Zo luidt het gezegde. Bij mij klopt dat helemaal. Als kind was dat zo en nu nog steeds. Ik ben blij met elk grammetje liefde dat ik krijg.
Als kind miste ik die liefde verschrikkelijk. Ik had wat dat betreft alleen mijn broer. Hij en ik hielden onvoorwaardelijk van elkaar. Maar van de kant van mijn ouders voelde ik weinig of geen liefde. Wat dat betreft voelde ik me als een dorstige in de woestijn.
Mijn stiefvader maakte mijn broer en mij heel duidelijk dat hij alleen gekomen was voor mijn moeder en dat wij alleen maar een lastige bijkomstigheid waren. Zijn enige taak was het ons te ‘corrigeren’ als we iets fout deden, Mijn moeder hoefde alleen maar ‘Joop!’ te roepen en dan kwam hij er al aan met zijn harde handen en militaristische opvoedingmethoden. ‘Hij zou ons wel uitlijnen,’ zoals hij dat zelf placht te noemen.
Mijn moeder hield vooral van mijn broer, haar eerst geborene. Samen met haar zette ik Hans op een voetstuk. Maar ikzelf voelde me in het gezin een vreemde vogel. Dacht vaak dat ik mogelijk een vondeling was. Ik wilde dikwijls weglopen, maar kwam na een ommetje toch weer terug. Waar moest ik heen?
Ik had als kind een telkens terugkerende droom. Dat ik richting mijn huis liep. Door bosjes en hoog onkruid. En dat ik bij mijn huis aankwam, maar zag dat het er niet meer stond. Dat het een ruïne was.
Ik deed mijn uiterste best om bij mijn ouders in de smaak te vallen. Gedroeg me zoals zij dat van me verlangden. Probeerde zo min mogelijk plaats in te nemen.
Dat gevoel er niet echt bij te horen heb ik mijn hele leven gehouden. Als iemand maar een beetje aardig tegen mij deed, was ik heel blij verrast.
Ik heb mijn moeders liefde gevoeld toen zij op sterven lag. Zij was toen voor mij een ander mens. Heel liefdevol ineens en heel blij als ze me aan haar bed zag verschijnen. Dat waren dan ook voor mij heel mooie en betekenisvolle maanden. Eind goed al goed. Ik wil alles vergeten wat zich daarvoor tussen haar en mij heeft afgespeeld.
Na mijn moeders dood was mijn stiefvader een tijdje heel aardig tegen me. Ik was daarmee ook reuze blij (‘misschien houdt hij toch van me’). Maar dat bleek tijdelijk te zijn en zijn behoefte aan mijn gezelschap eindigde toen zijn nicht Annet in zijn leven kwam. Toen had hij mijn aandacht niet meer nodig. Hij heeft zelfs de laatste jaren van zijn leven helemaal met mij gebroken.
Gisteren belde mijn vader mij. En mensen kunnen zeggen wat ze willen, maar voor mij bestaat een bloedband wel! Ik ben zo blij met dit contact. Voel zijn nabijheid en voel me zo rijk daarmee.
Misschien is het voor andere mensen de normaalste zaak van de wereld, vader- en moederliefde. Voor mij niet. Ik krijg een heel warm gevoel van elk handjevol liefde dat ik mag ontvangen. Toen mijn vader mij gisteren gebeld had, leek het of ik op wolken zweefde. Ik werd zo vrolijk en voelde me zo energiek en vol vertrouwen. Dat gevoel is voor mij heel zeldzaam. Dat ik me een soort van ‘beschermd’ voel door de liefde van een vader of moeder.
Ik hoop dat mijn kinderen mij heel anders ervaren dan ik vroeger mijn moeder en stiefvader heb ervaren. Ook al ben ik geen knuffelaar. Ik houd zielsveel van hen en wil alleen maar dat zij gezond en gelukkig zijn en ook veel liefde mogen geven en ontvangen.

Ik heb wat nieuws bedacht om mij bezig te houden, zodat ik niet alleen maar verval in het kijken naar walking dead, el chapo en andere series. Er moest toch iets te bedenken zijn dat van meer nut is.
Ik kwam op het idee om mezelf blind te gaan leren typen met 10 vingers. Het lijkt me heel ‘vet’ om zo te kunnen typen, starend naar mijn scherm en zonder dat ik naar mijn  twee razend snel typende vingertjes hoef te kijken. Waarna ik ook nog allerlei typefouten moet corrigeren.
Er is een gratis cursus te vinden op internet: gratis online typeles.
Die ben ik sinds drie dagen aan het doen. Niet lang achter elkaar, want dan lukt het steeds minder, maar met kleine doch ferme stapjes. Ik oefen telkens een keer of 10 op elke oefening. In het begin was dat behoorlijk frustrerend en werd ik er niet vrolijk van. Je mag steeds pas verder met een volgende oefening als je de oefening kan verrichten in minimaal 80 aanslagen per minuut en zonder fouten. Ik bleef de eerste dag hangen in een bepaalde oefening en ging daarmee veel te lang door, tot ik alle letters voor me zag dansen. Dat was niet slim en slecht voor mijn humeur.
Nu weet ik beter. Ik oefen gedoseerd en ben zo al opgeklommen tot oefening 17. Het wordt steeds leuker naarmate het meer gaat lukken. Misschien ook leuk om te gaan doen voor wie dit leest?

Anja heeft het al aangekondigd, vandaag gaat mijn vader mij bellen. Zij gaat nu even naar hem toe en daarna zal hij mij bellen. Ik houd mijn telefoon in de gaten, maar hij belt nog niet. Dat kan kloppen, want het is tijd voor zijn middagdutje.
Even later gaan Ahmad en ik naar het strand. Het is behoorlijk zonnig en we kunnen nog best een paar uurtjes op het stille strand gaan zitten en luisteren naar het geruis van de golven. Voor de zekerheid neem ik mijn telefoon mee en ja hoor, daar gaat ineens mijn telefoon over. Het is het nummer van Theunissen, zie ik. Maar het is Anja die me belt met zijn nummer. Zij heeft voor hem mijn nummer ingetikt en dan geeft ze mij mijn vader.
Ik vind het erg leuk om met hem te spreken en het is voor mij helemaal geweldig dat hij mij gebeld heeft (uit zichzelf) en ik niet hem.
Hij begint met me te  vertellen dat hij een filmpje heeft gezien van mij en daarin heeft gezien hoe ik omga met mijn kinderen. Het had hem heel veel goed gedaan dat filmpje te zien, zei hij. Het verraste hem dat mijn kinderen er gewoon als anderen uitzagen en dat ze niet in lange gewaden liepen en met hoofddoeken. Ze zagen er modern uit en dat verbaasde hem. Hij vroeg ook of ze goed Nederlands spraken. Ik legde hem uit dat mijn ex vroeger Engels met mij sprak, maar dat ik in 1993 al bij hem ben weggaan en dat daarna mijn kinderen vooral met mij te maken hadden. Dat ze gewoon Nederlands praten net als ik.
Hij vroeg ook of ik Spaans moest praten met Ahmad en dat gaf ik wel toe. Hij wilde weten hoe dat voor mij was. Ik legde hem uit dat het best ging, ook al is het voor mij niet hetzelfde als het spreken in mijn eigen taal.
Ook wilde hij weten hoe het zit met mijn woning in Nederland. Ik vertelde hem dat het een huurhuis was en dat ik het huis niet wilde opgeven, omdat een huis met een tuin heel bijzonder is in Den Haag.
Ik vond het leuk dat hij zoveel belangstelling toonde voor mij en mijn kinderen.
Daarna vroeg ik naar hem. Met hem ging het uitstekend. Hij was nog kerngezond en hij vertelde dat zijn huisarts zich daarover verbaasde, omdat zij dit verder in haar praktijk niet zag bij mensen die zo oud waren als hij. Hij wordt 25 december 99 jaar. Zelf zegt hij dat hij dan aan zijn honderdste levensjaar begint. Ik zeg dat ik hoop net zo oud te worden als hij. Maar dan zegt hij dat hij me dat niet aanraadt, omdat je dan je dierbaren verliest en al je vrienden en kennissen. Van hem is nog maar één zus in leven, die 10 jaar jonger is dan hij.
Zijn stem klinkt opgewekt en jeugdig. Ik zeg dat ik blij ben hem zo flink en jeugdig te horen praten. En dat ik blij ben met de zorg die hij krijgt van de buurvrouw. Hij is zelf ook heel blij met deze zorg. Hij mist Els niet meer, zegt hij.
Hij zegt het zeer op prijs te stellen als ik weer langs kom. Ik heb hem gezegd dat hij me dan moet zeggen wanneer ik weg moet gaan, als hij moe wordt. Dat zal hij doen.
Ik wil het telefoongesprek beëindigen, omdat ik denk dat dit praten via de telefoon voor hem ook vermoeiend moet zijn, maar hij zegt dat het geen probleem is. Hij voelt zich prima.
Hij zegt dat hij me nog eens zal bellen. ‘Doe dat maar wanneer het jou uitkomt,’ zeg ik. Dan nemen we hartelijk afscheid.
Ik voel me heerlijk na dit gesprek. Ik wil een tekening van hem maken naar zijn foto, als verjaardagscadeau voor hem in december.

Hier zien we maar weer dat je voor een goede flamenco geen mooie jurk en schoenen met hakjes aan hoeft te hebben. Dit meisje laat zien dat de rumba haar moeiteloos afgaat. Pure improvisatie. Weliswaar waarschijnlijk door middel van aangeleerde bewegingen die zij goed heeft leren beheersen. Ik vind het prachtig.

Die kunnen wij niet houden. We wonen immers nu eens hier en dan weer daar. Zelfs het verzorgen van plantjes is al een grote zorg, wanneer je een tijd er niet bent om ze te bewateren.
In Nederland geniet ik van de vogeltjes die in mijn tuin komen snoepen van het brood en de zaadjes die wij voor hen klaarzetten. Hier probeerden we musjes te lokken, de alleseters die je hier veel ziet. Het viel niet mee om iets te kopen in een dierenwinkel om het vogelvoer in de stoppen. Spanjaarden zijn het niet gewend om ‘vogels van buiten’ te voederen voor hun plezier. Met moeite vonden we een soort voedselcontainer. Na veel aarzeling komen er nu musjes eten, maar dit alleen als wij de container op de bodem van het dakterras zetten.
Verder zijn daar de katten van de buren, die ons regelmatig vanaf het dak aanstaren als we op ons balkon zitten. Één daarvan springt ook vaak op het balkon. Dit alleen als hun eigen baasje en vrouwtje niet thuis zijn.

En dan hebben we nog bovenin een buitenhoek van ons keukenraam een wespennest. ‘Zal ik het weghalen?’ heeft Ahmad gevraagd. Nee, dat hoeft voor mij niet. De wespen vallen ons absoluut niet lastig, omdat we voor alle schuiframen horren hebben. En ik vind het nest prachtig om te zien. En hoe zou Ahmad het vinden als hij met moeite een huis had gebouwd en er kwamen een paar enorme reuzen die het in één klap vernielden? Ook niet fijn, heeft hij lachend toegegeven.

In een stukje van een tijdje geleden L’histoire se répète beschreef ik de situatie met mijn vader, die nu bijna 99 jaar oud is.
Ik schilderde daarin zijn buurvrouw Anja af als een op geld beluste dame en hoe onterecht blijkt nu deze beschuldiging!
Ik werd vanmorgen gebeld door een mij onbekend nummer. Het bleek Anja, mijn vaders buurvrouw te zijn, die op goed geluk een nummer had gebeld uit het adressenboekje van mijn vader in de hoop mij te pakken te krijgen. Zij was op zoek naar mijn adresgegevens.
We hebben een lang gesprek met elkaar gehad en ik weet nu dat de feiten ook in dit geval weer niet zo blijken te zijn als ze op het eerste gezicht lijken. Ik heb een bepaalde indruk gekregen uit twee bronnen en krijg nu een heel andere uit een derde bron. En voor mijn eindconclusie ga ik af op wat ik gezien heb en meegemaakt heb en daarbij vertrouw ik ook nog eens voor een groot deel op mijn intuïtie.
Het is een realiteit dat aan het einde van iemands leven, met name als iemand vermogend is, er voldoende mensen om iemand heendraaien. Dat heeft veel oorzaken. Ik weet hoe ik ben in deze en ik herken daarin mijn soort. Anja is a ‘good guy’. En ook hier geldt: ‘what goes around comes around’.
Ik zal in de toekomst zowel mijn vader als Anja als Els blijven bellen en mogelijk ook weer opzoeken. No hard feelings.

De flamenco zoals die ontstaan is kom je nog maar weinig tegen. Zoals alles is ook deze manier van zingen en dansen verworden tot een commercieel gebeuren. Toeristen kunnen flamenco bekijken in bars en ook weleens op straat, maar dan heeft het altijd een berekenend en vreugdeloos tintje. Ahmad en ik houden ons daar ver van.
Het verraste mij om op You Tube bovenstaande clipjes te vinden tussen vele andere. Beide zijn waarschijnlijk ook niet werkelijk oorspronkelijk, maar het lijken me stukjes uit films, die ik overigens graag zou willen zien. Het is goed gespeeld en geeft in mijn ogen wel weer hoe de flamenco hoort te zijn, een uiting van emotie in zang en dans.
Het eerste clipje toont een spontaan en blij samenzijn, waarin wordt gezongen, geklapt en gedanst. Er is echter één man die het minder naar zijn zin heeft. Hij lijkt liefdesverdriet te hebben en dat maakt dat hij niet echt kan delen in de blijheid van de anderen. Hij probeert zichzelf in de vergetelheid te drinken. Wat niet echt lukt, want het vele drinken en aanschouwen van degene die hij lief heeft leidt bij hem tot tranen. De jongen naast hem (waarschijnlijk de lieve ‘dorpsgek’) pakt wel zijn hand. Dat laat zien hoe warmhartig de Andalusiër is.
In het tweede clipje zien we een andere verschijningsvorm van de flamenco. Een ‘protestsong’, zou je het kunnen noemen. De vrouw zingt onder meer de volgende woorden: ‘vanaf de katholieke koningen tot aan de tijd van Franco zijn wij slachtoffer geweest van de oorlog die men voerde. Omdat wij gezien werden als gek, bruin en als (gitane) zigeuner. Vannacht, zoals elke nacht, sterf ik van jaloezie. Omdat men, terwijl men zijn hónd streelt, míj in het gezicht spuwt, alleen omdat ik bruin ben en ‘gitane’.
Overigens is het ook interessant om te vermelden dat het woord ‘olé!’ eigenlijk een  verbastering is van ‘Allah’. Uiteraard mocht het woord Allah ten tijde van de inquisitie niet genoemd worden en daarom maakte met er ‘olé’ van. ‘La illaha illala’ (er is maar één Allah en dat is Allah) werd verbasterd tot lailaha lailaha. En ‘Inshaallah’ (als Allah het wil) werd verbasterd tot ‘ojala’. Tot op heden zegt een Spanjaard (dus niet alleen de Andalusiër) ojala.

Dit keer geen poepverhaal, Theo, maar een stukje over een mooi product dat echter qua kleur (als het is aangelengd met water) wel wat weg heeft van een flinke koeienflat.
Het gaat over henna, een product dat in Spanje niet verkrijgbaar is. Dat heeft een geschiedenis. In de tijd van de inquisitie was het gebruik van henna verboden, omdat dit werd gezien als een typisch ‘moors’ product. Evenals dat het verdacht was wanneer je geen alcohol dronk en geen varkensvlees at. Mensen dronken daarom openlijk alcohol en aten varken om te bewijzen dat ze echt geen jood of moslim waren, geen ‘marrano’ (varken) en geen ‘morisco’ (moor). Want anders had je kans op één van de verschrikkelijke folterwerktuigen van de inquisitie terecht te komen.
Het lijkt wel of de regels en gebruiken uit deze periode van inquisitie een grote stempel hebben gedrukt op het hedendaagse gedrag van de Andalusiërs. Wordt er in heel Europa varkensvlees gegeten, hier wordt dat extra benadrukt. In diverse supermarkten, zoals de Mercadona en ook in slagerijen hangen de varkenachterbouten duidelijk in het zicht aan haken. Alsof men wil demonstreren dat varkensvlees hier belangrijk en populair is. Drank is hier overal te koop, evenals in andere landen van Europa, maar de schappen met drank vormen hier een aanzienlijk groter deel van de winkels dan ik in Nederland heb gezien. Het lijkt alsof men nog steeds aan het bewijzen is dat men hier ‘goed katholiek’ is. Henna is een product dat geen deel uitmaakt van deze cultuur.
Ik neem mijn henna daarom ook altijd mee vanuit Nederland.
Al ongeveer 30 jaar gebruik ik henna, een product dat goedkoper is en beter voor het haar dan de chemische producten waarmee mensen verder hun haar kunnen verven. Waarschijnlijk ben ik indertijd ook beïnvloed door de cultuur waarin ik me op dat moment bevond. In Afghanistan en Pakistan is het heel normaal om het haar te kleuren met henna, evenals in andere moslimlanden. Je ziet daar veel oude mensen met rood haar. Ik bedekte mijn eerste grijze haren met henna. Momenteel is mijn haar onder de henna spierwit, maar ik verberg dat door om de twee weken de uitgroei te bewerken met henna. Als ik ooit van de henna af zal willen, dan zal ik mijn haar moeten millimeteren, want henna is een product dat je niet kan verwijderen uit je haar en dat je ook niet kan ‘overschilderen’ met een ander haarverf-product. Het zetten van een permanent in met henna bewerkt haar is ook onmogelijk.
Dus eer je aan henna begint moet je je daarop wel bezinnen. Voordelen zijn er wel. Het is goed voor het haar, omdat het een beschermende laag om het haar heen legt. Het is goedkoop en zelf aan te brengen. De nadelen heb ik hierboven al genoemd.
Ik krijg vaak complimenten over de kleur van mijn haar. Soms van wildvreemden, zowel in Nederland als hier. Men vraagt mij dan waar ik de henna koop. Ik kocht het altijd in ‘de Tuinen’, een winkel die nu Holland&Barret heet. Daar kostte 50 gram 30 jaar geleden nog weinig. Iets van 2 gulden en het zat toen nog in een plastic zakje als verpakking. Later ging men het ineens in potjes verkopen en werd het direct ook een stuk prijziger. Een potje van 50 gram kost nu ongeveer 5 euro en af en toe zijn ze in de aanbieding, twee voor de prijs van één. Het merk is van Jacob Hooy.
Pas sinds kort (!) heb ik ontdekt dat het veel goedkoper is om de henna via internet te bestellen bij de website van Jacob Hooy, de online drogist. Naast henna worden daar veel meer mooie natuurproducten verkocht. Een aanrader! Ik heb nu voor jaren henna liggen (3 kilo voor ongeveer 20 euro). Wie meer wil weten over wie Jacob Hooy was, een man met veel kennis van kruiden en planten, verwijs ik naar de volgende webite: wie was Jacob Hooy.
Degene die erover denkt te beginnen met henna als zuiver natuurproduct raad ik ik aan de henna van Jacob Hooy te gaan gebruiken.
Nee, ik heb geen aandelen in het bedrijf…….. 🙂

Het weer is er een beetje net tussenin. Soms iets te fris voor het strand. Dat kan komen door vervelende windstoten die in dit jaargetijde ineens meer voorkomen of, zoals gisteren, door een plotseling opkomende nevel.

Van helderblauw wordt de hemel plotseling nevelig en het zicht reikt niet verder dan een meter of twintig. Strandpubliek pakt dan snel zijn biezen en wij ook!

Vandaag besloten we weer eens een wandeling te maken op de berg. Als je vroeg genoeg opstaat en om een uur of negen vertrekt van huis kan dat best. Dan ben je de hitte van de dag voor en kun je lekker wandelen tot een uur of 11 of 12. We zagen dit keer geen steenbokken. Ook geen keutels daarvan. Dat is niet gek, want de natuur is momenteel gortdroog. Nergens water en nergens een bloemetje, op een paar kleine gele bloemetjes na. Geen vogelgefluit. Wel zagen we konijnenkeutels en een hoopje poep van een lynx. Dat schijnt er vrij groenig uit te zien volgens Ahmad. Maar lynxen zul je overdag natuurlijk niet tegenkomen.
Toch was het leuk zo te lopen op en af de berg en vanboven weer even uit te kijken op Benalmadena. Te lopen langs het smalle bergweggetje naar Mijas. Er waren bijna geen mensen op hetzelfde idee gekomen, zodat we niet veel anders hoorden dan stilte en het tikken van onze stokken tegen de ruwe keien.

Op de terugweg zagen we een helikopter van de politie een paar keer overvliegen. Die zal aan het zoeken zijn naar een ontsnapte crimineel of een vermist persoon, gokten wij. Dat laatste bleek juist. Even later stopte er een jeep naast ons en de bestuurder vroeg ons of wij een oude man hadden gezien. We hadden één krasse grijsaard zien lopen, maar deze was het niet. Het bleek een man te zijn die al vanaf zondag vermist wordt in de bergen. De helikopter bleef rondjes cirkelen rond onze hoofden.
Zouden ze niet beter op zoek kunnen gaan met speurhonden, vroegen we ons af. Als de man werkelijk ergens gevallen is, moet hij inmiddels al een behoorlijke geur verspreiden. Wel triest…..