De lockdown wordt voorzichtig in fasen wat afgebouwd hier. Vanaf morgen mogen we een wandelingetje maken binnen een straal van 1 km van ons huis. Dat willen we ook direct na het ontbijt gaan doen.

Vanaf maandag gaan de kleinere winkels open. En de tandartsen en ook de kappers. Ik heb al een knipafspraak voor maandag bij Enrique. Ahmad mag dit keer niet mee, omdat je niet onnodig met zijn tweeën een zaak mag binnengaan. Ik hoop dat Enrique niet te veel gaat kletsen vanachter zijn mondkapje.

Maar nog groter nieuws voor ons is dat we misschien op 28 mei a.s. waarschijnlijk terugvliegen naar Nederland. In ieder geval bood Transavia vanaf 28 mei 2020 weer vluchten aan en daarvan hebben wij er direct één geboekt. Ik hoop dat het vliegtuig ook inderdaad zal vliegen en ons naar Rotterdam zal brengen.

Intussen is het weer hier aanzienlijk beter geworden. Ik zit hier in mijn hempie. Dat terwijl het in Nederland nu juist regent. Gelukkig voor de natuur daar. Het is wel vaker zo dat als het hier mooi weer is, dat het dan in Nederland juist regent en omgekeerd. Daar verander je niets aan. Net als de maatregelen die nu genomen worden vanwege dat verschrikkelijke virus. Ook daaraan verander je niets. Je kunt kritiek hebben op de besluitvorming van de diverse regeringen, maar in wezen is het zo dat de virologen tot op heden in het duister tasten wat betreft het grillige effect van dit virus op diverse mensen en kinderen. De beslissingen aangaande het afstand bewaren of binnen zitten worden genomen op grond van adviezen van de virologen die nogal uiteen lopen. Je kan je daarover opwinden of zorgen maken. Ik ga ervan uit dat men zijn uiterste best doet om het goede te besluiten en dat is niet in alle landen hetzelfde.

Ahmad en ik waren altijd al simpele zielen, die blij zijn met een wandeling of een stukje rijden op de fiets. We waren geen fervente café- of restaurantbezoekers. We gingen niet naar theaters en musea. Dus wij missen niet veel. De vakanties die we weleens onszelf gunnen zijn voor ons geen noodzaak. Het is meer dat we het soms fijn vinden om ons een week te laten verwennen in een goed hotel in een mooie omgeving. Maar ook zonder dat zijn wij gelukkig.

We hebben onze hobby´s en tijdens de lockdown zijn we daar gewoon mee bezig geweest zoals voorheen, maar in mijn geval misschien nog een tandje meer.

Ik heb me helemaal suf geschilderd. En wel zoveel uren dat ik soms na een dag pijn in mijn voeten had van het staan. Dat is niet altijd goed. Het werd een soort obsessie.

Bij mij is het zo dat een tekening of schilderij uit mijn hart moet komen en dat gaat het beste als ik er niet te veel bij nadenk, maar me vooral toeleg op goed kijken. Wat ik gemerkt heb is dat ik, net als bij het tekenen, ook bij het schilderen gebruik moet maken van het principe ´paint and go´. Dus even schilderen met zin en een frisse blik en dan weg wezen. Als ik te lang blijf door klodderen verlies ik het zicht op waar ik mee bezig ben en doe ik eigenlijk maar wat. Dat moet ik niet doen. Ik moet niet blijven hangen maar op tijd weg wezen en dan wat later weer terugkomen en dan zie ik weer even wat ik moet doen.

Pfff. Fijn dat ik dat nu weet. Want ik heb deze wet die voor mij geldt deze week met voeten getreden. Uren stond ik te priegelen in het minischilderijtje. Ik vroeg, onzeker van mezelf, advies aan de muilezel-kenner naast me, maar dat bracht me alleen maar van mijn a propos. In drie dagen had ik een mooi schilderijtje. Dat ging ik vervolgens een week lang verpesten. Het werd een zware geforceerde lijdensweg met dat ding en het dreef me tot waanzin. De uren en dagen vlogen al schilderend voorbij in een humeurige roes. Toen ik de foto nog eens bekeek van het aanvankelijke spontane schilderijtje dat er nu niet meer was (door al mijn over geschilder) moest ik bijna huilen van frustratie. Tot ik gisteren tegen mezelf zei: ´Ho even, Shabnam, nu even rustig……rustig……rustig´.

Ik wilde eigenlijk een pauze inlassen, maar het gekke is dat ik een schilderijtje dat niet naar mijn zin is niet kan loslaten. Dus vandaag toch er weer mee verder gegaan in een poging iets van het origineel van de eerste drie dagen terug te laten komen. En nu ontdekte ik dat ik niet koppig moet blijven pielepeuteren aan een hoef of een muilezelbeen (of is dat bij dat dier een poot? Ik zeg been), maar gewoon moet werken aan wat ik direct zie en als ik niks meer zie weg wezen!

Toch weer wat geleerd. En overigens hebben wij het wel heel gezellig. Ik leed grotendeels in stilte. Met een zere rug en zere voeten en een misnoegd gevoel. Ik bén ook eigenlijk helemaal geen schilder 😉 The ´painters curse´.

Ik laat jullie het eindresultaat van mijn gezwoeg binnenkort zien.