Hij heet Alex Boogers. Ik kwam de naam tegen op een email, die ik altijd krijg van Hebban, een site die boeken adviseert met recensies. Daar werd zijn boek ´alleen met de goden´ vergeleken met het boek ´de vanger in het graan (the catcher in the rye) van Salinger. Ik heb dat boek lang geleden gelezen (en veel later nog eens) en was daar toen helemaal weg van. Salinger schreef dit boek, dat over de hele wereld beroemd werd, en schreef daarna niets meer. Hij trok zich terug , ergens op het platteland in Amarika, waar hij verder een teruggetrokken leven leidde.
Mijn interesse in het boek ´alleen met de goden´ was door deze vergelijking met Salinger direct gewekt. Ik zoek altijd naar dit type schrijver, die dingen kan verwoorden alsof je erbij bent, zonder omhaal, soms direct en rauw en soms ontroerend en poëtisch, zonder dat er sprake is van op effect belust zijn. Gewoon alsof het schrijven vanzelf is gegaan, direct uit het hart en de ziel van de schrijver. Het zijn waarschijnlijk ook de karakters erachter, die me boeien, omdat ik me erin herken.
Ik ging direct het boek ´alleen met de goden´ lezen en ik vond het geweldig. Ik raakte geïnteresseerd in de schrijver en zijn levensverhaal en bekeek alles wat er te vinden was over hem op internet. Hij heeft maar liefst 10 ebooks op zijn naam staan die te vinden zijn in de digitale bibliotheek en ik ga ze allemaal lezen.
Nu ben ik bezig met ´het sterkste meisje van de wereld´. Ik geniet ervan dat ik alle boeken van Alex Boogers kan gaan lezen, want het komt niet vaak voor dat ik een boek lees dat ik helemaal geweldig vind.
Ik herinner me nog een vergelijkbaar boek dat ik ooit las in het verleden en dat een enorme indruk op me maakte. De titel daarvan was: ´Ik had alleen maar een knuffeldier´. Ik ben die titel en dat boek nooit vergeten. Het is een autobiografie van Jennings Burch. Dit verhaal wil ik niet nog eens lezen, omdat het me zo heeft aangegrepen dat ik sommige scènes uit het boek nog letterlijk uit mijn hoofd weet. Een zin uit het boek schiet nog vaak door mijn hoofd als ik de tegels van de douche schoonmaak. Ook het boek van Burch is een prachtig geschreven en eerlijk boek, maar te aangrijpend en te confronterend voor mij om te herlezen.
Wat heb jij toch een prachtig hoofd! Als ik de tegels van de douche schoonmaak schiet mij niet anders te binnen dan boodschappenlijstjes, bovendien word ik winderig van het bukken. ????????
Theo, ik begrijp dat ik niet duidelijk genoeg ben geweest. Mijn hoofd is niet zo geweldig en soms heb ik juist een geheugen als een zeef. Maar dat mij vaak een zin uit het boek van Burch te binnen schiet als ik douche schoonmaak, dat komt door het volgende. Burch beschrijft zijn jeugd, waarin hij als kind zonder ouders van tehuis naar pleeggezinnen werd doorgeschoven. Hij werd afschuwelijk mishandeld en vernederd en in één van de pleeggezinnen werd hij gebruikt als een soort werkslaaf. In een scene uit het boek beschrijft hij hoe hij o.a. de douche moest schoonmaken, terwijl de familie zich buiten aan het vermaken was. Dan zegt hij: (ongeveer) ´ik deed mijn uiterste best om de douchemuur grondig schoon te maken, tegel voor tegel, maar ik wist al dat hoe ik ook mijn best deed, het toch niet goed genoeg zou zijn´. Hij werd voor de kleinste ´foutjes´ ongenadig gestraft. Deze zin van Burch komt dus vaak ik mij op als ik zelf de douchetegels aan het poetsen ben en dat breekt telkens opnieuw mijn hart. Vooral omdat ik weet dat dit geen fictie is, maar dat er werkelijk een eenzame jongen was die dit overkwam.