Zo voel ik me. Als een toevallige voorbijganger, die op de een of andere manier op deze wereld terecht is gekomen. Ik heb al vanaf mijn geboorte het gevoel nergens bij te horen. Dat gevoel is versterkt door de vele naamswijzigingen die ik heb ondergaan en de vele verhuizingen in mijn jongere jaren. Het maakt voor mij ook weinig uit waar andere mensen vandaan komen en hoe ze heten. Ik vergeet vaak mijn naam te zeggen en te vragen hoe anderen heten. Het doet er voor mij niet veel toe. Ik onthoud namen ook slecht en haal ze door elkaar. Vaak begrijp ik ook niet de drukte die mensen maken over hun afkomst en over het feit dat ze gediscrimineerd worden. Evenmin begrijp ik andere mensen niet die weer andere mensen discrimineren. Ik zie ons mensen als één grote familie. Waar je toevallig geboren wordt, bepaalt in mijn ogen niet wat voor een mens je zal worden. Elk mens is uniek. Dus wat dat betreft voel ik me ook een vreemde eend in de bijt. Ik heb totaal geen nationalistische gevoelens.
Op het moment heet ik dus Shabnam Theunissen. Theunissen heette mijn vader, die ik niet meer zag vanaf mijn derde jaar en die ik opzocht toen ik 43 jaar was. Ik ben geboren als Monique, maar ervaar die naam als een scheldnaam. Ik heb me nooit een Monique gevoeld en schrok altijd een beetje als ik op vrij barse toon bij die naam geroepen werd. Ik ben blij met Shabnam als naam, maar besef dat de combinatie Shabnam Theunissen raar overkomt op mensen. Daarom zal ik niet gauw en met trots me voorstellen met mijn hele naam. Een groot deel van mijn leven moest ik mezelf immers Elkerbout noemen, een familienaam van een familie, die mijn moeder, mijn broer en mij nooit heeft geaccepteerd als familie. Het was ook een leugen, maar vroeger was het een schande als je gescheiden was en je kinderen een andere achternaam droegen dan de stiefvader. Dat moest ten allen tijde verborgen blijven en zelfs op het graf van mijn broer staat Hans Elkerbout, ‘our son’. Dat het ook mijn broer was werd niet vermeld op zijn graf. Dus er zijn tal van redenen waarom ik het hele idee van namen en alles wat daarbij hoort maar in het midden laat. Noem me voor mijn part x. Ik ben gewoon een medemens en niets anders.
De buurvrouw, voor wie ik boodschappen haal en andere kleine karweitjes verricht, vindt mijn naam te moeilijk. De naam Shabnam kan zij niet onthouden, zegt zij. Jaren geleden stond zij bij ons bekend als ‘de oma van Maurice’, een klasgenoot van mijn zoon Kamran. En ik was ‘de moeder van Kamran’. Nu noemt zij mij voor haar gemak Kamran, want dat kan ze kennelijk wel onthouden. Ik vond het raar om steeds als ik haar belde te zeggen ‘met Kamran’ (ik zie dan natuurlijk mijn zoon voor me). Dus ik zei haar: ‘Kun je mijn naam wel onthouden als ik mezelf Sjappie noem?’ Ja, dat zou wel lukken. Maar gisteren riep ze me, toen ik haar boodschappen aan het opbergen was in haar keukentje. ‘Kamran!’ riep ze. Ik reageerde direct en bedacht me dat het ook wel o.k. is. Noem me zoals je wilt. Voor mijn part ‘Henk’ of ‘Ingrid’.
En als mensen, die anders zijn dan ik, wel een sterk gevoel hebben van hun identiteit of nationaliteit en me erop wijzen dat ze Andalusiër zijn en geen Spanjaard, of Indisch en niet Indonesisch, dan denk ik bij mezelf: ‘O.k., het zal voor hen wel wat uitmaken’. Maar helemaal me inleven in dat gevoel van wat je wel of niet bent, dat kan ik niet. Ik voel me een ‘reiziger door het leven’, zonder vaste woon of verblijfplaats. In het zielenrijk zijn geen grenzen en nationaliteiten. En ik geloof dat we allen komen uit het zielenrijk en daar ook weer terugkeren. Waar we geboren worden en waar we sterven, dat hebben we niet voor het zeggen.
Och, och, och denk ik als ik je berichtjes lees. Ik vraag me af of je al op wandel lunch geweest bent met Theo3ling? Zwaar op de hand? Depressief? Geen licht meer zien aan het eind van de tunnel?
Geen idee wat er met je is! Shabnam, kinderen die hun plek in het leven hebben gevonden, een man die je lief heeft, pensioen en AOW maandelijks op je rekening gestort, zegeningen genoeg om te tellen.
Ja ik ben meer van de BBB (Blije Bejaarden Blog), ik fiets elektrisch, voornamelijk op doordeweekse dagen om de werkende medemens in het weekend de ruimte te gunnen voor fietsplezier en ja ook elektrisch, zoals de schoolgaande jeugd ? op de doordeweekse dagen maar ik ga niet vroeg op pad en ben bijtijds weer thuis, ruimte voor iedereen?.
De wielrenners geven we hun portie aandacht door aan hun mee te delen tijdens het passeren:” tot zo hè dan haal ik jou weer in!” Of zij er om lachen? Wij in ieder geval wel, kinderachtig? Nou gewoon een privé lolletje, want elektrisch is niet per definitie hard of geen rekening houden met mede fietsers ?.
Door Corona al 2 jaar geen buitenland vakantie, Nederland is mooi, fietsland bij uitstek. Bijkomend voordeel, kinderen en kleinkinderen komen langs, blijven logeren/kamperen en het is heel betaalbaar.
BBB, ik ben een Blije Bejaarde in mijn Bonus jaren ??. Ik tel mijn zegeningen en pijn van kaakoperatie, verdriet om verloren geliefden, och ja dat is het leven. Kijk niet achterom en leef niet achteruit. Mijn advies, heb ik niet?. Mijn mening, zeg ik niet?, leven kan je niet leren!
Ons uitje staat voorzichtig gepland op vrijdag de dertiende. a.s. ?
Ik dacht er al eerder over om, in plaats van voor-en achternamen, mensen aan te spreken met hun burgerservicenummer, maar dat is nog niet zo eenvoudig.
Zeker niet voor de medemens op hogere leeftijd want als ze al moeite hebben met namen onthouden dan kun je zo maar bedenken wat ze met nummers doen ??????
“Och, och, och denk ik als ik je berichtjes lees. Ik vraag me af of je al op wandel lunch geweest bent met Theo3ling? Zwaar op de hand? Depressief? Geen licht meer zien aan het eind van de tunnel?”
Nee, Annie, niets van dit alles. Ik ben een heel gelukkig mens. Kennelijk lees jij mijn ‘berichtjes’ anders dan ik ze bedoel. Fijn om te lezen dat je een Blije Bejaarde bent. Blijf zo en wordt niet boos om wat ik schrijf. Je hoeft het niet te lezen?. Ik besef mijn zegeningen elke dag. Ook als jij ze niet opnoemt. Maar zoals ik al eens schreef in een eerder stukje: https://shabnamblog.nl/2021/07/14/gelukkig/, het is voor de lezer misschien saai om dat alleen maar te moeten lezen.
Fijn dat je gelukkig bent.??
Houden zo en lekker genieten!
En ja ik lees anders?????.
Ik lees niet wat je bedoeld maar gewoon wat je schrijft, dat is logisch hè.
Daar zijn de 26 letters van het alfabet voor en niet wat men tussen de regels met die letters geschreven bedoeld want dan schrijf je dat.
Ik lees anders nergens in die 26 letters van het alfabet terug dat ze depressief, zwaar op de hand of het licht aan het eind van de tunnel niet ziet? Maar misschien heb ik mijn bril niet op.. ??
Ik lees dat evenmin!
Ja… de voornaam Shabnam wringt een beetje met de achternaam Theunissen. Bij deze achternaam verwacht je toch gauw een voornaam als Clasien, Gerda of Annechien. Op haar best Aafje, in geval het een muzikaal type betreft. Als ik mezelf Aladdin of Nebukadnezar zou noemen, zou dat beslist onverenigbaar zijn met de achternaam Drieling. Friedrich of Sigmund zou nog net aanvaardbaar zijn. Wellicht is de achternaam van de man in jouw leven een goed alternatief: Shabnam Gamboa is wel een aardige combinatie. Zeer gezchikt voor een multi-toepasbare identiteit:
“De onbekende actrice Shabnam Gamboa vertolkte met verve en veel tranen de rol van Medea in de gelijknamige tragedie van Euripides…”
“Shabnam Gamboa, de immer populaire schilderes van onherkenbare stillevens, exposeert in Galerij “Het eeuwige leven” gedurende de maand februari…”
“”Koken met bedenkingen” een voornamelijk eerlijk kookboek vol onzekere oosterse recepten, door Shabnam Gamboa, bekend van televisie…”
De mogelijkheden zijn legio! ?
Mooie ideeën, Theo, maar die ambities heb ik niet. Overigens heet ik in Nederland als patiënt al mevr. Gamboa, omdat dit zo op mijn verzekeringspas staat. In Spanje is het daarentegen niet gebruikelijk om de naam van je echtgenoot te dragen. Daar heb je zowel de naam van je vader als je moeder als achternaam en dat blijft ook zo gedurende je hele leven, ongeacht of je trouwt. Dat vind ik een mooie gewoonte en het lijkt mij ook dat dit houvast biedt. Wat ik ook mooi vind daar is dat men je direct noemt bij je voornaam, ook in officiële situaties. Dus daar wordt je direct aangesproken en geroepen met Shabnam of Paco (Francisco). Dat doet voor mij heel prettig en vertrouwd aan. Heel familiair. Ik denk dat ik het dus maar houd bij Shabnam en mijn schilderijen signeer ik met ST. Het is niet zo een ‘big deal’. Een mens moet toch ergens over schrijven, nietwaar. Ik wist niet dat het tot misverstanden zou leiden bij sommige mensen.?
Voy a escribir este refran en español y holandés, para que se pueda entender bien.
Quien es celoso, no es celoso por lo que ve; sino con lo que se imagina.
Ik ga dit gezegde in het Spaans en Nederlands schrijven, zodat het goed te begrijpen is.
Degene die jaloers is, is niet jaloers op wat deze ziet; maar met wat deze zich voorstelt.
Ik begrijp wat je zegt over de namen die je wel en niet fijn vindt/vond.
Maar ik heb je leren kennen als Monique Elkerbout en dat krijg ik niet meer uit mijn hoofd, denk ik.
Voor mij ben je Monique die zich nu Shabnam noemt 😉
Over mijn eigen naam: Jeanne spreek je uit als Zjanne (wat jij weet) maar sinds ik naar Noordholland regio Alkmaar ben verhuisd is het een krakend lelijk Sjaaaaane geworden.
Wat ik af en toe corrigeer maar het blijkt nogal zinloos.
Dan denk ik aan dat liedje van Liza Minnelli ‘It’s Liza with a Z not Lisa with an S’.
Verder kom je op mij hartstikke gelukkig over!
Ik begrijp dat, Jeanne. En als jij me zo wil blijven noemen vind ik dat ook best. Dat geldt ook voor de paar verre familieleden die ik nog heb. Voor hen blijf ik monique. Maar mijn officiële naam op het paspoort is nu shabnam theunissen. Daar heb ik moeite voor gedaan indertijd (wat ik me nu niet meer kan voorstellen) en het is nu niet meer terug te draaien. Naast de drie gehuwde namen die ik ook nog heb gekregen in mijn leven is het bij elkaar een rommeltje geworden. ?
Lijkt me ook irritant voor jou als je mooie naam jeanne verkeerd wordt uitgesproken! Mij noemden sommigen vroeger meniek en een enkeling noemt me nu per abuis sjabman.