Vakantiebeelden
Beantwoorden
Categorie archieven: Ons leven in Andalusië
Ambachtelijke kunst
Deze mooie muurschildering aan de muur boven ons bed bleef me de hele tijd boeien. Ik moet er steeds naar kijken hoe mooi de figuren in elkaar overlopen. Ik vroeg Ali of het geschilderd (of gespoten) was met behulp van een sjablooon (of mal). Nee, dat was niet zo, vertelde hij. Een vrijwilliger uit Marokko heeft dit met de kwast en met behulp van niets anders dan een liniaal aangebracht. Ik ben onder de indruk van de precisie van dit werk ?
Een klein raampje krijgt zo een heel andere uitstraling.
Omdat we toch al bezig waren ons te verbazen over wat mensenhanden kunnen vervaardigen, stuurde Ahmad mij deze foto´s van een bronzen beeld dat dateert uit periode van 4 eeuwen voor Christus.
Uit de school geklapt
Gisteravond na de soep bij Ali en Zoraida en tijdens het uitlepelen van een kiwi bleek ik ineens op mijn praatstoel te zitten. Zoraida zei dat ze, als ze eenmaal verhuisd zijn en Sara wat ouder is, graag bij ons komen logeren (Ahmad had hun daarvoor al uitgenodigd, wat ik niet wist). Ik vond dat heel leuk om te horen en op de een of andere manier zette mij dat aan het praten. Er kwamen veel verhalen los over mijn verleden en mijn kinderen.
Toen we met een zaklampje in het donker weer naar ons huisje stiefelden, vroeg ik aan Ahmad of ik niet te veel had zitten lullen. Ik schaamde me een beetje. ´Nee, helemaal niet,´ stelde de lieverd me gerust, maar ik had nog steeds het gevoel dat ik teveel had blootgegeven van mezelf.
Eenmaal in bed zakte dat gevoel wat af en ik sliep heerlijk. Maar nu, op deze vroege zondagochtend komt het gevoel bij mij weer op dat ik mij kwetsbaar heb opgesteld. Ali en Zoraida zijn ook zo lief. Zij stellen me enorm op mijn gemak en dan kan dit gebeuren. Ach ja. Ik heb niks te verbergen.
Ik moet nu dit tafeltje vrijmaken om te ontbijten. Later op de ochtend nemen we afscheid van het jonge gezin en dan gaan we huiswaarts. Buiten is het nog donker en nevelig.
Bezoek El Campllo
We bezochten Ahmad´s dochter Zoraida en dat was niet bedoeld als een kleine vakantie, maar zo voelt het wel. Het huisje waarin we logeren, gelegen op het landelijke vakantieterrein vlakbij het huis van Zoraida, is niet meer dan een eenkamer-appartementje, maar het is prachtig ingericht in Marokkaanse stijl en voelt heel knus. Oorspronkelijk was het een duivenhok, maar Ali en zijn Marokkaanse collega hebben het verbouwd tot een vakantieoptrekje. Het grenst aan twee terrassen, waarvan er één een trap hoger ligt, vanwaar af je een schitterend uitzicht hebt op de omliggende landerijen. Ahmad zit nu daarboven te genieten van het ochtendzonnetje, terwijl ik ervoor koos om achter mijn laptop te gaan zitten en even alleen te zijn.
Het was een drukke dag gisteren. Om 8 uur vertrokken we voor de reis van 197 km naar onze bestemming. Onderweg kwamen we langs Arrahal (Ahmads geboorteplaats). Daar bezochten we Encarna, de weduwe van zijn broer, die op 23 februari 2021 is overleden. Zij is er nog steeds kapot van en dat is niet gek, want ze waren zoveel jaren samen en hadden een heel fijn huwelijk. We bespraken de goede eigenschappen van haar man, die niet alleen lief en zorgzaam was, maar ook heel grappig. En evenals zijn broer Paco (Ahmad) was hij erg leergierig en geïnteresseerd in veel onderwerpen. Zij is gelukkig geen moment alleen, want elke dag zijn haar vier kinderen (die zelf een gezin hebben) bij toerbeurt 24 uur bij haar. Haar kinderen wonen allemaal in Sevilla, 44 km van Arrahal. Het was een warm samenzijn met haar en haar jongste dochter.
Daarna wilde Ahmad blijven rijden en hoefde ik hem niet af te lossen. We tuften met ons autootje richting Zoraida, Ali en hun 6 maanden oude dochtertje Sara. Ze hadden ons vooraf gewaarschuwd dat Sara eenkennig is geworden en soms begint te huilen als ze andere mensen ziet. Dat viel gelukkig mee. Ze lachte al snel naar ons, maar voelde zich niet lekker, omdat ze verkouden is. Het viel wel op dat zij een levendig, maar ook vaak onrustig kindje is, een echt handenbindertje. We aten samen en bleven het grootste deel van de dag samen met het jonge gezin. Maar ik zag wel dat onze aanwezigheid veel druk legde op Zoraida, die het grootste deel van de dag met Sara op haar arm liep je sjouwen. Sara was door onze aanwezigheid extra opgewonden en onrustig, omdat zij niet gewend is aan deze plotselinge aanwezigheid van zoveel mensen om haar heen en zoveel aandacht. Ik probeerde haar wel vaak over te nemen en dat hield Sara dan wel even vol, maar dan wilde ze weer naar haar moeder. Zelfs haar vader kon haar niet al te lang bezig houden. Wandelen in het wagentje maakte haar wel rustig.
Wij konden pas laat in ons huisje, omdat de schoonmaakploeg laat kwam om het schoon te maken. We kregen hiervoor veel excuses van de gastvrouw van het vakantieterrein, een eeuwig jong ogende vrouw met een vrolijk gekleurde bandana. Zij en haar man runnen dit terrein, dat officieel nog op naam staat van de moeder van de man. Zoraida huurt haar woning ook van hen. Er waren een aantal mensen op de been rond het huisje. De sfeer deed wat hippie-achtig aan en iedereen was aan het grappen maken en vrijuit aan het kletsen. Daardoor voelde ik me direct thuis. Ik vroeg aan de beheerder wie al die mooie muurschilderingen op sommige huisjes had gemaakt. Hij vertelde me dat dit gedaan was door een Italiaanse jongeman, die rondtoert door heel Europa op zijn fiets en overal mooie muurschilderingen maakt. ´Het is een heel knappe vent bovendien,´ zei hij. Met mooie lange haren. Zijn vrouw deed er nog een schepje bovenop en benadrukte het attractieve van de fiets waarop deze artiest reed. Ik vond het heel grappig, hoe zij de man beschreven, en waarschuwde Ahmad dat hij moest oppassen als er zulke mooie mannen hier rondliepen. Tegen een uur of 18 konden we in het huisje.
Ik was zo uitgeteld dat ik languit op het bed ging liggen en er een paar uur niet meer af kwam. Ik raak vaker uitgeput van het lang in gezelschap zijn met mensen. Ik ben net een spons en absorbeer alle gevoelens die er hangen in een gezelschap. Misschien sloof ik me ook teveel uit om gezellig te zijn en attent. Mijn vader vertelde me ooit dat hij dat ook had. Hij had net als ik de ervaring dat hij moest bijkomen, als hij lang in gezelschap verkeerde.
Terwijl Ahmad nog even terugging naar Zoraida om samen de soep af te maken, bleef ik in het bed. Ik babbelde wat met mijn kinderen via Whatsapp, maar was te beroerd en te moe om het licht aan te doen toen het donker begon te worden.
Rond een uur of 21 gingen we naar Zoraida om soep te eten. De kleine was doodmoe, maar onrustig. Ik zag dat Zoraida ook erg moe was. We gingen dan ook snel weg om hun de rust te geven, zodat Zoraida Sara kon laten inslapen. Toen we net ons huisje hadden bereikt, kregen we al een berichtje dat Sara sliep.
Vanmorgen besloten we het jonge gezin een rustige zondagochtend te gunnen, zodat ze hun normale routine konden volgen zonder ´pottenkijkers´. We hebben afgesproken dat we om 12.30 naar hun toe zullen gaan en dan gaan we een wandeling maken en asperges zoeken, die hier volop te vinden zijn.
Geen internet
Ik zag het al toen ik een plasje ging doen in de nacht van dinsdag op woensdag. De amplifier van het internet, die de modem van het de ene kant van het huis moet versterken tot in onze slaapkamer, knipperde oranje. Foute boel, dacht ik direct. Onderweg naar de WC zag ik dat de lampjes van de modem helemaal niet oplichtten in het donker en toen wist ik het zeker: het internet had het begeven.
De volgende ochtend lichtte ik de man naast me in. Hij belde direct zijn provider Jazztel om het euvel te melden. Nadat telefonisch gecheckt was dat er echt niets anders aan de hand was dan een kapotte modem, werd ons een nieuwe modem beloofd. Even later kregen we bericht dat deze morgen bezorgd zou worden.
We zaten dus ruim een dag zonder Wifi. Met mijn 3 gig mobiele internet hoopte ik twee keer te kunnen meedoen aan Nederland in Beweging op mijn telefoon en twee keer te kunnen fietsen met Netflix op de telefoon. De rest kon me niet veel schelen en uit zuinigheid zette ik de rest van de tijd mijn roaming uit.
Eigenlijk vond ik het wel heerlijk rustig, zo een dagje zonder internet. Ik luisterde niet naar de radio en las geen krant. Maar mijn kinderen zagen me ook niet online op whatsapp en dat vonden ze raar. Dus aan het einde van de dag, toen ik even mijn roaming aanzette, kreeg ik een bezorgde reactie van mijn zoon, de lieverd. Of het wel goed ging, want ik was zo stil. Ik kon ze geruststellen en nog net gauw mijn schoondochter feliciteren met haar vaste contract en toen verdween ik opnieuw uit de digitale ether.
Ik heb een boek van 404 bladzijden uitgelezen (Het smelt, geschreven door Lize Spit, een aanrader). En ik ben opgeschoten met mijn enorme canvas met de 7 paarden in zee.
Maar nu we sinds vanochtend weer internet hebben, vind ik dat ook fijn. Hoewel ik nú pas (om 19.35 uur) even achter mijn laptop heb plaatsgenomen. En dat was om een nieuw boek te downloaden op mijn ereader. Lezen is leuk en zet me altijd aan het denken en dromen. De figuren in een boek zijn soms zo levend en herkenbaar voor me, dat ik ze mis als het boek uit is. Ik blijf er vaak daarna nog over nadenken, alsof deze mensen uit het boek werkelijk bestaan.
Morgen gaan we voor een weekend naar de dochter van Ahmad. We hebben daar een mooi vakantiehuisje gehuurd, op loopafstand van waar zij wonen. Ik neem mijn camera en laptop mee en zal de lezer op de hoogte houden van dit familiebezoek. Op de heenweg zullen we in Arrahal langsgaan bij Encarna. Zij is de weduwe van Ahmads broer, die helaas een jaar gelden overleden is na een ziekbed.
Welke mening telt
Ik weet weinig te schrijven. Ik kan het hebben over het weer, dat hier ook wisselvallig is, maar veel lekkerder dan in NL. Ik kan het hebben over wat we zoals doen hier. Niet veel bijzonders. Ik kan meningen gaan geven over de wereld om ons heen en de mensen. Alles is mogelijk, maar er is al genoeg te vinden op dat gebied.
Het merkwaardige is dat de mening van een bekend persoon tegenwoordig als belangwekkender wordt gezien dan die van een ´nobody´. Het is niet van belang in hoeverre een persoon verstand heeft van een bepaald thema. Belangrijk is dat mensen de persoon ergens van kennen (de persoon is bijvoorbeeld schrijver of columnist of influencer). In dat geval willen mensen graag weten hoe die persoon denkt over een bepaald onderwerp.
Vanmorgen had ik het met Ahmad over ons beroepsverleden. Daarop kwamen we toevallig doordat we het hadden over een heel simpel recept voor spaghetti. Ahmad kende dat recept uit de tijd dat hij werkte in een restaurant met Italiaanse specialiteiten. ´Je hebt heel wat verschillend werk gedaan,´ zeg ik tegen hem. Ja inderdaad, bevestigt hij en hij heeft overal wel wat geleerd dat waardevol was.
´Ik heb niet zoveel verschillend werk gedaan als jij,´ zeg ik. Maar ik heb uit al het werk dat ik deed wat buiten mijn vak lag ook veel geleerd. Ik heb geleerd hoe het is om ´nederig´ werk te doen, toen ik werkte in kantines en in de schoonmaak terwijl ik mijn master psychologie al op zak had. Ik heb veel les gehad in nederigheid. Ik merkte in een ziekenhuis waar ik schoonmaakte dat ik niet gegroet werd door een verpleegster. Ze had een ander ´werkuniform´ dan ik en zo was het onderscheid duidelijk te zien. Zij voelde zich hoger in de hiërarchie dan ik en hoefde mij dus niet te groeten.
Ik vertelde na mijn studie vrijwel nooit iemand dat ik drs was en gebruikte mijn titel ook nooit onder brieven en dergelijke. Ik zat tussen het andere schoonmaakpersoneel en gedroeg me alsof ik nooit anders had gedaan.
´Het werken in deze beroepen heeft mij nooit verbitterd gemaakt´, zeg ik. ´Ik deed het met overgave, zoals ik elk werk doe. Het heeft mij wel één ding geleerd. Voor mij is niemand, maar echt niemand, meer waard dan een ander. Voor mij maakt het echt niet uit wat voor status iemand heeft. Zo heb ik mijn kinderen ook opgevoed. Ik vond hun karakter belangrijker dan hun prestaties.´ Ahmad knikt bevestigend. Hij denkt er ook zo over.
Zelfs is het zo dat ik misschien nog meer waardering heb voor mensen die met hun handen werken en iets ambachtelijks doen dan mensen die andere beroepen uitoefenen. Denk je in hoe leeg de schappen van de winkels zouden zijn als er geen boeren waren, die groenten verbouwden en vee hielden. Als de fabrieken geen personeel hadden. Hoe zou het zijn als er geen huizen werden gebouwd, geen wegen en geen bruggen. Voor mij zijn de werkers met de handen degenen die veel en bijna alles mogelijk maken. Ze verdienen hetzelfde respect als de knappe koppen, die plannen maken voor de uitvoer van het werk.
Tegenwoordig krijgen YouTube influencers en columnisten, die bijvoorbeeld alleen maar tv programma´s bekritiseren, meer aandacht dan ze toekomt, naar mijn idee. Bekendheid wordt gezien als een waarde. Terwijl deze bekendheid dikwijls niet gebaseerd is op inhoud of kennis van zaken.
Zo zo, nu heeft deze ´nobody´ alsnog een mening geventileerd. ?
Het worden toch de paarden en niet het zelfportret
De spiegel heb ik weggehaald, want ik heb geen zin in het maken van een portret van mijn eigen kop. Het zou een goede oefening zijn, naar men zegt. Maar ik wil helemaal niks oefenen. Oefenen waarvoor? Ik hoef niks te bereiken en geen diploma. Alle tekeningen en schilderijen die ik tot nu toe gemaakt heb, waren bedoeld als werkstukken met een door mij beoogd resultaat. Niet om omgekeerd tegen de muur te zetten of weg te gooien. Zonde van het werk en de verf. Als een schilderij minder goed gelukt is, dan is dat jammer. Over het ene ben ik meer tevreden dan het andere. Maar oefenen om wille van het oefenen alleen, dat doe ik niet. Ik zit niet meer op school. Ik schilder om iets te produceren en om er gaandeweg voor mezelf wat van te leren. Maar dingen die me niet boeien doe ik niet.
Dus het wordt toch het beeld van de droom die ik had, het prachtig blauwe water met de witte paarden. Ik kan niet abstract schilderen, maar ik moet echt een voorbeeld hebben. Ik vind een paard een dermate mooi dier dat ik meen dat ik op zijn minst mijn best kan doen het natuurgetrouw weer te geven. Dus ik zocht op internet diverse foto´s van paarden bij elkaar, printte die uit in zwart wit en groepeerde deze op ongeveer hetzelfde manier als in mijn droom. Daar moet ik het mee doen. Ben benieuwd wat er van dit schilderij terecht komt.
Het wordt in ieder geval een groot schilderij. 60 x 90 cm. Mijn grootste schilderij tot nu toe. Vandaag ging ik naar de Chinese winkel. Dat is hier net zoiets als de Action in Nederland. Ik kwam thuis met een canvas van 50 x 60, maar zag dat ik eigenlijk 50 x 70 wilde hebben. Dus ik weer terug met dat canvas. Ik mocht hem ruilen. Er was geen maat 50 x 70, dus pakte ik maar 60 x 90. Het meisje dat me hielp aan de kassa ging nog vragen aan een collega of er ergens in het magazijn nog een 50 x 70 was (dat vond ik lief van haar) maar die was er niet. Dus ik liep naar huis met een 60 x 90. Ik heb er een goed gevoel over. Zo een mooie droom verdient een groot doek. Het zal me even bezig houden. Want ik loop niet al te hard en doe graag ook andere dingen .
Goed toeven hier
En lezen en rummikubben in het zonnetje. Dat is geen straf!
Ik ben er nog niet op uit gegaan in het dorp, behalve één keer voor het samen wegbrengen van vuilnis. Ik mis dat ook niet. Ahmad doet tot nu toe de boodschappen. Het is voor mij fijn genoeg in ons kleine, besloten domeintje.
Maar morgen hopen we erop uit te gaan met het autootje. Naar Mercadona, de Aldi en en de Lidl. Dat vind ik al spannend genoeg. Ook ben ik van plan een keer op zoek te gaan naar nieuwe (spijker)broeken. De mijne zijn aan het slijten en ik heb een beetje genoeg van dat skinny model, waarin ik nu al jaren rondloop.
Ahmad is alweer bezig met zijn ´cristales´, elke dag een beetje. Hij maakt een bewaardoosje voor spulletjes voor zijn kleinkind. Ik doe niets creatiefs. Lees wel het ene boek na het andere en kijk naar wat andere schilders doen, op YouTube en Project Rembrandt. Via het scherm wil ik op die manier leren. Ooit raadde iemand mij aan om een poging te wagen deelnemer te worden van dit programma. Maar dat is ver van mijn wensen. Ik schilder niet op commando, maar moet er ineens goesting in krijgen en dan ga ik wel aan de gang. Ook lijkt het me niks als mensen me dwingen een bepaald onderwerp te schilderen, zoals een citroen. En bovendien heb ik in de vorige seizoenen van dit programma gezien dat ze meestal de oudjes er het eerste uitknikkeren. Voor mij wel begrijpelijk, want de jeugd heeft nog een toekomst en daarom is het de moeite waard om erin te investeren met goede raad omtrent technieken en dergelijke. Ik kijk liever toe vanaf de zijlijn en leer zo ook wat.
Mijn volgende schilderij moet een zelfportret worden als eerste oefening voor ´live´ schilderen in plaats van naar een foto. Ik heb een staande spiegel al klaargezet naast mijn ezel. Maar iedere keer als ik in die spiegel mijn eigen kop zie met de rimpels, die goed in beeld komen vanwege het onflatteuze zijlicht (compleet met de barcode op mijn bovenlip), dan vergaat me de animo.
Vannacht zag ik iets moois in een droom. Ik zag een hemelsblauwe zee, vrijwel zonder golven en daarin stond een aantal prachtige witte paarden met mooie manen in allerlei houdingen in het ondiepe water mooi te wezen. Het was een prachtgezicht. ´Nou heb ik weer mijn camera niet bij me´, zei ik in mijn droom tegen Ahmad. Maar direct op dat moment besefte ik dat een foto nooit zo mooi de sfeer zou kunnen weergeven als de werkelijkheid van het moment. Laat staan een schilderij.
Vanmorgen werd ik wakker met het idee dat schilderen misschien wel totaal zinloos is. Het gaat om het moment en dat kan je niet pakken. Je kan er alleen maar in zijn.
Op de één of andere manier voel ik er nu ineens meer voor een schilderij te gaan maken uit het hoofd van het beeld van vannacht in mijn droom. Maar ik weet al dat dat een fiasco wordt. Of ik moet het ´vaag houden´. Beelden laten zich niet gemakkelijk ´vangen´ op het doek, als je geen Rembrandt heet. Ik begin nu wat meer te begrijpen waarom sommige schilders na een tijd ´realistisch´ geschilderd te hebben overgaan op abstract. Omdat voor sommige indrukken en gevoelens woorden of beelden tekortschieten.
Eindelijk regen en hondenleven
Vannacht regende het hier voor het eerst enige tijd aan één stuk. Dat begon rond 4 uur in de ochtend. Ik had al geslapen, maar lag midden in de nacht/ vroege ochtend een paar uurtjes wakker, waarschijnlijk omdat ik eigenlijk al uitgeslapen was. Maar toen het begon te regenen, maakte het geluid daarvan mij zo lekker rustig dat ik toch weer in slaap viel en een stel maffe dromen beleefde.
Regelmatig kijk ik even naar de twee honden, die achter ons huisje permanent op een terras wonen. Als ze naar me kijken praat ik tegen ze vanuit de verte. Ik weet dat honden goede oren hebben. Gelukkig hebben ze elkaar als gezelschap. Anders zou het een saaie boel zijn voor ze. Regelmatig zie ik ze met elkaar spelen en dollen. Meestal op het vaste tijdstip van 17 uur, als ze bijna gevoederd worden. Bij aankomst zag ik dat hun twee hokken op het terras er niet meer stonden. Ze hebben nu een ingang naar het schuurtje om te slapen en dat maakt dat ze meer plek hebben om buiten te slapen en te spelen.
Hiervoor hadden ze vaak nauwelijks een plek om te liggen tussen hun eigen drollen, die één of twee keer per dag worden weggehaald door de twee jonge Engelse meiden die daar wonen met een oude lange, grijze vrouw. Haar zien we regelmatig boodschappen halen met een karretje.
Jullie merken het al. Ik heb vanhier niet veel interessants te melden. Onze dagen verlopen hier in een vrijwel identiek ritme als in Nederland. En daar zijn we dik tevreden mee.
Grijze, rustige dagen
Het bezoek van de zoon was kort maar gezellig. Hij moest 2 uur in de auto afleggen om hier te komen. Tot aan de reis hierheen had hij, zoals wij heel goed kunnen begrijpen, moeite om afscheid te nemen van zijn geliefde. Hij verorberde en kop soep en 6 kroketjes en kreeg er 3 mee voor in het vliegtuig.
Op de vraag of hij uitkijkt naar ander werk, kregen wij een duidelijk antwoord: nee. Hij heeft hard moeten werken om deze baan te krijgen en hij vindt het werk heel leuk. Zijn vriendin kan goed omgaan met zijn frequente afwezigheid. Ze zijn wel van plan een huis te kopen in de ´campo´. Ze willen net als zijn zus ver buiten de stad wonen in de natuur in de provincie Sevilla.
Vanmorgen in alle vroegte vertrok hij naar het vliegveld. Ik bleef lekker liggen, terwijl Ahmad koffie voor hem zette.
Het zonnetje, waarop we ons verheugden, hebben we na de eerste twee dagen niet meer gezien. Al dagen zien we hier een grijze lucht, waaruit geen druppel regen valt. Maar de temperatuur is goed te hebben.
Hier mag men al lang naar het café, maar daarvan hebben wij tot op heden geen gebruik gemaakt. Churros zijn wel lekker bij de koffie, maar ook weer niet zo lekker dat we daarvoor bij dit sombere weer ons beschutte optrekje willen verlaten.
Vanmorgen hebben we de ´salon´ veranderd, zodat een eventuele logé in de toekomst een knusser en meer afgezonderd hoekje heeft om te slapen op de bedbank. De woonkamer heeft namelijk geen deur en loopt zonder deur uit op de lange gang. Het was even een gedoe met de tv, de modem en de kabels, maar ik ben heel blij met de nieuwe look van deze ruimte, waar we eigenlijk alleen komen om te fietsen of het terras op te gaan.
Zoals dit appartement, zo zijn veel appartementen in Spanje ingericht, omdat ze rondom een ´ojo de patio´ zijn gebouwd.
Het leven hier voelt als een permanente vakantie. Straks even de buurvrouw bellen. Haar ben ik niet vergeten. Mijn kinderen ook niet.