En ik word steeds ouder, al voel ik dat gelukkig meestal niet, als ik lichamelijk nergens last van heb. Ik ben dankbaar voor die dagen.

Ik herinner me dat ik een keer in een soort vrouwenhulpgroep zat. Dat was een groep, die je kunt vergelijken met de AA, maar dit keer ging het niet over de drank of een andere verslaving maar over de liefde en hoe je jezelf daarin kunt verliezen. Deze groepen bestonden in de jaren 90 en waren gebaseerd op de boeken van Robin Norwood met de titels ‘Als hij maar gelukkig is’ en ‘Vrouwen die te veel liefhebben’.

Ik bevond me dus in die groep in de jaren 90, kort nadat ik uit mijn eerste huwelijk was weggelopen vanuit Utrecht naar Den Haag met mijn vier kinderen. Ik had zoveel meegemaakt dat men eigenlijk vond dat ik misschien in therapie zou moeten voor de verwerking, maar dat vond ik zelf niet nodig. Deze groep leek mij wel een goed alternatief, nadat ik de boeken van Norwood had gelezen. Ik herkende mezelf enigszins in de feiten die zij beschreef in haar boek. Alleen was er bij mij in plaats van afhankelijkheid sprake van een overdreven gevoel van medelijden met de partner, van wie ik dacht dat deze er ook niets aan kon doen dat hij was zoals hij was.

Ik begaf me dus in deze groep vrouwen, maar ontdekte tot mijn spijt dat ik weinig herkende in mijn groepsgenoten. Het waren over het algemeen welgestelde dames, waarvan er enkele aan de prozac waren. Sommigen vertoonden wraakgevoelens naar hun ex-partner en hadden daarbij fantasieën als het verbranden van de kleding van de man of erger. Ik voelde me als een vreemde eend in die bijt. Ik had die gevoelens totaal niet en het enige gevoel dat ik had was een gevoel van bevrijding. Ik kon mijn geluk niet op dat ik uit een zeer penibele situatie (die 16 jaar had geduurd) was ontsnapt. Het enige wat mij bezighield was zo ver weg mogelijk van deze man te blijven en nooit meer terug te keren. Ik had totaal geen behoefte aan wraak, vanuit een aloud gevoel in mij dat boontje altijd vanzelf wel om zijn loontje komt.

Dus ik bleef niet heel lang in deze groep hangen. Maar een herinnering die ik wel over heb gehouden uit deze groep is dat een vrouw het had over haar jongste die 7 jaar was en te lang douchte. Ik weet nog dat ik toen dacht: ‘Was mijn jongste maar al 7 jaar. Dan hoefde ik hem niet meer te douchen’. Hij was toen pas drie. Ik zat al lang ‘in de kleine kinderen’ en had daarbij eigenlijk nooit enige hulp gehad. Ik zag erg uit naar de dag dat al mijn kinderen meer zelf zouden kunnen en niet meer zoveel zorg nodig hadden van mij.

Welnu, die tijd kwam snel genoeg, al wil dat niet zeggen dat dit het leven zoveel gemakkelijker maakte met vier opgroeiende kinderen, die alle fasen van de jeugd doorliepen en bepaald geen brave boontjes waren. Maar ik behield altijd het vertrouwen in de goede inborst van al mijn kinderen. En ik bleef met ze praten, want echt opvoeden, wie heeft daar een diploma van? Uiteindelijk zijn ze alle vier goed terecht gekomen, hebben ze een partner en werk dat bij ze past en drie ervan hebben zelf weer kinderen.

Deze herinneringen komen bij mij op, omdat mijn jongste zoon vandaag 31 jaar geworden is (hij was toen drie). Hij kan zichzelf al jaren douchen en heeft nu zelf twee kotertjes, die hij moet baden ?. Zo zie je maar weer. Alles is tijdelijk en alles gaat een keer voorbij. Koester het mooie en goede ?.