Vanmorgen ging ik al vroeg naar AH voor wat boodschappen. Ik wilde de moeders en vaders van de schoolkinderen voor zijn, maar dat lukt net niet. Ik zocht snel mijn boodschappen bij elkaar, kijkend op mijn lijstje. Daarna ging ik afrekenen bij een scan-automaat. Ik vind dat erg handig en ik vind het ook leuk mijn boodschappen te scannen.
Ik heb alle producten gescand en ook mijn bonuskaart en wil overgaan tot betaling. Dan merk ik dat de kaartlezer inactief blijft, wat normaal nooit gebeurt. Ik vind dat al wat vreemd. En dan hoor ik plotseling naast me iemand kortaf zeggen: ‘controle’. Ik kijk opzij en zie een meisje staan met een scanapparaat dat ze voor zich houdt als zou het een politiepas zijn. Ze duwt me min of meer opzij en begint met haar scanapparaat de boodschappen, die ik al in een tas heb gedaan te scannen. Daarbij bekommert ze zich niet om afstand houden, zodat ikzelf maar een paar passen naar achter doe. ‘In orde,’ zegt ze dan en loopt weg, mij enigszins verbouwereerd achterlatend. Ik merk dat ik nu wel mijn betaalpas gelezen wordt door de kaartlezer. Ik ben een beetje boos om de onverwachte en onbeschofte manier waarop het meisje me aansprak en aankeek.
Op de terugweg bedenk ik me dat ik had kunnen zeggen dat zij wel wat beleefder had mogen zijn tegen me. Ik begrijp best dat een controle af en toe bij haar werk kan horen, maar dit kan je ook op een aardiger manier doen. Het is overigens de eerste keer van mijn leven dat me dit overkomt in al mijn 70 jaar. Mensen die mijn gezicht zien denken kennelijk niet snel dat ik een dief zou kunnen zijn, maar dit meisje zag me alleen van achteren en besloot mij uit te kiezen voor haar ‘controle’. Ze leek te genieten van haar ‘machtspositie’. Hopelijk heb ik haar dag goed gemaakt. Vriendelijkheid en een glimlach kosten niets, maar worden toch helaas mondjesmaat uitgedeeld.
Ik heb een paar keer meegemaakt dat de nieuwe regels het slechtste in supermarktmensen wakker maakte.
Toen we pas op anderhalve meter mét ons karretje moesten winkelen, liet ik 1x het karretje staan en liep 1 meter (echt! niet meer!) er vandaan om groente te pakken.
Zo’n invalknul van de zondag schreeuwde me toe: “Hé! u moet bij uw karretje blijven!”
Ik had de neiging terug te roepen: “voelt lekker, hè? de machtswellusteling uithangen.” Maar ja, dat doe ik dan maar niet.
Er waren nog een paar vb-en maar dat was de ergste. Vooral omdat het zo duidelijk was/voelde dat die jongen (amper 20, mogelijk nog jonger) het niet deed om de gezondheid van de burgers te bevorderen maar om het baasje te spelen.
Ja, dat gevoel kreeg ik ook bij dat meisje. Aan de andere kant heb ik ook vaak heel positieve ervaringen met de medewerkers. Dat ze voor me zoeken of producten er zijn en ze soms ook voor me ophalen uit het magazijn. Dus ik probeer deze ervaring maar te vergeten. Een andere keer zal zij me misschien ook heel lief helpen.