Terwijl ik klusjes doe, luister ik vaak naar radio 1. Zo blijf ik een beetje op de hoogte van hoe het in Nederland gaat.

Wat mij opvalt is het verschil in uitleg dat gegeven wordt van de te nemen of genomen maatregelen in het licht van de pandemie die de wereld nu treft. In Nederland hebben mensen, evenals hier, geen inspraak in de beslissingen die de regering neemt. Maar op zijn minst wordt uitgelegd waarom die maatregelen er zijn. Ook wordt benadrukt dat de politieke beslissingen genomen worden op grond van adviezen van specialisten. Er wordt ook vaker met enige empathie gesproken over het effect van al deze maatregelen op burgers. En de verhalen van mensen en hun gevoelens daarbij krijgen aandacht in de media.

Hier is dat veel minder. De maatregelen worden simpelweg van regeringswege opgelegd zonder verder veel uitleg. En wat dat met mensen doet, lijkt verder niet van belang te zijn. De ‘estado de alarma’,die hier is afgekondigd, is een veel algemener en rigider concept dan een variabel concept van noodmaatregelen als in Nederland wordt gehanteerd. Deze estado de alarma geeft zeer veel macht aan de gardia civil voor het handhaven daarvan, zoals eigenlijk al bepaald is in het verleden als regelgeving voor tijden van nood, zoals natuurrampen. Deze regelgeving geeft de gardia civil het recht om zeer streng op te treden zonder dat daar discussie over mogelijk is. Zoals ik al eerder vertelde, hebben zij nu het recht om zeer hoge boetes op te leggen aan mensen, hen zelfs gevangen te zetten bij overtreding van de zeer strenge restricties die nu gesteld zijn hier. De gardia civil is een politie die wij in Nederland niet kennen. Het zijn militairen, niet te vergelijken met de marechaussee.

Het is niet verwonderlijk dat mensen hier gehoorzamen als makke schapen, want de sancties in geval van ongehoorzaamheid zijn verschrikkelijk. Er zijn trieste voorbeelden van mensen die hoge boetes krijgen opgelegd, terwijl ze dat naar mijn mening niet verdienen. Zoals een man die drie boetes kreeg opgelegd, omdat hij zijn schaap naar de campo bracht onder begeleiding van een hond. Een boete voor verlaten van zijn huis zonder toestemming, één voor het lopen met zijn hond zonder geldig papier en één voor het naar buiten brengen van het schaap. Dat schaap moest eten, maar discussie daarover kent men hier niet. En zo zijn er tal van voorbeelden.

Ook is het zo dat in heel Spanje dezelfde maatregelen worden genomen, terwijl er een enorm verschil is in de mate van uitbraak van het virus. In het noorden is de uitbraak veel heviger dan hier in het zuiden.

Nu is er sprake van dat de kinderen vanaf 27 april onder begeleiding twee uur per dag naar buiten zullen mogen. Maar alsnog zijn er mensen die het hier niet mee eens zijn. Ook wordt er geklikt door buren. Zo las ik dat buren gebeld hadden naar de politie om te vertellen dat kinderen hadden buiten gespeeld op de binnenplaats van een flatgebouw.

N.B. Laatste update wat betreft dit onderwerp van vandaag: de kinderen in Spanje mogen weer naar buiten vanaf 27 april, maar alleen met een volwassene naar de supermarkt, de apotheek of naar een bank. Daar zullen ze blij van worden, maar niet heus. In mijn ogen heel ondoordacht om kinderen juist mee te nemen naar afgesloten ruimtes als winkels en banken in plaats van in de open lucht.

Nog latere update wat betreft de kinderen (tot 14 jaar). Niet alleen ik maar heel veel meer mensen in Spanje vonden het een slecht idee om kinderen mee te nemen naar supermarkt en apotheek. De regering heeft daarnaar willen luisteren. De maatregel is dan ook gisteren al veranderd. De ouders mogen nu met maximaal drie kinderen een ommetje maken per dag van meer dan een kilometer van huis.

Dit land is de tijd van dictatuur tijdens Franco nog niet voorbij. Mensen zijn eraan gewend en gedragen zich nog steeds alsof ze in die dictatuur leven. En daar komt bij dat er nog altijd mensen zijn die Franco een warm hart toedragen.

Gelukkig valt de politiecontrole hier in ons dorp wel mee. Ik ben nog niet één keer aangehouden. Op het plein, waar ik elke keer, als ik boodschappen ga doen, langs loop en dat normaal gesproken het bruisend middelpunt is van ons dorp, zie je nu niemand zitten. De terrassen zijn uiteraard dicht, maar ook het even zitten op één van de bankjes daar is niet toegestaan. De hangouderen (overdag) en hangjongeren (in de avond) zie je niet meer. Toch zag ik laatst een oude man op een bank daar rustig een sigaretje roken. Ahmad en ik noemen hem ´el aristocrata´, omdat hij altijd onberispelijk gekleed is. ´Bonjour´, riep hij me toe. Ik denk niet dat deze man een bon gaat krijgen. Hier is het gelukkig wat gemoedelijker dan in het noorden van Spanje.

De mensen accepteren zonder mokken de maatregelen die genomen zijn. Toen ik laatst in de hobbywinkel wat penselen had gekocht, zag ik de man van het winkeltje ernaast zijn waren een beetje ordenen. ´Mag je weer open?´, vroeg ik hem. Nee nog niet, was het antwoord. Ik wilde hem zeggen dat me dat speet voor hem. ´Lo siento´, maar in plaats daarvan zei ik: ´Qué miseria´. Dat was een verkeerde woordkeus. Ik zag de man een beetje rood aanlopen en zowaar een beetje bozig worden. ´Nee nee! Gezondheid gaat voor alles.´Hij bleef mompelen dat gezondheid veel belangrijker was en ik voelde dat ik een verkeerde snaar had geraakt bij de man. Bij thuiskomst hoorde ik van mijn Andaluz thuis dat ik inderdaad een ongelukkig woord had gebruikt. Miseria heeft een negatieve betekenis. Er zit iets van minachting in. Het wordt alleen gebruikt voor mensen die straatarm zijn en het wordt geassocieerd met luizen hebben, geen kleren, enz.

Dat heb ik weer. Heb ik die aardige man beledigd zonder het te willen. Ik zou het hem graag een keer uitleggen en me verontschuldigen, maar dat kan niet want zijn winkeltje is dicht en ik zie hem niet meer.

https://www.diariosur.es/malaga/encuentran-localidades-provincia-estado-alarma-20200318135826-ga.html

Bekijk alle foto’s van de verschillende plaatsen. De foto´s zijn geen toppers, maar geven wel een goed beeld hoe de wereld er hier nu uit ziet. Het weer is ook niet echt stralend tot nu toe. Instabiel, met af en toe zonmomentjes.

Vandaag was een van de eerste dingen die ik deed Transavia bellen. En daar werd ik bevestigt in mijn verwachting dat onze vlucht naar Nederland van 23 april in ieder geval niet zal doorgaan. Gek genoeg werd ik door dit bericht niet lam geslagen, maar kreeg ik juist een energie boost. Alsof ik een lion reep had gegeten. Ik zag direct weer voordelen. Geen zorgen meer over het al dan niet opgaan van de boodschappen die ik altijd voor minstens vijf dagen insla. We hebben nu de tijd om dat allemaal op te eten. En nu kreeg ik ineens ook weer vaste plannen. Voor nog een minischilderijtje op een houten paneeltje, dit keer van Ahmad die in de nacht verdwijnt, van achter gezien, op een muilezel gezeten en met een andere muilezel aan de leiband. En ook een ander plan voor daarna. Een zwart wit tekening van hem als klein jongetje met zijn grotere broer en zus. Daar kan ik wel even zoet mee zijn. De eenhoorn kan ik beter in Nederland schilderen. Dan hoef ik er niet mee te sjouwen als het vliegtuig eindelijk vliegt.

Intussen had Ahmad ook een plan met mij voor vandaag. ´Als je vandaag mijn haar niet knipt, dan zet ik zelf de tondeuse erop.´ O nee! Dat is het laatste wat ik wil dat hij doet, zichzelf een gemillimeterde kop scheren, zoals hij dat gewend was voor hij mij kende. Lekker goedkoop maar geen gezicht. Zonde van zijn mooie haar. ´Nee nee! Ik knip je wel. Vandaag nog,´ haastte ik me te zeggen.

Eerlijk gezegd vond ik dat behoorlijk eng, om zomaar in zijn haar te gaan snoeien. Ik heb de voorgaande dagen al wat gespiekt op YouTube en zag daar dat er vele stijlen van knippen en scheren zijn, de één nog ingewikkelder dan de andere. Het werd er allemaal niet duidelijker op voor me, maar een paar belangrijke wetmatigheden van het kappersvak bleef ik wel onthouden. Een recente foto van minister de Jong, die door zijn vrouw is geknipt onder begeleiding van instructies door een echte kapper, gaf mij niet meer zelfvertrouwen. Ik zag bij deze minister een rand in het kapsel die er niet hoort te zitten.

Maar met de energieboost die me vandaag ten deel viel durfde ik het toch wel aan om met het haar van manlief te beginnen. We hebben er nota bene speciaal een heuse kappers-set voor in huis gehaald.

Ik begon met de tondeuse op stand vier en liet me daarna met tondeuse en schaar leiden door de natuurlijke val van het overigens gemakkelijke haar. En ik moet zeggen dat ik heel tevreden ben met het uiteindelijke resultaat. Zelfs mijn jongste zoon vindt het goed gedaan en dat wil wat zeggen. Hij is een haar-criticus bij uitstek. Dus ik ben stiekem een beetje trots dat ik van mijn lieve Ahmad weer de gentleman heb kunnen maken die hij is en dat hij niet over straat hoeft als een onverzorgde grijsaard met overal wildgroei van plukken haar.

En nu maakt mijn lieve Ahmad koekjes, zonder suiker, maar gezoet met banaan en dadels en er zit zelfs pindakaas (mijn lievelingsbeleg) in verwerkt. Mmm. Ik verheug me op de thee straks. Het leven is goed.

Zijn we blij geworden voor niets? We bereiden ons daar wel op voor. Als ik kijk naar de laatste update over het corona virus op de site van Transavia, die dateert van 17 april 12.00 uur, dan staat daar nog steeds duidelijk dat alle vluchten tot 6 mei geannuleerd zijn (en dat dit zelfs daarna nog een tijd zo kan blijven). We horen ook nog geen vliegtuigen in in de verte, wat we normaal hier wel hoorden.

Na veel te energiek te zijn geweest van blijdschap (hyper hyper hyper), zakte ik gisteren als een pudding in elkaar. Geen fut en geen animo om wat ook te doen. Morgen ga ik Transavia bellen om te horen of de vlucht echt niet doorgaat. Ik reken erop dat dit inderdaad niet het geval zal zijn. Ik krijg weer zin om te tekenen of schilderen. Want alleen maar niks doen en lezen en tv kijken, dat is niets voor mij. We zullen er hoe dan ook wat van moeten maken. Dat geldt voor alle mensen. Verwarrende tijd voor ons allen….

Maar de kindertjes in Spanje mogen, na vanaf 15 maart in de huizen opgesloten te hebben gezeten, binnenkort weer een paar uurtjes per dag naar buiten. Gelukkig.

Gisteren was ik moe en gingen wij vroeg ons bedje in. Ik keek nog even in mijn telefoon, die ik bijna de hele dag niet had aangeraakt voor het nieuws en andere berichtjes. Toen zag ik tot mijn verbazing dit bericht.

Zag ik dat goed? Gaan de vluchten van Spanje naar Nederland weer door voor reizigers? Ja, het staat er echt! Vanaf 17 april 20.00 uur exact zou dit het geval zijn. Dat zou betekenen dat onze vlucht van 23 april a.s. naar Nederland toch niet geannuleerd wordt. Ik was ineens klaar wakker en de adrenaline suisde door mijn bloed. Van blijdschap sliepen we moeilijk in en sliep ik verder ook onrustig. Vanmorgen wilden we graag van Transavia horen dat onze vlucht echt doorgaat, maar ja hoor, natuurlijk….het is nu weekend en er is niemand van het servicecenter bereikbaar tot maandag binnen kantoortijden. Pfff, nu moeten we geduld hebben om dit bericht bevestigd te zien door Transavia.

Intussen ben ik me al helemaal aan het voorbereiden voor de reis. Ik heb mijn penselen schoongemaakt en met olie ingesmeerd. Er gaat niet meer geschilderd worden. Het liefst zou ik het huis nu al schoonmaken en mijn koffer pakken om te gaan, maar dat is nog wat voorbarig.

En Ahmad? Hij is ook blij als we kunnen gaan. Hij heeft veel zin om in de tuin bezig te zijn.

Ach, laten we hopen dat het echt waar is. Het zou anders een teleurstelling zijn. Op de website van Transavia staat nog dat alle vluchten tot 6 mei geannuleerd zijn. Maar het kan zijn dat zij de website nog niet hebben kunnen aanpassen. Spannend!

Vannacht sliepen we al laat in, iets wat niet onze gewoonte is. Om een uurtje of 5 schrok ik wakker van een een enorme knal. Het leek of er vlakbij een bom ontplofte. Maar dat was niet zo. Het was de donder. Dat begreep ik snel, omdat er ook regen op ons platte dak neer kletterde als was het een waterval. Ik keek naar ons slaapkamerraam dat afgesloten was door een rolluik en voelde me veilig voor de bliksem en donder. Wat een imposant weer. Ik stond op om te plassen en riep tegen Ahmad, die ik ook zag bewegen: ´Wat een knal was dat, hè´. Maar hij had het niet zo hard gehoord als ik. Want hij had zijn oordopjes in. Om mijn gesnurk niet te hoeven horen. Maar zelfs hij was wakker geworden van het geknal.

Het onweer ging rakelings over ons dakhuisje, maar verdween ook snel in de verte. Wel mooi en indrukwekkend, dat natuurgeweld. Vooral als je lekker veilig binnen zit.

In de ochtend zag ik de heuvel vanaf het balkon in zonlicht met een donkere lucht daarboven. Mysterieus en mooi is dat. De natuur is nu mooi groen door de vele regenval de afgelopen tijd.

Maar lekker in het zonnetje zitten of de was buiten ophangen is er voorlopig niet bij. Dus wij zijn een groot deel van de dag binnen en komen als een weervrouwtje en mannetje uit het huisje op het terras als de zon even schijnt. Omdat dat nu niet vaak is, schiet ik enorm op met mijn teken- en schilderwerk. Terwijl ik het kleine schilderijtje van de muilezel wat liet drogen voor de laatste fase van de afwerking, maakte ik snel een tekening van een goede vriend. Dat ging in 24 uur. Maar ik moet er wel bij zeggen dat als ik bezig ben, dat ik dan alles om me heen vergeet en dat de uren ongemerkt voorbij gaan. Het kan ook zijn dat ik bezig ben met een huishoudelijk klusje en dat ik dat dan onderbreek om iets aan mijn tekening te verschikken.

Hm, ik kreeg geen reactie op mijn vraag in mijn vorige stukje. Kijkend op internet kwam ik nergens. Ik zoek geen erkenning, roem of duiten. Ik wil alleen datgene waar ik nu veel plezier aan beleef (tekenen en schilderen) benutten ten dienste van anderen als een soort vrijwilliger, tegen alleen onkostenvergoeding en zonder berekening van de de heerlijke uren dat ik ermee bezig ben. En indien niemand daarvan gebruik wil maken, dan vind ik dat ook best, want schilderen en tekenen blijf ik toch doen. Het zelf kunnen uitkiezen van je onderwerp is daarbij bovendien ook heel fijn. Dus als niemand wat van mijn hand wil, dan geniet ik van deze vrijheid zelf te kunnen bepalen wat ik schilder.

Naast hierboven in mijn weblog in de pagina´s (onder het kopje mijn schilderijen en tekeningen), heb ik mijn diensten nu ook aangeboden via een advertentie in Marktplaats, met een verwijzing naar deze pagina in mijn weblog. Meer kan ik niet doen.

Intussen blijf ik lekker bezig. Met naast veel schilderen en tekenen wat in de zon zitten op ons dakterrasje met een boek, elke dag twee spelletjes rummikub, 10 km op de hometrainer met Netflix en héél lekker eten. Heerlijk is het leven in ons coconnetje en op het balkonnetje.

Dat kan ik zien als ik kijk op ´google analytics´, de plugin die mij vertelt hoeveel mensen er dagelijks in mijn weblog iets hebben aangeklikt. Ik kan niet zien wie het zijn, dus voel je vooral vrij om in mijn weblog te lezen. Jij kan veel over mij te weten komen, maar ik niets over jou. Jij blijft voor mij onbekend. Ik kan wel zien welke pagina´s in mijn weblog bezocht zijn, maar niet door wie. Dus lezer, bekijk mij gerust zonder bekeken te worden

Ik krijg de laatste tijd ook weinig of geen reacties meer op mijn stukjes en dat ontmoedigt me wel een beetje. Ik begrijp dat niet veel mensen het leven en de gedachten van een gepensioneerde vrouw van bijna 70 jaar interessant vinden. Maar soms bekruipt me het gevoel dat ik misschien helemaal moet kappen met dit weblog. Maar dat kan ik niet. Ik ben gek op schrijven en houd ervan mijn hart op papier uit te storten. Dus ik ga gewoon door.

Bovenin mijn weblog geef ik in de pagina´s een overzicht van de pyrografie en tiffany werkstukken van Ahmad en van mijn schilderijen en tekeningen. Het is een soort ´galerietje aan huis´ zou je kunnen zeggen. Ik bied daar ook mijn diensten aan voor mensen die die een tekening of schilderij willen van een door hen gekozen dier of persoon. Maar ik krijg daar geen reacties op. Dus nu denk ik: waar kan ik mijzelf het beste aanbieden als schilderes of tekenaar ten dienste van anderen?

Dus daarnaar ben ik naar op zoek. Voor tekenen en schilderen heb ik nu tijd zat. Heeft iemand suggesties? Zolang ik geen antwoord krijg, ga ik zelf wat googelen.

Nu we zoveel thuis zitten, ga je meer op kleine dingen letten in en om het huis. We wonen in een gebouw met drie verdiepingen en daaronder een garage en kelderboxen. Beneden woonde een alleenstaande moeder met een paar kinderen, waaronder een puberdochter die vaak mot had met haar moeder. Op de eerste etage wonen beneden ons twee broers. Aanvankelijk met hun demente moeder, maar zij is afgelopen zomer overleden. Naast hun op de de eerste etage woonde lange tijd niemand, maar nu woont daar een andere alleenstaande moeder met een volwassen dochter. Die twee hoor je bijna niet. En naast ons woonde een ouder echtpaar met hun zoon, maar zij zijn al een jaar geleden vertrokken naar hun andere woning in Torremolinos. Dat huis staat nu leeg.

Omdat we nu dag en nacht thuis zijn, beginnen meer dingen op te vallen dan normaal. Zo heb ik de hond aan de overkant vaak in het oog en verder vallen me de geluiden van buiten meer op.

Vroeger hoorden we dagelijks de benedenbuurvrouw huilen. Een groot deel van de dag en een groot deel van de nacht. Dat was wel deprimerend, ook al probeerde je je er zo min mogelijk van aan te trekken, omdat je niets kon doen voor de verdrietige demente vrouw, die overigens heel liefdevol verzorgd werd door haar volwassen kinderen, die deden wat ze konden. De vrouw was lichamelijk heel sterk, maar uiteindelijk is zij toch overleden. Uit haar lijden verlost, zou je kunnen stellen.

De vrouw helemaal beneden, die handelt in mindfullness, is elders gaan wonen met haar kinderen en heeft haar benedenwoning verhuurd aan een mooi echtpaar met drie kleine kinderen en een herdershond.

En die familie verbaast mij elke dag door de harmonie die het gezin uitstraalt. De kinderen zitten, net als andere kinderen hier in Spanje, dag en nacht opgesloten in huis. Want kinderen mogen hier helemaal niet op straat komen, tenzij bij hoge uitzondering. Als een ouder een boodschap moet doen en een kind niet alleen thuis kan laten. Dan mag het mee. Maar verder dus helemaal niet!

Wel, deze kinderen hoor ik alleen maar allerliefst spelen. Ik heb nog nooit een ruzie gehoord vanaf beneden, noch van het knappe koppel, nog van de twee broertjes en het zusje. Ik hoor ze alleen maar gezellig praten en spelen. Dat vind ik heel bijzonder. Ook mijn kinderen konden vroeger lief spelen. De jongste drie vormden daarbij een groepje, terwijl de oudste daar door het leeftijdsverschil min of meer buiten en ´boven´stond. Maar zo nu en dan was er heibel. En dan hoorde ik: ´mammaaaaa, die of die heeft dat gedaan! Bla bla bla´. En dan probeerden mijn kinderen mij te verleiden om als scheidsrechter op te treden. Dat soort geluiden hoor ik nooit van beneden komen. Het is gewoon een schattige, harmonieuze familie.

De woning die ze bewonen is weliswaar ruim, maar niet prettig om te bewonen. In de winter is het er ijskoud en in de zomer waait er geen zuchtje wind. Zonlicht komt nauwelijks binnen en ook al hebben ze twee kleine binnenplaatsen (ojos de patio), ook daar komt geen zon.

De laatste tijd hoor ik de kinderen veel ´buiten´ spelen in een ojo de patio, omdat hun ouders voor hen een soort ´tent´ hebben gemaakt van lakens.

De hele dag zijn ze zoet in hun katoenen ´huis´. Het kleine zusje heeft het hoogste woord. Haar schattige stemmetje hoor ik het meest. Ze lijkt een leidende rol te hebben in het spel. Vandaag hoorde ik het broertje ´aanbellen´. ´Ring ring!´ riep het joch en zijn zusje antwoordde: ´kom binnen´. Noem me sentimenteel, maar ik geniet van dit soort lieve geluiden, een herademing na het trieste gehuil van wijlen de benedenbuurvrouw.

En verder loer ik links en rechts om me heen voor, opzij en achter ons huis. Dan zie ik een vader voorzichtig (zodat de bal niet over de rand vliegt) voetballen met zijn zoontje op hun terras een straat verderop. Als de zon hier tevoorschijn komt, hoor je ook de stemmen van de bewoners van ons doodlopende straatje. Ze praten met elkaar vanuit hun ramen of vanaf het dak. Mensen maken er wat van. Een Andaluz krijg je niet stil. (Behalve mijn schatje. Die kan echt lang zijn mond houden).