……bereid ik me voor. Ik doe nog snel even die dingen waarvan ik weet dat ik ze straks een tijd niet meer zal kunnen doen. Zoals naar de bibliotheek gaan en naar de apotheek. Mijn jongste oogappel opzoeken in zijn pas ingerichte woning in Rijswijk. Ook hij bereidt zich voor. Op de geboorte van een klein meisje, samen met zijn lieve vriendin.
Ik wil nog even de frisse wind voelen, lopen langs plekken die me dierbaar zijn, zoals de route naar de school waar ik vroeger mijn kindertjes bracht. Fietsen in en rond mijn geliefde Den Haag.
Omdat ik weet dat ik straks twee weken alleen vanuit het raam naar buiten kan kijken. Het raam dat mijn lief vandaag mooi gezeemd heeft. Tronend in een bed voor dat raam zal ik twee weken lang kunnen bijhouden hoeveel vogeltjes er komen knabbelen aan het zakje pinda’s en de vetbol die ik alvast ophing voor barre tijden die kunnen komen na dit zachte begin van de winter.
Morgen nog wat henna kopen en woensdag deze in mijn haren smeren. Dan een voetbad nemen om mijn voeten blinkend schoon te weken. Het inzepen van voeten is nooit mijn sterkste punt geweest, Benen scheren, samen met Ahmad een bed beneden zetten en hopla…..donderdag welgemoed maar geheel nuchter op naar de ‘hallux valgus operatie volgens lapidus’.
Ik heb geen praatjes meer, geen enkele behoefte om kritiek te leveren op anderen. Ik ben nederig gestemd en al helemaal in kerstsfeer. Ik brand vast een kaarsje, want…….je weet maar nooit….Ik leg mijn rechtervoet in handen van de chirurg. God zegene de ingreep! Ai!!!!!!!!!
https://youtu.be/0tZuGlSEWtA
 

Het is lekker om bitchy te zijn. Daarin kan je je uitleven als je bijvoorbeeld naar tv kijkt. Lekker de stem van iemand imiteren of domweg een persoon die op het scherm zit te bazelen afkraken. Dat doe ik graag.
Ook bij het lezen van boeken kan ik kritisch zijn. Te vaak zie ik in de boeken die ik leen van de bibliotheek grove stijlfouten en soms zelfs spellingfouten. Dan krijg ik de neiging om in het boek te gaan strepen, maar ik bedwing me nog net. Het is al erg genoeg dat veel boeken die je leent voorzien zijn van etensresten van vorige lezers of, nog erger, stukjes uit hun neus. Dus ik houd me stil en breng de boeken terug zonder een spoor daarin achter te laten.
Soms ben ik verbaasd. Dat een boek een prijs in de wacht heeft gesleept en een goede kritiek krijgt, terwijl ik vind dat de verhaallijn rammelt en onlogisch in elkaar steekt en ik er bovendien grove stijlfouten in kan aanstrepen (wat ik dus niet doe). Het boek waarover ik het nu heb heet ‘doodstil’ en is geschreven door Lydia van Houten, een bestseller die te koop is bij bol.com voor 17,95. Ik koop nooit boeken, omdat dit veel te duur is als je een boek in twee dagen uit leest, maar las het boek dus gratis via de bibliotheek, Ondanks mijn ergernis heb ik het uitgelezen, omdat men op de kaft had geschreven dat de plot zo verrassend was. Dat vond ik niet. En ik stoorde me aan de stijlfouten, hoewel sommige passages wel lekker liepen. Lydia vraagt achter in haar boek of mensen kritisch op het boek willen reageren op de internetpagina waar zij het gekocht hebben. Dat heb ik niet gedaan. Maar bij deze: Lydia, ik vond je boek niet goed geschreven. Jammer dat ik je niet kan vertellen welke zinnen volgens mij niet klopten, want ik heb het boek vandaag al teruggebracht, omdat ik hongerde naar een nieuwe stapel boeken. Daar zit jij als schrijfster niet meer bij. Marion Pauw wel. Wat zij schrijft klopt, leest lekker en zit wel goed in elkaar.
Wat een verwaande bitch ben ik eigenlijk. En dat terwijl ikzelf nog niet eens ooit een boek heb uitgegeven.
Ik wacht op de kerstgedachte. Misschien ben ik na mijn operatie van 17 december a.s. wat milder gestemd.

Zoals ik al zei in mijn andere weblog  stukje in andere weblog heb ik bijna geen facebookvrienden die ik in het echt niet ken. Maar er zijn een paar uitzonderingen en een voorbeeld daarvan is de in dit stukje geciteerde man.
Ik heb diverse gesprekjes met hem gehad via de chat van facebook, die meestal door hem gestart werden, en bijna in alle gesprekjes ging het over het leven en wat de Qur’an daarover zegt. De man heeft een grote kennis van de Qur’an en leek in alles wat hij zei een oprechte zoeker. Hij vertelde me in Bangladesh te wonen.
Toen hij in een tweede of derde gesprek begon te klagen over zijn ziekte en die van zijn vrouw en kinderen en daarbij zei dat het hem handenvol geld kostte, kreeg ik al een vermoeden dat hij mogelijk uit was op een gulle gift van mij. Maar dat werd toen nog niet bevestigd. Hij zei toen nog voldoende geld te hebben met een matig inkomen dat hij zou verdienen.
Zijn vrijwel dagelijkse bombardement in de vorm van sms-jes met op zich wel heel mooie Qur’anteksten vond ik best opdringerig, maar ik kon het ook weer niet nalaten zijn berichten te bekrachtigen met kreten als ‘haqq’ (waarheid) ‘amin’ of simpelweg een zonnetje.
Als ik een tijdlang niet op facebook verscheen en dat komt bij mij vaak voor, want ik ga er echt alleen een kijkje nemen als ik niets anders te doen heb, dan kreeg ik van hem een por. Althans dat werd me door facebook medegedeeld in mijn berichtenpostvak. ‘Nasir Uddin (zo heet de man) heeft je een por gegeven’. ‘Waarom?’ dacht is dan vaak. ‘Wat wil hij van mij?’
Gisteren werd me dat duidelijk.
N. People must urge one another to feed the poor (Quran 89:18)
Ikke: (teken van duim omhoog)
N: Share your surplus money/wealth with others (Quran 2:219). Participate in charity. Be willing to give charity to the needy people, so that people will live. If at anytime you can make a person happy, do so.
Ik: I will ????
N: Thank you sister Shabnam
Hierop reageer ik niet. En dan……
N: One daughter is suffering from recurring UTI & belaphritis etc, and other daughter from allergy, cold, nostril & eye-itching etc. They needed care and attention. I have spent a lot of money for their treatment. I am a person of low income. Huh!
(NB. Ik ben nu een beetje sprakeloos en vooral het ‘Huh!’ irriteert me enigszins). Dan besluit ik toch wat te zeggen, want zie ik dit nu goed? Verwacht hij nu geld te krijgen van mij? Dat wil ik graag weten, dus zeg ik.
Ik: I am also of low income and now already helping people in my environment. Have not much to spare. Do you need money?
Daarna is het stil aan de andere kant. Ik hoop dat ik als antwoord ga krijgen dat ik me vergis en dat hij niet bij mij om geld aan het bedelen is.
Maar dan zie ik de volgende dag toch het volgende berichtje
N: Yes sister. I need help money… This is your kindness.
Ik antwoord hierop niet, maar ga op facebook in zijn tijdlijn kijken. Ik zie dat hij heeft gestudeerd aan de ‘university of life’ en dat zijn beroep is ‘uitkering’.
En dan zie ik tot mijn verbazing dat hij voor al zijn 90 facebookvrienden de volgende ‘post’ op zijn tijdlijn heeft gezet:
“A humble appeal to my good friends
The giving season has arrived and this is the time people make a lot of charity to deserving friends and family. You can share your surplus money/wealth with others. I am a person with low income. I am passing through hard and tough time. If you have plan to give charity, please pm me.”
Ik zie dat twee personen zijn bericht ‘leuk’ hebben gevonden, maar dat niemand erop gereageerd heeft. En dan krijg ik ineens de drang om er wel op te reageren.
Ik zeg: ‘Maybe you could spend a little less time on the internet and start doing some work.’
Jullie mogen me gerust een bitch noemen……

‘Moet je nou kijken’, zeg ik tegen Ahmad. ‘Dat heb je toch in Spanje niet, zoveel luchtverkeer’.
We zitten aan het ontbijt terwijl de zon nog net niet is opgegaan, iets dat je alleen maar in de winter zult meemaken, als de zon laat verschijnt en vroeg weer verdwijnt. In de roze ochtendlucht vliegen vogels van allerlei pluimage af en aan. Het is duidelijk spitsuur in vogelland. De meeste overvliegers zijn van een groter soort, zoals meeuwen, reigers, kraaien, spreeuwen, eenden (veel verder gaat mijn kennis van hun benaming niet), maar af en toe zie ik ook een kleiner vogeltje in duikvlucht naar beneden schieten, vermoedelijk op weg naar een lekker ontbijtje, een worm of een ander insect, misschien wel een vegetarische hap.
De vogels vliegen heel doelbewust en komen van links en rechts, boven en onder, zonder elkaar ook maar een moment in de weg te zitten of aan te raken met hun grote vleugels. In zwevende vlucht of klapwiekend scheren ze voorbij, daar hoog in de lucht. O wat mooi is dat!
‘Ik zie nergens zoveel vogels als hier’, zeg ik chauvinistisch. In Spanje ben ik al blij als ik wat duiven zie overvliegen of een enkele roofvogel in de lucht zie hangen, als een kleine vlek hoog in de lucht. ‘Maar er zijn wel veel musjes’, zegt Ahmad. En dat is waar. Ik zie daar veel mussen, die ik hier maar weinig zie.
Ik zie mijn thuisland nu met andere ogen dan vroeger. Dingen die me voorheen nooit opvielen en die ik als vanzelfsprekend aannam, bekijk ik nu met grote dankbaarheid. Hoe groen alles is en hoe sappig, ja drassig kan je wel zeggen! Hoe mooi de wegen zijn en hoe duidelijk de belijning op de wegen en hoe helder en klaar de verkeersborden. Hoe gevarieerd de populatie. Het is hier mooi!

 

En zo kwamen we weer thuis, direct van het zonnige maar ook nu wel wat frissere Andalusië in het grijze maar voor de tijd van het jaar nog niet zo koude Nederland. O o Den Haag, ik heb je lief. Hier is mijn leven begonnen en ben ik opnieuw geboren op 43 jarige leeftijd. Hier zijn mijn kinderen grotendeels opgegroeid. Dit is hun thuis en ook mijn thuis.
Dit keer kwam ik aan in een leeg nest. Mijn jongste zoon is nu ook ‘uitgevlogen’, samen met zijn liefste, die zijn kindje draagt. Het is even wennen om hun niet samen naar het werk te zien gaan en samen weer thuis te zien komen, hun gelach niet te horen en niks te hoeven klaarmaken voor hun altijd hongerige magen.
Maar o, wat hebben ze het nest goed verzorgd achtergelaten! Alles opgeruimd en schoon. Boodschappen in huis t.m alle schoonmaakmiddelen en WC-papier. Wasmand leeg en nergens was. Wie had kunnen denken dat mijn jongste en meest verwende koter zich zou ontwikkelen tot zo een zorgzame en lieve partner en zoon. Ik houd van hen allebei, net als van mijn andere kinderen. Ik ben zo blij mijn kinderen en kleinkinderen weer te zien.
En ik houd van Holland. Wat voel ik me vrij als ik op de fiets overal heenga, zoals ik mijn hele leven tot mijn 52e jaar gedaan heb (toen haalde ik pas mijn rijbewijs). Fietsen is vrijheid. De wind om je oren en vogels die fladderend voorbij vliegen, de geluiden op straat. Dit heb ik niet in Spanje. Daar valt weinig te fietsen, tenzij je je met gevaar voor je leven op de wegen wilt begeven, waar buiten de steden geen fietspad is, maar waar je helling op en af moet zwoegen met een helm op, terwijl auto’s langs je heen razen.
Ik houd van mijn buurt, waar mensen van alle kleuren en gezindten samen hun boodschappen halen en hun kinderen naar en van school brengen. Waar zwarte Piet gewoon zwart mag zijn, omdat dit hier geen punt is. De wijk is al zwart en niemand let hier op kleur. Hier zijn mensen die de kou trotseren alsof ze nooit anders gedaan hebben, terwijl zij eigenlijk gewend zijn aan de hele dag een zon op hun bolletje. Respect voor deze helden!
Ik houd van mijn buurt……
https://youtu.be/XAYkaS2br1k

Daar ben ik weer! In opperbeste stemming, want net terug van een prachtige wandeling.
Beste Theo, het was geenszins mijn bedoeling jou te ‘overtroeven’ of zoiets. (NB. zie reactie in mijn andere weblog reactie op vorige artikel) Ik weet echt niet waar de klepel hangt, heb misschien zelfs nog niet eens de klok horen luiden.
Wat ik juist zeggen wilde in het vorige verhaal is dat ik juist na zoveel studie erachter ben gekomen dat ik nog steeds niets weet. Dat ik me daarom ook heel teleurgesteld heb gevoeld in de hele studie psychologie. Ik weet juist de antwoorden nog niet en die weten de andere psychologen en de psychiaters ook niet. Maar gaven ze dat ook maar toe! Helaas is dat niet zo en worden er van de belastingcentjes van hardwerkende mensen tal van ‘behandelingen’ losgelaten op mensen, zowel chemische behandelingen als andere therapievormen die helemaal niets positiefs uitrichten. Elke verbetering berust meestal geheel op toeval of deze wordt veroorzaakt door de eigen kracht van de patiënt of cliënt. Of een persoon is zodanig gedrogeerd dat zijn gevoelens voldoende gedempt worden om elk verdriet en elke agressie uit te schakelen. Wat psychische behandelingen betreft zijn we volgens mij nog niet veel opgeschoten sinds de middeleeuwen, want over de menselijke geest en hoe deze werkt tasten we nog altijd in het duister.
Ik las hierover toevallig gisteren een goed geschreven autobiografie met de titel ‘veroordeeld’ van Humphrey Ludwig. Hij kreeg tbs (ten onrechte zoals men later toegaf, want hij had de moord op zijn vrouw bij volle verstand en met voorbedachte rade gepleegd). In zijn boek beschrijft hij eerlijk en met zelfinzicht niet alleen de motieven van zijn afgrijselijke misdaad, maar ook de spijt die hij achteraf kreeg. Maar dat was niet te danken aan welke behandeling dan ook, maar berustte enkel op naar zichzelf willen kijken. Hij beschrijft dat hele proces in hemzelf. Daarnaast stelt hij het werk van de psychologen en psychiaters in het Pieter Baancentrum aan de kaak en vervolgens de volstrekt onprofessionele werkwijze in de Mesdagkliniek.
Ik was blij te lezen dat een tbs-er, die de het leven in een tbs-kliniek aan den lijve heeft meegemaakt zo goed kon omschrijven hoe onbeholpen en fout de hulpverleners daar bezig waren en waarschijnlijk nog zijn.
Ik had jaren daarvoor dezelfde indruk bij mijn werk in een andere tbs-instelling, de H. van der Hoevenkliniek te Utrecht, waar ik na mijn proeftijd ben weggegaan. Men zei dat ik juist moest blijven, als ik dingen wilde veranderen, maar ik zag dit als zinloos. Het bolwerk van psychische hulpverlening is ondoordringbaar en de hulpverleners zijn te veel overtuigd van hun eigen kunnen.
Ik heb het idee dat er in de ‘wetenschappelijke psychologie’ veel te veel wordt gedacht in stramienen die gebaseerd zijn op de natuurwetenschappen. Dat werkt niet, omdat je de geest van de mens niet kan loskoppelen van het lichaam. Daarom heb ik ook veel vertrouwen in benaderingen die een verandering van geest beogen door een lichamelijke aanpak, zoals het letten op de ademhaling en het doen van bepaalde oefeningen die een heilzaam effect blijken te hebben op lichaam en geest. De wijsheid die besloten licht in yoga is oeroud, misschien niet natuurwetenschappelijk bewezen, maar wel effectief voor gezondheid en welbevinden.
En omgekeerd zijn er meditatieoefeningen die weer een positieve invloed hebben op het lichaam. Een holistische visie dus. Maar ik weet donders goed, dat ook dit nog steeds een heel beperkte visie is. De menselijke geest en het lichaam verdienen meer verwondering. Zolang we alleen maar robots kunnen maken en geen mensen, snappen we er nog niks van. En misschien moet dat ook zo blijven.

De lange reactie van mijn oude vriend Theo D (te lezen in mijn andere weblog, reactie op vorige artikel) lokt een reactie uit van mijn kant. Omdat het misschien een lang verhaal gaat worden dacht ik bij mezelf: maak er dan maar een nieuw stukje van.
Overigens vind ik de reacties van Theo vaak zo welsprekend en mooi geschreven dat ik denk ‘waarom heeft hij niet ook een weblog of schrijft hij een boek’. Ik zou daar dan waarschijnlijk met plezier in lezen, maar dat ter zijde.
Stemmingen zouden scheikundig bepaald zijn, zegt Theo.
Ik weet dat stemmingen en alles wat er plaats vindt in onze hersenpan ook een scheikundige component heeft en dat het daarbij ook nog te maken heeft met zenuwen en synapsen en wat dies meer zij. Kortom alles wat wij voelen en denken heeft ook een lichamelijke component, maar of we dan direct moeten spreken van een oorzaak, dat betwijfel ik.
De mens heeft zich de hele geschiedenis van ons bestaan verdiept in het waarom van onze gevoelens, gedachten en stemmingen. Ik ben op de hoogte van de verklaringen door de geschiedenis heen, die in het westen vaak wordt gezien als ‘begonnen bij de oude Grieken’. Maar die haalden hun wijsheid weer uit wijsheid van nog oudere culturen of  haalden wijsheid uit landen aan de andere zijde van de Middellandse Zee. Van de verschillende typeringen waarin men mensen heeft ingedeeld en de theorieën die daarbij gehaald werden door diverse denkers en zoekers heb ik ook kennis mogen nemen. Ik was zo nieuwsgierig dat ik er zelfs zes en een half jaar mijn studie van maakte en ook in mijn vrije tijd was ik daarnaast vaak te vinden in het ‘zwevende kastje’ van de wetenschappelijke boekhandel te Utrecht.
Maar met de bul op zak heb ik me nooit wijzer gevoeld dan aan het begin van mijn  studie. Ik heb mezelf dan ook nooit drs willen noemen in het vak psychologie. Ik schaamde me eerder voor deze titel dan dat ik er trots op was. Ik ben nooit een fan geweest van het causale denken. Ik geloof meer in samenhangen. Wat wij denken en voelen bepaalt ons lichamelijk welzijn en omgekeerd. ‘Gedachten zijn krachten’, zei mijn moeder vroeger. Dat besef bleef me altijd bij.
Al langere tijd is de geestelijke gezondheid hoofdzakelijk ‘in handen van’ de psychiatrie. En psychiaters zijn mensen die zijn afgestudeerd in de medicijnen en daarna hebben doorgeleerd voor psychiater. Ook nu nog zijn er typeringen waarin mensen worden ingedeeld en aan de hand waarvan wordt bepaald in hoeverre zij afwijken van de norm (wat deze ook moge zijn). Een medische en overwegend chemisch model om psychische problemen te categoriseren en te behandelen wordt al jaren gebruikt. De veelheid van mensen met psychische klachten is ongekend hoog geworden. Het is ondoenlijk om al deze mensen de aandacht te geven die zij verdienen. Het is daarom het meest efficiënt om psychische klachten als depressie, slapeloosheid, stress en woedeaanvallen te bestrijden met medicatie (dus langs de chemische weg). De farmaceutische industrie vaart er wel bij en tijd en moeite worden bespaard. Een beetje endorfine in een pilletje en de klant is weer tevreden. In feite is een groot deel van de mensheid aan de gelegaliseerde drugs. Langs de weg wordt soms door politie gecontroleerd op alcoholgebruik, maar het gebruik van allerlei pilletjes die de reactievaardigheid beïnvloeden ontsnapt aan de aandacht.
Wat Theo zegt over koffie herken ik wel en ik geloof zeker dat wat je eet en drinkt je psychisch kan beïnvloeden. Dat is iets om aandacht aan te blijven besteden. Want ook wat betreft ons eten en drinken en ons dag- en nachtritme zijn mensen vaak te nonchalant geworden en ver van het natuurlijke ritme dat vroeger heel gewoon was, toen men nog dichter bij de natuur leefde en er minder elektronisch verkeer was.
Maar ik blijf me verwonderen over de wisselingen in emoties die ik bij mezelf constateer. (Hoewel ik in de omgang een behoorlijk gelijkmatig mens ben en dat steeds meer naarmate ik ouder word). Ook vind ik het fascinerend dat emoties van mensen, waar dan ook ter wereld en in welke cultuur dan ook, met elkaar overeenkomen.
Zo leefde ik een tijd in Pakistan onder heel andere omstandigheden dan in Nederland en het frappeerde me dat ik de mensen daar, die een heel ander leven hadden dan ik, qua emotie als heel dichtbij voelde. Hoe anders ze ook waren, ik voelde hen aan als familie en datzelfde heb ik ook vaak op straat en waar ik ook kom. Dat we allemaal mensen zijn en daarom zoveel gemeen hebben en tegelijk ook alleen zijn, omdat wat we voelen op elk moment uniek is. We kunnen hooguit wat in elkaar herkennen, wat dat familiaire gevoel geeft en verder is het een eenzame weg die een ieder aflegt van geboorte naar dood..
Ik blijf me verwonderen……