De vorige keer, dat was eergisteren, maakten we die mooie tocht langs verschillende dorpjes. Het kleinste dorpje dat we toen zagen heette ’t Woude en bestond slechts uit een kerk en een paar huisjes. Daar bevond zich een uitspanning, ‘de Hooiberg’ geheten. En werkelijk, het restaurantje annex b & b was gesitueerd in een verbouwde behuizing voor het hooi. Op dat moment hadden we geen trek in koffie, maar Ahmad wilde wel graag een keer terugkomen voor een kopje koffie met versnapering op het terras van ‘de hooiberg’ in ’t Woude.

Zo gezegd en zo vanmorgen gedaan. Na ongeveer drie kwartier fietsen waren wij op de plek van bestemming. Dronken een heerlijke kop koffie met een mierzoet stuk gebak. Genoten even van het rustig daar zitten tussen allemaal oudere echtparen. Het leek net een bejaardensoos.

Daarna wilden we weer huiswaarts keren op ons ‘ijzeren ros’. Want de lucht boven ons was spannend, met zowel zon als donkere wolken die regen beloofden. Vooralsnog hadden we het droog gehouden. Met het wegrijden merkte ik dat mijn ketting eraf ging. Ik hoorde eerst wat geratel en daarna niets meer, maar vooruitkomen door te trappen lukte zeker niet meer.

Karamba! Wat nu? Ahmad probeerde de kettingkast te openen, maar wist eigenlijk niet hoe. Binnen de kortste keren zaten zijn handen vol smeerolie. ‘Wil jij even binnen om een schroevendraaier vragen?’ vroeg hij mij. Dat wilde ik wel. Inmiddels was er net een hele stoet bejaarden aangekomen. Ze hadden gereserveerd. De bazin van het café gedroeg zich tegenover hen als een minzame gastvrouw, alsof zij ze allemaal gratis op de koffie had uitgenodigd. Ahmad moest achteraan sluiten om zijn handen te wassen, want alle oudjes stonden in de rij voor een plasje.

‘Heeft u misschien een schroevendraaier voor mij te leen? Mijn ketting is eraf’. ‘Die hebben we ook,’ juichte de vrouw, alsof zij haar hand niet omdraaide voor welk probleem dan ook. ‘Ik ga zo even mijn man roepen. Die heeft er veel meer verstand van.’ Intussen vroeg ik me af hoeveel verstand je moet hebben om een schroevendraaier aan te reiken.

Vervolgens wachtten Ahmad en ik ongeveer 10 minuten op het verschijnen van de reddende echtgenoot met schroevendraaier. Hij kwam niet. ‘Laten we maar gaan lopen,’ zei ik.

Nou jongens, dat viel tegen, hoor. De kilometers die wij in drie kwartier zo gemakkelijk aflegden op de fiets, vielen ons een stuk zwaarder te voet. Maar we stapten dapper voort, tot aan Wateringen, waar een fietsenmaker mijn ketting er in enkele seconden weer op zette. Voor even was ik gered. We konden de rest naar huis fietsen. Maar ik moet zo spoedig mogelijk mijn fiets naar de fietsenmaker brengen voor een echte beurt. De ketting zit te los.

Geluk bij een ongeluk: het heeft geen druppel geregend tijdens onze voettocht van bijna twee uur.