De laatste tijd schrijf ik weinig of eigenlijk niet in mijn weblog. Er valt weinig te schrijven. Behalve het feit dat Ahmad en ik zielsgelukkig zijn. Maar dat lijkt me erg saai en misschien zelfs irritant voor de lezer.

Bijna elke dag zeggen we tegen elkaar dat we maar niet kunnen bevatten hoe gelukkig we zijn. Wie had kunnen denken dat twee mensen, die een groot deel van hun leven zo ver verwijderd van elkaar hebben doorgebracht, elkaar nu zo nabij zijn en zich zo op hun gemak voelen bij elkaar.

Op jonge leeftijd (ik was een jaar of 24) maakte ik een tekening met een gedicht erbij. De tekening stelde een vlakte voor met twee bomen, die ver van elkaar verwijderd stonden. Het gedichtje erbij had ongeveer de volgende inhoud: dat wij (de bomen) ver van elkaar af stonden, maar dat onze wortels al samen vergroeid waren en dat onze takken ook naar elkaar toe zouden groeien.

Nu denk ik achteraf: dat waren wij!

We genieten elke dag van alle kleine dingen samen. Opstaan en dan ontbijten met uitzicht vanaf de eettafel op de tuin, waar we vogeltjes zien af en aan vliegen om te genieten van de diverse feestmalen, die aan de bomen hangen. Vervolgens hebben we een soort routine van ‘ieder voor zich bezig zijn’, soms bij elkaar in het ‘atelier’, dan weer afzonderlijk van elkaar. Maar altijd delen we samen de koffie- en maaltijd momentjes. Als we met elkaar praten, hoe verschillend onze taalachtergrond ook is, verstaan we elkaar heel goed. We zijn nog altijd verliefd en daar lijkt nooit een einde aan te komen. We kennen elkaar steeds beter. Elke dag is een geschenk.

Sorry lezer. Meer is er niet te zeggen. Behalve dat ik vervuld ben van een diepe dankbaarheid. Soms zie ik flarden van mijn leven terug en bekruipt me het bijbehorende beklemmende gevoel van gevangen zitten in een heel nare situatie, waaruit ik dacht me nooit te kunnen bevrijden. Dan besef ik dat ik gered ben door een onzichtbare hand.

Al beluister ik de video’s van Krishnamurti en anderen, die niet in een god geloven, niemand kan mij ervan overtuigen dat God niet bestaat. Ik geloof niet alleen maar in God/Allah. Ik wéét dat Allah er is. Dat heb ik op veel momenten in mijn leven mogen ervaren. En dat ervaar ik elke dag. Nu in mijn gelukkig zijn en vroeger in mijn ongelukkig zijn. Toen was Allah troost voor mij. Allah is er altijd, was er altijd en zal nooit sterven.

Hier volgt een saai filmpje bij een saai bericht. Maar iets hoeft niet heel spannend te zijn om gelukkig te maken. Geluk zit in kleine dingen, zoals het horen van een merel die fluit of het ruiken aan een geurige roos, een glimlach van een persoon of een hondje dat kwispelt, wanneer het je herkent. Geluk zit hem in het gewone voor mij. Een leven mogen leiden zonder angst, stress of pijn is al geluk.