Er zijn verschillende manieren waarop mensen kunnen huilen. Geluidloos, waarbij je tranen uit iemands ogen zie lopen. Hysterisch, waarbij gehuild wordt met loeiende uithalen, die soms ook boos klinken. Zachtjes snikkend. En sommig gehuil klinkt hartverscheurend.
Bij kinderen kan je vaak ook horen of het een ‘verwend huilen’ is, als van een boos kind dat zijn zin niet krijgt. Bij andere kinderen hoor je een hartverscheurende ondertoon in hun gehuil. Dan gaan bij mij direct alarmbellen rinkelen. Ik luister daarnaar met gespitste oren en een ellendig gevoel. Ik voel dan het verdriet van een eenzaam kind dat gewend is dat er niet naar hem of haar wordt geluisterd. Het is een onmachtig en intens verdrietig gehuil.
Soms hoor ik acteurs huilen in series en de één doet dat overtuigender en beter dan de ander. Er zijn erbij die bij mij alleen ergernis opwekken. Meestal is dat de hysterische versie van huilen. ‘Houd toch op,’ denk ik dan. Dat gejengel overtuigt me niet.
Gisteren hoorde ik huilen dat mij diep raakte in mijn hart. Ahmad belde de vrouw van zijn onlangs overleden broer Manolo. Hij overleed na een ziekbed aan leukemie. Wij konden helaas niet naar zijn begrafenis of op bezoek bij zijn lieve vrouw en kinderen om wat troost te bieden. Maar gisteren belde Ahmad Encarna, de vrouw van zijn overleden broer. Ik zat daarbij en hoorde haar huilen in de telefoon. Dat klonk zozeer vanuit haar hart en zo intens verdrietig dat ik ook tranen in mijn ogen kreeg. Ze sprak ook woorden die me raakten. Dat ze niet wist hoe verder te leven zonder de nabijheid van haar lieve man. Dat ze elke morgen, als ze wakker werd, die leegt voelde dat hij er niet meer was en dat ze nooit meer samen zouden zijn in dit leven. Ahmad reageerde heel liefdevol door stil te blijven en haar te laten huilen en alleen te bevestigen dat het zo erg was en zo verdrietig. Hij zei haar dat wij haar snel komen opzoeken, als we weer in Spanje zijn. Gelukkig heeft zij vier heel lieve kinderen en waarschijnlijk gaat haar jongste dochter bij haar wonen in Arrahal, zodat zij niet alleen zal zijn.
Ik heb de broer van Ahmad altijd heel graag gemogen en zijn vrouw en kinderen ook. Lieve mensen met heel goede manieren tegenover anderen.
Een lang leven samen en dan altijd de zekerheid hebben “ je komt alleen op de wereld en je gaat alleen van de wereld”. Dat maakt het niet gemakkelijker je liefde in je leven te verliezen. Samen ben je meer dan 1+1=2. Samen ben je meer dan ???? Of je alleen verder kan? Zijn kinderen, kleinkinderen een reden om door te gaan? Je weet het niet totdat je ervoor komt te staan. Soms je afvragen wat zal ik doen als jij, mijn lief er niet meer bent? Heel handig om ook eens de zaken te bespreken, kindlief ga jij mijn tuin doen als je pa er niet meer is? Welnee ma, neem een tuinman! Doe je dan mijn boodschappen? Welnee bestel maar online en laat het thuis bezorgen! Dus geniet hier, nu, van het leven met kids, kleinkinderen en de liefde van je leven. Voor Ahmad wens ik dat hij heel snel in zijn land van herkomst, kinderen, kleinkinderen en schoonzus in zijn armen kan sluiten. En om met Shabnam haar woord af te sluiten, inshalah!
??
?