Eigenlijk is het voor ons altijd weekend. We hebben elke dag vrij en dat is geen straf. Alleen valt er weinig te melden als je activiteiten er elke dag ongeveer hetzelfde uitzien en volgens het zelfde ritme verlopen. Voor mijzelf is dat heerlijk, maar voor een eventuele lezer is dat saai.
Net heb ik wat zitten klooien aan een schilderijtje van mijn twee dochters toen ze klein waren, naar een foto die mijn moeder van ze genomen heeft. Het schilderij overtuigt me nog niet. Ik heb het idee dat ik nu op een bepaald niveau blijf steken. Misschien moet ik toch een keer les gaan nemen.
Verder heb ik mijn haar gewassen vanmorgen en voor de gein (omdat ik toch niet veel te doen had) een Carmen krulsetje getest. Het viel niet mee om de voorverwarmde krullers op een nette manier in mijn haar te rollen. De tweede poging verliep iets beter dan de eerste. Toen ik na een minuut of 5 de krullers er weer uit liet vallen stond ik versteld van de krul in mijn haar. Maar of ik er blij mee ben is een tweede. Ik herkende mijn hoofd niet met de Shirley Temple krullen en mijn haar is nu ineens kort. Het was een raar ouderwets hoofd, dat me aankeek in de spiegel. Niet mijn hoofd. Na borstelen zaten de krullen er nog in, maar niet meer zo stijfjes.
En zo lummel ik wat aan, vrouw op leeftijd met niet veel taken. Maar ik geniet tenminste nog.
Dat geldt niet voor mijn 87-jarige buurvrouw, die me nu weer regelmatig belt voor een klusje. Ze heeft er genoeg van om dagelijks alleen maar haar huishouden te doen (voor zover dat gaat met de niet genezende wonden aan haar voeten en haar jicht) en daarnaast de hele dag voor het raam te zitten en naar buiten te kijken. Sinds zij haar heup heeft gebroken zit zij de de hele dag binnen en gaat ze vrijwel niet naar buiten. Deze voorheen sociaal actieve vrouw is nu voor gezelschap afhankelijk van bezoek dat bij haar aanbelt. Daarnaast komt de wijkzuster dagelijks om haar voet te verzorgen en heeft ze eenmaal in de week huishoudelijke hulp. Buren en verwanten zijn lief voor haar, omdat het een heel lief mens is, maar ze voelt zich vaak bedroefd en hopeloos.
Zij heeft als vermaak alleen de tv en de radio, ze heeft geen internet, leest niet en ze heeft ook geen hobby’s buiten haar huishouden. Zij voelt zich vaak eenzaam en in de steek gelaten.
Ik denk dat zij niet de enige oudere is die zich zo voelt en dat vind ik schrijnend. Maar inwonen bij haar kinderen of verhuizen naar een aanleunwoning zou ze ook niet willen.
Soms vraag ik me af hoe ik me zou voelen in haar plaats en wat ik zou doen. Ik weet het niet. Ik maak mezelf wijs dat ik heel goed alleen kan zijn en me wel zou bezighouden, maar ik kan dat niet beoordelen, omdat ik al jaren niet alleen ben. Ook maakt het een enorm verschil of je zelfstandig naar buiten kan, al is het maar voor een wandelingetje, of dat je aan huis gekluisterd bent, omdat je niet met je rollator het ene trapje kan nemen dat leidt naar de buitendeur van je portiekwoning. Dat moet wel een gevoel geven van gevangen zijn in je huis.