Het zijn twee verschillende ‘ziektebeelden’, die echter wel nauw kunnen samenhangen. Wat ze gemeen hebben is dat ze vrijwel niet te verhelpen zijn met psychotherapie van welke aard dan ook.
De schizofreen ziet, met name in periodes waarin deze in een psychose zit (meestal na een tijd van ontbering van slaap en rust!) de dingen anders dan zijn omgeving. Hij hoort en ziet dingen die anderen niet zien en hij wordt daar in de regel angstig van (NB ‘hij’ kan natuurlijk ook ‘zij’ zijn). Het is in de wetenschap nog steeds een raadsel waarom sommige mensen schizofreen worden en anderen niet. Bekend is wel dat de ziekte (laten we het maar een ziekte noemen) zich meestal pas begint te manifesteren rond het begin van de volwassenheid. Ook is bekend dat de ziekte versterkt kan worden door drugsgebruik en daaronder vallen ook zogenaamde ‘softdrugs’ als cannabis, die wantrouwen en paranoïde gevoelens, die zo iemand in aanleg al heeft, aanzienlijk kunnen versterken.
Een schizofreen heeft in de regel last van wat zijn omgeving ‘wanen’ noemt. Omdat hij door een overgevoeligheid dingen waarneemt die zijn omgeving niet waarneemt. De waarnemingen zijn meestal auditief (in de vorm van het horen van stemmen), maar kunnen ook visueel zijn. Ze hebben vaak een religieus karakter. Schizofrenie is een continuüm, een schaal waarop iedereen wel wat kenmerken vertoont, de één meer dan de ander. Dat geldt voor alle psychiatrische ziektebeelden of stempels die men mensen opplakt. Ieder heeft er wel wat van, maar wanneer het meer wordt dan gemiddeld, dan wordt het ‘afwijkend van de norm’ en in sommige gevallen zorgelijk of schadelijk voor de persoon zelf of voor zijn omgeving.
Hè gatsie, wat weid ik weer uit. Vakidioot!
Wat ik eigenlijk zeggen wil is dat voor depressie en schizofrenie geen psychotherapie blijkt te werken. Deze geestesgesteldheden (ik noem het liever zo) blijken alleen bestreden te kunnen worden met psychofarmaca.
Ik las ergens dat er meer doden vallen door zelfmoord onder depressieve mensen dan door verkeersongelukken. Depressie is een heel ernstige en verschrikkelijke geestesgesteldheid waaruit ‘geen lieve moeder’ je kan halen.
Ik ben zelf nooit depressief geweest, noch schizofreen, maar heb beide geestesgesteldheden wel van nabij meegemaakt en gemerkt dat ik niets kon doen om deze toestand in een ander te veranderen. Niet met mijn studie, niet met liefde, niet met aandacht, woorden, niet door op mijn kop te gaan staan.
Deze mensen hebben echt een pilletje nodig om hen uit het moeras te trekken en ongelukken te voorkomen.
Waarom wordt iemand schizofreen of depressief? Niemand weet het. Zeker is dat het niets te maken heeft met de situatie waarin iemand verkeert. Waar de één glimlachend in een ware hel verkeert, zit een ander te sjagrijnen, terwijl deze ogenschijnlijk alles mee heeft.
Ik blijf me verwonderen…….
Shabnamblog
Inderdaad, volstoppen met lithium en dat soort stoffen, meer is er tot op heden nog niet mogelijk. Het leven leiden van een zombie is dan je lot:
Geen plezier, geen verdriet, geen liefde, geen medelijden. Misschien wat steun bij lotgenoten of familie die af en toe beschikbaar is en samen met jou koffie wil gaan drinken bij de Hema. Wat stuntelige pogingen om je op te beuren van je moeder die jou altijd een stom kind vond en geen goed woord over had voor de dingen waarvan je hoopte dat je eindelijk iets goeds gepresteerd had. Je hebt nauwelijks meer herinneringen aan de tijd dat je je te buiten ging aan weed en drank en niet de geestkracht had om nee te zeggen tegen de mannen. Als je medicatie niet aanslaat of op is, word je psychotisch. Je ruikt brand en belt in paniek de brandweer. Je denkt dat een insluiper al jouw 20 sloten op de deur forceert en je belt de politie. Terwijl je daar op wacht, hang je midden in de nacht uit het raam en schreeuwt naar voorbijgangers. Je wordt in de loop van de tijd ook zo moe van de stemmen die je allerlei opdrachten geven en waaraan je bijna geen weerstand kunt bieden. Er over praten kun je niet, wil je niet, mag je niet!
Dan, op 12 september 2011 net na middernacht, na opgenomen te zijn in het slaaphuis van de Vakeriuskliniek, ontdek je dat op de vierde etage een raam niet op slot zit. Je bent niet bang of juist verschrikkelijk, niemand weet het, en je springt je bevrijding tegemoet.
Trina, zo heet de nicht van mijn echtgenote, was een van de velen die onzichtbaar lijden! Die ook niet begrepen worden.
Ik ben me er plotseling van bewust dat ik niet meer bezig ben met luchtig en kort commentaar op jouw stukjes. Dat moet anders! Ik wacht op je volgende cinematografische meesterwerk ????
Ah wat een triest en mooi geschreven verhaal en voor velen herkenbaar en realistisch! We gaan er niet in wegzakken. Filmpie komt zo. ….ohm………,