Maar je moet deze muziek niet horen als je iets kwijt bent en je je daarnaar rot loopt te zoeken ?
Santana
Beantwoorden
Categorie archieven: General
Nare herinneringen
Laatst leende ik twee boeken bij de digitale bibliotheek. Toevallig (bestaat toeval wel?) gingen beide boeken over een persoon die te maken had/ had gehad met een Pakistaanse familie. Ik was geïnteresseerd in beide biografische boeken vanwege mijn eigen verleden met een Pakistaanse man en zijn familie.
Het eerste boek dat ik las was van Hameeda Lakho met de titel ‘gebroken cirkel’. het boek is een vervolg op een eerder boek van haar, ‘verborgen tralies’ geheten, waarin zij een jeugd van mishandeling door haar Pakistaanse vader en een Nederlandse stiefmoeder beschrijft. Zij beschrijft in dit tweede boek hoe zij haar dood gewaande biologische moeder terugvond na 30 jaar en hoe zij haar familie met veel moeite liet overkomen naar Nederland. Het weerzien met haar moeder en haar zus met echtgenoot en broer was verliep anders dan zij gehoopt had. Op het moment dat zij het boek uitgaf had zij geen contact meer met dat deel van haar familie. Ik herkende me dermate in het karakter van de schrijfster dat ik bijna zin kreeg om met haar kennis te maken. Ze woonde op het moment dat de gebeurtenissen plaats vonden in Rijswijk en zij moet nu ongeveer 50 jaar zijn.
Daarna maakte ik een begin met het lezen van een tweede boek, een boek dat geschreven is door Anna Ruston met de titel ‘Ik was een seksslavin’. Dit boek gaat over een kwetsbaar, van huis weggelopen 15 jarig meisje, dat door een Pakistaanse taxichauffeur onder valse voorwendselen naar zijn huis wordt meegenomen. Eenmaal binnen wordt zij opgesloten en wordt zij (zo staat in de korte beschrijving) tot haar 28e jaar (!)) verkracht en tot prostitutie gedwongen.
Ik las maar een paar hoofdstukken in dit boek, maar ik was direct enorm geschokt door de wreedheid van de man en zijn familie. De dingen zie zij beschrijft zijn zo afgrijselijk dat het bijna ongeloofwaardig is.
Toen ik vannacht wakker werd om een plasje te doen kon ik een tijd niet slapen. De dingen die ik had gelezen deden me terugdenken aan mijn eigen ervaringen gedurende 16 jaar met mijn ex. De mentaliteit en het volkomen gebrek aan mededogen van de figuur in het boek deden me sterk denken aan wat ik zelf meemaakte met deze eerste echtgenoot. Ik besefte dat ook mijn verhaal ongeloofwaardig zou overkomen als ik de feiten droog zou beschrijven, iets wat ik dan ook nooit gedaan heb in een boek.
Vanmorgen vertelde ik Ahmad mijn gedachten van vannacht en de aanleiding daartoe (het akelige boek). Ik zei hem dat ik na bijna 14 jaar met hem nog steeds moeite heb ten volle te beseffen dat mijn leven nu zo anders is en dat ik nu een man naast me heb die van me houdt en mijn welzijn op het oog heeft. Dat is een ervaring die ik nooit eerder heb gehad met een man en het maakt mij dankbaar, rustig en gelukkig. Ik voel me zo veilig bij hem en heb een vertrouwen in hem dat ik nooit eerder in een ander mens heb gehad. Wat een geluk na zoveel ellende.
Ik weet niet of ik het aankan om het boek over het meisje uit te lezen. Ik ben wel nieuwsgierig hoe het kan dat deze nachtmerrie voor haar zo lang heeft moeten duren, waarom zij niet kon ontsnappen en hoe dit haar uiteindelijk wel gelukt is. Ook ben ik benieuwd hoe haar leven verder verlopen is.
Kijken en luisteren zonder oordeel
Dat is zo moeilijk. En nu, in deze tijd, lijkt het wel of iedereen zich laat gaan wat betreft oordelen en zelfs veroordelen. In de media, op tv, in recensies, op twitter, op straat, kortom overal zie je mensen oordelen, meningen geven en meestal hebben die een negatieve strekking. Een verzuurd met elkaar omgaan, waarin je ziet dat mensen steeds meer tegenover elkaar staan in plaats van naast elkaar. Het gelul over ‘woke’ zijn ten spijt, blijven mensen elkaar discrimineren op grond van godsdienst, kleur, seksuele geaardheid, opvattingen, uiterlijk, intelligentie en ga maar door.
Was ik maar anders. Ik betrap mezelf erop dat ik ook nauwelijks nog ergens naar kan kijken of luisteren zonder direct een mening klaar te hebben. Of die nu positief is of negatief, ik word daar doodmoe van en ik heb het idee dat elke ongevraagde mening die in mijn hersenen opduikt mijn blik en gehoor alleen maar vertroebelen. Ik wil er vanaf!
Grandsheikh Abdullah ad Daghestani zei een eeuw geleden: ‘wees niet de vijfde getuige’. Dat wil zeggen oordeel niet! Oordelen is aan Allah/God, de twee engelen en de profeet. Die vormen de vier getuigen van al je daden. Maar wees niet de vijfde getuige, als het gaat om het oordelen over een ander.
Vanmorgen heb ik na het bidden Allah gevraagd om me te helpen bij het afleggen van de vervelende eigenschap om te oordelen over een ander. Ik kan een mening hebben in mijn gedachten. Gedachten laten zich moeilijk sturen. Maar laat ik op zijn minst mijn mond houden en mijn mening (welke die ook is) voor me houden. Als ik dat een tijd oefen, dan kom ik misschien uiteindelijk zover dat een oordeel niet eens meer in mijn gedachten opkomt. Ik wil vrijuit kijken en luisteren, ongehinderd door mijn eigen (voor)oordeel.
Inshaallah. Moge Allah me helpen, want zonder hulp gaat het mij niet lukken
Een ander deuntje dan ‘I wish you a merry Christmas’ en ‘Jingle Bells’
Tekst:
Si quieres agua fresca
mi niña
ven a mi pozo niña
ven a mi pozo
Vayamos juntos a beber, mi niña
y verás que gozo niña
verás que gozo
Si quieres agua fresca
ven a mi pozo niña
ven a mi pozo
vayamos juntoa a beber el agua niña
y verás que gozo
como el camino al árbol de mi cama
como el camino es largo
mira que el niño bebe
no pidas agua niño
no pidas agua Manuel
no pidas agua mi niño
si quieres agua fresca niña
ven a mi pozo
Vayamos juntos a beber, mi niña
y verás que gozo niña
verás que gozo
Yo corté la hierba buena
de la tapia del corral
Yo corté la hierba buena
de la tapia del corral
Yo corté la hierba buena
de la tapia del corral
Si quieres agua fresca
mi niña
ven a mi pozo niña
ven a mi pozo
Vayamos juntos a beber, mi niña
y verás que gozo niña
verás que gozo
Si quieres agua fresca
mi niña
ven a mi pozo niña
ven a mi pozo
Vayamos juntos a beber, mi niña
y verás que gozo niña
verás que gozo
Vertaald:
Als je vers water wilt, mijn kindje (meisje), kom dan naar mijn bron. Laten we samen drinken, meisje, en je zal zien hoe ik geniet.
Hoelang is de weg vanaf mijn bed naar de boom is, hoe lang. Kijk hoe het kindje drinkt. Vraag niet om water kindje (jongetje), vraag niet om water Manuel. Als je vers water wilt, kindje (meisje), kom dan naar mijn bron. Laten we samen drinken, meisje, en je zal zien hoe ik geniet.
Ik heb munt geplukt bij de muur van de binnenplaats. Als je vers water wilt, kindje……enz.
Ik voel me hier eigenlijk wel thuis
Ik denk dat het vrijwel dagelijkse mooie weer hier zeker aan meewerkt. Maar ook is het leuk om in dit gezellige dorp rond te lopen, waar iedereen elkaar groet op straat, of je elkaar nu kent of niet.
Ik zeg weleens tegen Ahmad, dat als hij eerder mocht komen te overlijden dan ik, dat ik dan niet meer hierheen zal willen gaan. Maar op zo een dag als vandaag denk ik: ´Als ik geen kinderen zou hebben, dan zou ik hier wel in mijn eentje kunnen blijven wonen zonder me verloren te voelen. Ik merk dat ik evengoed als in Nederland ook hier gemakkelijk een praatje maak op straat met mensen.
Maar …… ik zou niet voor altijd ver van mijn kinderen willen wonen. Dus dat bepaalt dat ik er toch voor zou kiezen om permanent in het grijze en grauwe Nederland te blijven wonen, ook al word ik misschien te zijner tijd uit mijn gezellige eengezinswoning gezet, die dan plaats moet maken voor kolossale flats met binnentuinen, aangelegd op ondergrondse garages. Een gruwelijk plan, dat hoop ik niet zal doorgaan.
Vandaag kijk ik Ahmad in zijn lieve ogen. ´Wat hebben we toch geluk om hier samen te mogen zijn.´ Hij vindt dat ook. ´Als ik eerder overlijd dan jij, dan pak je in Nederland lekker mijn mooie auto en rijd je ermee naar hier.´ ´Ik wil er niet aan denken,´ zegt hij verdrietig. ´Ik zou niet meer gelukkig zijn.´ ´Je gaat dicht bij je kinderen wonen,´ zeg ik. ´En zij zullen heel lief voor je zijn. Maar beloof me dat je het contact met mijn kinderen nooit zal verbreken. Zij houden ook veel van je.´ Hij zal zeker contact houden, zegt hij.
Ik zit daarna in gedachten een beetje te hoofdschudden naar mezelf. Het lijkt wel of ik nu al nadenk over afscheid. Niemand weet hoe de toekomst eruit ziet en wie er wanneer en waar zal sterven. Maar dat we een keer doodgaan is zeker. Tot het zover is, ben ik zielsgelukkig zo te mogen leven met mijn lieve maatje aan mijn zijde, zowel hier als in Nederland.
Oudste kleinzoon vandaag 24 jaar
Tja, dan weet ik zeker dat ik behoorlijk oud ben geworden. Hij werd geboren toen mijn jongste zoon net 7 jaar was. Dus het leeftijdsverschil tussen die twee is niet groot.
Op de één of andere manier staan de dingen die ik met deze kleinzoon meemaakte me nog heel helder voor de geest. Als baby woonde hij een aantal jaren met zijn ouders bij me in huis en later bracht ik hem vaak naar school in de vruchtenbuurt in Den Haag, want mijn dochter was toe nog politieagent met onregelmatige diensten. Eerst was dat op de brommer en later (toen ik me eindelijk een rijbewijs gunde) met de auto. Daarna moest ik dan snel door naar mijn werk. Ik kan me verschillende momenten herinneren die ik met hem deelde en waarover we toen spraken. Dat heb ik minder met de andere kleinkinderen.
´Je haalde zijn (8 jaar jongere) broertje ook weleens op van de opvang,´ zegt Ahmad vanmorgen bij het ontbijt. ´Is dat zo en welke opvang dan?´ Ik herinner me die opvang niet meer. En nu ineens, al schrijvende, komt in mijn herinnering terug dat deze kleinzoon zich altijd verstopte als ik hem kwam halen van de opvang. Dus ik weet het nog wel. Maar waar die opvang zich bevond, weet ik niet meer. Ahmad weet het wel, maar toen hij me het vanmorgen op googlemaps aanwees begon het me nog steeds niet te dagen.
´Zou mijn geheugen aan het aftakelen zijn?´ vraag ik Ahmad. ´Welnee, ik denk het niet,´ meent hij. Hij zegt dat hij zich ook weleens iets niet meer kan herinneren wat ik me wel herinner.
Even later drinken we koffie op het terras. Als ik daarna afwas, vraag ik Ahmad of hij mijn telefoon wil pakken die ik onder de tafel in de schaduw heb gelegd. ´Dat hoeft niet,´ zegt hij. Je telefoon ligt al binnen op tafel. Kennelijk heb ik hem zelf al binnen gelegd. Maar dat weet ik niet meer. ? Laten we het er maar op houden dat je sommige dingen zo automatisch doet, dat je ze niet in je geheugen opslaat. ?
Ik ben mijn kleinzoon niet vergeten te feliciteren ?
De donkere dagen voor kerstmis
Hier zijn de dagen niet zo donker. Overdag schijnt er een stralend zonnetje en het wordt een stuk later donker dan in Nederland. Maar toch ben ik al ´in de mood´ voor kerstgedachtes. Als we naar de winkel gaan, zit er bij elke ingang wel een man of vrouw met een uitnodigende boodschappentas en een kartonnen bord met de tekst: ´Ik heb geen werk en vraag eten voor mijn kinderen´. Al een paar keer hebben we boodschappen gedoneerd, door mij zorgvuldig uitgezocht. Maar het is wel een plotselinge invasie van ´boodschappenvragers´. Bij de Mercadona, de Aldi, de Lidl, enzovoort. ´Zou er een organisatie achter zitten?´ vraag ik Ahmad. Hij weet het niet. Wel is hij van het principe dat hij wel boodschappen wil doneren maar geen geld. Eigenlijk houdt hij helemaal niet van bedelaars, deze door een werkzaam leven geharde man. Hij heeft in zijn jonge jaren als lager geschoolde ook vaak moeten zoeken naar werk en ging daarvoor helemaal naar Barcelona. Hij gaat uit van het principe dat er altijd wel werk is. Als je maar zoekt.
Enfin, de plotseling overal opduikende bedelaars bij elke winkelingang zijn dus een verschijnsel dat een beroep doet op de kerstgedachte. Al weken hangt hier boven de straten kerstversiering. Hier heeft men niks te maken met Sinterklaas.
Ik bespeur in mezelf de laatste tijd een kleine verandering. Ben minder actief dan anders en denk daarbij: ´Dat mag gerust voor een oudje van 71 jaar. Laat Ahmad maar brommen met zijn slijptol. Ik neem het ervan en doe alleen wat echt moet´. Je hoeft trouwens niet oud te zijn om te genieten van een activiteit-loos, contemplatief leven. Ik kon dat al als nog niet schoolgaande kleuter of peuter. Kan me nog herinneren hoe ik het heerlijk vond zomaar wat uit het raam te kijken, terwijl mijn moeder onder begeleiding van een muziekje het huishouden aan het doen was. Ik was een rustig kind en ben nu eigenlijk ook een rustig oudje. Dankzij Ahmad ben ik af en toe ook nog wel eens actief met iets creatiefs bezig. Zien werken doet werken, maar niet altijd!
Gisteren ging ik wat mensen die ik van heel vroeger ken opzoeken op google. Ik heb met zoveel mensen alle contact verloren door verhuizingen en dergelijke. Vroeg me ineens af hoe het nu gaat met die mensen. Wat zijn ze gaan doen in hun leven? Leven ze nog? Toen realiseerde ik me dat ik me van sommigen niet meer herinner dan de voornaam en niet eens de achternaam. Dan is het moeilijk zoeken. Maar van enkelen wist ik nog de hele naam en dan zie je van alles op google. Welk beroep iemand uitoefent zie je vaak op LinkedIn. Sommigen blijken een twitteraccount te hebben, waarop ze gedachten spuien die een inkijkje geven in hun interesses. Anderen hebben zichzelf zo afgeschermd dat er niets van ze te vinden is op internet. Of ze zijn stilletjes overleden.
Wat me schokte was dat twee docenten onder wier begeleiding ik mijn psychologiestudie afrondde overleden zijn. Natuurlijk, ze waren wat jaren ouder dan ik, maar toch geeft het een gevoel van verlies. Ook al had ik helemaal geen contact met deze mensen, die een stuk succesvoller waren in hun beroepscarrière dan ik.
En zo lummel ik wat aan. Het is best heerlijk, dat niksen. Ik deed het al als baby en dat komt nu helemaal terug. Ik gaf als baby geen kik. Soms ging mijn moeder kijken of ik nog wel leefde en dan zag ze me wakker in de wieg liggen met mijn ogen wijd open, kennelijk tevreden met mijn eenzaamheid. Het duurde meer dan een jaar voordat ik aanstalten maakte om te gaan lopen. Maar dat kan ook gelegen hebben aan het feit dat ik weinig uit de box werd gehaald en we in die tijd erg klein behuisd waren. Kortom, ik was geen onruststoker en dat ben ik nu nog steeds niet.
Series kijken op Netflix
Series kijk ik op de fiets (hometrainer). Hier is dat met mijn neus op de smart TV en in Nederland kijk ik op mijn tablet die zich dan in de tablethouder aan het stuur bevindt.
Het is een dagelijkse bezigheid, hier altijd verricht in de ochtend, als het nog een beetje fris is. Tijdens mijn dagelijkse 10 kilometer (met enige weerstand) kan ik één of meer afleveringen kijken zonder me schuldig te voelen dat ik tijd zou verbeuzelen. Ik ben immers sportief bezig.
Het valt niet mee om telkens weer een nieuwe serie te vinden, die ik de moeite waard vind. Soms raadpleeg ik daarvoor mijn kinderen, die in veel dingen dezelfde smaak hebben als ik. Nu kijkt mijn jongste zoon Downton Abbey. Een serie die volgens mijn schoondochter vrij traag verloopt, maar wel onderhoudend is om naar te kijken. Ik heb destijds met veel plezier gekeken naar the Crown. Daarom besloot ik deze serie ook een kans te geven. Ik zag direct dat de serie veel seizoenen heeft . Dat zou betekenen dat, als de serie me zou aanstaan, ik ook voor een flinke tijd ´onder de pannen´ ben met mijn kijkgenot en niet snel hoef te zoeken naar weer een andere serie.
De serie valt me niet tegen. Het is onderhoudend om de belevenissen van deze kakkers te zien aan het begin van de 20e eeuw en ook het leven van hun bedienden. Een soort GTST in de klassieke tijd. Goed gespeeld, zoals ik gewend ben bij Engelse series. De Engelsen met hun ´stiff upperlip´, subtiele humor en uitgestreken gezichten tijdens intriges vervelen mij niet. Ook leuk om op die manier een kijkje te nemen in die ´goede oude tijd´, toen er nog geen plastic verpakking was en al die andere ´verworvenheden´. In de beginjaren van elektriciteit, telefoons en gemotoriseerd verkeer. Dus dat is smullen, elke ochtend.
Ik ben geen piekeraar, maar af en toe denk ik wel even na. Zoals vanmorgen bij de ontbijttafel. Ik deelde op de valreep mijn gedachte met Ahmad. ´Wij leven niet zo lang meer, maar soms denk ik aan de kleintjes van nu. Wat zal hun toekomst zijn? Hoe gaan we de problemen die we nu zelf hebben laten ontstaan met onze technologische ontwikkeling en onze alsmaar toenemende consumptiedrang oplossen?´ Alleen om die reden zou ik als een eeuwig levende vlieg op de wand erbij willen zijn en willen zien hoe alles verder gaat als ik er niet meer ben.
Het is zoals het is
Hoe ouder ik wordt, hoe meer ik alles aanneem voor wat het is. Natuurlijk kan ik me wel druk maken om het ongelijk verdeeld zijn van kansen, middelen, gezondheid, huizen enzovoort. Af en toe krijg ik nog weleens een aanval daarvan. Maar over het algemeen leg ik me neer bij de gebeurtenissen zoals ze komen. Ik besef dat ik er niets aan kan veranderen, behalve in mijn kleine kring elke dag mijn best doen fatsoenlijk om te gaan met mijn omgeving. En accepteren hoe de dingen gaan.
Terwijl Ahmad alweer bezig is met een volgend glas in lood werkje (dit keer een doosje voor de babybenodigdheden van zijn dochter), zit ik maar wat te dromen. Beurtelings op het terras (net iets te heet in de zon) en dan weer hier in de achterste kamer op het noorden aan de laptop (om af te koelen). Ik bekijk op Picasa alle foto´s die ik de afgelopen jaren maakte. Op zoek naar een nieuw schilderonderwerp (Waarom eigenlijk? Ik heb er voorlopig geen zin in).
Ik zie al die oude foto´s, gemaakt in Nederland en hier. Bij het kijken ernaar herinner ik me ook het enthousiaste gevoel waarmee ik ze maakte. Het was nieuw voor me om hier te zijn en de sfeer vanhier op te snuiven. Alles was verrassend voor me en ook Ahmad en ik waren bezig elkaar steeds beter te leren kennen. En nu zitten we in een soort luwte. We kennen elkaar inmiddels door en door en ik ben ook helemaal gewend aan het leven afwisselend hier en daar. Voel dan niet de behoefte zoveel te delen met anderen, wat in het begin wel zo was. Het hele idee van mijn gedachten formuleren in een weblog was voor mij spannend. Video´s maken en daarbij een muziekje zoeken vond ik leuk. Daarna werd mijn hobby schilderen.
Ons huis hier en in Nederland is ruim voorzien van mijn werkjes en die van Ahmad. Ook sommige anderen hebben wat van mij gekocht of gekregen. Ik heb geen ambitie. Wil leven in het moment, voorlopig niet produceren maar vooral vernemen hoe anderen tegen het leven aankijken. Sommige dingen die ik hoor en zie spreken me aan. Ik herken me in de boeken van Kees van Beijnum. Het knappe vind ik dat al zijn boeken verschillend zijn en vanuit een totaal andere invalshoek geschreven. Toch meen ik achter al die verhalen iets van de schrijver te herkennen. Ik vermaak me enorm met zijn boeken en zal het jammer vinden als ik ze allemaal gelezen heb. Dan moet ik weer op zoek naar een andere schrijftalent van wie ik kan genieten.
Nog 13 dagen. Dan gaan we weer naar Nederland. Kijken hoe het daar is.