Ik denk dat het vrijwel dagelijkse mooie weer hier zeker aan meewerkt. Maar ook is het leuk om in dit gezellige dorp rond te lopen, waar iedereen elkaar groet op straat, of je elkaar nu kent of niet.
Ik zeg weleens tegen Ahmad, dat als hij eerder mocht komen te overlijden dan ik, dat ik dan niet meer hierheen zal willen gaan. Maar op zo een dag als vandaag denk ik: ´Als ik geen kinderen zou hebben, dan zou ik hier wel in mijn eentje kunnen blijven wonen zonder me verloren te voelen. Ik merk dat ik evengoed als in Nederland ook hier gemakkelijk een praatje maak op straat met mensen.
Maar …… ik zou niet voor altijd ver van mijn kinderen willen wonen. Dus dat bepaalt dat ik er toch voor zou kiezen om permanent in het grijze en grauwe Nederland te blijven wonen, ook al word ik misschien te zijner tijd uit mijn gezellige eengezinswoning gezet, die dan plaats moet maken voor kolossale flats met binnentuinen, aangelegd op ondergrondse garages. Een gruwelijk plan, dat hoop ik niet zal doorgaan.
Vandaag kijk ik Ahmad in zijn lieve ogen. ´Wat hebben we toch geluk om hier samen te mogen zijn.´ Hij vindt dat ook. ´Als ik eerder overlijd dan jij, dan pak je in Nederland lekker mijn mooie auto en rijd je ermee naar hier.´ ´Ik wil er niet aan denken,´ zegt hij verdrietig. ´Ik zou niet meer gelukkig zijn.´ ´Je gaat dicht bij je kinderen wonen,´ zeg ik. ´En zij zullen heel lief voor je zijn. Maar beloof me dat je het contact met mijn kinderen nooit zal verbreken. Zij houden ook veel van je.´ Hij zal zeker contact houden, zegt hij.
Ik zit daarna in gedachten een beetje te hoofdschudden naar mezelf. Het lijkt wel of ik nu al nadenk over afscheid. Niemand weet hoe de toekomst eruit ziet en wie er wanneer en waar zal sterven. Maar dat we een keer doodgaan is zeker. Tot het zover is, ben ik zielsgelukkig zo te mogen leven met mijn lieve maatje aan mijn zijde, zowel hier als in Nederland.