Categorie archieven: General

Van fase 0 naar fase 1

Geplaatst op door
Beantwoorden

De provincie Malaga is nu ook beland in fase 1. D.w.z. dat men mag reizen binnen de hele provincie en dat je voorzichtig weer familie en vrienden kan gaan zien. Hier in de straat was goed te merken dat men blij is met de nieuwe situatie. Na een lange stilte op straat horen we nu blije stemgeluiden. Dat klinkt dan zo:

Wij houden ons nog steeds vrij rustig. Maken dagelijks ons ochtendwandelingetje langs de campo beneden ons huis en via het dorp weer terug. We komen altijd de 3 muilezels tegen. Vandaag was er één bereid voor me te poseren met een glimlach.

Of liet hij zijn tanden zien? Gelukkig zat er een hek tussen

Soefisme en islam

Geplaatst op door
Beantwoorden

Er zijn veel stromingen in de islam en eveneens in het soefisme. Onderling begrijpt men elkaar niet altijd en er is zelfs onderlinge strijd en uitsluiting. Zo zeggen sommige mensen die zichzelf als moslim zien dat het soefisme niet de naam islamitisch verdient. En waarom niet? Omdat volgens hen in het soefisme te veel wordt afgeweken van de islam. Het zijn allemaal meningsverschillen die te maken kunnen hebben met het niet duidelijk definiëren van begrippen of gewoon een weigering om zich te verdiepen in de ogenschijnlijk andere wijze van geloof beleven en belijden.

Ik wil me niet mengen in deze discussie die je overal kan vinden, binnen de diverse geloven en tussen de verschillende geloven onderling. Zoals sheikh Nazim (moge zijn ziel in vrede bij Allah zijn) al zei: ´discussion kills iman (geloof)´.

Ik wil wel iets zeggen over mijn eigen geloofsbeleving en het lange pad dat ik daarin volg vanaf mijn kindertijd. Ik heb er al eerder over geschreven in dit weblog en ik ga niet alles herhalen. Laat ik beginnen met hoe ik mijn geloof nu beleef vanaf, laat ik zeggen de afgelopen 6 of 7 jaren. Na mijn bekering tot de islam in 1978 en jarenlang mijn geloof alleen beleefd te hebben, kwam ik in 1996 in aanraking met de Naqhsbandi soefiweg en deed ik bayat (een eed van trouw aan deze weg). Ik trok een aantal jaren op met andere leerlingen op het pad, deed met een grote groep van hen de hadj, gedurende een weken durende reis door Syrië, Jordanië en Medina en Mecca en terug. Ik leerde daar deze internationale groep leerlingen goed kennen en distantiëerde me vervolgens gedurende 7 jaar van hen. Daarna nam ik weer deel aan deze gemeenschap, zowel in Nederland als in Spanje. De naqhsbandi weg gaat er o.a. vanuit dat zegen ligt in het samenkomen met anderen en het gemeenschappelijk gedenken van Allah. Ik voelde me uiteindelijk toch niet thuis in de groep en Ahmad, die inmiddels ook bayat had gedaan voelde hetzelfde. Ik heb mijn geloof altijd heel individueel beleefd en koos juist voor de islam, omdat het in de islam gaat om de verbintenis tussen een persoon en de Schepper. Zonder tussenpersonen. Dat wil echter niet zeggen dat je geen leraar kan hebben. Ik heb veel geleerd van mijn leraar, sheikh Nazim. Ik luisterde graag naar zijn sohbets (geïnspireerde toespraken) en ik keek graag naar sheikh Nazim. Hoe hij zich gedroeg, wat hij zei. Ik lette op alles. Toen ik hem zag en naar hem luisterde, was het of alles wat ik had willen weten en leren op zijn plek viel.

Sheikh Nazim leeft niet meer, maar ik zal niet vergeten wat ik van hem geleerd heb. Zijn wijsheid heeft hij overgedragen op zijn zoon Mehmet. Nog steeds is de Naqhsbandi dargah in Lefke in Cyprus, waar het graf van sheikh Nazim te vinden is op zijn eigen grond. Maar het hele gedoe dat ik zie gebeuren met de leerlingen die nu nog bezig zijn met samenkomsten trekt mij in het geheel niet. Er zijn dansworkshops, waar mensen kunnen leren draaien als de derwish Rumi, er zijn concerten met soefimuziek. Alles tegen betaling van intree. Er zijn websites, er zijn soefi-attributen te koop, zoals tulbanden, traditionele soefikleding, tasbihs. Een grote folkloristische markt. Het zegt me allemaal niets meer en het heeft niets meer te maken met de tijd dat wij in de 90er jaren tijdens de ramadan sheikh Nazim opzochten. We sliepen op de grond in rijen naast elkaar. Het deerde ons allemaal niet. We wilden de woorden van sheikh Nazim horen en tot ons laten doordringen en achter hem bidden.

Ik kan me voorstellen dat sommige moslims de soefi´s betichten van idolatrie. Dat zag ikzelf ook op veel momenten. Mensen die zich verdrongen om de hand of zelfs de voeten van sheikh Nazim te kussen en de restanten van een kopje koffie van de sheikh aan elkaar doorgaven, alsof daarin alle zegen en wijsheid zou zitten. Mensen die zich kleedden als de sheikh en misschien dachten dat ze hiermee op hem gingen lijken. Maar ik zie dat meer als de naïviteit van de volgers. Sheikh Nazim heeft hier nooit om gevraagd. Hij zei altijd dat islam naseeha (advies) is. Je kunt luisteren en gehoorzamen of niet. Hij beschouwde zichzelf als een nederige dienaar van Allah en nam nooit het woord soefi in de mond. Hij was een echte moslim, iemand die zijn wil ondergeschikt had gemaakt aan die van zijn Schepper en daardoor een voorbeeld voor ons.

Maar zo zijn er meer. Zoals de imam in de video die ik in mijn vorige stukje deelde. In zijn manier van praten en met al zijn wijsheid doet hij me denken aan sheikh Nazim. Ik zie nur (licht) op zijn gezicht en veel kalmte. Hij noemt zichzelf vast geen soefi. Misschien is hij wel een salafi. Maar dat zijn allemaal maar etiketten. Het gaat om de intentie van een persoon en het gedrag. Hij benadrukt dat de mens hier is met een taak. Dat het belangrijk is om je nuttig te maken. Dat kan op wat voor manier dan ook. En dit (maar dat zijn mijn woorden) overstijgt alle godsdiensten en alle etiketten die de mens daaraan geeft. Iedereen kan goed zijn. Sommige mensen behagen God zonder erbij stil te staan. Misschien beschouwen ze zich zelfs als ongelovig. Het gaat allemaal om intentie en gedrag.

´Een goede moslim (lees mens) is iemand die niemand en niets pijn doet, niet met zijn tong en niet met zijn handelen,´ zei sheikh Nazim vaak. Of ook weleens (en daarbij keek hij mij glimlachend aan): ´Als je iets van plan bent om te doen of te zeggen, vraag je dan af of Allah er blij mee zal zijn. Als het antwoord ´ja´ is, doe het dan en zo niet dan doe het niet´.

Simpel toch. Zo zie ik dus nu mijn geloof. Ik heb me 30 jaar verdiept in de islam. Er zijn zoveel boeken te vinden over islam en soefisme. Maar ik kijk ze niet meer in. Het zit allemaal in mijn hart.

De treitervlogger is een (zacht)aardige sympathieke jongeman

Geplaatst op door
Beantwoorden

Misschien herinnert de lezer zich nog dat er een aantal jaren geleden een vlogger was, die liet zien hoe hangjongeren in zijn buurt tijd doodden op straat en met name voor de ingang van een supermarkt.

Hij kwam op een negatieve manier in het nieuws als treitervlogger. Het AD zag echter wel wat in hem. Hij leek journalistieke kwaliteiten te hebben en in opdracht van deze krant mocht hij meer vlogs maken in andere steden en buurten om te laten zien hoe het leven op straat is voor de jongeren in de z.g.n. kansarme wijken. Waar dromen deze jongeren van en hoe zien zij hun toekomst.

Ismail Ilgun is blijven vloggen en ik ben hem ook een beetje blijven volgen. Ik ben nu zelfs geabonneerd op zijn YouTube kanaal. Vraag me af of hij meer volgers heeft van bijna 70 jaar 😉

Sinds twee jaar heeft Ismail zich meer verdiept in zijn geloof en nu hebben veel van zijn vlogs een rustiger en serieuzer karakter. Wat mij vooral opvalt is dat Ismail zich ontpopt als een journalist/interviewer, die heel goed kan luisteren. Hij doet nu een serie vlogs, die ´vasten met gasten´ heet. Daar laat hij anderen (veelal jongeren) aan het woord, die aan het vasten zijn. Hij brengt altijd het geloof ter sprake en hoe dat beleefd wordt en gepraktiseerd wordt. Ik kijk er graag naar.

Wat ik met de lezer hier wil delen is een lang gesprek met zijn leermeester, dat hij via zijn vlog deelde. Het is boeiend om te zien hoe zachtmoedig en helder deze imam geloofsfeiten weet uit te leggen zonder een moment betweterig en dwingend over te komen. Ismail laat zien dat hij veel respect heeft voor zijn leraar en dat hij open staat om te leren over zijn geloof. Interessant en leerzaam voor de kijker die geïnteresseerd is in islam of zelf moslim is.

Mondkapjes

Geplaatst op door
1

Lang wilde Nederland er niet aan: mondkapjes. Terwijl overal ter wereld men het nut van dit beschermingsmateriaal wel inzag, vond de Nederlandse regering, die zich baseert op het oordeel van de RIVM, dat het nut van de kapjes niet bewezen was. In de ´intelligente´ lockdown werd wel gehamerd op handen wassen en anderhalve meter afstand, maar mondkapjes werden nog niet aangeraden. Vreemd genoeg wel voor de hulpverleners en werkers in de patiëntenzorg. Dus kennelijk vond men toch wel dat bescherming via mondkapjes, plastic maskers, speciale overalls en handschoenen wel nuttig was op de bewezen besmettelijke plaatsen.

Nu mensen weer meer vrijheden zullen krijgen en daardoor automatisch meer in aanraking zullen komen met medemensen, worden plotseling toch wel de mondmaskers geadviseerd en soms zelfs verplicht gesteld, zoals vanaf 1 juni (en kennelijk niet eerder!) in het openbaar vervoer.

Vanmorgen beluisterde ik op radio 1 Sywert van Lienden van De Hulptroepen Alliantie. Alleen al de naam Hulptroepen Alliantie roept mijn wantrouwen op. De Hulptroepen Alliantie zegt zonder winstbejag iedereen van mondkapjes te willen voorzien. Mondkapjes die voldoen aan de veiligheidscriteria, d.w.z. met een deugdelijk filter en niet een modebewust katoentje met een leuke print of een omgebouwde ouwe sok. Sywert beweert verder dat elke 2 tot 3 uur de kapjes ververst dienen te worden, zodat iedereen er dus op een dag meerdere nodig zal hebben. ´Maar wat gebeurt er dan met alle oude kapjes?´ vraagt de presentatrice van het programma terecht. ´Is dat niet vervuilend voor het milieu?´ Het schijnt dat je die dingen niet kan verwerken als normaal afval. Geen probleem, volgens Sywert. Ik hoorde hem iets onduidelijks antwoorden dat China wel raad weet met deze afvalberg. ´Maar kan je de kapjes niet hergebruiken?´ vraagt de interviewster terecht. Als je ze een tijd laat liggen gaat het virus toch vanzelf dood? Nee, reageert Sywert nu vrij kribbig. Wat dacht je van je eigen bacteriën die je voortdurend in het kapje blaast en je snot en andere druppels? Niks ervan. (ik overdrijf wat). Al luisterend krijg ik de indruk dat ik hier te maken heb met de vertegenwoordiger van een product dat hij graag kwijt wil aan zoveel mogelijk klanten. Zonder winstbejag, ammehoela.

Ahmad en ik hebben hier al een tijd mondkapjes. We hebben twee soorten, beide gekocht bij de apotheek. De ene soort heeft alleen een filter dat andere mensen beschermt tegen ons, in het geval dat wij het virus bij ons zouden dragen. Het andere kapje, dat wat duurder is, heeft een filter naar binnen en naar buiten, d.w.z het beschermt ons tegen anderen en anderen tegen ons.

Wij gebruiken en hergebruiken de kapjes. We hangen ze gewoon op, als we thuiskomen. Als we twijfelen dan ontsmetten wij ze. En hoe doen we dat? Heel simpel.

Het ontsmetten van mondkapjes

Men neme een pannetje en men vult dit half met water en brengt dat water aan de kook

Op het pannetje leg je een zeef en daarin leg je het mondkapje. N.B. je kan natuurlijk ook een stoompan gebruiken als je die hebt. Je laat het kapje stomen boven het kokende water gedurende 3 a 4 minuten. Dit dood alle bacteriën en virussen.

Het is een ouderwetse manier van ontsmetten. Wel even opletten dat je het water niet laat droogkoken 😉

Boeken

Geplaatst op door
2

Hij heet Alex Boogers. Ik kwam de naam tegen op een email, die ik altijd krijg van Hebban, een site die boeken adviseert met recensies. Daar werd zijn boek ´alleen met de goden´ vergeleken met het boek ´de vanger in het graan (the catcher in the rye) van Salinger. Ik heb dat boek lang geleden gelezen (en veel later nog eens) en was daar toen helemaal weg van. Salinger schreef dit boek, dat over de hele wereld beroemd werd, en schreef daarna niets meer. Hij trok zich terug , ergens op het platteland in Amarika, waar hij verder een teruggetrokken leven leidde.

Mijn interesse in het boek ´alleen met de goden´ was door deze vergelijking met Salinger direct gewekt. Ik zoek altijd naar dit type schrijver, die dingen kan verwoorden alsof je erbij bent, zonder omhaal, soms direct en rauw en soms ontroerend en poëtisch, zonder dat er sprake is van op effect belust zijn. Gewoon alsof het schrijven vanzelf is gegaan, direct uit het hart en de ziel van de schrijver. Het zijn waarschijnlijk ook de karakters erachter, die me boeien, omdat ik me erin herken.

Ik ging direct het boek ´alleen met de goden´ lezen en ik vond het geweldig. Ik raakte geïnteresseerd in de schrijver en zijn levensverhaal en bekeek alles wat er te vinden was over hem op internet. Hij heeft maar liefst 10 ebooks op zijn naam staan die te vinden zijn in de digitale bibliotheek en ik ga ze allemaal lezen.

Nu ben ik bezig met ´het sterkste meisje van de wereld´. Ik geniet ervan dat ik alle boeken van Alex Boogers kan gaan lezen, want het komt niet vaak voor dat ik een boek lees dat ik helemaal geweldig vind.

Ik herinner me nog een vergelijkbaar boek dat ik ooit las in het verleden en dat een enorme indruk op me maakte. De titel daarvan was: ´Ik had alleen maar een knuffeldier´. Ik ben die titel en dat boek nooit vergeten. Het is een autobiografie van Jennings Burch. Dit verhaal wil ik niet nog eens lezen, omdat het me zo heeft aangegrepen dat ik sommige scènes uit het boek nog letterlijk uit mijn hoofd weet. Een zin uit het boek schiet nog vaak door mijn hoofd als ik de tegels van de douche schoonmaak. Ook het boek van Burch is een prachtig geschreven en eerlijk boek, maar te aangrijpend en te confronterend voor mij om te herlezen.

Lieve zwerfhond

Geplaatst op door
1
Je zou dat lieve dier zo willen meenemen. Maar dat kan natuurlijk niet…..
Ze heeft een varkenspoot gevonden.
En jij komt er ook niet in met je mooie witte voetjes. Je hebt al een huis….

Weetjes over muilezels

Geplaatst op door
1

Laatst vertelde ik er al wat over. Het interessante fenomeen dat je een paard kan laten paren met een ezel en dat daaruit een muilezel geboren wordt. Je kan een hengst een ezel laten dekken en dan wordt daaruit een muilezel geboren die vrij klein van stuk is en als je een ezel een merrie laat dekken dan is de muilezel in de regel wat groter van stuk. Zoals ik al eerder schreef, is de muilezel ideaal voor het helpen bij zwaar werk, omdat deze de kracht van de ezel combineert met het relatief gehoorzame karakter van het paard. Behalve als het een ongecastreerd mannetje betreft. Dan is de muilezel niet te temmen voor werk. Dus in de regel worden mannelijke muilezels gecastreerd. Sowieso kunnen muilezels geen nageslacht verwekken. Ook al wordt een muilezel gedekt of ook al dekt een muilezel een andere muilezel of ezel of paard, er zal geen nageslacht van komen. Zo mooi is dat geregeld in de natuur. Toch worden ook ongecastreerde muilezels weleens ingezet voor werk. Namelijk door schaapherders. Dit omdat zij heel goed kunnen mee grazen met de kudde en omdat zij in geval van een aanval door een wolf de schapen beschermen. Dan komt hun wilde en ongetemde karakter wel goed van pas.

Ik wilde een karikatuur van een muilezel maken die trapt met één achterpoot. Maar toen wees Ahmad me op iets anders dat ik ook nog niet wist. Een koe trapt met één poot, maar een paard en een (muil)ezel doen dit altijd met beide benen tegelijk en dat zijn meestal de achterbenen, maar het kunnen ook de voorbenen zijn. Ze laten echter alleen een wind als ze met de achterbenen trappen. Goed om te weten.

Ik zorg dat ik uit de buurt blijf. Ik ben sowieso geen held met paarden, ezels en muilezels. Maar ik vind het schitterende dieren van een bijna mystieke schoonheid.

Economisch

Geplaatst op door
2

De laatste tijd merk ik dat ik steeds minder te melden heb. Het leven in Alhaurin de la Torre tijdens fase 0 van de ´estado de alarma´ kabbelt voor ons rustig voort.

Natuurlijk hopen we 28 mei naar Nederland te vliegen, zodat ik mijn koters en kleinkinderen kan gaan zien, maar verder hebben wij geen zorgen. Geen bedrijf dat we nu niet draaiende kunnen houden en geen zorgen om verlies van werk. Ons leven is een permanente vakantie en of we die nu hier houden of in Nederland maakt niet veel verschil.

Ik leef mee met jongere mensen en kinderen die leven in een wereld die nu op zijn kop lijkt te staan. Zekerheden vallen weg en problemen staan te wachten die dringend een oplossing behoeven. De eco-omgeving, die helemaal uit het natuurlijk evenwicht is geraakt, lijkt nu een soort ´wraak´ te nemen op de vernietigende mens. De kapitalistische, van overdreven consumptie afhankelijke samenleving, wordt nu op een harde manier met zichzelf en de door haarzelf gecreëerde problemen geconfronteerd. Hoe gaat men dit alles oplossen? Gaan we op dezelfde manier verder? Dan zal de ellende, die wij en vooral onze kinderen en kleinkinderen gaan zien, alleen maar groter worden. Wie trekt aan de rem of gooit het roer om?

Soms hebben Ahmad en ik het daarover. Dan komen we tot de conclusie dat we in ons leven het mooie en minder mooie hebben mogen ervaren. De tijd dat nog niet iedereen een auto had en nog maar weinig mensen met vakantie gingen. De tijd van toenemende automatisering met de belofte dat daardoor het leven gemakkelijker zou worden en dat we meer tijd zouden krijgen voor ontspanning en andere dingen dan werken die ons konden boeien. Het tegendeel lijkt te zijn gebeurd. Mensen hebben minder tijd over. Man en vrouw moeten veelal beiden werken om een gezin en een hypotheek of huur te kunnen betalen. Het lijkt of iedereen eerder minder dan meer tijd heeft voor elkaar dan voorheen. De digitale verworvenheden hebben ons veel goeds gebracht. In plaats van in dikke encyclopedieën te moeten zoeken naar kennis kan men nu alles wat er te weten valt vinden door een paar muisklikken. Dat is fantastisch. Maar zoals elk voordeel zijn nadeel heeft, geldt dit ook voor alle digitale toegankelijkheid tot wat voor werelden dan ook.

Toen ik net was afgestudeerd als psycholoog, was er nauwelijks werk voor mensen met deze studie. Nu komen we psychologen en psychiaters te kort. De mens, die alles heeft wat hij nodig heeft en vaak nog veel meer dan dat, is in heel veel gevallen diep ongelukkig. Ik praat nu met name over mensen in onze samenleving met het besef dat het op veel plekken in de wereld nog helemaal niet zo is dat de mens alles heeft wat hij nodig heeft om te overleven. Er zijn er nog te veel die dat niet hebben of die zich het schompes werken, ver van hun familie, om de verwende mens in een ander deel van de wereld te voorzien van bijvoorbeeld een nieuw bloesje of een paar sportschoenen. En daar zit hem misschien ook de clou. Hoe kunnen wij echt gelukkig zijn, terwijl we weten dat we met al onze kennis alleen onszelf een goed leven geven en andere mensen laten verkommeren. Om maar niet te spreken van de dieren- en plantenwereld, die we dagelijks een stukje verder om zeep helpen om aan al onze wensen te voldoen.

We hebben alles, maar een tomaat smaakt niet meer naar een tomaat en een wortel niet meer naar een wortel. Wat we kopen is vaak zo gemaakt dat het snel van ellende uit elkaar valt. Want alles wat er verkocht wordt is erop gericht winst te maken met zo min mogelijk kosten. En hoe eerder iets kapot gaat, hoe eerder er een nieuw exemplaar gekocht wordt.

Het woord ´economisch´ betekent eigenlijk dat je zuinig om gaat met middelen. Dat je probeert niets te verkwisten. Maar het begrip economie, zoals dat nu wordt opgevat, is een principe dat alleen kan werken als er een beroep wordt gedaan op de hebzucht van mensen. Onder het mom van: ´de economie moet draaien´ alsof het een wasje betreft. Vandaar dat er reclame nodig is om mensen ervan te overtuigen dat ze beslist dit of dat moeten kopen. En vandaar dat er mode is in alle aspecten van het leven, kleding, huis- en tuininrichting, enz. Mensen worden wijsgemaakt dat ze aan een bepaalde mode moeten meedoen om erbij te horen. Ik verbaas me er altijd over dat nog goede meubels in tv-programma´s in de container worden gedumpt om vervangen te worden door andere meubels die beter aan de interieurwensen van een bepaalde tijd voldoen.

Ik houd ervan dingen te gebruiken tot ze echt versleten zijn. Dat geldt bij mij voor kleding, meubels en gebruiksvoorwerpen. Ik gooi nooit eten weg. Dat zit er bij mij in vanaf mijn vroegste jeugd. Ik houd echt niet van verspilling.

Daarom heb ik ook grote bewondering voor mijn leermeester, sheikh Nazim. Hij gooide ook nooit iets weg. En ik heb gehoord dat hij op zijn terrein, waar altijd veel mensen kwamen en mee aten, regelmatig het vuilnis nakeek. Om te kijken of er niets was weggegooid, dat eigenlijk nog gebruikt kon worden. In zijn dargah (dat is de plek waar hij woonde en waar altijd leerlingen waren, die er sliepen en aten) werd door de groenteman vaak groente gebracht die was afgekeurd voor de consument. Wij zochten dan uit de groente het goede eruit en dat werd gekookt. Oud brood werd nooit weggegooid, maar geroosterd, zodat het gebruikt kon worden als croutons in de soep. Ik heb nooit lekkerder gegeten dan in het zegenrijke huis van sheikh Nazim. We aten maar twee keer per dag, maar dit was voor mij altijd genoeg. In de keuken van sheikh Nazim waren twee kranen. Eén om te gebruiken voor de afwas en andere schoonmaakactiviteiten en één om uit te drinken. Mooi systeem. Ik denk dan: waarom is dat in Nederland niet ook zo. Waarom spoelen wij ons toilet door en douchen wij met drinkwater?

De mens is slim en heeft veel kennis. Maar de kennis wordt niet gebruikt voor het welzijn van mens en zijn eco-omgeving. De kennis wordt gebruikt om steeds grotere winst te maken. Ik heb dat nooit begrepen. Je kan niet meer eten dan een paar porties per dag en je hebt niet meer kleding nodig dan een paar setjes. We gedragen ons als idioten en het maakt niet gelukkig.

Eindelijk

Geplaatst op door
5

is het schilderijtje af. Het is het schilderijtje waar ik het minst blij mee ben tot nu toe, maar die moeten er ook zijn. Vandaag keek ik naar een schilder op YouTube, die heel levensecht schildert. Als hij gras schildert, dan schildert hij dat sprietje voor sprietje. Zijn schilderjen zijn net foto´s, zo helder en gedetailleerd. Ik kan daarvan leren. Maar ik zal nooit zo precies worden als hij. Schilderen is ook een beetje illusies wekken en een schilderij dien je van een afstandje te bekijken. Die van hem kun je bekijken met je neus er bovenop en dan zien ze er nog prachtig uit.

Dit minischilderijtje duidelijk niet. Het is bedoeld om te bekijken op vanaf een afstandje. Hoe verder weg, hoe beter. 🙂

olieverf op hardboard (15 x 20)

Het ziet er naar uit dat we mogelijk op 28 mei alsnog niet kunnen reizen. Lazen vandaag dat de Europese Commissie voorstelt om niet essentiële reizen uit te stellen tot 15 juni. Karamba!

We hebben van Transavia nog geen bericht gehad dat onze vliegreis van 28 december niet doorgaat, maar we bereiden ons voor op een teleurstelling. Dus ik zal me misschien toch onledig moeten houden met een nieuw schilderij.