Categorie archieven: Geen categorie

Kijken naar verkiezingsdebatten

Geplaatst op door
2

Al een tijdje terug heb ik gestemd, omdat dit ook per post kon voor mij als 70-jarige. Ik bracht mijn stem vrij impulsief uit (nadat ik wel de stemwijzers had ingevuld en partijprogramma’s had bekeken) en keek daarvoor en daarna ook naar enkele verkiezingsdebatten. Nadat ik die bij Pauw allemaal gezien had en de politici ook al diverse keren had voorbij zien komen in spotjes op tv en andere programma’s, vond ik het wel genoeg. Ik had immers mijn stem al gegeven. Ik verwacht dat er na de verkiezingen niet veel gaat veranderen als de VVD inderdaad de grootste partij zal zijn, zoals nu voorspeld wordt. Rutte heeft nu al aangekondigd graag te willen samenwerken met Wopke. Dus dat belooft niet veel verandering in het regeringsbeleid van de komende jaren.

Maar vandaag had ik even tijd en besloot ik voor mijn eigen informatie het slotdebat tussen de acht grootste partijen nog even terug te kijken via NLZiet. Ik wilde zien of ik nog steeds achter mijn stem op de SP kon staan. Ik heb namelijk nu gemerkt dat ik qua ideeën ook wel op GroenLinks had kunnen stemmen. In wezen maakt het me niet zoveel uit. Ik zou het fijn vinden als links een samenwerking zou aangaan en dat lijkt ook de bedoeling te zijn van de partijleiders.

Tot mijn genoegen merkte ik op dat ik, ook weer in dit laatste debat, erg ingenomen was met de manier van reageren van zowel Lilian Marijnissen als Jesse Klaver. Zij waren in mijn ogen wel de toppertjes. Heerlijk om te zien. Zelfs de man van de Christen Unie kon ik wel waarderen. Het meeste vertrouwenwekkend zijn voor mij de ideeën van de SP en GroenLInks, ook al om de manier waarop deze worden aangedragen. Ik verkneukelde me een beetje over de manier waarop Marijnissen pedantje Kaag ‘diste’.

Ja, dat was even smullen van die debatten. Ik hoop nog steeds dat de verkiezingsuitslag onverwacht anders zal zijn dan verwacht. Maar dat is waarschijnlijk wishfull thinking.

Hoera, mijn schilderij is af

Geplaatst op door
6

Het is niet perfect en ik zal nooit helemaal tevreden zijn, maar ik ik ben redelijk content over de gelijkenis en de sfeer. In het echt oogt hij mooier dan op de foto. Ik houd hem zelf en hang hem boven mijn kapstok. Om er elke dag met een blij gevoel naar te kijken. Mooi momentje bij mijn lieve kinderen.

olieverf 30 x 60

Hartverscheurend huilen

Geplaatst op door
3

Er zijn verschillende manieren waarop mensen kunnen huilen. Geluidloos, waarbij je tranen uit iemands ogen zie lopen. Hysterisch, waarbij gehuild wordt met loeiende uithalen, die soms ook boos klinken. Zachtjes snikkend. En sommig gehuil klinkt hartverscheurend.

Bij kinderen kan je vaak ook horen of het een ‘verwend huilen’ is, als van een boos kind dat zijn zin niet krijgt. Bij andere kinderen hoor je een hartverscheurende ondertoon in hun gehuil. Dan gaan bij mij direct alarmbellen rinkelen. Ik luister daarnaar met gespitste oren en een ellendig gevoel. Ik voel dan het verdriet van een eenzaam kind dat gewend is dat er niet naar hem of haar wordt geluisterd. Het is een onmachtig en intens verdrietig gehuil.

Soms hoor ik acteurs huilen in series en de één doet dat overtuigender en beter dan de ander. Er zijn erbij die bij mij alleen ergernis opwekken. Meestal is dat de hysterische versie van huilen. ‘Houd toch op,’ denk ik dan. Dat gejengel overtuigt me niet.

Gisteren hoorde ik huilen dat mij diep raakte in mijn hart. Ahmad belde de vrouw van zijn onlangs overleden broer Manolo. Hij overleed na een ziekbed aan leukemie. Wij konden helaas niet naar zijn begrafenis of op bezoek bij zijn lieve vrouw en kinderen om wat troost te bieden. Maar gisteren belde Ahmad Encarna, de vrouw van zijn overleden broer. Ik zat daarbij en hoorde haar huilen in de telefoon. Dat klonk zozeer vanuit haar hart en zo intens verdrietig dat ik ook tranen in mijn ogen kreeg. Ze sprak ook woorden die me raakten. Dat ze niet wist hoe verder te leven zonder de nabijheid van haar lieve man. Dat ze elke morgen, als ze wakker werd, die leegt voelde dat hij er niet meer was en dat ze nooit meer samen zouden zijn in dit leven. Ahmad reageerde heel liefdevol door stil te blijven en haar te laten huilen en alleen te bevestigen dat het zo erg was en zo verdrietig. Hij zei haar dat wij haar snel komen opzoeken, als we weer in Spanje zijn. Gelukkig heeft zij vier heel lieve kinderen en waarschijnlijk gaat haar jongste dochter bij haar wonen in Arrahal, zodat zij niet alleen zal zijn.

Ik heb de broer van Ahmad altijd heel graag gemogen en zijn vrouw en kinderen ook. Lieve mensen met heel goede manieren tegenover anderen.

In memoriam Manolo Gamboa Vera, hier op de foto tijdens ons laatste bezoek aan hem in 2019

Schrikken van ‘controle’

Geplaatst op door
2

Vanmorgen ging ik al vroeg naar AH voor wat boodschappen. Ik wilde de moeders en vaders van de schoolkinderen voor zijn, maar dat lukt net niet. Ik zocht snel mijn boodschappen bij elkaar, kijkend op mijn lijstje. Daarna ging ik afrekenen bij een scan-automaat. Ik vind dat erg handig en ik vind het ook leuk mijn boodschappen te scannen.

Ik heb alle producten gescand en ook mijn bonuskaart en wil overgaan tot betaling. Dan merk ik dat de kaartlezer inactief blijft, wat normaal nooit gebeurt. Ik vind dat al wat vreemd. En dan hoor ik plotseling naast me iemand kortaf zeggen: ‘controle’. Ik kijk opzij en zie een meisje staan met een scanapparaat dat ze voor zich houdt als zou het een politiepas zijn. Ze duwt me min of meer opzij en begint met haar scanapparaat de boodschappen, die ik al in een tas heb gedaan te scannen. Daarbij bekommert ze zich niet om afstand houden, zodat ikzelf maar een paar passen naar achter doe. ‘In orde,’ zegt ze dan en loopt weg, mij enigszins verbouwereerd achterlatend. Ik merk dat ik nu wel mijn betaalpas gelezen wordt door de kaartlezer. Ik ben een beetje boos om de onverwachte en onbeschofte manier waarop het meisje me aansprak en aankeek.

Op de terugweg bedenk ik me dat ik had kunnen zeggen dat zij wel wat beleefder had mogen zijn tegen me. Ik begrijp best dat een controle af en toe bij haar werk kan horen, maar dit kan je ook op een aardiger manier doen. Het is overigens de eerste keer van mijn leven dat me dit overkomt in al mijn 70 jaar. Mensen die mijn gezicht zien denken kennelijk niet snel dat ik een dief zou kunnen zijn, maar dit meisje zag me alleen van achteren en besloot mij uit te kiezen voor haar ‘controle’. Ze leek te genieten van haar ‘machtspositie’. Hopelijk heb ik haar dag goed gemaakt. Vriendelijkheid en een glimlach kosten niets, maar worden toch helaas mondjesmaat uitgedeeld.

Is Nederlandse les geven moeilijk?

Geplaatst op door
5

Voor mij wel. In mij is geen leraar verloren gegaan. Lesgeven vraagt geduld en je moet bereid zijn dingen zo nodig te herhalen en nog eens uit te leggen. Dat zijn niet mijn sterkste punten.

Ik herinner me dat ik in het verleden mijn oudste dochter hielp met haar wiskundesommen, waarvan zij niets begreep. Ik merkte toen hoe moeilijk het was om een som uit te leggen, omdat mijn uitleg kennelijk niet duidelijk genoeg was. Daarbij kwam dat ze bepaalde dingen op haar puberleeftijd niet wilde aannemen. Het lukte me niet haar te overtuigen hoe ze een bepaalde som kon maken.

En nu geef ik Nederlandse les aan mijn lief. We zijn inmiddels al bijna 13 jaar samen en tot op heden sprak ik Spaans met hem. Ik heb moeite moeten doen om dat te leren en mijn Spaans is nog steeds niet perfect. Sommige dingen zeg ik gemakkelijker in het Nederlands en dan mis ik het dat we elkaar niet goed kunnen begrijpen in mijn moedertaal. Ik zou het daarnaast fijn vinden als hij ook meer gesprekken kon voeren met mijn kinderen en kleinkinderen. Vaak neemt hij nu niet deel aan de gesprekken en grappen die ik met hen deel en dat vind ik jammer. Het is niet dat hij niet zijn best doet om Nederlands te leren. Hij volgt een Nederlandse cursus online. Maar wat bij hem ontbreekt is de praktijk van het gesprekken voeren in het Nederlands.

Ikzelf heb snel Spaans geleerd, omdat ik van nature nieuwsgierig ben naar wat mensen te zeggen hebben. Zo leerde ik Urdu, voordat ik een tijd bij mijn vroegere schoonfamilie in Ebbottabad verbleef. Ik wilde ook met hen kunnen praten.

Ahmad is geen grote prater van nature en ook minder nieuwsgierig naar wat anderen zeggen. Als ik een onderwerp aansnijd dat hij interessant vindt, dan kan hij wel loskomen en heel enthousiast praten, maar dat doet hij het liefst in zijn moedertaal. Eigenlijk ben ik degene in zijn leven met wie hij nu het meeste praat. Daarom heb ik besloten dat het nu mijn taak is om hem Nederlands te leren in de praktijk door voortaan in het Nederlands met hem te praten.

Ik heb gemerkt dat dit niet gemakkelijk is voor mij. Ten eerste heeft hij nog onvoldoende woordenschat. Dus als ik zinnen maak waarin voor het merendeel voor hem nieuwe woorden voorkomen, dan komt de boodschap niet over. Ten tweede ben ik gewend heel snel te praten, zoals ik alles snel doe. Dat is geen probleem als ik met mijn kinderen praat. Die zijn dat van me gewend en ook anderen in mijn omgeving. Vroeger op het werk merkte ik weleens dat sommige collega’s me niet konden bijhouden. Als ik met mijn jongste dochter praat, eens in de zoveel tijd, dan hebben wij maar twee uurtjes nodig om helemaal bij te praten. Zij praat net zo snel als ik.

Maar in de Nederlandse les die ik Ahmad wil geven is snel praten natuurlijk helemaal fout. Dus ik moet letten op de snelheid waarmee ik praat en ik moet heel goed opletten of hij me wel begrijpt. Hij heeft soms de neiging om ‘jaja’ te zeggen, maar dan heeft hij me niet begrepen. Dat kan in sommige situaties gevaarlijk zijn.

Het is een vermoeiende weg voor ons allebei, dat praten in het Nederlands. Het was zoveel makkelijker in het Spaans. In het begin merkte ik zelfs dat ik minder ging praten, omdat sommige dingen te ingewikkeld waren om in het Nederlands te zeggen tegen iemand, die nog niet zoveel woorden kent. Maar ik ga ermee door.

Het is een goede zaak dat ik mijn best doe om in sommige situaties langzamer te praten en geduld hebben is ook een goede oefening. De weg is nog lang, maar het zal steeds gemakkelijker worden inshaallah. We moeten gewoon volhouden.

Ik ben in de ogen van een jongere een oudje

Geplaatst op door
Beantwoorden

Laatst stond ik te wachten bij de Action om naar binnen te mogen voor mijn 10 minuten winkeltijd. Er kwamen ook andere mensen aan de deur voor het ophalen van click en collect pakketten. De Action had voor de gelegenheid provisorisch een halve deur gemaakt (zoals je ook wel ziet in boerderijen). Dus het contact met de winkelmedewerkers verliep als het ware vanachter een soort balie, wat een gemoedelijke gezelligheid gaf.

Op een goed moment komt er een man en die vraagt of hij ook mondeling een afspraak kan maken voor een winkelbezoek. Nee, dat kan helaas niet. ‘En wat nou als ik geen internet heb?’ zegt de man verontwaardigd. Als vragend om bijval kijkt hij mij aan. ‘Misschien kan u het vragen aan iemand in uw omgeving, die wel internet heeft?’ probeer ik. Nee, dat wil de man niet. Hij heeft genoeg mensen om zich heen met internet, maar hij is een principiële tegenstander. ‘Er is zoveel fraude, veel te gevaarlijk’, vindt hij. En hij loopt hoofdschuddend weg.

Een jong meisje staat voor me. Ze zegt: ‘Het is nu eenmaal zo. Het hoort bij deze tijd. Ik had bijna de neiging om aan te bieden de man te helpen’. ‘Ja, ik kreeg ook die neiging,’ antwoord ik. ‘Dat vind ik nou zo goed van u’, zegt ze dan. ‘Dat u nog zo bent meegegaan met uw tijd en dat u dat gewoon nog kan.’

En dan besef ik dat ze me ziet als een stokoud mens. Ik voel me innerlijk ongeveer 35 jaar, maar vergeet nogal eens dat mijn kop mijn leeftijd verraadt, zeker in de ogen van jongeren, met wie ik soms op gelijke voet meen te babbelen. ‘Och ja,’ zeg ik achteloos. ‘Ik zit al op internet vanaf de begindagen ervan.’ ‘Mijn moeder is heel anders’, zegt het meisje dan. ‘Zij snapt er niks van dat ik de hele dag op mijn telefoon zit.’ Ik zeg maar niet dat ik daar ook geen voorstander van ben.

Ik heb mijn keuze op een politieke partij al bepaald

Geplaatst op door
2

Bij keuzes ben ik vrij impulsief. Ik ga meestal af op mijn intuïtie. Dit jaar kunnen we kiezen uit ongeveer 37 politieke partijen. Waar doe je goed aan? Ga je helemaal voor je idealen? Die vind je meestal niet terug binnen één enkele partij. En dan wordt ook nog elke partij vertegenwoordigd door een lijsttrekker. Dan speelt voor mij daarbij ook het feit of ik die lijsttrekker sympathiek vind of niet. Kan die persoon zijn of haar woordje goed doen? Dat is in de politiek nu eenmaal belangrijk.

Het zal sowieso een coalitie tussen partijen worden en dat betekent dat er compromissen gesloten moeten worden. Geen enkele partij krijgt alles gedaan wat deze beoogt.

Voor mij is belangrijk welke persoon op mij overkomt als oprecht. Ik heb de laatste dagen veel geluisterd, gekeken en gelezen. Er zal nog meer te lezen en te horen zijn tot 17 maart.

Ik ben ouder dan 70 jaar en mag dit jaar per brief stemmen. Ik heb vanmorgen mijn stembiljet al ingevuld en ga dat na 10 maart brengen bij een afgiftepunt. Ik vertrouw PostNL niet voldoende om mijn stem zomaar in een brievenbus te kieperen. Ook al is het maar 1 stemmetje, ik wil niet dat het verloren gaat. Maar ik ben van het ‘gewik en geweeg’ af nu. Op een gegeven moment wil ik een besluit genomen hebben. En dat heb ik nu gedaan.

Eigenlijk wil ik bekend maken wat ik gestemd heb. Iedereen is daar altijd heel geheimzinnig over, net als over wat je krijgt aan salaris. Ik ben altijd een open boek geweest. Zou dus nu ook graag vertellen op welke partij ik gestemd heb. Misschien kan ik daarmee een ander enthousiasmeren en reclame maken. Ik ben echter geen influencer, dus ik houd mijn mond maar, zoals nu eenmaal traditie is bij het stemmen.

SP (oeps)

Corona komt dichterbij

Geplaatst op door
2

Tot op heden had ik nog geen enkel covid geval in mijn omgeving. Dat verbaasde me wel. Niet dat ik zoveel mensen ken, maar in de omgeving van mijn familie en kennissen was er tot vandaag niet één geval bekend.

Maar dat is nu veranderd. Er is een kindje in de klas van mijn kleindochter besmet met het virus. Dat betekent dat mijn kleindochter nu in quarantaine moet en haar baby-zusje en haar ouders, die beiden thuis werken, ook.

Ik vind het sneu voor mijn kinderen, die nu nog meer druk ervaren dan ze al hadden sinds maart 2020. En ik besef dat het nog steeds echt menens is met dat virus, dat nu kennelijk vooral jonge kinderen uitzoekt om zich te verspreiden.

Gelukkig heb ik mijn kinderen al meer dan een week niet gezien en is er geen kans dat ik het zelf heb opgelopen. Ik kan dus doorgaan met boodschappen halen voor mezelf en de buurvouw. En misschien ook wel voor mijn kinderen nu en deze dan deponeren voor hun deur. Vandaag blijf ik de rest van de dag binnen.

Blij met 10 minuten in de Action

Geplaatst op door
Beantwoorden

Ik ben niet iemand die van inkopen doen overdreven blij wordt. Ik zie het meer als een noodzakelijk iets dat af en toe moet gebeuren en ik ben gewend me te beperken tot wat echt nodig is.

Maar vandaag merkte ik dat ik een heel euforisch gevoel had na een snelle tocht door de Action. Ik wist dat ik maar 10 minuten had en daarom vertrok ik op turbo snelheid met mijn ontsmette winkelwagen de winkelpaden in. Heerlijk kriskras door de lege paden. Ik had al een lijstje gemaakt en wist ook ongeveer waar alles te vinden zou zijn. En wat me nog blijer maakte was dat alles wat ik van plan was aan te schaffen er ook was. De schappen waren goed gevuld.

Het feit dat je vrijwel in je eentje door zo een normaal gesproken drukke winkel mag rennen geeft een VIP-gevoel. Ik griste ook nog uit een schap drie kleine tuinkaboutertjes weg, die er tot mijn verrassing ook waren. Ik vind die kleintjes erg leuk voor mijn tuin.

‘Ik ben klaar!’, riep ik na 5 minuten. ‘Dat is snel,’ vonden de medewerkers van de Action. Blij ging ik ervandoor met (op de kabouters na) noodzakelijke spullen, waarop ik al een tijd had gewacht.

Even later vertelde ik aan mijn buurvrouw, voor wie ik de boodschappen haal, over mijn tocht naar de Action en ik vermeldde ook de kabouters. ‘O, als je weer gaat, wil je dan voor mij ook een paar van die kabouters kopen?’ vroeg de lieverd. Zij vindt ze ook zo leuk.

Tja, ik denk dat ik niet zo snel weer naar de Action zal gaan. En ik weet dat veel producten die je aantreft in de Action daar tijdelijk zijn. Dus ik heb mijn plan nu klaar liggen in een zakje. Morgen breng ik haar mijn drie kabouters met het bonnetje (ze wil alles zelf betalen en daarin laat ik haar in haar waarde). Ik zeg gewoon dat ik voor mezelf nog wel andere kabouters koop. Ik vind tuikaboutertjes leuk, maar ook weer niet zo leuk dat ik ze niet kan missen.

En daar word ik nog een keer blij van. Dat ik zonder het te weten een impulsieve aankoop deed, waarmee ik nu een ander kan blij maken. Iemand die nu al bijna twee jaar de hele dag alleen maar in huis is. Zij kan veel meer dan ik genieten van die kaboutertjes.

Ikzelf ben al dik tevreden met mijn nieuwe canvas, een fles terpentijn en een mooi schort. Om maar niet te spreken van een glazen pot voor mijn nieuwe orchidee en nog wat andere noodzakelijkheden. Soms maken spullen gelukkig.