In fase 1 mag er gewandeld worden langs de kust en er mag gesport worden langs en op het strand. De terrassen mogen open met respect voor afstand. We gingen even kijken hoe de zee erbij lag en hoe het ervoor staat lang de kust van Benalmadena. We schrokken er een beetje van. Omdat er weinig mensen permanent wonen langs de kust, oogden de straten en de boulevard verlaten. De kolossen van hotels waren leeg, de straten waren leger dan normaal en langs de boulevard geen toeristen maar een enkele sporter of wandelaar, sommigen met mondkapje. Op het strand wat sporters, hier en daar een surfplank op de spiegelgladde zee. Zelfs de wind leek zijn adem in te houden. Alle bars dicht, omdat er hier niemand komt voor een kopje koffie of een glaasje. Een dooie boel. Anders dan ons dorp, waarin de lokale bevolking zich als vanouds weer te goed doet aan een ontbijtje op een terras. Zo niet in het toeristenoord. Het geheel maakte een trieste en verlaten indruk. De bloemetjes en het gras zijn in deplorabele staat van onderhoud.

Natuurlijk kan dit alles weer opleven als het toerisme weer op gang mag komen, maar op dit moment wordt je niet vrolijk van deze omgeving. We gingen snel naar de Marokkaanse slager en daarna direct naar huis, waar ik blij was weer in ons gezellige optrekje te zijn.

Mijn schilderij is af. Dit keer zonder frustratie en hapering. Groot formaat werkt echt gemakkelijker. Geen idee wat ik nu zal schilderen. Zolang dat zo is schilder ik niets. Tekenen kan ook. Of even alleen maar lekker lezen. Heb Alex Boogers´boeken nu voor de helft uit. Wat een schrijver. Zeldzaam. Ik hoop dat hij blijft schrijven.