Dat zei mijn moeder vaak. Ik weet eigenlijk niet meer in welke situaties.

Maar sinds gisteren word ik aan die uitspraak van haar herinnerd door mijn eigen toedoen. Dat zit namelijk zo:

Vier weken geleden, op mijn verjaardag, ging ik na thuiskomst van onze korte vakantie op zoek naar een tattooshop. Niet voor een tattoo, maar ik wilde nieuwe gaatjes in mijn oren, om het nieuwe paar oorbellen dat ik voor mijn verjaardag had gekregen goed te kunnen dragen. Mijn oude gaatjes waren uitgezakt tot een gleuf. Waarschijnlijk door het te vaak dragen van te zware oorhangers.

Natuurlijk was er voor Ahmad niets aan om met me mee te gaan, maar toch ging hij met me mee naar de tattoowinkel. Arm in arm gaan wij overal heen, elkaar steunend door dik en dun, zeker op mijn verjaardag.

De tattooshop bleek dicht te zijn. We liepen de apotheek ernaast binnen om te vragen of men daar meer wist van de openingstijden van de tattooshop, want die stonden niet aangegeven op de winkel. Ons werd verteld dat de tattoo-zetter (en piercer) alleen werkte op afspraak. Ik vertelde dat we kwamen voor gaatjes in het oor. ´O, maar dat doen wij ook,´ zei het meisje dat werkte in de apotheek. Nou, dat kwam mooi uit. Het leek me ook wel zo vertrouwd en hygiënisch dat een apotheek zoiets zou uitvoeren. Dus ik liet me prikken in beide oren. Dat is zo gebeurd met zo een prikpistool.

Ik had er nauwelijks last van. Het ene oor wat meer dan het andere, maar dat was maar één nachtje ongemak. Gisteren besloot ik in mijn linkeroor nog een gaatje te laten prikken. Een knopje schuin boven het andere gaatje. Dat vind ik leuk staan.

Dus hup, voor het doen van de boodschappen gingen we weer langs de apotheek. En rambam, voor ik het wist had ik een tweede gaatje.

Maar o hel! Dit gaatje doet veel meer pijn dan de eerdere twee gaatjes. Waarom weet ik niet. Het is of mijn linkeroor de hele dag in de hens staat. Ik kan ook niet slapen op die zij. Ahmad verzorgt mijn zelf gekozen verwonding drie keer per dag met jodium en ik slik paracetamol, wat nauwelijks verlichting geeft.

En ja, nu schieten de woorden van wijlen mijn moeder me te binnen. Het zal hopelijk wel weer overgaan, maar als ik het van te voren had geweten…….