Eergisteren schreef ik een stukje over een ongemak waarmee ik te kampen heb. Een vriend van mij reageerde daarop met een grap. Dat vond ik in eerste instantie niet leuk en daar wees ik hem ook op. Maar toen hij me uitlegde wat zijn reactie motiveerde, begreep ik dat wel. Ik heb het stuk met alle commentaren verwijderd.

Ik ben vrij om hier te zeggen wat ik wil. Sommige dingen wil ik delen met wie dat maar wil lezen en andere niet. Gisteren bracht ik een verwonding ter sprake die ik heb, omdat ik op dat moment daarvan heel veel last had, mede door mijn eigen toedoen. Ik was abrupt gestopt met medicatie die mij is voorgeschreven (om met mijn euvel zo comfortabel mogelijk te kunnen leven). Omdat ik last kreeg van bijwerkingen van het middel, besloot ik daar per direct mee te stoppen. Dat pakte verkeerd uit.

Ik raadpleegde internet en kwam er zo achter waarom het medicijn dat mij is voorgeschreven voor mij zo essentieel is. Dat was overigens pas nadat ik mijn hart in de digitale ruimte had uitgestort over mijn narigheid.

Nooit is me door een medicus uitgelegd waarom dit medicijn voor mij zo van belang is en waarom ik echt niet zonder kan. Die uitleg kreeg ik pas door onderzoek op internet. Nu pas begrijp ik het medische probleem dat ik heb. Dat is fijn voor mij, maar bij nader inzien niet interessant voor de lezer.

Ik dacht, toen ik het stukje aan het schrijven was, dat het mogelijk zinvol was, omdat het een troost en herkenning kan geven bij lotgenoten. Ik denk achteraf dat dit niet mijn missie moet zijn. Ook wilde ik laten zien dat mijn leven niet alleen maar rozengeur en maneschijn is. De reden dat ik er nu op terugkom en het achteraf toch nog bespreek is dat ik anderen wil waarschuwen om nooit zomaar op eigen houtje met medicatie te stoppen. Ik heb daar vroeger veel nare voorbeelden gezien bij anderen en merkte het nu ook bij mezelf. Het was voor mij een kleine hel, maar het komt weer goed, nu ik mijn medicatie weer inneem.