Terwijl ik klusjes doe, luister ik vaak naar radio 1. Zo blijf ik een beetje op de hoogte van hoe het in Nederland gaat.
Wat mij opvalt is het verschil in uitleg dat gegeven wordt van de te nemen of genomen maatregelen in het licht van de pandemie die de wereld nu treft. In Nederland hebben mensen, evenals hier, geen inspraak in de beslissingen die de regering neemt. Maar op zijn minst wordt uitgelegd waarom die maatregelen er zijn. Ook wordt benadrukt dat de politieke beslissingen genomen worden op grond van adviezen van specialisten. Er wordt ook vaker met enige empathie gesproken over het effect van al deze maatregelen op burgers. En de verhalen van mensen en hun gevoelens daarbij krijgen aandacht in de media.
Hier is dat veel minder. De maatregelen worden simpelweg van regeringswege opgelegd zonder verder veel uitleg. En wat dat met mensen doet, lijkt verder niet van belang te zijn. De ‘estado de alarma’,die hier is afgekondigd, is een veel algemener en rigider concept dan een variabel concept van noodmaatregelen als in Nederland wordt gehanteerd. Deze estado de alarma geeft zeer veel macht aan de gardia civil voor het handhaven daarvan, zoals eigenlijk al bepaald is in het verleden als regelgeving voor tijden van nood, zoals natuurrampen. Deze regelgeving geeft de gardia civil het recht om zeer streng op te treden zonder dat daar discussie over mogelijk is. Zoals ik al eerder vertelde, hebben zij nu het recht om zeer hoge boetes op te leggen aan mensen, hen zelfs gevangen te zetten bij overtreding van de zeer strenge restricties die nu gesteld zijn hier. De gardia civil is een politie die wij in Nederland niet kennen. Het zijn militairen, niet te vergelijken met de marechaussee.
Het is niet verwonderlijk dat mensen hier gehoorzamen als makke schapen, want de sancties in geval van ongehoorzaamheid zijn verschrikkelijk. Er zijn trieste voorbeelden van mensen die hoge boetes krijgen opgelegd, terwijl ze dat naar mijn mening niet verdienen. Zoals een man die drie boetes kreeg opgelegd, omdat hij zijn schaap naar de campo bracht onder begeleiding van een hond. Een boete voor verlaten van zijn huis zonder toestemming, één voor het lopen met zijn hond zonder geldig papier en één voor het naar buiten brengen van het schaap. Dat schaap moest eten, maar discussie daarover kent men hier niet. En zo zijn er tal van voorbeelden.
Ook is het zo dat in heel Spanje dezelfde maatregelen worden genomen, terwijl er een enorm verschil is in de mate van uitbraak van het virus. In het noorden is de uitbraak veel heviger dan hier in het zuiden.
Nu is er sprake van dat de kinderen vanaf 27 april onder begeleiding twee uur per dag naar buiten zullen mogen. Maar alsnog zijn er mensen die het hier niet mee eens zijn. Ook wordt er geklikt door buren. Zo las ik dat buren gebeld hadden naar de politie om te vertellen dat kinderen hadden buiten gespeeld op de binnenplaats van een flatgebouw.
N.B. Laatste update wat betreft dit onderwerp van vandaag: de kinderen in Spanje mogen weer naar buiten vanaf 27 april, maar alleen met een volwassene naar de supermarkt, de apotheek of naar een bank. Daar zullen ze blij van worden, maar niet heus. In mijn ogen heel ondoordacht om kinderen juist mee te nemen naar afgesloten ruimtes als winkels en banken in plaats van in de open lucht.
Nog latere update wat betreft de kinderen (tot 14 jaar). Niet alleen ik maar heel veel meer mensen in Spanje vonden het een slecht idee om kinderen mee te nemen naar supermarkt en apotheek. De regering heeft daarnaar willen luisteren. De maatregel is dan ook gisteren al veranderd. De ouders mogen nu met maximaal drie kinderen een ommetje maken per dag van meer dan een kilometer van huis.
Dit land is de tijd van dictatuur tijdens Franco nog niet voorbij. Mensen zijn eraan gewend en gedragen zich nog steeds alsof ze in die dictatuur leven. En daar komt bij dat er nog altijd mensen zijn die Franco een warm hart toedragen.
Gelukkig valt de politiecontrole hier in ons dorp wel mee. Ik ben nog niet één keer aangehouden. Op het plein, waar ik elke keer, als ik boodschappen ga doen, langs loop en dat normaal gesproken het bruisend middelpunt is van ons dorp, zie je nu niemand zitten. De terrassen zijn uiteraard dicht, maar ook het even zitten op één van de bankjes daar is niet toegestaan. De hangouderen (overdag) en hangjongeren (in de avond) zie je niet meer. Toch zag ik laatst een oude man op een bank daar rustig een sigaretje roken. Ahmad en ik noemen hem ´el aristocrata´, omdat hij altijd onberispelijk gekleed is. ´Bonjour´, riep hij me toe. Ik denk niet dat deze man een bon gaat krijgen. Hier is het gelukkig wat gemoedelijker dan in het noorden van Spanje.
De mensen accepteren zonder mokken de maatregelen die genomen zijn. Toen ik laatst in de hobbywinkel wat penselen had gekocht, zag ik de man van het winkeltje ernaast zijn waren een beetje ordenen. ´Mag je weer open?´, vroeg ik hem. Nee nog niet, was het antwoord. Ik wilde hem zeggen dat me dat speet voor hem. ´Lo siento´, maar in plaats daarvan zei ik: ´Qué miseria´. Dat was een verkeerde woordkeus. Ik zag de man een beetje rood aanlopen en zowaar een beetje bozig worden. ´Nee nee! Gezondheid gaat voor alles.´Hij bleef mompelen dat gezondheid veel belangrijker was en ik voelde dat ik een verkeerde snaar had geraakt bij de man. Bij thuiskomst hoorde ik van mijn Andaluz thuis dat ik inderdaad een ongelukkig woord had gebruikt. Miseria heeft een negatieve betekenis. Er zit iets van minachting in. Het wordt alleen gebruikt voor mensen die straatarm zijn en het wordt geassocieerd met luizen hebben, geen kleren, enz.
Dat heb ik weer. Heb ik die aardige man beledigd zonder het te willen. Ik zou het hem graag een keer uitleggen en me verontschuldigen, maar dat kan niet want zijn winkeltje is dicht en ik zie hem niet meer.