Vandaag besloot ik mijn brief met stem maar te gaan posten, want dat moest gebeuren voor de 12e maart. Ik keek op internet waar eventuele afgiftepunten zich bevonden, maar die waren nergens te vinden. Dus dan toch maar vertrouwen op Post NL.
Het was een leuke wandeling naar de brievenbus, zo hangend tegen de wind. De temperatuur was aangenaam. Tijdens het lopen naar de brievenbus passeerde ik de eindhalte van de tram en dat bracht me op een idee. Vandaag is het geen weer om te fietsen, want dat is gevaarlijk met zulke windstoten, maar een tochtje naar de Leyweg met de tram leek me wel wat voor vandaag. Ik wilde even naar ‘de Tuinen’, zoals de winkel vroeger heette. Om nu eens de bruine henna te proberen om mijn rode haren wat te ‘blussen’. Zo gedacht, zo gedaan en in een mum van tijd bevond ik me in een vrijwel lege tram.
Het was alweer een tijdje geleden dat ik in een tram zat. Het geluid van de tram op de rails had op mij een kalmerend effect en gaf me een vertrouwd gevoel. Veel dingen veranderen, maar het geluid van een tram is onveranderd gebleven sinds de tijd dat ik als kind bij mijn oma in Scheveningen ging logeren. Ik zat naar buiten te kijken, naar een grote groep witte vogels in de verte, die lekkere hapjes aan het pikken waren op de verlaten voetbalvelden.
Als vanzelf dacht ik terug aan de tijd in de negentiger jaren, toen ik elke dag met de tram naar mijn werk ging. Hoe heerlijk ik dat toen vond. De vaste figuren die je dan zag. In de ochtend fris gewassen mensen met gekamde haren op weg naar hun werk en in de middag (ik was vroeg klaar met mijn werk) een ander publiek. Een vrouw in Scheveningse klederdracht, die ik vaak zag zitten en die woonde in de bejaardenflat in mijn buurt. Een vrouwtje met een hoedje. Een Indische wat oudere dame met een opvallend mooie maar ook gepoederde huid en een haarnetje om haar schitterende nog zwarte haren. Allemaal mensen die ik nu niet meer zie in mijn buurt.
De oudere bewoners, die naar tevredenheid in mijn buurt woonden tot hoge ouderdom en hun kinderen daar hebben zien opgroeien hebben nu plaatsgemaakt voor jonge gezinnen, ook met kinderen maar met een mediterrane dan wel oosterse look. Zij voelen zich ook thuis in deze buurt. Ze participeren goed en zetten zich met hun kinderen in voor een betere buurt. Helaas zijn er ook wat mensen in de sociale woningen komen wonen, die zich minder aangepast gedragen. Patiënten van Parnassia, alcoholisten, mannen die hun vrouwen slaan. Dat is wat ik gisteren hoorde. Ook is er veel werkloosheid in mijn buurt en een grote armoede. En er zijn hangjongeren, die de buurt een slonzig aanzien geven door consumptie van snacks op straat en het zuigen aan gas-ballonnen met achterlating van rommel. Dat is jammer en dat zijn problemen die moeten worden opgelost. Maar het is in mijn ogen geen reden om deze mooie groene buurt met grote oude bomen te slopen. Daarmee worden al die mensen met problemen niet geholpen, maar alleen maar verplaatst.
Ik ben niet de enige die haar twijfels heeft over de ‘goede bedoelingen’ van de slopers en bouwers. Maar in hoeverre wordt er nog geluisterd als mensen winst ruiken. Wij wonen nu, in hun begerige ogen, met te veel groene ruimte rond onze woningen op een stuk grond dat zeer aantrekkelijk is voor de mensen met een dikkere portemonnee. Aan de rand van Den Haag, dichtbij alle uitgangswegen, op 10 minuten afstand van het strand en aan de rand van een natuurbeschermingsgebied.
Al deze zorgen verdwenen een beetje, toen ik mijn hoofd heerlijk even kon wenden naar de zalige zuidwesten wind. Lekker uitwaaien was dat. En tot mijn verrassing was er ook nog een nieuwe Surinaamse toko geopend op de Leyweg. Daar kon ik lekkere producten kopen om mee naar huis te nemen.