De laatste tijd merk ik dat ik steeds minder te melden heb. Het leven in Alhaurin de la Torre tijdens fase 0 van de ´estado de alarma´ kabbelt voor ons rustig voort.

Natuurlijk hopen we 28 mei naar Nederland te vliegen, zodat ik mijn koters en kleinkinderen kan gaan zien, maar verder hebben wij geen zorgen. Geen bedrijf dat we nu niet draaiende kunnen houden en geen zorgen om verlies van werk. Ons leven is een permanente vakantie en of we die nu hier houden of in Nederland maakt niet veel verschil.

Ik leef mee met jongere mensen en kinderen die leven in een wereld die nu op zijn kop lijkt te staan. Zekerheden vallen weg en problemen staan te wachten die dringend een oplossing behoeven. De eco-omgeving, die helemaal uit het natuurlijk evenwicht is geraakt, lijkt nu een soort ´wraak´ te nemen op de vernietigende mens. De kapitalistische, van overdreven consumptie afhankelijke samenleving, wordt nu op een harde manier met zichzelf en de door haarzelf gecreëerde problemen geconfronteerd. Hoe gaat men dit alles oplossen? Gaan we op dezelfde manier verder? Dan zal de ellende, die wij en vooral onze kinderen en kleinkinderen gaan zien, alleen maar groter worden. Wie trekt aan de rem of gooit het roer om?

Soms hebben Ahmad en ik het daarover. Dan komen we tot de conclusie dat we in ons leven het mooie en minder mooie hebben mogen ervaren. De tijd dat nog niet iedereen een auto had en nog maar weinig mensen met vakantie gingen. De tijd van toenemende automatisering met de belofte dat daardoor het leven gemakkelijker zou worden en dat we meer tijd zouden krijgen voor ontspanning en andere dingen dan werken die ons konden boeien. Het tegendeel lijkt te zijn gebeurd. Mensen hebben minder tijd over. Man en vrouw moeten veelal beiden werken om een gezin en een hypotheek of huur te kunnen betalen. Het lijkt of iedereen eerder minder dan meer tijd heeft voor elkaar dan voorheen. De digitale verworvenheden hebben ons veel goeds gebracht. In plaats van in dikke encyclopedieën te moeten zoeken naar kennis kan men nu alles wat er te weten valt vinden door een paar muisklikken. Dat is fantastisch. Maar zoals elk voordeel zijn nadeel heeft, geldt dit ook voor alle digitale toegankelijkheid tot wat voor werelden dan ook.

Toen ik net was afgestudeerd als psycholoog, was er nauwelijks werk voor mensen met deze studie. Nu komen we psychologen en psychiaters te kort. De mens, die alles heeft wat hij nodig heeft en vaak nog veel meer dan dat, is in heel veel gevallen diep ongelukkig. Ik praat nu met name over mensen in onze samenleving met het besef dat het op veel plekken in de wereld nog helemaal niet zo is dat de mens alles heeft wat hij nodig heeft om te overleven. Er zijn er nog te veel die dat niet hebben of die zich het schompes werken, ver van hun familie, om de verwende mens in een ander deel van de wereld te voorzien van bijvoorbeeld een nieuw bloesje of een paar sportschoenen. En daar zit hem misschien ook de clou. Hoe kunnen wij echt gelukkig zijn, terwijl we weten dat we met al onze kennis alleen onszelf een goed leven geven en andere mensen laten verkommeren. Om maar niet te spreken van de dieren- en plantenwereld, die we dagelijks een stukje verder om zeep helpen om aan al onze wensen te voldoen.

We hebben alles, maar een tomaat smaakt niet meer naar een tomaat en een wortel niet meer naar een wortel. Wat we kopen is vaak zo gemaakt dat het snel van ellende uit elkaar valt. Want alles wat er verkocht wordt is erop gericht winst te maken met zo min mogelijk kosten. En hoe eerder iets kapot gaat, hoe eerder er een nieuw exemplaar gekocht wordt.

Het woord ´economisch´ betekent eigenlijk dat je zuinig om gaat met middelen. Dat je probeert niets te verkwisten. Maar het begrip economie, zoals dat nu wordt opgevat, is een principe dat alleen kan werken als er een beroep wordt gedaan op de hebzucht van mensen. Onder het mom van: ´de economie moet draaien´ alsof het een wasje betreft. Vandaar dat er reclame nodig is om mensen ervan te overtuigen dat ze beslist dit of dat moeten kopen. En vandaar dat er mode is in alle aspecten van het leven, kleding, huis- en tuininrichting, enz. Mensen worden wijsgemaakt dat ze aan een bepaalde mode moeten meedoen om erbij te horen. Ik verbaas me er altijd over dat nog goede meubels in tv-programma´s in de container worden gedumpt om vervangen te worden door andere meubels die beter aan de interieurwensen van een bepaalde tijd voldoen.

Ik houd ervan dingen te gebruiken tot ze echt versleten zijn. Dat geldt bij mij voor kleding, meubels en gebruiksvoorwerpen. Ik gooi nooit eten weg. Dat zit er bij mij in vanaf mijn vroegste jeugd. Ik houd echt niet van verspilling.

Daarom heb ik ook grote bewondering voor mijn leermeester, sheikh Nazim. Hij gooide ook nooit iets weg. En ik heb gehoord dat hij op zijn terrein, waar altijd veel mensen kwamen en mee aten, regelmatig het vuilnis nakeek. Om te kijken of er niets was weggegooid, dat eigenlijk nog gebruikt kon worden. In zijn dargah (dat is de plek waar hij woonde en waar altijd leerlingen waren, die er sliepen en aten) werd door de groenteman vaak groente gebracht die was afgekeurd voor de consument. Wij zochten dan uit de groente het goede eruit en dat werd gekookt. Oud brood werd nooit weggegooid, maar geroosterd, zodat het gebruikt kon worden als croutons in de soep. Ik heb nooit lekkerder gegeten dan in het zegenrijke huis van sheikh Nazim. We aten maar twee keer per dag, maar dit was voor mij altijd genoeg. In de keuken van sheikh Nazim waren twee kranen. Eén om te gebruiken voor de afwas en andere schoonmaakactiviteiten en één om uit te drinken. Mooi systeem. Ik denk dan: waarom is dat in Nederland niet ook zo. Waarom spoelen wij ons toilet door en douchen wij met drinkwater?

De mens is slim en heeft veel kennis. Maar de kennis wordt niet gebruikt voor het welzijn van mens en zijn eco-omgeving. De kennis wordt gebruikt om steeds grotere winst te maken. Ik heb dat nooit begrepen. Je kan niet meer eten dan een paar porties per dag en je hebt niet meer kleding nodig dan een paar setjes. We gedragen ons als idioten en het maakt niet gelukkig.