Dat is zo moeilijk. En nu, in deze tijd, lijkt het wel of iedereen zich laat gaan wat betreft oordelen en zelfs veroordelen. In de media, op tv, in recensies, op twitter, op straat, kortom overal zie je mensen oordelen, meningen geven en meestal hebben die een negatieve strekking. Een verzuurd met elkaar omgaan, waarin je ziet dat mensen steeds meer tegenover elkaar staan in plaats van naast elkaar. Het gelul over ‘woke’ zijn ten spijt, blijven mensen elkaar discrimineren op grond van godsdienst, kleur, seksuele geaardheid, opvattingen, uiterlijk, intelligentie en ga maar door.

Was ik maar anders. Ik betrap mezelf erop dat ik ook nauwelijks nog ergens naar kan kijken of luisteren zonder direct een mening klaar te hebben. Of die nu positief is of negatief, ik word daar doodmoe van en ik heb het idee dat elke ongevraagde mening die in mijn hersenen opduikt mijn blik en gehoor alleen maar vertroebelen. Ik wil er vanaf!

Grandsheikh Abdullah ad Daghestani zei een eeuw geleden: ‘wees niet de vijfde getuige’. Dat wil zeggen oordeel niet! Oordelen is aan Allah/God, de twee engelen en de profeet. Die vormen de vier getuigen van al je daden. Maar wees niet de vijfde getuige, als het gaat om het oordelen over een ander.

Vanmorgen heb ik na het bidden Allah gevraagd om me te helpen bij het afleggen van de vervelende eigenschap om te oordelen over een ander. Ik kan een mening hebben in mijn gedachten. Gedachten laten zich moeilijk sturen. Maar laat ik op zijn minst mijn mond houden en mijn mening (welke die ook is) voor me houden. Als ik dat een tijd oefen, dan kom ik misschien uiteindelijk zover dat een oordeel niet eens meer in mijn gedachten opkomt. Ik wil vrijuit kijken en luisteren, ongehinderd door mijn eigen (voor)oordeel.

Inshaallah. Moge Allah me helpen, want zonder hulp gaat het mij niet lukken