Vandaag kreeg ik onverwacht een mail:

Dear Ms Shabnam Theunissen,

I allow myself to write to you on behalf of the International Committee of the Red Cross (ICRC).

As every year, the ICRC team in Moscow Delegation and special invitees gathered on 17th December 2021 to remember the tragedy and sacrifice of colleagues killed in Novie Atagi, Russia in 1996. 

We feel important to convey to you that memory of your late brother Hans is not forgotten and Rememberance Day has a deep meaning for all the ICRC.

The video of the commemoration event can be downloaded and watched here: https://we.tl/t-ZRuX7cUbcu

With heartfelt thoughts and warm regards,

Martin Schüepp

————————
Martin Schüepp
Regional Director for Europe & Central Asia
International Committee of the Red Cross (ICRC)
19, Av. de la Paix, 1202 Genève, Suisse
Tel. +41 (0)22 730 32 61

De warme woorden deden me goed. Toevallig moest ik enkele dagen geleden heel sterk denken aan mijn broer. Niet zozeer een speciale gebeurtenis met hem kwam in mij op, maar het gevoel dat ik als zusje bij hem had, toen ik klein was. Beschermd door zijn liefde als grote broer in een gezin dat verder koud en zelfs vijandig was. Hij gaf me het gevoel dat er toch van me gehouden werd, wat ik nu ook ervaar met mijn kinderen en met Ahmad. En ik hield zielsveel van mijn broer, had alles voor hem over.

Natuurlijk heb ik de video direct gedownload en ik zette hem op YouTube om hem hier te kunnen delen. Meer dan ik verwacht had, was ik ontroerd en voelde ik tranen over mijn wangen biggelen. Het lijkt wel of ik mezelf dat alleen toesta bij beelden. Vooral toen ze de witte linten ophingen. Het filmpje is verder niet eens zo interessant, hoewel ik de woorden die gezegd worden erg mooi vind en universeel geldend. Je ziet veel beelden van de sprekers, die iets ter herdenking wilden delen. Ook beelden van de gewonden in het ziekenhuis en de Rode Kruis werkers die hen verzorgden. Geen beelden van mijn broer, die bezig was met het leiding geven aan de verbouwing van het pand, waarin het ziekenhuis gevestigd was. Hij werkte hard om het allemaal af te hebben voordat het nog meer zou gaan vriezen. Hij leefde samen met de andere Rode Kruis werkers in het ziekenhuis. In de nacht van 17 december werd hij met de 5 andere werkers in zijn slaap door zijn hoofd geschoten.

In memoriam Hans Elkerbout