Vandaag had ik een afspraak met de fietsenmaker in Monster. Ik zou in de ochtend mijn fiets komen brengen en dan zou mijn ketting, die te los zit, gemaakt worden. Ik zou een leenfiets krijgen en in de middag zou ik mijn eigen fiets weer kunnen ophalen.

Het is vandaag druilerig en wat winderig weer. ‘Blijf jij maar thuis met je cristales,’ zeg ik tegen Ahmad. ‘Waarom zou jij zo een eind moeten trappen en nat worden voor niets. Ik heb een goed regenpak.’

Zo gesproken en zo vertrokken, na een wat laat ontbijt. Ik werd vanmorgen pas om 8.30 wakker! Het was heerlijk te fietsen met de frisse wind in mijn haren. Rechts de duinen en links mooie huizen van geluksvogels. Eenmaal aangekomen bij de fietsenwinkel daar bij die molen wilde één van de daar werkende jongens mijn fiets inruilen voor een leenfiets, maar…..die was er niet! Wat was dat nou? ‘Maar je hebt me een leenfiets beloofd,’ zeg ik ietwat verontwaardigd. ‘Hoe kom ik nu thuis? Lopen of met de bus, die misschien eenmaal per uur gaat?’ Daar had ik echt geen zin in. De jongen kon er niets aan doen. Er waren al diverse fietsen gerepareerd (een stuk of 6), maar de bezitters daarvan kwamen gewoon hun fiets niet omruilen. ‘Wat een schande is dat,’ riep ik als een oude juffer. De jongen wilde mijn fiets wel direct even maken, maar zag dat mijn ketting echt ingekort zal moeten worden en dat kon hij niet snel voor elkaar krijgen.

‘Jij kan er ook niets aan doen,’ zei ik uiteindelijk. ‘Ik ga gewoon weer naar huis en kom later terug voor de reparatie.’ En nu heb ik een afspraak voor donderdag. Ik zal dan voor vertrek eerst even bellen of er die dag wel een leenfiets beschikbaar is.

Ik genoot van de winderige en licht natte terugreis. Heerlijk oer-Hollands trappen. Deed nog wat boodschappen, zodat de reis niet compleet voor nop was.

Het is niet gek dat mensen graag nog even op geleende Gazelle-fietsen willen rijden, voordat ze hun eigen oude brikkies ophalen tegen betaling van de rekening. Maar het is wel verdomd asociaal. Ze maken misbruik van het vertrouwen van de fietsenmaker en verpesten het voor anderen.

Dat zijn legendarische woorden die veel Nederlanders zich nog zullen herinneren. Bij deze woorden zie ik naast een keurig geklede man met een kaal hoofd ook mezelf voor me. Ik zou kunnen buigen voor een denkbeeldig publiek, terwijl ik mijn denkbeeldige hoed voor hen afneem.

Dienstbaar zijn is de ‘story of my life’. Van jongs af aan ben ik gewend dat ‘mijn wil achter de deur stond met de bezem’, zoals bij zoveel kinderen van mijn generatie. Je moest dingen doen en ‘waarom-vragen’ werden niet beantwoord. ‘Omdat ik het zeg’. Mijn broer en ik waren ‘langoren’. We wisten niets van het leven en ‘zouden daar later nog wel achter komen’.

Met het idee dat de ander het altijd beter wist dan ik, heb ik jaren geleefd. En als iets fout ging, dan was dat mijn schuld. Al buigend voor iedereen en ‘sorry’ prevelend, baande ik me voorzichtig een pad door het leven. ‘Sorry dat ik plaats inneem.’

Inmiddels is dat allemaal wat gesleten. Ik zie nu in dat ik nog steeds weinig weet, maar toch zeker niet minder dan de gemiddelde ander. Ik heb meer leren vertrouwen op mijn eigen zintuigen en mijn verstand en gevoel. Dus al met al heb ik door schade en schande wel een soort evenwicht bereikt en laat ik me niet zo gemakkelijk meer een oor aannaaien. En ik laat zeker niet meer met me sollen.

Maar….dienstbaar ben ik altijd gebleven. Voor mijn ouders, voor mijn broer (ik deed alles wat hij wilde op elk moment), voor mijn eerste man, voor mijn kinderen, in mijn werk, voor mijn cliënten. En nu nog zit het diep in mij gebakken. ‘U vraagt en ik draai…..’ Ik ben een ‘pleaser’, zoals sommigen dat minachtend zouden noemen. En het gekke is dat ik voor al mijn dienstbaarheid niks terug verwacht. Ik vind het gewoon leuk om zo bezig te zijn. Het doet mij goed om mensen te helpen of blij te maken.

Het maakt me gelukkig. Een dag niet gediend, is een dag niet geleefd. Zo is dat voor mij.

Gaat u voor…..

…Heb ik nu. Genoeg om als een Karel Appel doeken vol te smijten en dan zal het nog niet snel op zijn. Daarentegen ben ik juist een zuinige schilder, die niets verloren laat gaan. Ik werk met dunne lagen. En verf die ik over heb, bewaar ik in de diepvries.

Maar…..ik schilder de laatste tijd niet meer (sinds de eenhoorn, die me zo makkelijk afging). Eerst weet ik het aan het warme weer en de drukte van alledag. Maar nu wordt het koeler en ik kan best weer schilderen.

Maar…..ik heb geen idee wat. Een echte schilder maakt zich daar niet druk om. Begint gewoon, maakt desnoods studies van ogen, oren of grassprieten. Maar ik ben niet zo. Ik ga alleen maar voor direct een schilderij. En het onderwerp moet me boeien. Ik moet er een beetje van houden. Vooralsnog schiet me niets te binnen.

Rustig afwachten dan maar. Of heeft iemand een idee of wellicht een opdracht voor mij?

Op 8 juli jl bestelde ik via deze site sneakers zonder na te kijken of het wel een betrouwbare leverancier was.

Zodra ik de bevestigingsmail kreeg, wist ik dat ik hier te maken had met oplichters. Ik kreeg direct na mijn betaling een mail met de volgende inhoud:

O o, foute boel, dacht ik, toen ik dit las. Daarna ging ik googlen en zag ik dat het inderdaad oplichters zijn, die al meerdere mensen belazerd hebben, ook met tassen en andere producten, die vertrouwen wekken, omdat ze als diervriendelijk worden gepresenteerd en goed voor de gezondheid. Het zou gaan om twee Braziliaanse jongens, die vanuit Zwitserland opereren en dit kennelijk ongestraft kunnen blijven doen.

Uiteraard heb ik tot op heden niets ontvangen. Ik kreeg wel 11 augustus nog een mail (om me zoet te houden en me te verleiden tot mogelijk meer bestellingen) met de volgende inhoud:

‘Beste klant,

Bedankt voor uw bestelling № 609305 voor Hypersoft Sneakers (ZwartZwarteZool-39 x 1) € 39,95! Met plezier bevestigen we dat uw product verzonden werd.

Tracking # YT2019221266119516

Houd er rekening mee dat het enkele dagen kan duren voor het trackingnummer relevante informatie toont.

We hopen dat u net als wij enthousiast bent over uw nieuwe product.

We verzenden je bestelling binnen 10-14 dagen. Als je bestelling meer dan één product bevat, kunnen deze op afzonderlijke dagen worden verzonden en geleverd. Leveringen kunnen langer in beslag nemen dan normaal vanwege belemmerde logistieke routes als gevolg van COVID-19. Maar maak je geen zorgen. We werken hard om je bestelling op tijd te leveren en tegelijkertijd zorgen we voor de gezondheid en veiligheid van het team en de partners.

Bedankt voor je begrip. We hopen dat het goed gaat met jou en je familie.

Heb je nog vragen of opmerkingen? Antwoord dan op deze e-mail en onze klantenservice zal zo snel mogelijk contact met je opnemen.

Bovendien kan u ook contact opnemen met ons Engelstalige contact center via het nummer +41 44 586 57 52. We zijn bereikbaar van maandag tot vrijdag van 9 tot 6 (Midden-Europese Tijd)

Met vriendelijke groet,

Hypersoft Sneakers Team’

Uiteraard leidde de trackingcode in deze mail tot geen enkele duidelijkheid over de verblijfplaats van mijn nooit verzonden ‘pakketje’.

Een paar dagen kon ik niet in mijn weblog en de lezer evenmin. Telkens als ik mijn website wilde bezoeken kreeg ik de mededeling dat de site niet bereikbaar was en dat het een error 503 was. Een serverfout. Het was me niet duidelijk welke actie ik hierop moest ondernemen. Google bracht me ook niet verder. Het zou gewoon een onduidelijke storing zijn, die soms tijdelijk was en vanzelf weer herstelde maar soms ook niet.

Ik verzoende me ermee. ‘Dan maar geen weblog meer. Wie heeft behoefte aan mijn virtuele geklets. Het zal me ruimte geven voor andere dingen. Klaar met deze ongevraagde exposure.’

Mijn webmaster en tevens huisgenoot kwam er ook niet uit. Maar hij wist tenminste wat een server was en hij kon in filezila nazien dat mijn hele weblog kompleet was en zonder fouten of virussen.

Daarom besloot ik met met een medewerker van mijn webhost SoHosted te chatten. Die loste het probleem in een paar minuten op. Ik was ‘weer in de lucht’ en ik hoefde geen actie te ondernemen als dit niet vaker voorkwam.

Vandaag had ik, na drie heel drukke dagen, wel weer zin om met jullie te babbelen en ook verder wat dingetjes te doen met de laptop.

Toen diende zich een ander probleem aan. Ik kreeg ‘rare tekens’ op mijn scherm. Een getypt laag liggend streepje kwam op mijn scherm tevoorschijn als een vraagteken en meer van die ongein. Hoe kwam dit nou weer? Wist Google hier misschien raad? Gewoon ctrl en shift tegelijk indrukken, werd daar verteld op diverse sites. Dat werkte bij mij niet. Integendeel. Ik kreeg ineens rare dingen op het scherm, die mijn computerwizard/ maat voor het leven ook niet begreep. Gelukkig loste ik dat zelf op door per ongeluk de juiste toetsen in te drukken. Maar de tekens waren nog altijd niet in orde…

Uiteindelijk vond ik de oplossing op een soort senioren-site voor digitale zolen. Ik heb het querty-toetsenbord met Nederlands als invoertaal verwijderd (dat is namelijk fout! En ik snap niet hoe ik daar ineens in terecht kwam na een update van windows). Ik heb Verenigde Staten ingevoerd als enig door mij gewenst toetsenbord (want dat is de enige juiste!) Daarna was het probleem van de tekens opgelost.

En nu zit ik dus hier lekker te leuteren met een laptop en een website die weer werken als goed geoliede naaimachientjes.

Hoera.

De vorige keer, dat was eergisteren, maakten we die mooie tocht langs verschillende dorpjes. Het kleinste dorpje dat we toen zagen heette ’t Woude en bestond slechts uit een kerk en een paar huisjes. Daar bevond zich een uitspanning, ‘de Hooiberg’ geheten. En werkelijk, het restaurantje annex b & b was gesitueerd in een verbouwde behuizing voor het hooi. Op dat moment hadden we geen trek in koffie, maar Ahmad wilde wel graag een keer terugkomen voor een kopje koffie met versnapering op het terras van ‘de hooiberg’ in ’t Woude.

Zo gezegd en zo vanmorgen gedaan. Na ongeveer drie kwartier fietsen waren wij op de plek van bestemming. Dronken een heerlijke kop koffie met een mierzoet stuk gebak. Genoten even van het rustig daar zitten tussen allemaal oudere echtparen. Het leek net een bejaardensoos.

Daarna wilden we weer huiswaarts keren op ons ‘ijzeren ros’. Want de lucht boven ons was spannend, met zowel zon als donkere wolken die regen beloofden. Vooralsnog hadden we het droog gehouden. Met het wegrijden merkte ik dat mijn ketting eraf ging. Ik hoorde eerst wat geratel en daarna niets meer, maar vooruitkomen door te trappen lukte zeker niet meer.

Karamba! Wat nu? Ahmad probeerde de kettingkast te openen, maar wist eigenlijk niet hoe. Binnen de kortste keren zaten zijn handen vol smeerolie. ‘Wil jij even binnen om een schroevendraaier vragen?’ vroeg hij mij. Dat wilde ik wel. Inmiddels was er net een hele stoet bejaarden aangekomen. Ze hadden gereserveerd. De bazin van het café gedroeg zich tegenover hen als een minzame gastvrouw, alsof zij ze allemaal gratis op de koffie had uitgenodigd. Ahmad moest achteraan sluiten om zijn handen te wassen, want alle oudjes stonden in de rij voor een plasje.

‘Heeft u misschien een schroevendraaier voor mij te leen? Mijn ketting is eraf’. ‘Die hebben we ook,’ juichte de vrouw, alsof zij haar hand niet omdraaide voor welk probleem dan ook. ‘Ik ga zo even mijn man roepen. Die heeft er veel meer verstand van.’ Intussen vroeg ik me af hoeveel verstand je moet hebben om een schroevendraaier aan te reiken.

Vervolgens wachtten Ahmad en ik ongeveer 10 minuten op het verschijnen van de reddende echtgenoot met schroevendraaier. Hij kwam niet. ‘Laten we maar gaan lopen,’ zei ik.

Nou jongens, dat viel tegen, hoor. De kilometers die wij in drie kwartier zo gemakkelijk aflegden op de fiets, vielen ons een stuk zwaarder te voet. Maar we stapten dapper voort, tot aan Wateringen, waar een fietsenmaker mijn ketting er in enkele seconden weer op zette. Voor even was ik gered. We konden de rest naar huis fietsen. Maar ik moet zo spoedig mogelijk mijn fiets naar de fietsenmaker brengen voor een echte beurt. De ketting zit te los.

Geluk bij een ongeluk: het heeft geen druppel geregend tijdens onze voettocht van bijna twee uur.

Wat is dat toch met die gasflessen en al die jonge gastjes, die zich op straathoeken achter auto’s met een kofferbak vol gasflessen in groepen aan het benevelen zijn. Ze krijgen aandacht op YouTube, waar ze met een ballon aan hun mond geïnterviewd worden, alsof ze serieus met iets bezig zijn. Het zijn net opgeschoten baby’s met die ballonnen als fopspeen in de mond. Het breekt mijn moederhart. Het zal je kind maar zijn dat daar de hersens staat te beschadigen. Sommigen zeggen met trots dat ze wel een paar honderd ballonnen op een dag ‘doen’. Er zijn al meerder gevallen van gasgebruikers, die verlamd zijn geraakt door acuut vitamine B12 tekort.

Er hebben ook verkeersongelukken plaatsgevonden met als oorzaak een bestuurder, die niet goed kon reageren vanwege gasgebruik.

Bij de wet is het gasgebruik (oorspronkelijk bedoeld om gasballonnen op te blazen) toegestaan.

We roepen oeh en ah bij besmettingen door een inderdaad verschrikkelijk virus, maar dat een deel van de jeugd zichzelf ziek maakt met deze gasinname is kennelijk nog geen urgent probleem. Waarvoor worden wetten gemaakt en aangepast? Om oplossingen te zoeken voor problemen in een bepaalde tijd of nog beter problemen zoveel mogelijk te beperken. Hoezo krijgt dit gasgebruik geen aandacht? Het is een vieze harddrug. ????

Zoals trouwe lezers van mijn weblog weten ben ik, sinds mijn heup brak, een fervent fietser. Ik heb een stationaire fiets, zowel in Nederland als in Spanje, en daarop leg ik trouw kilometers af, terwijl ik intussen een serie op Netflix kijk. Zo verenig ik het nuttige met het aangename. Mijn hele leven tot mijn pensioen gunde ik mij geen tijd om veel tv te kijken. Nu haal ik dat ruimschoots in door programma’s die ik leuk vind te streamen. Ik kijk naar Netflix, NLZiet, Amazon Prime en Videoland. Verder kijk ik ook veel programma’s terug op YouTube.

In Spanje kan je eigenlijk alleen maar binnen fietsen. De wegen zijn, naar mijn mening, daar te gevaarlijk voor een fietser, omdat er nauwelijks fietspaden bestaan buiten grote steden als Cordoba en Sevilla. Je moet daar maar hopen dat auto’s je op tijd in het vizier hebben en netjes langs je heen rijden zonder je te raken. Mij niet gezien. Hellingen op en af fietsen is bovendien zwaar. Daarom wordt het fietsen in Spanje beschouwd als een sport, die vooral beoefend wordt door wat jonger volk. Grijsaards op elektrische fietsen zie je daar nog niet veel, maar ik vrees dat dat ook steeds meer gaat worden. Ik las laatst dat er in Spanje nu steeds meer elektrische fietsen verkocht worden. Ik wil daar ver van blijven. Ik haat elektrische fietsen sinds ik door een elektrische fietser vanachter werd aangereden en mijn elleboog brak. Als je niet de spierkracht hebt om te fietsen, neem dan een bromfiets, is mijn idee. Geruisloze moordenaars zijn het, die e-bikes.

Maar ik dwaal nu wat af. De laatste week was het te heet om te fietsen. Buiten de boodschappen voor mezelf en de buurvrouw, die ik allemaal op de fiets haal, heb ik dan ook niet gefietst tijdens de hittegolf.

Maar nu is fietsen weer mogelijk en ik ben dan ook heel blij om weer ‘in de pedalen’ te gaan. Alleen heb ik ontdekt dat het in Nederland bij goed weer echt niet nodig is om binnen te fietsen. Het is natuurlijk veel leuker en gezonder om met de fiets naar buiten te gaan. En dat doen we nu al twee dagen. Gisteren gingen we binnendoor, langs fietspaden door de natuur, naar Delft op en neer. In Delft konden we even heerlijk rondwandelen, zonder lawaai van auto´s, door het prachtige oude centrum.

Vandaag namen we een ander fietspad en lieten we ons verrassen door mooie natuur, koetjes, kalfjes, schapen en twee struisvogels.

We zagen verrassend mooie huizen, molens en dorpjes. Verdwaalden nog een beetje, maar kwamen dankzij de navigator van googlemaps op mijn telefoon weer thuis via een mooie route. Het was een tocht van zeker 40 km in totaal, maar hier zittend achter mijn pc, heb ik alweer zin om vandaag nog zo een tocht te maken. Ik moet helaas rekening houden wat betreft de afstand met mijn maat, die na een aantal kilometers pijn krijgt in zijn achterwerk dan wel in zijn been. Ikzelf zou de hele dag kunnen blijven fietsen. Ben meer een fietser dan een loper.

Morgen wil ik, vanuit Kijkduin via de duinen, naar Hoek van Holland fietsen. En de dag daarna misschien wel de andere kant op tot voorbij Scheveningen. Kijken of ik de de man zover kan krijgen met me mee te gaan. Anders ga ik alleen.

Dat is volgens mij belangrijk. Bij het opvoeden van kinderen en dieren, in de communicatie met anderen, enz.

We bevinden ons in een onzekere tijd. Met een heel naar virus, dat mensen op allerlei manieren ziek kan maken, met vaak ook nog een nare nasleep. Het raakt jong en oud. En eigenlijk heeft niemand, zelfs de grootste geleerde, door hoe dit virus zijn vernietigende weg in ons lichaam verschaft.

Het virus hield zich een tijd rustiger, na lockdowns in vele landen. En toen het aantal getroffenen minder werd, werden de teugels gevierd. Maar toen nam het aantal ziektegevallen weer toe. En nu zie je weer, net als in maart, dat de diverse landen heel verschillend reageren. De maatregelen en restricties die de diverse regeringen opleggen zijn overal anders.

In Nederland is de situatie en wat er wel en niet mag of moet onduidelijk. Voor mij persoonlijk is dat geen probleem. Ik ben gewoon voorzichtig, zoals ik ook was en bleef tijdens en na de lockdown, zowel hier als in Spanje.

Maar ik begrijp dat het voor mensen die van alles willen beleven moeilijk is om te weten waar precies de grenzen liggen van wat je wel en niet kan doen. Er worden in Nederland geen grenzen getrokken, anders dan die van anderhalve meter afstand houden en handen wassen. In bars en restaurants zijn wel wat beperkingen, maar daarbuiten doen mensen wat ze willen en bouwen hun eigen feestjes. En dat zijn naar mijn idee echt niet alleen maar jongeren.

Gisteren hoorde ik dat men in Spanje wel enige grenzen stelt met ingang van onmiddellijk en die grenzen zijn, naar mijn mening, duidelijk en zouden ook in Nederland goed zijn om in te stellen.

Beseffend dat niemand naar me luistert en maar enkele mensen mijn weblog lezen, wil ik ze hier toch noemen. De maatregelen komen op mij heel logisch over en ik begrijp dan ook niet dat men in Nederland, waar men zichzelf complimenteerde met het etiket ‘intelligente lockdown’, niet in staat is dergelijke maatregelen te bedenken.

Voor degenen, die de link hierboven niet hebben geopend, zet ik de maatregelen, die nu in heel Spanje gelden (hoewel de besmettingen vooralsnog vooral in het noorden plaatsvinden), hier op een rij:

1. Verboden te roken op straat op plaatsen waar een afstand van twee meter niet gehandhaafd kan worden.
2. Verboden alcohol op straat te drinken. N.B. In Spanje komt en kwam het altijd veel voor dat jongeren op straat of op pleinen en velden bijeen komen/kwamen om samen te drinken met meegebrachte flessen drank (de zgn. ‘botellones’). Dat irritante en ongezonde gebruik wordt hiermee direct de kop ingedrukt. Hetzelfde verschijnsel zie ik nu ook in mijn buurt, waar groepjes jongeren maar evengoed volwassen, op straat staan te drinken, zij het in minder grote groepen dan in Spanje.
3. Alle bars gaan om 1.00 uur dicht. Dat scheelt een hoop dronkemansgedoe.
4. Alle discotheken dicht.

Al met al heel gezonde maatregelen, naar mijn mening. Verder is er in Spanje de mondkapjesplicht in afgesloten ruimten, terwijl men hier nog bezig is te discussiëren of de kapjes wel zin hebben. In plaats van iedereen de mogelijkheid te geven om aan medisch goedgekeurde mondkapjes te komen. Nee, hier moeten de mensen in het openbaar vervoer het maar doen met de éénrichting-mondkapjes of met zelf geknutselde lapjes.

Tja, en dan blijft het natuurlijk steggelen en klungelen en oeverloos discusiëren in het tv-programma op1. Intussen worden er wel weer steeds meer mensen besmet.

Twee jaar geleden maakten wij een tochtje met gids in een kleine fluisterboot door de Biesbosch. De gids vertelde ons toen dat wij, om bevers te zien, vroeger moesten opstaan en het tochtje moesten maken bij zonsopgang. Ahmad had dat goed onthouden en vroeg me laatst wanneer we dit gingen doen. Daarop kwam ik direct in actie en boekte eergisteren een ‘vroegop-tochtje’ bij dezelfde gids als twee jaar geleden, die ik aanvankelijk moeilijk kon terugvinden tussen alle grotere boot-arrangementen. Maar ik vond hem en ik belde hem maar direct, omdat het kort dag was om de afspraak voor vandaag te maken, nu het nog warm is. Het lukte om de afspraak te krijgen. Hij had nog tijd, want hij had alleen een afspraak voor een rondvaart om 11 uur.

Dus vandaag aten wij al om 4 uur in de ochtend een ontbijt in de tuin en om 5.15 reed ik weg, om op tijd op de afspraak van 6.15 uur te zijn.

We waren op tijd. Met de fluisterboot stroopte onze schipper de beverburchten af in de hoop van het eten terugkerende bevers te spotten. Helaas zonder succes. We zagen alleen de sporen in de klei van de bevervoetjes en een recent door een bever afgekloven boomstronk. Maar daar bleef het bij. Het rimpelloze laagwater bleef rimpelloos, op een enkel plonsje van een dartel visje na. We zagen alleen een lepelaar en wat meerkoeten, Veel eenden, futen en reigers en we hoorden de specht tikken op een stam. Het was muisstil. Geen concert van fluitende vogels, want het broedseizoen is voorbij. De schipper was ook stiller dan de vorige keer. Waarschijnlijk omdat hij niet wist wat hij ons nog kon vertellen, nu we voor de tweede keer bij hem geboekt hadden. Het was koud aan onze blote voeten en benen op de boot. Dat maakte de rit een beetje ongezellig.

We hadden koffie bij de tocht besteld, maar hadden daar eigenlijk geen trek in, zo kort na ons vroege ontbijt. We namen de koffie aan het einde van het tochtje, een simpel bakje in een plastic beker uit een thermoskan met completa. De zelfgebakken cakejes van zijn vrouw kwamen dit keer niet tevoorschijn. Niet dat we daar veel trek in hadden. Maar het kopje koffie van elk 5 euro per persoon was daarmee wel behoorlijk aan de prijzige kant. Ik vond het pijnlijk om daar wat over te zeggen. Dus zei ik alleen maar dat de koffie erg lekker was, hetgeen ook zeker zo was.

Al met al een teleurstellend uitje. 10 Minuten eerder dan ‘volgens het rooster’ werden we weer op de kade afgezet.

Dat we daarna op bezoek konden gaan bij mijn jongste dochter, die daar niet ver vandaan woont en die toevallig nu drie weken vakantie heeft, maakte veel goed. Bij thuiskomst zagen we dat we vergeten waren ons zonnescherm uit te zetten, zodat ons huis aardig was opgewarmd. Maar ja, de hitte zal niet lang meer duren en mijn ervaring is dat ik daarna altijd heimwee krijg naar die warme en lome dagen.