Vannacht sliepen we al laat in, iets wat niet onze gewoonte is. Om een uurtje of 5 schrok ik wakker van een een enorme knal. Het leek of er vlakbij een bom ontplofte. Maar dat was niet zo. Het was de donder. Dat begreep ik snel, omdat er ook regen op ons platte dak neer kletterde als was het een waterval. Ik keek naar ons slaapkamerraam dat afgesloten was door een rolluik en voelde me veilig voor de bliksem en donder. Wat een imposant weer. Ik stond op om te plassen en riep tegen Ahmad, die ik ook zag bewegen: ´Wat een knal was dat, hè´. Maar hij had het niet zo hard gehoord als ik. Want hij had zijn oordopjes in. Om mijn gesnurk niet te hoeven horen. Maar zelfs hij was wakker geworden van het geknal.

Het onweer ging rakelings over ons dakhuisje, maar verdween ook snel in de verte. Wel mooi en indrukwekkend, dat natuurgeweld. Vooral als je lekker veilig binnen zit.

In de ochtend zag ik de heuvel vanaf het balkon in zonlicht met een donkere lucht daarboven. Mysterieus en mooi is dat. De natuur is nu mooi groen door de vele regenval de afgelopen tijd.

Maar lekker in het zonnetje zitten of de was buiten ophangen is er voorlopig niet bij. Dus wij zijn een groot deel van de dag binnen en komen als een weervrouwtje en mannetje uit het huisje op het terras als de zon even schijnt. Omdat dat nu niet vaak is, schiet ik enorm op met mijn teken- en schilderwerk. Terwijl ik het kleine schilderijtje van de muilezel wat liet drogen voor de laatste fase van de afwerking, maakte ik snel een tekening van een goede vriend. Dat ging in 24 uur. Maar ik moet er wel bij zeggen dat als ik bezig ben, dat ik dan alles om me heen vergeet en dat de uren ongemerkt voorbij gaan. Het kan ook zijn dat ik bezig ben met een huishoudelijk klusje en dat ik dat dan onderbreek om iets aan mijn tekening te verschikken.