Net als veel mensen nu kijk ik dagelijks naar Netflix. Alleen doe ik dat gematigd. Elke dag kijk ik een stukje van een serie of film terwijl ik mijn 10 km op de hometrainer afleg. Fantastisch voor de benen en een echte cellulitis-killer, dat fietsen. Ik wist dat eigenlijk al, maar nu zie ik het na een aantal jaren stug doortrappen. Fietsen maakt de kont rond en pront en de benen stevig en sterk, dames.
Wat ik gemerkt heb is dat het aanbod op Netflix in Spanje afwijkt van dat in Nederland. Je abonnement is hier gewoon geldig, maar je hebt het aanbod dat in Spanje voor handen is.
Ik merkte dat op doordat mijn zoon ons een paar films aanraadde die hij gezien had op Netflix. Toen ik zijn doorgestuurde links naar die films wilde openen, merkte ik dat de films geen van drieën in het aanbod hier zaten. Sommige series overlappen elkaar natuurlijk wel, maar het hele aanbod in Spanje en Nederland is niet hetzelfde.
De laatste tijd ben ik wat verslaafd geraakt aan series over orthodoxe joden. Ik begon met de serie ´unorthodox´, die in Nederland ook te zien is op Netflix. Ik vond het mateloos interessant om te zien hoe deze orthodoxe gemeenschap leeft. De actrice die de hoofdrol speelt is ronduit geweldig. Daarna begon ik direct aan nog een serie met maar liefst twee seizoenen over een orthodox joodse gemeenschap in Jeruzalem ´Shtisel´. Daarin speelde dezelfde actrice. En nu ben ik weer bezig met een serie, dit keer een documentaire over chassidische joden in Brooklin, ´one of us´ geheten. Daarin is te zien hoe moeilijk het is voor mensen om uit die gemeenschap te stappen.
Zo leer ik nog wat bij. Wat ik heel mooi vind van deze gemeenschap is de onderlinge betrokkenheid en behulpzaamheid. Ik vind de kleding heel mooi en vooral de kinderen met die ouderwetse kleertjes en die pijpenkrulletjes langs hun gezichtje erg schattig. En ik vind de dingen die zij zeggen in hun geloof en hun zegenwensen erg mooi. ´Eer zij aan God die de wereld geschapen heeft door midden van zijn woord.´ En ook iets met brood, dat ik steeds vergeet maar erg mooi vond, telkens als ik het hoorde. Als ze een kamer betreden, dan raken ze even de deurpost aan, waarna zij hun hand kussen. Dat vind ik ook een mooi gebaar.
Maar zoals elk geloof, wanneer het een instituut van strenge regels wordt, heeft ook het orthodoxe jodendom meerdere kanten, zoals ik nu zie in de documentaire over afvalligen, die de gemeenschap hebben verlaten. Die hebben het niet gemakkelijk.