Zoals ik al eerder schreef, werkt de zoon van Ahmad als ingenieur bij de Formule 1. Waar de formule 1 gereden wordt, daar moet hij heen. Dus die jongeman reist wat af. Sinds kort heeft hij een ´nieuwe´ vriendin, met wie het serieus lijkt te worden. Hij heeft zijn appartement in Sevilla opgezegd en is bij haar ingetrokken in Tarifa.
Hij doet het werk bij de Formule 1 sinds hij is afgestudeerd en dat is al een flink aantal jaren. Wij vragen ons af hoe lang hij dit reizende bestaan nog gaat volhouden, nu hij het zo fijn heeft met zijn geliefde. Misschien krijgt hij ook wel plannen voor een wat stabieler en huiselijker leven, nu hij zijn zus gelukkig ziet met haar baby.
Met pasgeboren nichtje ?
Maar dat blijft speculeren. Voorlopig blijft hij dit werk doen en gelukkig heeft hij nu een relatie met iemand die daarmee kan omgaan.
Nu zijn er geen wedstrijden en hij heeft een tijd kunnen genieten van een periode met zijn vriendin en thuis kunnen werken. Maar morgen moet hij een tijd lang naar het kantoor van de Formule 1 in Milaan. Hij wil het vliegtuig nemen vanaf Malaga en vroeg aan zijn vader of hij de dag ervoor hier kan dineren (la cena) en blijven slapen, want hij vertrekt morgen al in de ochtend.
Natuurlijk is dat goed. Hij krijgt vandaag soep (puchera) en de kroketjes van Ahmad. De twijfelaar staat niet meer in onze pc-kamer/atelier. Maar we hebben een 160 cm brede bedbank in de woonkamer (waar we nooit zitten) en daarop kan hij slapen.
En dan heb ik het over het weer. Hoewel er hier minder bewolkte dagen zijn, komt het wel voor. Vandaag is het zo een grijze en winderige dag. Bij een temperatuur van 16 graden. Geen weer voor het dakterras, maar wel weer om lekker met het kacheltje tussen ons in naar boeken te zoeken voor de e-reader. Ik heb mijn abonnement op de digitale bibliotheek verlengd. Ik merk dat ik hier veel meer lees dan in Nederland. Ik heb daarvoor hier meer tijd. Geen kopzorgen en nauwelijks iets te regelen. Hier is de man ´in charge´.
Verder verheug ik me op het ´Project Rembrandt´, de schilderwedstrijd op die vanaf morgen wekelijks te bekijken is op de NPO en voor mij via NLZIet. Een grote aanrader voor elke hobbyist-schilder.
Zelf ben ik van plan om als oefening een zelfportret te gaan schilderen met behulp van een spiegel naast me. Het schilderen vanuit de realiteit is anders dan van een foto. Bij gebrek aan een model dat steeds kan stilzitten voor mij, gebruik ik mijn eigen hoofd, zoals zoveel schilders voor mij dat deden.
En dan is er natuurlijk nog het dagelijks meedoen met ´Nederland in Beweging´ (goed voor mijn met metaal gefikste heup) en fietsen met Netflix. Met hier een ander aanbod dan in Nederland, dat wel.
Ik vermaak me wel. Vanmiddag een uitje?. Dan gaan we samen het vuilnis buiten zetten. Hier moet je daarvoor een paar straten verderop zijn……
Gisteren zei ik dat het hier fris is. Maar ik besef nu dat ik niets te klagen heb. Het huis is inmiddels wat opgewarmd door onze aanwezigheid en buiten op ons dakterrasje is het ronduit fantastisch in het zonnetje, dat niet te vergelijken is met de Nederlandse winterzon.
Binnen loop ik in de avond en ochtend met veel lagen kleding maar zodra je buiten bent in het zonnetje, kan je laag voor laag uittrekken tot je in je hempie zit.
Ik hoorde vanmorgen van mijn dochter dat het in Nederland vanmorgen zo glad was dat schoolkinderen moesten uitkijken op hun fiets. Op de openbare fietspaden was wel gestrooid, maar bij de school stond een conciërge om de kinderen te waarschuwen voor het spekgladde pad naar de fietsenstalling.
Dan besef ik dat we het hier wel heel goed hebben.
Wat gaat dat toch snel, als je in Rotterdam het vliegtuig neemt. Met de auto is het 23 uur en 4 minuten rijden. Het vliegtuig doet 2,5 uur over de reis.
Boven de wolken schijnt de zon ?
We kwamen om 18.15 aan en zagen dat de zon bijna onder zou gaan.
Bijna thuis (zie blauwe kruisje)
Onze vaste taxista Manolo bracht ons thuis via het bekende smalle weggetje van het vliegveld naar ons huisadres. Hij vertelde ons dat het nauwelijks geregend had in de provincie Malaga. De natuur is kurkdroog. Als dit zo blijft tot de volgende hete zomer, dan zal een watertekort ontstaan. Ons drinkwater komt uit een bron in de berg tussen ons dorp en de kust. Het is prima drinkwater, maar om voldoende uit de bron te halen, zal er toch wel wat regen moeten vallen. Verder waarschuwde hij ons dat het morgen een feestdag is in Alhaurin de la Torre ter ere van de beschermheilige van het dorp. De winkels zullen dan gesloten zijn. Maar tot 21.30 waren die gisteren nog wel open.
Bij thuiskomst maak ik snel een boodschappenlijstje. Ahmad gaat boodschappen halen, terwijl ik de koffers uitpak. Het is 15 graden in huis, maar ik merk niets van deze relatieve ´kou´, omdat ik aan het werk ben. Ook Ahmad komt verhit terug, ondanks de ´kou´ buiten (ongeveer 10 graden).
Er is overgebleven soep in een bakje in de diepvries, die ik ontdooi door deze in een pan met gekookt water te zetten. Als Ahmad thuiskomt met de boodschappen zitten we al snel te eten in het vertrouwde keukentje. Het is nog geen 20.00 uur, als we klaar zijn met ons maal.
We leggen een extra deken op ons bed, ik maak een kruik en we gaan lekker slapen.
Vandaag een nieuwe dag met een nieuw ritme. Ik begin op de fiets met Netflix. Hoewel het buiten maar 8 graden is, fiets ik lekker en uiteindelijk in mijn hempie. Intussen heeft Ahmad het koud achter de PC. We laten de elektrische kacheltjes telkens branden in het vertrek waar we zitten.
Wie denkt dat het in Zuid Spanje het hele jaar door warm is, heeft het mis. Maar er schijnt wel een zonnetje tussen de wolken door ?
Waar ik me ook op verheug, dat is het weerzien met de katten op ons dak in Alhaurin de la Torre. Onze buurman daar, Miguel de kattenman, heeft 7 katten of misschien zelfs nu wel meer. Hij en zijn vriendin ontfermen zich over de talloze zwerfkatten in het dorp. Zij geven eten op straat aan de zwerfkatten, maar ook nemen zij soms een ziek dier mee naar huis om het te verzorgen en naar een dierenarts te brengen. En dan blijft de kat vaak bij hun. Ze runnen dus een soort katten-opvanghuis.
Vandaag stuurde Miguel deze schattige foto naar Ahmad van twee van zijn katten. Dat is een leuk voorproefje van wat we straks weer kunnen gaan zien op ons terras daar en het dak erboven.
Dat kunnen we hier heel goed, omdat we zowel de zonsopgang als de zonsondergang zonder belemmerende obstakels kunnen zien. Dat is in Nederland niet zo, omdat we daar omringd zijn door heel hoge bomen en portiekflats van 4 verdiepingen. Ik vind dat jammer, want ik houd erg van mooie luchten en een vrij uitzicht over een vlakte of vanaf een hoogte. Maar goed, je kunt niet alles hebben.
Ik heb Ahmad voorgesteld om ook in Nederland dagelijks, na het ochtendgebed, een wandelingetje te maken in onze groene buurt. Dan kunnen we misschien toch nog wat mooie luchten bewonderen en de vogels wakker horen worden. De vraag is of het ons gaat lukken om direct uit ons warme bed een warme jas aan te trekken en de kou in te wandelen. We gaan het zien.
Troost is dat de maan in Nederland, evenals overal elders met vaste regelmaat groter en kleiner wordt.
Zo noemt Ahmad zichzelf, een gewoontedier. En dat is hij ook. Hij is behoorlijk voorspelbaar wat zijn dagindeling betreft.
Dat is zo anders dan ik altijd geweest ben. Mijn dagen kenden nooit echte planning en regelmaat. Ik deed al wat me voor handen kwam en was daarin flexibel. Eten deed ik wanneer ik honger had en daarvoor bestonden voor mij geen vaste tijden. Ik zorgde wel voor regelmaat voor mijn kinderen toen ze nog klein waren. Maar op het moment dat ze wat ouder werden, zorgde ik er alleen voor dat er elke dag een warme maaltijd was voor iedereen en dat er voldoende eten in huis was voor de andere maaltijden. Voor mij hoefden ze niet meer precies op een bepaalde tijd aan tafel te zitten, maar konden ze hun eten opwarmen wanneer ze dat wilden. Einde van de gezamenlijke maaltijden. En dat terwijl we, nu ze uit huis zijn, juist weer regelmatig genieten van wél samen aan tafel zitten.
Maar sinds het moment dat Ahmad in mijn leven is gekomen leid ik samen met hem een heel regelmatig en geordend leven. Met zijn komst deed het Spaanse ritme van eten en drinken zijn intrede in huis. En dat bevalt me heel goed en het is goed voor mijn gezondheid. Hij zorgt ervoor dat we elke dag gezond eten met voldoende groenten en fruit en daar gedij ik bijzonder goed bij.
Niet alleen in zijn ritme van eten en drinken is Ahmad een gewoontedier, maar ook wat betreft andere activiteiten houdt hij consequent een bepaald ritme aan. De ochtend is meestal voor activiteiten als klussen of andere lichamelijke bezigheden en in de middag neemt hij zijn ontspanning door te lezen, op de pc te werken en dergelijke. Hier In Andalusië houdt hij van een wandeling in de vroege ochtend en in Nederland fietst hij graag rond een uur of één.
Door hem ben ik ook ´ritmischer´ gaan leven. Mijn dagindeling is als volgt: Opstaan, bidden, een wandeling rond zonsopgang, ontbijten, fietsen op hometrainer, koffie, karweitjes in huis of op de pc, middageten, rummikubben met man, thee, lezen of dingen bekijken op tablet, avondeten, naar bed. Een en ander kan aangevuld worden met schilderen tussendoor als ik daar zin in en tijd voor neem.
Als ik bovenstaande lees, dan denk ik: een buitenstaander kan denken dat dit een saai leven is. Maar dat is het helemaal niet. Ik geniet van deze regelmaat en rust en voel me alleen maar bevoorrecht dat ik zo een rustig leven mag hebben na veel ellende in het verleden. Ik geniet van elke dag, ook als het niet lekker is op het terras zoals vandaag. Alle dagen zijn voorspelbaar maar toch ook weer niet. Het licht is altijd weer anders en ik verveel me nooit. Ik besef dat het samen mogen leven met Ahmad heel bepalend is voor mijn levensgeluk. Ik geniet daarvan zolang dat ons gegund is.
Ook hier in Alhaurin lijken de bewoners gewoontedieren te zijn met elke dag dezelfde routine. De straten worden hier elke dag geveegd en met water schoongemaakt. De bakker doet elke ochtend zijn ronde in zijn bestelbusje. Broodjes worden voor zonsopkomst aan de deuren gehangen van wie deze besteld hebben. Elk jaar komen dezelfde feesten en activiteiten terug. En mensen lijken daar telkens van te genieten alsof het de eerste keer is. Kennelijk geeft deze regelmaat ook aan deze dorpsbewoners rust en ´alegría´ (vreugde).
De dorpsbewoners zijn trots op hun tradities en dat kan je merken aan de afbeeldingen op billboards, die zij tegenwoordig aan weerszijden van de Calle Malaga plaatsen. De soldaten van het vreemdelingenlegioen die gedurende lange tijd op de billboards langs deze laan afgebeeld stonden (naar aanleiding van de día de Hispanidad) zijn nu vervangen door afbeeldingen die betrekking hebben op de kerstviering in Alhaurin de a Torre
Boven de burgemeester van Alhaurin de la Torre en beneden één van de reyes Magos (de drie koningen die hier de cadeaus uitdelen aan de kinderen)
Ze zijn zo trots op hun kerstversiering dat ze ook nog afbeeldingen daarvan tentoonstellen ?
De Andalusische zon, die in de zomer hier zo onbarmhartig op je schijnt dat je niet weet waar je het zoeken moet om koelte te vinden. Maar in dit jaargetijde is die zon een koesterend zonnetje, waaraan je je heerlijk kan warmen en dat ga ik missen.
Ik zal onze momentjes missen dat wij ons tweede kopje koffie drinken in deze zon op ons eigen terrasje. Ahmad, de zoetekauw met zijn knäcke met ´mermalada de higos´ (vijgenjam) en zijn ´torta de aceite´ en ik met mijn twee knäckies met crema de cacahuetes (pindakaas) met sambal badjak.
En om 14.30 eten in de zon en daarna rummikubben ? in de zon. Wat een leven.
Op dit moment nog maar 6 dagen, en dan zijn we alweer bijna op het vliegveld van Rotterdam. Daar zal geen zonnetje ons verwelkomen, zo te zien aan het weerbericht. We kunnen ons op deze grijsheid alvast voorbereiden, want ook hier is het de afgelopen dagen bewolkt. Dat is goed om alvast te wennen.
Vanmorgen maakten we in ons laatste weekend hier de wandeling, beneden langs ons dorp. In het weekend is het minder druk op de weg daar, die nu een sluiproute is geworden voor automobilisten die de drukte in het dorp willen vermijden. Op zaterdag en zondag kan je daar in de ochtend voor het ontbijt nog wel vrij rustig lopen. Daarna, als je de helling bent op geklauterd, het dorp weer in, ben je lekker opgewarmd en smaakt je broodje met koffie extra lekker.
Ik doe niet veel meer dan Netflixen op de fiets, NLZIet kijken op de tablet, lezen op de e-reader en me verheugen op het weerzien met mijn nageslacht en de anderen in Nederland. O o Den Haag…….?
