is het schilderijtje af. Het is het schilderijtje waar ik het minst blij mee ben tot nu toe, maar die moeten er ook zijn. Vandaag keek ik naar een schilder op YouTube, die heel levensecht schildert. Als hij gras schildert, dan schildert hij dat sprietje voor sprietje. Zijn schilderjen zijn net foto´s, zo helder en gedetailleerd. Ik kan daarvan leren. Maar ik zal nooit zo precies worden als hij. Schilderen is ook een beetje illusies wekken en een schilderij dien je van een afstandje te bekijken. Die van hem kun je bekijken met je neus er bovenop en dan zien ze er nog prachtig uit.

Dit minischilderijtje duidelijk niet. Het is bedoeld om te bekijken op vanaf een afstandje. Hoe verder weg, hoe beter. 🙂

Het ziet er naar uit dat we mogelijk op 28 mei alsnog niet kunnen reizen. Lazen vandaag dat de Europese Commissie voorstelt om niet essentiële reizen uit te stellen tot 15 juni. Karamba!

We hebben van Transavia nog geen bericht gehad dat onze vliegreis van 28 december niet doorgaat, maar we bereiden ons voor op een teleurstelling. Dus ik zal me misschien toch onledig moeten houden met een nieuw schilderij.

Voor de geduldige toehoorder…

Later hoorde ik dat men hem ook wel de dramkabouter noemt 🙂

Te lang heb ik zitten kliederen aan het minischilderijtje met de twee muilezels, dat ik voor het eerst zonder voorbeeld maakte. Nu ben ik er achter dat ik goed kan natekenen en -schilderen, maar dat uit mijn hoofd werken me nog niet goed af gaat. Het is niet het schilderijtje waar ik het meest trots op ben. Daarentegen het omgekeerde. Ik wil het nog net niet weggooien, maar trots ben ik er ook niet op. Ahmad is er tevreden mee, als herinnering aan zijn jeugd. Dat is voor mij belangrijk, want daarvoor heb ik het geschilderd. Maar ik blijf eraan kliederen. Heb de tijd en verf is geduldig en flexibel. Het eindresultaat is er dus nog steeds niet. Nooit heb ik zo zitten knoeien aan een schilderijtje. Maar van fouten maken leer ik.

Ik vind het altijd leuk als Ahmad dingetjes vertelt uit zijn jeugd in de campo. Hij bracht vaak in de nacht, als het koel was, de muilezels naar de de weides om te grazen. Op één ervan reed hij en de andere, dat kon er nog één of meer zijn (ze hadden er in totaal vier) liep erachteraan of naast aan een touw. Dat touw zat vastgebonden aan de nek van de muilezel waarop hij reed. Eenmaal op de plek om te grazen, liet hij ze los. Om te voorkomen dat ze van blijdschap gingen rennen en daarna moeilijk te vangen waren of soms zelfs op te sporen, bond hij de voorpoten van elke muilezel aan elkaar, zodat het dier niet kon wegrennen maar zich hoppend voortbewoog al grazende. Dat moet een grappig gezicht zijn geweest. ´Maar trapten ze je niet als je hun poten vast wilde binden?, vraag ik. Nee, want trappen doen ze alleen met de achterpoten. Soms ook van blijdschap. Dan dartelen ze en schoppen spelenderwijs met hun achterpoten naar achteren. ´Weet je dat een muilezel altijd een wind laat op het moment dat hij trapt?´ vraagt Ahmad. Nee, natuurlijk wist ik dat niet. Maar dat soort anekdotes hoor ik graag. Ik vind dat echt heel grappig. Ik zie direct een getekende karikatuur voor me van een muilezel die trapt en tegelijk een wind laat. Hij kijkt om en grijnst er ook bij. Haha, ik zou dat graag willen tekenen.

Muilezels combineren de brute kracht van de ezel met het nobele karakter van het paard. Een ezel is sterk maar vaak te koppig om te gehoorzamen. Een paard is te delicaat voor het zware werk dat er vroeger gedaan moest worden op het land. Maar, zo waarschuwt Ahmad, een mannelijke muilezel die niet gecastreerd is, is onhandelbaar en niet te temmen. Ook goed om te weten. Al heb ik niets aan deze kennis, want al het werk op het land wordt tegenwoordig vrijwel door machines gedaan. Paarden, ezels en muilezels staan nu werkeloos in de wei.

Vandaag mocht ik weer naar de kapper. Terwijl in Nederland vrijheden zijn toegestaan die hier niet mogen, zijn hier wel eerder de kappers open gegaan. En dat was met ingang van vandaag.

Ik had om 12 uur een afspraak bij Enrique,maar ik had een beetje mijn twijfels of ik wel moest gaan. Mijn haar zat de laatste tijd best goed. Het viel eigenlijk wel mooi en ik kom het ook gemakkelijk opsteken, wat ook niet gek stond. Maar ik dacht: nou ja, laat ik toch maar gaan, want in Nederland weet ik niet waar ik me zal laten knippen en vorige keer heeft Enrique het echt goed geknipt.

Dus ik naar de kapper. Vorige keer had ik lagen vanaf een lengte tot aan het puntje van mijn neus laten knippen. Ik dacht: laat ik ze nu wat korter laten knippen. Nou, dat deed Enrique, hoor. Hij begon direct een pony te knippen. O nee, geen pony, dacht ik, maar het was al te laat om in te grijpen.

Mijn story met kappers is er één van zwerven. Van de één naar de andere. Mijn ervaring is dat een kapper altijd de eerste keer dat hij knipt erg zijn best doet. Dan ben ik heel enthousiast en ik schroom dan niet daarover een compliment te maken de volgende keer dat ik weer ga. En dan….je raadt het al. Dan lijkt het of die kapper daarna minder zijn of haar best doet, maar zich er met een jantje-van-leiden vanaf maakt. En dat is het moment voor mij om naar een volgende kapper te gaan zoeken.

Ik heb dus een pony nu, die ik opzij commandeer met veel haarspray. En mijn haar zit niet meer zo goed. Maar ach, haar heeft de eigenschap dat het groeit. Dus geduld maar weer.

Föhnen kan Enrique niet naar mijn zin. Maar föhnen hoort er bij hem ook bij. Zelf laat ik mijn haar eigenlijk altijd aan de lucht drogen en duw ik het een beetje in model. Maar Enrique föhnt mijn toch al dunne haar zo dat het alle kanten opvliegt en vederlicht en totaal onhandelbaar wordt. Met die kop met flodderhaar en een ongewenste pony ging ik daarna richting huis. Ik wilde onderweg een kneedbaar gom kopen bij mijn verfbenodigdheden-winkeltje. Maar ik stond daar te lang te wachten op een andere klant die in de winkel heel lang nodig had om haar aankoop te doen. Intussen was het kleine winkeltje ernaast van de man die ik laatste onbedoeld beledigd had ook open. Ik wilde hem mijn excuses daarvoor aanbieden, maar hij was er even niet, liet een andere man die even op de winkel paste me weten. Hij was even een schroefje halen bij de ijzerwinkel vlakbij, maar ook dat duurde heel lang. Tja, mensen hebben hier lang gewacht op een opening van andere winkels dan die voor voedsel en geneesmiddelen. En dan kan het zijn dat er ook voor de ijzerwinkel een rij staat. Er mag weer geklust worden, dus dat maakt mannen hier razend enthousiast.

Uiteindelijk besloot ik maar niet langer te wachten. Niet op het kneedbare gummetje en ook niet op de gelegenheid om mijn excuses aan te bieden. Morgen is er weer een dag.

De lockdown wordt voorzichtig in fasen wat afgebouwd hier. Vanaf morgen mogen we een wandelingetje maken binnen een straal van 1 km van ons huis. Dat willen we ook direct na het ontbijt gaan doen.

Vanaf maandag gaan de kleinere winkels open. En de tandartsen en ook de kappers. Ik heb al een knipafspraak voor maandag bij Enrique. Ahmad mag dit keer niet mee, omdat je niet onnodig met zijn tweeën een zaak mag binnengaan. Ik hoop dat Enrique niet te veel gaat kletsen vanachter zijn mondkapje.

Maar nog groter nieuws voor ons is dat we misschien op 28 mei a.s. waarschijnlijk terugvliegen naar Nederland. In ieder geval bood Transavia vanaf 28 mei 2020 weer vluchten aan en daarvan hebben wij er direct één geboekt. Ik hoop dat het vliegtuig ook inderdaad zal vliegen en ons naar Rotterdam zal brengen.

Intussen is het weer hier aanzienlijk beter geworden. Ik zit hier in mijn hempie. Dat terwijl het in Nederland nu juist regent. Gelukkig voor de natuur daar. Het is wel vaker zo dat als het hier mooi weer is, dat het dan in Nederland juist regent en omgekeerd. Daar verander je niets aan. Net als de maatregelen die nu genomen worden vanwege dat verschrikkelijke virus. Ook daaraan verander je niets. Je kunt kritiek hebben op de besluitvorming van de diverse regeringen, maar in wezen is het zo dat de virologen tot op heden in het duister tasten wat betreft het grillige effect van dit virus op diverse mensen en kinderen. De beslissingen aangaande het afstand bewaren of binnen zitten worden genomen op grond van adviezen van de virologen die nogal uiteen lopen. Je kan je daarover opwinden of zorgen maken. Ik ga ervan uit dat men zijn uiterste best doet om het goede te besluiten en dat is niet in alle landen hetzelfde.

Ahmad en ik waren altijd al simpele zielen, die blij zijn met een wandeling of een stukje rijden op de fiets. We waren geen fervente café- of restaurantbezoekers. We gingen niet naar theaters en musea. Dus wij missen niet veel. De vakanties die we weleens onszelf gunnen zijn voor ons geen noodzaak. Het is meer dat we het soms fijn vinden om ons een week te laten verwennen in een goed hotel in een mooie omgeving. Maar ook zonder dat zijn wij gelukkig.

We hebben onze hobby´s en tijdens de lockdown zijn we daar gewoon mee bezig geweest zoals voorheen, maar in mijn geval misschien nog een tandje meer.

Ik heb me helemaal suf geschilderd. En wel zoveel uren dat ik soms na een dag pijn in mijn voeten had van het staan. Dat is niet altijd goed. Het werd een soort obsessie.

Bij mij is het zo dat een tekening of schilderij uit mijn hart moet komen en dat gaat het beste als ik er niet te veel bij nadenk, maar me vooral toeleg op goed kijken. Wat ik gemerkt heb is dat ik, net als bij het tekenen, ook bij het schilderen gebruik moet maken van het principe ´paint and go´. Dus even schilderen met zin en een frisse blik en dan weg wezen. Als ik te lang blijf door klodderen verlies ik het zicht op waar ik mee bezig ben en doe ik eigenlijk maar wat. Dat moet ik niet doen. Ik moet niet blijven hangen maar op tijd weg wezen en dan wat later weer terugkomen en dan zie ik weer even wat ik moet doen.

Pfff. Fijn dat ik dat nu weet. Want ik heb deze wet die voor mij geldt deze week met voeten getreden. Uren stond ik te priegelen in het minischilderijtje. Ik vroeg, onzeker van mezelf, advies aan de muilezel-kenner naast me, maar dat bracht me alleen maar van mijn a propos. In drie dagen had ik een mooi schilderijtje. Dat ging ik vervolgens een week lang verpesten. Het werd een zware geforceerde lijdensweg met dat ding en het dreef me tot waanzin. De uren en dagen vlogen al schilderend voorbij in een humeurige roes. Toen ik de foto nog eens bekeek van het aanvankelijke spontane schilderijtje dat er nu niet meer was (door al mijn over geschilder) moest ik bijna huilen van frustratie. Tot ik gisteren tegen mezelf zei: ´Ho even, Shabnam, nu even rustig……rustig……rustig´.

Ik wilde eigenlijk een pauze inlassen, maar het gekke is dat ik een schilderijtje dat niet naar mijn zin is niet kan loslaten. Dus vandaag toch er weer mee verder gegaan in een poging iets van het origineel van de eerste drie dagen terug te laten komen. En nu ontdekte ik dat ik niet koppig moet blijven pielepeuteren aan een hoef of een muilezelbeen (of is dat bij dat dier een poot? Ik zeg been), maar gewoon moet werken aan wat ik direct zie en als ik niks meer zie weg wezen!

Toch weer wat geleerd. En overigens hebben wij het wel heel gezellig. Ik leed grotendeels in stilte. Met een zere rug en zere voeten en een misnoegd gevoel. Ik bén ook eigenlijk helemaal geen schilder 😉 The ´painters curse´.

Ik laat jullie het eindresultaat van mijn gezwoeg binnenkort zien.

Vandaag is de eerste dag dat de kinderen (tot 14 jaar) onder begeleiding van hun ouders weer naar buiten mogen om te wandelen of te sporten. Ik verwachtte veel kinderen buiten te zien vandaag, nu het eindelijk mag, maar tot nu toe zag ik geen enkel kind buiten. Misschien zijn ze helemaal gewend om binnen te blijven en lokt het hen niet om naar buiten te gaan. Of het komt omdat het zondag is. Hier is het gebruikelijk in het weekend uit te slapen. Of de ouders hebben de auto gepakt om hun kinderen wat verder weg te brengen dan deze doodlopende straat.

Goed nieuws is verder dat ook volwassenen vanaf 2 mei naar buiten mogen om zomaar wat te wandelen of te sporten. Dat is heerlijk voor ons. Dan kunnen wij onze wandelingen in en rond het dorp weer maken.

Ook is hier in het nieuws dat men in Spanje nadenkt hoe en wanneer de vliegvelden weer te openen voor vliegverkeer van personen. Men wil dat in fasen doen. Eerst alleen vluchten binnen Spanje, daarna vluchten binnen Europa en tenslotte ook verder weg. Over het open stellen van andere winkels dan winkels waar voedsel, kantoorbenodigdheden of sigaretten verkocht worden heeft men het hier nog niet. Dat vind ik onbegrijpelijk, omdat mensen zich hier heel goed houden aan het afstand bewaren en netjes wachten een winkel binnen te gaan tot een ander er uit komt. Maar ongetwijfeld gaat dit ook wel een keer keer gebeuren in fasen.

Na een kwakkelige maand april lijkt het weer hier over een aantal dagen een stuk beter te worden.

We zien de lichtpuntjes. Intussen worstel ik met een ander minischilderijtje, dat ik maak zonder voorbeeld, en is Ahmad bezig met een servethouder, gemaakt uit stukjes glas in lood. We blijven bezig.

Terwijl ik dit zit te typen hoor ik zowaar kinderstemmetjes buiten. Eindelijk. 🙂

Net als veel mensen nu kijk ik dagelijks naar Netflix. Alleen doe ik dat gematigd. Elke dag kijk ik een stukje van een serie of film terwijl ik mijn 10 km op de hometrainer afleg. Fantastisch voor de benen en een echte cellulitis-killer, dat fietsen. Ik wist dat eigenlijk al, maar nu zie ik het na een aantal jaren stug doortrappen. Fietsen maakt de kont rond en pront en de benen stevig en sterk, dames.

Wat ik gemerkt heb is dat het aanbod op Netflix in Spanje afwijkt van dat in Nederland. Je abonnement is hier gewoon geldig, maar je hebt het aanbod dat in Spanje voor handen is.

Ik merkte dat op doordat mijn zoon ons een paar films aanraadde die hij gezien had op Netflix. Toen ik zijn doorgestuurde links naar die films wilde openen, merkte ik dat de films geen van drieën in het aanbod hier zaten. Sommige series overlappen elkaar natuurlijk wel, maar het hele aanbod in Spanje en Nederland is niet hetzelfde.

De laatste tijd ben ik wat verslaafd geraakt aan series over orthodoxe joden. Ik begon met de serie ´unorthodox´, die in Nederland ook te zien is op Netflix. Ik vond het mateloos interessant om te zien hoe deze orthodoxe gemeenschap leeft. De actrice die de hoofdrol speelt is ronduit geweldig. Daarna begon ik direct aan nog een serie met maar liefst twee seizoenen over een orthodox joodse gemeenschap in Jeruzalem ´Shtisel´. Daarin speelde dezelfde actrice. En nu ben ik weer bezig met een serie, dit keer een documentaire over chassidische joden in Brooklin, ´one of us´ geheten. Daarin is te zien hoe moeilijk het is voor mensen om uit die gemeenschap te stappen.

Zo leer ik nog wat bij. Wat ik heel mooi vind van deze gemeenschap is de onderlinge betrokkenheid en behulpzaamheid. Ik vind de kleding heel mooi en vooral de kinderen met die ouderwetse kleertjes en die pijpenkrulletjes langs hun gezichtje erg schattig. En ik vind de dingen die zij zeggen in hun geloof en hun zegenwensen erg mooi. ´Eer zij aan God die de wereld geschapen heeft door midden van zijn woord.´ En ook iets met brood, dat ik steeds vergeet maar erg mooi vond, telkens als ik het hoorde. Als ze een kamer betreden, dan raken ze even de deurpost aan, waarna zij hun hand kussen. Dat vind ik ook een mooi gebaar.

Maar zoals elk geloof, wanneer het een instituut van strenge regels wordt, heeft ook het orthodoxe jodendom meerdere kanten, zoals ik nu zie in de documentaire over afvalligen, die de gemeenschap hebben verlaten. Die hebben het niet gemakkelijk.

……Voor iedereen. Tenzij het hele virus verdwijnt of mensen met succes ertegen kunnen worden ingeënt en alles weer ´normaal´ wordt. Maar dan komt er misschien weer een nieuw virus. Sheikh Nazim, mijn grote leermeester (zijn mooie ziel is al enige jaren bij Allah) sprak al lang geleden over de komst van een virus dat zou komen en dat de hele wereld lam zou leggen. Hij zei toen al dat de mens zich zo sterk waant met al zijn kennis, maar dat een klein virusje alles kan doen veranderen en dat dit een keer zou gaan plaatsvinden.

De mens is al lange tijd bezig het natuurlijk evenwicht te verstoren. Niet alleen deze virus-uitbraak is een gevolg daarvan, maar ook de klimatologische verandering op de hele wereld. Nederland heeft nu bijvoorbeeld te kampen met droogte, terwijl het hier voldoende regent. Op ons terras hebben wij in de loop van de tijd dat we hier zijn een tiental dode bijen aangetroffen. Zorgwekkend, zoals het ontbreken van ook veel andere insecten, overal ter wereld. En ook andere dieren en de fauna zien we lijden. De variëteit in de natuur om ons heen neemt steeds meer af. Dieren en planten sterven uit of worden uitgeroeid door de mens.

Ahmad en ik waren gewend vier keer per jaar heen en weer te vliegen van Rotterdam naar Malaga. Nu hebben we het erover dat dit waarschijnlijk niet langer mogelijk laat staan wenselijk zal zijn in de toekomst. Ook wij hebben meegewerkt aan de grote vervuiling en verstoring van onze mooie natuur. Wij zijn er nog niet uit hoe we de toekomst tegemoet gaan. Het heen en weer reizen is schadelijk en brengt voor onszelf ook risico´s. Ahmad moet voor eventuele medische behandelingen en om zijn familie te zien in Spanje zijn en ik in Nederland.

Moge Allah, die ons hier heeft gebracht, ons de weg wijzen voor de toekomst. Waarschijnlijk zijn wij niet de enigen die staan voor een grote verandering en nog niet weten wat en hoe te gaan doen. Dat geldt zeker ook voor mensen die hun beroepsmatige bestaan vonden in het faciliteren van bijeenkomen van mensen, zoals restaurant- en caféhouders, uitbaters van theaters, bioscopen, festivals, vakantie-arangementen, etc.

Het ziet er naar uit dat we ´back to basic´ moeten gaan…..Ik vind dat helemaal o.k. Het punt is voor mij en Ahmad alleen dat hij zijn basis in Andalusië heeft en ik in Nederland. Zouden we ooit moeten kiezen waar permanent te verblijven?

Intussen geniet ik, bij gebrek aan een wandeling, van ons mooie uitzicht hier.

Wat ik had gehoopt is hij gaan doen. Hij is bezig zijn jeugdherinneringen als boerenjongen op te schrijven. Hij heeft al drie hoofdstukken geschreven en deze ook naar zijn kinderen gestuurd. Zij zijn er heel enthousiast over. Ook ik heb de hoofdstukken gelezen. Ik was eigenlijk van plan deze te vertalen naar het Nederlands en ze hier in mijn weblog te zetten. Maar ten eerste valt het niet mee om de stukken te vertalen. Er staan veel woorden in die de attributen en gebruiken beschrijven van de boeren in die tijd op die plaats en die begrippen legt hij ook uit in notities onderaan de pagina. Dat vind ik lastig en langdradig om te doen. Dus ik begin er niet aan.

Het is ook bedoeld voor mensen die het leven hier kennen en ook de geschiedenis een beetje. Voor de Andalusiërs zelf is hij eigenlijk aan het schrijven en dan vooral voor zijn kinderen.

Ik ben blij dat hij doet. Het heeft mij aangemoedigd om nog een minischilderijtje te gaan maken. Dit keer van Ahmad als jongen van achteren gezien. Hoe hij de nacht in rijdt op een muilezel met daarachter aan een touw nog een muilezel. Ik hoop dat het gaat lukken.

We moeten onszelf nog wel een tijdje bezig houden hier. Ik zag op de site van Transavia dat er niet gevlogen gaat worden tot 27 mei minstens. Dus dat vraagt om geduld.