahmad zijn ochtendwandeling maakt, blijf ik liever thuis om mee te doen met een aflevering van Nederland in Beweging. Daarna mijn 10 kilometertjes op de fiets met Netflix en verder lekker schilderen. Koffie drinken en eten doen we op het terras. Ook onze spelletjes rummikub. We hadden even het idee om te gaan schaken in plaats van rummikuppen, iets dat wij al heel lang doen. We hebben een mooi schaakspel klaarliggen, dat we kennelijk ooit in een enthousiaste bui gekocht hebben. Maar het schaken lokt ons niet erg. Dat rummikuppen gaat ons niet vervelen na al die jaren. Elk spelletje is weer anders.
´Heb jij ook steeds minder zin om erop uit te gaan zoals we vroeger deden´? vraag ik Ahmad. In het verleden maakten we bergwandelingen en we boekten korte vakanties naar diverse bestemmingen. Hij heeft er ook steeds minder behoefte aan. Alles is zo gecommercialiseerd, vindt hij. Dat vind ik ook. Onze laatste vakantie was net voor de corona-pandemie en had als bestemming de Algarve in Portugal. ´Toen viel me op dat de hotels daar kolossaal waren en zo steriel en koud om te zien,´ zeg ik. Dat vond Ahmad ook. We concluderen dat we allebei helemaal geen behoefte meer hebben aan tripjes naar hier en daar. We hebben bovendien al veel gezien van Andalusië. Ook vakanties naar andere landen lokken ons niet. Op één uitzondering na. Het lijkt ons wel de moeite waarde om ooit Uzbekistan te bezoeken. Een mooi en gastvrij land, dat nog niet vergeven is van toerisme en waar men, naar het schijnt, lekker eet. Maar daarmee hebben we geen haast. We hebben het zowel hier als in Nederland erg naar ons zin.
We praten verder en komen op het idee dat het misschien verstandig is om in de toekomst hele winters hier te verblijven en hele zomers in Nederland, in plaats van vier keer per jaar heen en weer te reizen. We waren steeds in de herfst en lente hier en in de winter en zomer in Nederland. Misschien kunnen we die winter in Nederland beter overslaan. Allemaal fantasiegepraat, want je weet nooit hoe het leven loopt. Het hangt af van gezondheid of ziekte en zoveel andere zaken. We zien het wel.
Het is fijn om hier binnen te genieten in ons optrekje. Buiten is de natuur gortdroog en de bloemetjes die nu horen op te komen in het wild zijn er dit jaar niet. Maar de zon schijnt op ons bolletje. Wat willen we nog meer. Laat de beren maar brommen. ?
Wij geven niet veel geld uit aan boodschappen, omdat we veel, eigenlijk bijna alles, zelf maken met verse ingrediënten.
Ahmad heeft een heel lekker recept voor deze aardbeien, dat ik hier ga delen. We wassen de aardbeien en snijden deze in kleine stukjes. Dan marineren we de aardbeien in een mengsel van water, balsemico azijn en suiker.
2 .Een lekker gerecht om op de boterham te smeren is de humus, die Ahmad gisteren voor me maakte van vers gekookte kikkererwten. Hij bereidde toevallig een pan soep in de snelkoker, waarbij ook kikkererwten werden meegekookt . Eenmaal gaar, schepte hij een deel van de kikkererwten eruit en liet deze afkoelen. Vervolgens mengde hij deze portie met een flinke teen knoflook, een lepeltje tahin, wat olijfolie, zout, zoete paprikapoeder en pikante rode peperpoeder, een snufje komijnpoeder en wat citroensap. Daarna blendde hij dit mengsel met de staafmixer.
Ik ben iemand die niet houdt van zoetigheid op het brood, zoals jam. Terwijl Ahmad graag een broodje zoet eet naast ander hartig beleg, ben ik veel blijer met pindakaas met sambal of deze humus.
Hierboven twee lekkere recepten, die mogelijk ook de moeite waard zijn om eens te proberen voor de lezer. De recepten zijn niet ingewikkeld of bijzonder bewerkelijk, maar wel gezond, op de slagroom en de suiker na dan. Af en toe wat zoets met mate kan geen kwaad.
Mijn moeder zei altijd: alles waar ´te veel´ voor staat is niet goed. Maar met mate kan je alles eten. En dat doen wij dan ook.
Terwijl in Nederland een enorme storm aan het huishouden is, kampen we hier in de provincie Malaga met droogte en een temperatuur die uitzonderlijk hoog is voor de tijd van het jaar. Ik kreeg wat filmpjes doorgestuurd en wil er hier één plaatsen, waarvan ik behoorlijk schrok. Ik hoop dat de man niet te zwaar gewond is.
Intussen genoten wij vandaag van de zon bij een strakblauwe lucht, nauwelijks wind en een temperatuur van 20 graden. Dat is wel een groot contrast. Het is voor ons erg fijn, maar voor de boeren en het vee is het een ellende. Het heeft hier al zo lang niet geregend dat er in de provincie Malaga een watertekort dreigt als het voor de herfst niet gaat regenen.
Deze mooie muurschildering aan de muur boven ons bed bleef me de hele tijd boeien. Ik moet er steeds naar kijken hoe mooi de figuren in elkaar overlopen. Ik vroeg Ali of het geschilderd (of gespoten) was met behulp van een sjablooon (of mal). Nee, dat was niet zo, vertelde hij. Een vrijwilliger uit Marokko heeft dit met de kwast en met behulp van niets anders dan een liniaal aangebracht. Ik ben onder de indruk van de precisie van dit werk ?
Een klein raampje krijgt zo een heel andere uitstraling.
Omdat we toch al bezig waren ons te verbazen over wat mensenhanden kunnen vervaardigen, stuurde Ahmad mij deze foto´s van een bronzen beeld dat dateert uit periode van 4 eeuwen voor Christus.
Gisteravond na de soep bij Ali en Zoraida en tijdens het uitlepelen van een kiwi bleek ik ineens op mijn praatstoel te zitten. Zoraida zei dat ze, als ze eenmaal verhuisd zijn en Sara wat ouder is, graag bij ons komen logeren (Ahmad had hun daarvoor al uitgenodigd, wat ik niet wist). Ik vond dat heel leuk om te horen en op de een of andere manier zette mij dat aan het praten. Er kwamen veel verhalen los over mijn verleden en mijn kinderen.
Toen we met een zaklampje in het donker weer naar ons huisje stiefelden, vroeg ik aan Ahmad of ik niet te veel had zitten lullen. Ik schaamde me een beetje. ´Nee, helemaal niet,´ stelde de lieverd me gerust, maar ik had nog steeds het gevoel dat ik teveel had blootgegeven van mezelf.
Eenmaal in bed zakte dat gevoel wat af en ik sliep heerlijk. Maar nu, op deze vroege zondagochtend komt het gevoel bij mij weer op dat ik mij kwetsbaar heb opgesteld. Ali en Zoraida zijn ook zo lief. Zij stellen me enorm op mijn gemak en dan kan dit gebeuren. Ach ja. Ik heb niks te verbergen.
Ik moet nu dit tafeltje vrijmaken om te ontbijten. Later op de ochtend nemen we afscheid van het jonge gezin en dan gaan we huiswaarts. Buiten is het nog donker en nevelig.
We bezochten Ahmad´s dochter Zoraida en dat was niet bedoeld als een kleine vakantie, maar zo voelt het wel. Het huisje waarin we logeren, gelegen op het landelijke vakantieterrein vlakbij het huis van Zoraida, is niet meer dan een eenkamer-appartementje, maar het is prachtig ingericht in Marokkaanse stijl en voelt heel knus. Oorspronkelijk was het een duivenhok, maar Ali en zijn Marokkaanse collega hebben het verbouwd tot een vakantieoptrekje. Het grenst aan twee terrassen, waarvan er één een trap hoger ligt, vanwaar af je een schitterend uitzicht hebt op de omliggende landerijen. Ahmad zit nu daarboven te genieten van het ochtendzonnetje, terwijl ik ervoor koos om achter mijn laptop te gaan zitten en even alleen te zijn.
Het was een drukke dag gisteren. Om 8 uur vertrokken we voor de reis van 197 km naar onze bestemming. Onderweg kwamen we langs Arrahal (Ahmads geboorteplaats). Daar bezochten we Encarna, de weduwe van zijn broer, die op 23 februari 2021 is overleden. Zij is er nog steeds kapot van en dat is niet gek, want ze waren zoveel jaren samen en hadden een heel fijn huwelijk. We bespraken de goede eigenschappen van haar man, die niet alleen lief en zorgzaam was, maar ook heel grappig. En evenals zijn broer Paco (Ahmad) was hij erg leergierig en geïnteresseerd in veel onderwerpen. Zij is gelukkig geen moment alleen, want elke dag zijn haar vier kinderen (die zelf een gezin hebben) bij toerbeurt 24 uur bij haar. Haar kinderen wonen allemaal in Sevilla, 44 km van Arrahal. Het was een warm samenzijn met haar en haar jongste dochter.
Daarna wilde Ahmad blijven rijden en hoefde ik hem niet af te lossen. We tuften met ons autootje richting Zoraida, Ali en hun 6 maanden oude dochtertje Sara. Ze hadden ons vooraf gewaarschuwd dat Sara eenkennig is geworden en soms begint te huilen als ze andere mensen ziet. Dat viel gelukkig mee. Ze lachte al snel naar ons, maar voelde zich niet lekker, omdat ze verkouden is. Het viel wel op dat zij een levendig, maar ook vaak onrustig kindje is, een echt handenbindertje. We aten samen en bleven het grootste deel van de dag samen met het jonge gezin. Maar ik zag wel dat onze aanwezigheid veel druk legde op Zoraida, die het grootste deel van de dag met Sara op haar arm liep je sjouwen. Sara was door onze aanwezigheid extra opgewonden en onrustig, omdat zij niet gewend is aan deze plotselinge aanwezigheid van zoveel mensen om haar heen en zoveel aandacht. Ik probeerde haar wel vaak over te nemen en dat hield Sara dan wel even vol, maar dan wilde ze weer naar haar moeder. Zelfs haar vader kon haar niet al te lang bezig houden. Wandelen in het wagentje maakte haar wel rustig.
Wij konden pas laat in ons huisje, omdat de schoonmaakploeg laat kwam om het schoon te maken. We kregen hiervoor veel excuses van de gastvrouw van het vakantieterrein, een eeuwig jong ogende vrouw met een vrolijk gekleurde bandana. Zij en haar man runnen dit terrein, dat officieel nog op naam staat van de moeder van de man. Zoraida huurt haar woning ook van hen. Er waren een aantal mensen op de been rond het huisje. De sfeer deed wat hippie-achtig aan en iedereen was aan het grappen maken en vrijuit aan het kletsen. Daardoor voelde ik me direct thuis. Ik vroeg aan de beheerder wie al die mooie muurschilderingen op sommige huisjes had gemaakt. Hij vertelde me dat dit gedaan was door een Italiaanse jongeman, die rondtoert door heel Europa op zijn fiets en overal mooie muurschilderingen maakt. ´Het is een heel knappe vent bovendien,´ zei hij. Met mooie lange haren. Zijn vrouw deed er nog een schepje bovenop en benadrukte het attractieve van de fiets waarop deze artiest reed. Ik vond het heel grappig, hoe zij de man beschreven, en waarschuwde Ahmad dat hij moest oppassen als er zulke mooie mannen hier rondliepen. Tegen een uur of 18 konden we in het huisje.
Ik was zo uitgeteld dat ik languit op het bed ging liggen en er een paar uur niet meer af kwam. Ik raak vaker uitgeput van het lang in gezelschap zijn met mensen. Ik ben net een spons en absorbeer alle gevoelens die er hangen in een gezelschap. Misschien sloof ik me ook teveel uit om gezellig te zijn en attent. Mijn vader vertelde me ooit dat hij dat ook had. Hij had net als ik de ervaring dat hij moest bijkomen, als hij lang in gezelschap verkeerde.
Terwijl Ahmad nog even terugging naar Zoraida om samen de soep af te maken, bleef ik in het bed. Ik babbelde wat met mijn kinderen via Whatsapp, maar was te beroerd en te moe om het licht aan te doen toen het donker begon te worden.
Rond een uur of 21 gingen we naar Zoraida om soep te eten. De kleine was doodmoe, maar onrustig. Ik zag dat Zoraida ook erg moe was. We gingen dan ook snel weg om hun de rust te geven, zodat Zoraida Sara kon laten inslapen. Toen we net ons huisje hadden bereikt, kregen we al een berichtje dat Sara sliep.
Vanmorgen besloten we het jonge gezin een rustige zondagochtend te gunnen, zodat ze hun normale routine konden volgen zonder ´pottenkijkers´. We hebben afgesproken dat we om 12.30 naar hun toe zullen gaan en dan gaan we een wandeling maken en asperges zoeken, die hier volop te vinden zijn.
Ik zag het al toen ik een plasje ging doen in de nacht van dinsdag op woensdag. De amplifier van het internet, die de modem van het de ene kant van het huis moet versterken tot in onze slaapkamer, knipperde oranje. Foute boel, dacht ik direct. Onderweg naar de WC zag ik dat de lampjes van de modem helemaal niet oplichtten in het donker en toen wist ik het zeker: het internet had het begeven.
De volgende ochtend lichtte ik de man naast me in. Hij belde direct zijn provider Jazztel om het euvel te melden. Nadat telefonisch gecheckt was dat er echt niets anders aan de hand was dan een kapotte modem, werd ons een nieuwe modem beloofd. Even later kregen we bericht dat deze morgen bezorgd zou worden.
We zaten dus ruim een dag zonder Wifi. Met mijn 3 gig mobiele internet hoopte ik twee keer te kunnen meedoen aan Nederland in Beweging op mijn telefoon en twee keer te kunnen fietsen met Netflix op de telefoon. De rest kon me niet veel schelen en uit zuinigheid zette ik de rest van de tijd mijn roaming uit.
Eigenlijk vond ik het wel heerlijk rustig, zo een dagje zonder internet. Ik luisterde niet naar de radio en las geen krant. Maar mijn kinderen zagen me ook niet online op whatsapp en dat vonden ze raar. Dus aan het einde van de dag, toen ik even mijn roaming aanzette, kreeg ik een bezorgde reactie van mijn zoon, de lieverd. Of het wel goed ging, want ik was zo stil. Ik kon ze geruststellen en nog net gauw mijn schoondochter feliciteren met haar vaste contract en toen verdween ik opnieuw uit de digitale ether.
Ik heb een boek van 404 bladzijden uitgelezen (Het smelt, geschreven door Lize Spit, een aanrader). En ik ben opgeschoten met mijn enorme canvas met de 7 paarden in zee.
Maar nu we sinds vanochtend weer internet hebben, vind ik dat ook fijn. Hoewel ik nú pas (om 19.35 uur) even achter mijn laptop heb plaatsgenomen. En dat was om een nieuw boek te downloaden op mijn ereader. Lezen is leuk en zet me altijd aan het denken en dromen. De figuren in een boek zijn soms zo levend en herkenbaar voor me, dat ik ze mis als het boek uit is. Ik blijf er vaak daarna nog over nadenken, alsof deze mensen uit het boek werkelijk bestaan.
Morgen gaan we voor een weekend naar de dochter van Ahmad. We hebben daar een mooi vakantiehuisje gehuurd, op loopafstand van waar zij wonen. Ik neem mijn camera en laptop mee en zal de lezer op de hoogte houden van dit familiebezoek. Op de heenweg zullen we in Arrahal langsgaan bij Encarna. Zij is de weduwe van Ahmads broer, die helaas een jaar gelden overleden is na een ziekbed.