Daar ben ik weer! In opperbeste stemming, want net terug van een prachtige wandeling.
Beste Theo, het was geenszins mijn bedoeling jou te ‘overtroeven’ of zoiets. (NB. zie reactie in mijn andere weblog reactie op vorige artikel) Ik weet echt niet waar de klepel hangt, heb misschien zelfs nog niet eens de klok horen luiden.
Wat ik juist zeggen wilde in het vorige verhaal is dat ik juist na zoveel studie erachter ben gekomen dat ik nog steeds niets weet. Dat ik me daarom ook heel teleurgesteld heb gevoeld in de hele studie psychologie. Ik weet juist de antwoorden nog niet en die weten de andere psychologen en de psychiaters ook niet. Maar gaven ze dat ook maar toe! Helaas is dat niet zo en worden er van de belastingcentjes van hardwerkende mensen tal van ‘behandelingen’ losgelaten op mensen, zowel chemische behandelingen als andere therapievormen die helemaal niets positiefs uitrichten. Elke verbetering berust meestal geheel op toeval of deze wordt veroorzaakt door de eigen kracht van de patiënt of cliënt. Of een persoon is zodanig gedrogeerd dat zijn gevoelens voldoende gedempt worden om elk verdriet en elke agressie uit te schakelen. Wat psychische behandelingen betreft zijn we volgens mij nog niet veel opgeschoten sinds de middeleeuwen, want over de menselijke geest en hoe deze werkt tasten we nog altijd in het duister.
Ik las hierover toevallig gisteren een goed geschreven autobiografie met de titel ‘veroordeeld’ van Humphrey Ludwig. Hij kreeg tbs (ten onrechte zoals men later toegaf, want hij had de moord op zijn vrouw bij volle verstand en met voorbedachte rade gepleegd). In zijn boek beschrijft hij eerlijk en met zelfinzicht niet alleen de motieven van zijn afgrijselijke misdaad, maar ook de spijt die hij achteraf kreeg. Maar dat was niet te danken aan welke behandeling dan ook, maar berustte enkel op naar zichzelf willen kijken. Hij beschrijft dat hele proces in hemzelf. Daarnaast stelt hij het werk van de psychologen en psychiaters in het Pieter Baancentrum aan de kaak en vervolgens de volstrekt onprofessionele werkwijze in de Mesdagkliniek.
Ik was blij te lezen dat een tbs-er, die de het leven in een tbs-kliniek aan den lijve heeft meegemaakt zo goed kon omschrijven hoe onbeholpen en fout de hulpverleners daar bezig waren en waarschijnlijk nog zijn.
Ik had jaren daarvoor dezelfde indruk bij mijn werk in een andere tbs-instelling, de H. van der Hoevenkliniek te Utrecht, waar ik na mijn proeftijd ben weggegaan. Men zei dat ik juist moest blijven, als ik dingen wilde veranderen, maar ik zag dit als zinloos. Het bolwerk van psychische hulpverlening is ondoordringbaar en de hulpverleners zijn te veel overtuigd van hun eigen kunnen.
Ik heb het idee dat er in de ‘wetenschappelijke psychologie’ veel te veel wordt gedacht in stramienen die gebaseerd zijn op de natuurwetenschappen. Dat werkt niet, omdat je de geest van de mens niet kan loskoppelen van het lichaam. Daarom heb ik ook veel vertrouwen in benaderingen die een verandering van geest beogen door een lichamelijke aanpak, zoals het letten op de ademhaling en het doen van bepaalde oefeningen die een heilzaam effect blijken te hebben op lichaam en geest. De wijsheid die besloten licht in yoga is oeroud, misschien niet natuurwetenschappelijk bewezen, maar wel effectief voor gezondheid en welbevinden.
En omgekeerd zijn er meditatieoefeningen die weer een positieve invloed hebben op het lichaam. Een holistische visie dus. Maar ik weet donders goed, dat ook dit nog steeds een heel beperkte visie is. De menselijke geest en het lichaam verdienen meer verwondering. Zolang we alleen maar robots kunnen maken en geen mensen, snappen we er nog niks van. En misschien moet dat ook zo blijven.