Toen Peter R de Vries net op een laffe manier was omgebracht, kreeg dat veel aandacht in de media. En terecht. Wel viel me op dat de man die tijdens zijn leven veel irritatie en jaloezie opwekte bij anderen nu ineens alom als een held werd vereerd. Zoals hijzelf al tijdens zijn leven had geantwoord op de een vraag van aan journalist wat er over zou blijven na zijn dood (‘Een gat’), zo bleek dat ook te zijn. Mensen ervoeren plotseling het gemis van een persoon als hij en zagen zijn mooie kanten, zijn onverschrokkenheid en zijn zoektocht naar gerechtigheid. Zijn mededogen met slachtoffers kreeg ineens meer aandacht dan voorheen. Zelden werd een persoon met zoveel oprechtheid geëerd door mensen uit alle hoeken van Nederland. Het was indrukwekkend en ontroerend.
Toch heb ik me er in die weken dat alle media bol stonden van de aandacht voor deze unieke persoon, op dat moment niet in verdiept. Zodra er een hype is, dan ben ik geneigd me daarvan afzijdig te houden. Pas toen de belangstelling enigszins geluwd was en men overging tot ander nieuws van de dag, ging ik terugkijkend me verdiepen in de persoon die Peter R is geweest tijdens zijn leven. En dat maakte op mij enorme indruk. Ik bekeek oude interviews met hem in en lette daarbij op alles. Zijn manier van duidelijk en helder formuleren waar het op staat en zijn eerlijkheid. Vooral zijn ogen vielen me op. Die keken al goudeerlijk de wereld in toen hij jong was en bleven dat ook doen. Wat een enorm verdriet dat juist zo een persoon, die nog in de kracht van zijn leven stond, moest sterven op zo een akelige manier en zo zinloos.
Ik lees nu de boeken die hij schreef. Als eerste het mooie boek: ‘Een moord kost meer levens’. En ik wil hem tekenen en schilderen. Ik heb niet snel een idool. Maar Peter R de Vries komt dicht in de buurt. Ik houd ervan als mensen strijden voor rechtvaardigheid en aan de kant staan van onschuldige slachtoffers.
Zoals apparaten een oplaadbare batterij kunnen hebben, zo lijkt dat bij mensen ook te zijn. De batterij is oplaadbaar en dat opladen kan telkens herhaald worden. Maar naarmate het apparaat (of de mens) ouder wordt, loopt de batterij sneller leeg en moet deze steeds vaker opgeladen worden.
Ik merk dat aan mijn telefoon en aan mezelf. Vroeger had ik maar een paar uurtjes slaap nodig per nacht en ik was bij het opstaan direct klaarwakker, gereed voor een nieuwe dag. Nu heb ik veel meer uren slaap nodig en als ik wakker word, duurt het even voordat ik energie in me voel stromen. Ik lijk wel een oude auto met een dieselmotor.
Daar maak ik me niet druk over. Het hoort erbij als je ouder wordt, denk ik. Je mag al van geluk spreken als alles nog naar behoren werkt in je lichaam. Want het wonder van hoe een lichaam in elkaar zit en hoe alles met elkaar te maken heeft, is niet te vergelijken met welk apparaat dan ook. Zelfs een kleine vogel als een mees, die razendsnel van het ene takje naar het andere vliegt en met zijn kleine oogjes precies ziet waar voer voorhanden is, dat is een wonder op zichzelf.
De natuur is zo mooi en zit zo perfect in elkaar. Jammer dat wij dat proces verstoren met veel oplaadbare apparaten en machines. We gedragen ons als ’terminators’. Ik ben er één van ?.
En ik word steeds ouder, al voel ik dat gelukkig meestal niet, als ik lichamelijk nergens last van heb. Ik ben dankbaar voor die dagen.
Ik herinner me dat ik een keer in een soort vrouwenhulpgroep zat. Dat was een groep, die je kunt vergelijken met de AA, maar dit keer ging het niet over de drank of een andere verslaving maar over de liefde en hoe je jezelf daarin kunt verliezen. Deze groepen bestonden in de jaren 90 en waren gebaseerd op de boeken van Robin Norwood met de titels ‘Als hij maar gelukkig is’ en ‘Vrouwen die te veel liefhebben’.
Ik bevond me dus in die groep in de jaren 90, kort nadat ik uit mijn eerste huwelijk was weggelopen vanuit Utrecht naar Den Haag met mijn vier kinderen. Ik had zoveel meegemaakt dat men eigenlijk vond dat ik misschien in therapie zou moeten voor de verwerking, maar dat vond ik zelf niet nodig. Deze groep leek mij wel een goed alternatief, nadat ik de boeken van Norwood had gelezen. Ik herkende mezelf enigszins in de feiten die zij beschreef in haar boek. Alleen was er bij mij in plaats van afhankelijkheid sprake van een overdreven gevoel van medelijden met de partner, van wie ik dacht dat deze er ook niets aan kon doen dat hij was zoals hij was.
Ik begaf me dus in deze groep vrouwen, maar ontdekte tot mijn spijt dat ik weinig herkende in mijn groepsgenoten. Het waren over het algemeen welgestelde dames, waarvan er enkele aan de prozac waren. Sommigen vertoonden wraakgevoelens naar hun ex-partner en hadden daarbij fantasieën als het verbranden van de kleding van de man of erger. Ik voelde me als een vreemde eend in die bijt. Ik had die gevoelens totaal niet en het enige gevoel dat ik had was een gevoel van bevrijding. Ik kon mijn geluk niet op dat ik uit een zeer penibele situatie (die 16 jaar had geduurd) was ontsnapt. Het enige wat mij bezighield was zo ver weg mogelijk van deze man te blijven en nooit meer terug te keren. Ik had totaal geen behoefte aan wraak, vanuit een aloud gevoel in mij dat boontje altijd vanzelf wel om zijn loontje komt.
Dus ik bleef niet heel lang in deze groep hangen. Maar een herinnering die ik wel over heb gehouden uit deze groep is dat een vrouw het had over haar jongste die 7 jaar was en te lang douchte. Ik weet nog dat ik toen dacht: ‘Was mijn jongste maar al 7 jaar. Dan hoefde ik hem niet meer te douchen’. Hij was toen pas drie. Ik zat al lang ‘in de kleine kinderen’ en had daarbij eigenlijk nooit enige hulp gehad. Ik zag erg uit naar de dag dat al mijn kinderen meer zelf zouden kunnen en niet meer zoveel zorg nodig hadden van mij.
Welnu, die tijd kwam snel genoeg, al wil dat niet zeggen dat dit het leven zoveel gemakkelijker maakte met vier opgroeiende kinderen, die alle fasen van de jeugd doorliepen en bepaald geen brave boontjes waren. Maar ik behield altijd het vertrouwen in de goede inborst van al mijn kinderen. En ik bleef met ze praten, want echt opvoeden, wie heeft daar een diploma van? Uiteindelijk zijn ze alle vier goed terecht gekomen, hebben ze een partner en werk dat bij ze past en drie ervan hebben zelf weer kinderen.
Deze herinneringen komen bij mij op, omdat mijn jongste zoon vandaag 31 jaar geworden is (hij was toen drie). Hij kan zichzelf al jaren douchen en heeft nu zelf twee kotertjes, die hij moet baden ?. Zo zie je maar weer. Alles is tijdelijk en alles gaat een keer voorbij. Koester het mooie en goede ?.
Gisteren ging ik even naar de Wateringse markt voor vogelvoer. Ik word aangesproken door een jongeman, type ‘brave zoon, beachboy’. ‘Mag ik u twee vragen stellen, mevrouw? In verband met mijn stage.’ “Stage? Maar heb je dan geen vakantie?’ ‘Nee, ik moet nog één onderdeel en dan heb ik mijn propedeuse.’ Ik heb een goede bui, dus ik laat me gewillig de twee vragen stellen. Ben ik ouder dan 35 jaar en woon ik enigszins in de buurt? Yes.
‘Dan mag ik u een gratis krant aanbieden.’ (een Telegraaf. Hm, het is niet mijn lievelingskrant, maar gratis is altijd meegenomen) ‘Ja, hoor.’ ‘En dan kan ik u ook nog vertellen dat u geselecteerd bent voor een gratis abonnement op deze krant voor drie jaar, omdat we nu 150 jaar bestaan.’ Zozo ,dat is niet mis. ‘Het enige dat u daarvoor moet doen is af en toe boodschappen doen met deze boodschappentas.’ (een grote shopper met daarop in grote letters de Telegraaf). ‘Hm, dan loop ik wel een beetje voor schut.’ ‘En dat is nog niet alles.’ De beachboy begint de telegraaftas vol te laden met extra’s, een glossy waarop een foto van Bridget Maasland op de cover staat (wjag) en een exemplaar van de allereerste telegraaf, die werd gedrukt. ‘Hm, indrukwekkend allemaal. Maar ik wil in ieder geval geen papieren krant, ben alleen in voor digitaal. En ik wil na drie jaar geen abonnement’ O, dat is helemaal geen probleem. Kan allemaal geregeld worden. Ik krijg drie codes, waarmee ik drie jaar kan inloggen. Ik krijg dan de krant gratis van maandag t/m vrijdag en die van zaterdag moet ik dan terugbetalen aan de Telegraaf. Dat is dan 8 euro per maand.’ “Hoho, maar dat is niet wat je net zei. Je had het over een gratis abonnement. 8 Euro per maand is niet gratis.’ ‘Ja, maar dat moet wel, want anders gaat de Telegraaf failliet.’ (Wat kan mij dat schelen, denk ik, maar dat zeg ik niet hardop).
‘Sorry, jongen,’ zeg ik. ‘Het spijt me dat je al zo lang voor niets met me bezig bent geweest, maar dit is niet wat je me in het begin zei: een gratis abonnement. Ik wil dit beslist niet.’
En dan vraag ik hem hoeveel ‘gratis’ abonnementen hij al verkocht heeft vandaag. Dat zijn er twee en hij moet er 15. ‘En wat als je dat niet haalt?’ ‘Dan zwaait er wat,’ grapt hij. Ik zeg: ‘Houd moed, jongen. Mijn zoon is ook ooit zo begonnen en heeft nu een goede baan bij T-Mobile.’ ‘Maakt u zich geen zorgen, mevrouw, het komt wel goed’ zegt de beachboy met zijn mooie bruine ogen. En ik denk, terwijl ik wegwandel met één gratis krantje, dat deze jongen nog veel moet leren om een goede verkoper te worden
Dat was mijn motto, toen ik langdurig werklozen, die moeilijk bemiddelbaar waren voor werk, moest activeren. En dat bleek ook vaak zo te zijn. Mensen kunnen door wat voor omstandigheden dan ook de moed verliezen en geen vertrouwen meer hebben in zichzelf. Maar ga je goed naar ze luisteren en vraag je waar ze echt warm voor lopen, dan blijken ze toch talenten te hebben. Niet altijd zijn die relevant voor betaald werk, maar het is een begin. En hebben mensen eenmaal energie en meer lol in het leven, dan kan het één wel tot het ander leiden en krijgen ze uiteindelijk toch betaald werk. Vrijwel iedereen kan zich wel ergens nuttig maken. Al prik je papiertjes en plastic langs de weg, dan verdien je mijn respect! Misschien wel juist dan.
Maar ook hebben veel mensen een artistiek talent. En dat zijn niet alleen diegenen, die een podium hebben gekregen in de publieke wereld. Er zijn ook tal van onbekende mensen met talent. De een zingt als een nachtegaal, de ander kan dansen en de ander creëert iets moois om naar te kijken.
Ook in de familie van de man naast me is talent. Zijn oudste dochter beschilderde de buik van haar zusje met dit mooie sprookjesachtige tafereel.
Voor mij was het een eitje om de QR code te downloaden in mijn telefoon. Door gewoon in te loggen met mijn digD in de Corona Check app kwamen de exacte data van mijn vaccinaties tevoorschijn en door de stappen verder te volgen daarna een mooie QR code.
Maar zo gecompliceerd als het was om vaccinaties te regelen voor de man naast me, die zijn domicilie in Andalusië heeft, zo mogelijk nog ingewikkelder was het om de begeerde QR code daarna in zijn telefoon te krijgen.
Hij heeft een oude digD (uit 2008) waarbij hij kan inloggen zonder sms-code. Maar om te kunnen inloggen in de Corona Check app met een digD is een ‘digD met sms-controle’ vereist. En die heeft hij niet. Een lieve meid legde me aan de telefoon uit dat hij daarvoor een nieuwe digD moet aanvragen, want in een bestaande digD kan je niet zomaar een telefoonnummer invoeren voor een sms controle.
Normaal vraag je zo een nieuwe digD aan via internet en dan krijg je de activeringscode thuis gestuurd. Maar iemand die zijn adres buiten Nederland heeft krijgt dat niet, maar moet naar een ‘digD balie’ gaan in een gemeentehuis. Maar die zijn maar in een paar gemeentehuizen in Nederland voor handen. Niet elke gemeente heeft een digD balie. Den Haag gelukkig wel, maar dan moet je een afspraak maken en dat kon pas eind augustus. We gingen gisteren voor niks naar het centrum van Den Haag, waar we dachten zonder afspraak naar de digD balie te kunnen gaan. Maar de portier vertelde ons dat dit niet zomaar kon. Buiten in de wind belde ik alsnog voor een afspraak en hoorde dat dit pas over lange tijd kan..
Dat was niet de bedoeling. Dus ik ging thuis kijken waar dat eerder zou kunnen. Ik belde Montferland op goed geluk. Daar kreeg ik een grote mond van een vrouw. Ze beweerde dat mijn gevaccineerde man alleen aan de balie daar kon verschijnen met een schriftelijke negatieve coronatest. Vanwege de hoge besmettingsgraad in Spanje. ‘Weet u wel hoe erg het daar is?’ Schreeuwde ze aan mijn oor. ‘Maar hij is helemaal niet in Spanje. Hij is al 10 maanden in Nederland.’ Dit geloofde ze niet zomaar. Ik kon dat wel zeggen, maar wie zei dat het waar was. ‘Hij is in Nederland twee keer gevaccineerd.’ ‘Wanneer dan?’ vroeg ze ongelovig. ‘In mei en juni.’ ‘Maar misschien is hij daarna weer naar Spanje geweest,’ zeurde het mens verder. ‘Nee, dat is hij niet! Hij wil graag naar Spanje en daarvoor heeft hij een vaccinatiebewijs nodig,’ probeerde ik weer. Toen hing de vrouw zonder iets te zeggen op. Wat een koude douche was dat.
Terwijl ik aan het bijkomen was van het onbehouwen gedrag van de vrouw, keek ik verder. En ik zag dat je in Bergeijk (NB) naar de digD balie van het gemeentehuis kon zonder afspraak.
Vandaag reed ik helemaal van Den Haag naar Bergeijk, gelegen nabij het goede oude Eindhoven, waar ik een belangrijk deel van mijn jeugd (de puberteit) mocht doorbrengen. Ahmad genoot van het lieflijke Brabantse landschap. Als er een grond is waar ik een thuisgevoel ervaar, dan is dat toch wel de zandgrond van Brabant, waar ik ook geboren ben. Gewapend met de activatiecode voor een nieuwe digD voor de man naast me, reed ik terug naar ons Haagje, wat ik overigens steeds minder ervaar als ‘ons Haagje’. Ik vind de binnenstad achteruit gaan. En na de vernieling van Kijkduin en met in het vooruitzicht de totale vernieling van onze groene buurt, voel ik me steeds minder Hagenees.
Thuis wachtte ons nog een onaangename verrassing. Ahmad kreeg enkele malen een foutmelding bij het inloggen in zijn nieuwe digD. We snapten daar niets van. Twee keer werd hij voor een kwartier geblokkeerd. Ik belde de helpdesk en kreeg een lief geduldig meisje met een vertrouwd Brabants accent (toevallig). Ze nam met ons de stappen door en weer kreeg Ahmad de foutmelding. Zij leidde hieruit af dat in ieder geval zijn nieuwe gebruikersnaam wel herkend werd. Maar hij had waarschijnlijk een fout wachtwoord ingevoerd (dus niet hetzelfde als wat hij had ingevoerd bij zijn aanvraag). We waren de wanhoop nabij. Wist ze iets van de papieren QR code als alternatief? Ja, dat wist ze ook. Ze gaf me een telefoonnummer waar je die kon aanvragen. Maar ook die krijg je niet zomaar. Deze wordt naar je officiële huisadres gestuurd. En voor Ahmad is dat Malaga.. Ik bedankte het lieve meisje vriendelijk voor haar moeite.
Intussen had Ahmad ontdekt dat hij inderdaad een fout wachtwoord had ingevoerd. Een verkeerd jaartal in zijn wachtwoord.
Hij voerde het goede wachtwoord in en jawel! Om een uur of 5 inde middag, na een dag rijden en strijden, had ook deze man de begeerde QR code in zijn telefoon.
Vandaag hadden wij de eer om Rick (Tariq) Leeuwenstein te ontmoeten in ons huis. Hij is de schrijver van het boek Children of Andalus, samen met zijn vriend, de fotograaf Hicham Ghalbane. Het is een lijvig boekwerk geworden met prachtige persoonlijke verhalen van ‘kinderen van Andalusië’, van wie de voorouders tijdens de inquisitie uit Andalusië verjaagd zijn naar in dit geval Marokko, geïllustreerd met schitterende foto’s.
Tariq en Ahmad hebben elkaar via internet en whatsapp leren kennen en vonden elkaar in hun gemeenschappelijke liefde voor de geschiedenis van Andalusië.
Ik was eigenlijk van plan de mannen alleen te laten praten en me afzijdig te houden, maar uiteindelijk bleef ik bij hun gesprek en vonden wij gedrieën elkaar als medemoslims, maar vooral als medemensen met een idealen als harmonie, respect en samenwerking. Idealen die cultuur-overstijgend zijn.
Tariq en Ahmad hebben goede plannen, waarbij zij ook meerdere mensen uit Nederland en Andalusië hopen te kunnen betrekken.
Neem een kijkje op de site van ‘Children of Andalus’:
Men zegt dat dromen je veel kunnen vertellen over je onderbewuste. Gedachten, ervaringen en neigingen waarvan je je overdag niet bewust bent. Door naar je dromen te kijken, kan je veel over jezelf te weten komen. De beste droomuitlegger ben je dan zelf, naar mijn idee. Ik geloof niet zo in van die boeken met zogenaamde droominterpretaties. Water betekent dan dit en lucht dat, vallen zou weer wat anders betekenen, enzovoort.
Ik droom meestal onzin, die ik al vergeten ben op het moment dat ik wakker word. Dat vind ik jammer, want droommateriaal interesseert me mateloos en het frustreert me dat ik me zelden een droom kan herinneren. Maar daarop zijn uitzonderingen. Gisteren en eergisteren kreeg ik zowaar een droom die ik me bij het wakker worden helder kon herinneren.
Dromen van een ander zijn zelden interessant, als ze verteld worden aan degene die er niets mee te maken heeft. Dus als ik mijn dromen hier ga vertellen zal het voor de lezer van dit weblog waarschijnlijk niet boeiend zijn. Maar ik ga de dromen hier toch vertellen, omdat ik ze zelf graag wil onthouden. Wie ze niet lezen wil, kan nu afhaken. Hier komen de dromen:
Droom 1 (twee nachten geleden): Iemand komt met een tijdschrift en zegt dat ik het moet lezen, omdat mijn naam erin voorkomt. Ik sla het blad open en kom inderdaad mijn voor- en achternaam tegen. Ik lees dat ik op nummer 5 sta op de ranglijst van goede moeders. Ik ben nieuwsgierig naar welke maatstaven men heeft aangelegd om deze rangorde (van al dan niet goede moeder) te bepalen. Dus ik wil het hele artikel gaan lezen, maar dan wordt ik wakker gemaakt door de man naast me, die nu naast ons bed staat. Hij wil dat ik opsta, omdat hij zin heeft om samen te gaan ontbijten. Ik wil niet wakker worden. Ik wil eerst het artikel lezen om erachter te komen wat die maatstaven waren. Ik blijf nog even liggen met mijn ogen dicht en wil de droom afmaken om antwoord te krijgen op mijn vraag. Maar dan besef ik dat ik mezelf daarmee voor de gek houd, omdat ik nu al wakker ben. Het antwoord op mijn vraag zal er niet komen. Ik vertel Ahmad later wat er gebeurde met mij, toen hij me wekte. ‘Je wilde zeker weten waarom je niet nummer 1 was,’ lacht hij. Maar nee, dat was het niet eens. Ik wilde weten wat mensen verstaan onder een goede moeder en hoe ze dat kunnen bepalen. Het thema bleef me een beetje bezig houden de hele verdere dag, maar het antwoord wilde niet komen. Toevallig zei een dochter die dag tegen me dat ik ‘een goede moeder ben’. Maar ik zei daarop dat ik mijn best heb gedaan, maar ook fouten heb gemaakt.
Droom 2 (gisternacht): Ik droom dat ik thuis kom en dat ik alle buitendeuren van mijn huis zie openstaan. Ik vind dat vreemd en vraag me af of ik mijn sleutel ergens heb laten slingeren, maar ik zie dat deze nog in mijn zak zit. Ik ga naar binnen en dan zie ik dat mijn hele huis leeg is. Alles wat erin stond is weg. Alle kamers zijn leeg en gek genoeg hebben al deze kamers een vloer met witte plavuizen (iets wat ik helemaal niet heb in mijn huis). Het doet voor mij wel schoon en opgeruimd aan, al die leegte. Het enige wat er nog is, zijn de matrassen van de bedden, die nu op de grond liggen met daarop dekens en kussens zonder lakens. Ik besef dat ik nu echt alles kwijt ben, ook mijn foto’s van vroeger en mijn laptop en tablet. Maar het geeft me ook een zekere rust. Ik bedenk me dat ik nu gewoon weg kan gaan zonder iets te hoeven meesjouwen.
Toevallig proberen we vandaag ons gigantische bed te verschuiven, om daaronder te kunnen stofzuigen. We verwijderen de matrassen op het enorme bed met veel moeite en sjouwen deze naar een andere kamer. Dan blijkt dat het onderstel van het bed alsnog heel zwaar is om te verschuiven. ‘Dat wordt nog wat, als we ooit moeten verhuizen,’ zeg ik. En: ‘het moet zwaar geweest zijn voor de monteurs die dit bed zijn komen plaatsen’.
Vandaag ben ik een beetje trots op wat ik gedaan heb aan ‘naaikunst’. Ik had een jurk besteld via internet, die helemaal uit China kwam. Het zou een jurk zijn met een zogeheten midi-lengte, maar het bleek aan mijn kleine en tengere lijf een maxijurk te zijn. Ik leek een beetje op een ‘wannabe’ prinses op leeftijd in de jurk. Ook was hij wat wijd in te taille, terwijl het toch een S was. Ik durfde XS niet te bestellen, wetend dat de Chinese vrouw zo mogelijk nog kleiner en tengerder is dan ik. Maar de jurk viel dus vrij groot uit en kwam bijna tot mijn enkels, wat bot gezegd geen porem was. Terugsturen naar China leek me geen optie en dus besloot ik hem in te korten.
Dat kan je laten doen in een naai-atelier. Er zijn daar genoeg van in ons Haagje. Maar ik heb niet voor niets een mooie naaimachine staan in mijn trapkast, geërfd van mijn moeder. Zij was een heel goede naaister. Maakte veel kleren zelf.
Ikzelf ben iemand die alles een beetje kan, maar nergens een pro in ben. Ik kan fietsen repareren, dingen in huis repareren, tuinieren en nog veel meer praktische zaken, die ik noodgedwongen lange tijd zelf moest opknappen. Ik ben graag bezig met mijn handen. Als kind en jong mens wilde ik alles leren: breien, naaien, borduren, haken, weven, macramé tassen knopen, ceintuurs en armbanden weven met kleine kralen. Ik heb het allemaal gedaan met overgave en zelfs in opdracht voor winkels voor een armzalig stukloon. Mijn ouders waren ook knutselaars en zelfdoeners en waarschijnlijk heeft dat mijn broer en mij gestimuleerd om ook graag dingen te maken met onze handen.
Dus ik haalde de naaimachine uit de kast, die daar al een aantal jaren stof aan het vangen was. Jaren geleden naaide ik daar nog gordijnen op en andere zaken, zoals kussenhoezen. Maar nu wist ik niet eens meer hoe de draad ook al weer door de oogjes moest en hoe ik moest spoelen. Een gebruiksaanwijzing heeft deze oude maar nog degelijke machine niet meer. Dus ik moest er al doende achter komen hoe alles ook alweer moest. Gelukkig werd ik daarbij door niemand gestoord. Ahmad was buiten zijn eigen ding aan het doen. Een lijst zagen voor een schilderij van mij. Wat een nijvere oudjes toch!
Het was een zeer wijde rok van zeer dunne soepele en glibberige stof. Erg lastig om te zomen. Er kwam geen eind aan. Af en toe liep de machine vast en er waren momenten dat ik het even niet zag zitten en overwoog de jurk gewoon in de vuilnisbak te gooien. Maar iets in mij zorgde ervoor dat ik doorzette. Ik heb dan altijd de gedachte: ‘als een ander het kan, waarom ik dan niet’. Waar een wil is, is een weg, zoiets. Dus ik moedigde mezelf aan niet op te geven. En na de gedane inspanning kwam het einde in zicht.
De jurk is iets korter geworden dan midi. Hij valt net iets over de knie. De afgeknipte strook stof gebruik ik als een ceintuur met een nonchalante knoop opzij, zodat het niet opvalt dat de taille iets te los zit. De man naast me vond het mooi en hij vond dat ik het netjes gedaan had. Ik was blij dat ik had doorgezet. Morgen lekker weer schilderen.
Jaren was ik trouwe klant van ZIggo. Niet erg rendabel voor mij, aangezien ik een groot deel van het jaar niet van mijn abonnement profiteerde. En dat werd alleen maar minder en minder. Want ik kijk geen tv. Ik stream programma’s die ik wil zien via NL Ziet, wat in heel Europa werkt. De 80+ tv kanalen die ZIggo biedt worden door mij niet bekeken.
Al een paar jaar bel ik ZIggo en vraag ik of zij niet een abonnement op alleen internet kunnen bieden. Dat was lange tijd niet zo. Er is sinds kort wel zoiets, maar dat abonnement is alsnog duur en daarbij blijf je internet gebruiken via de kabel. Ook wordt nog steeds tv geboden, zij het beperkt. Maar ik hoef geen kabel-tv!
Dus nam ik een drastisch besluit. Overstappen naar ‘internet thuis’ via T Mobile. Veel goedkoper, maar ook riskant. ‘Dat gaat misschien een teleurstelling zijn, ma,’ waarschuwde mijn zoon. ‘Want je hebt geen glasvezel en dat internet gaat via je telefoonaansluiting. Dat kan heel vervelend zijn. Misschien is het traag en en gaat het ergernis veroorzaken.’
Ik besloot het er toch op te wagen. Internet is voor mij belangrijk, maar ook weer niet van levensbelang. Als het langzaam zou zijn of af en toe zou haperen, dan zou ik daarmee kunnen leven.
Vandaag kreeg ik een bericht van T Mobile dat ik de door hun geleverde modem kon aansluiten, omdat het abonnement vandaag ingaat. Bij de modem zat een stekker met kabel voor de telefoonuitgang en een kabel voor in het stopcontact. Ik verkeerde nog even in spanning of mijn vaste telefoonaansluiting nog wel zou werken. Al tientallen jaren heb ik geen vaste telefoon meer. Hij werkte nog naar behoren. En het internet is fantastisch. Even goed als dat van ZIggo via de kabel. Adios ZIggo. Dit is een afscheid. Jullie service was goed en ik had verder nooit klachten over jullie producten, maar hier scheiden onze wegen, omdat ik geen tv-kijker ben. De modem van ZIggo heb ik al ingepakt om deze terug te sturen. Van het tv kastje profiteer ik nog een week. Om af en toe voetbal te kijken. Daarna wordt het streamen.
