Anja heeft het al aangekondigd, vandaag gaat mijn vader mij bellen. Zij gaat nu even naar hem toe en daarna zal hij mij bellen. Ik houd mijn telefoon in de gaten, maar hij belt nog niet. Dat kan kloppen, want het is tijd voor zijn middagdutje.
Even later gaan Ahmad en ik naar het strand. Het is behoorlijk zonnig en we kunnen nog best een paar uurtjes op het stille strand gaan zitten en luisteren naar het geruis van de golven. Voor de zekerheid neem ik mijn telefoon mee en ja hoor, daar gaat ineens mijn telefoon over. Het is het nummer van Theunissen, zie ik. Maar het is Anja die me belt met zijn nummer. Zij heeft voor hem mijn nummer ingetikt en dan geeft ze mij mijn vader.
Ik vind het erg leuk om met hem te spreken en het is voor mij helemaal geweldig dat hij mij gebeld heeft (uit zichzelf) en ik niet hem.
Hij begint met me te  vertellen dat hij een filmpje heeft gezien van mij en daarin heeft gezien hoe ik omga met mijn kinderen. Het had hem heel veel goed gedaan dat filmpje te zien, zei hij. Het verraste hem dat mijn kinderen er gewoon als anderen uitzagen en dat ze niet in lange gewaden liepen en met hoofddoeken. Ze zagen er modern uit en dat verbaasde hem. Hij vroeg ook of ze goed Nederlands spraken. Ik legde hem uit dat mijn ex vroeger Engels met mij sprak, maar dat ik in 1993 al bij hem ben weggaan en dat daarna mijn kinderen vooral met mij te maken hadden. Dat ze gewoon Nederlands praten net als ik.
Hij vroeg ook of ik Spaans moest praten met Ahmad en dat gaf ik wel toe. Hij wilde weten hoe dat voor mij was. Ik legde hem uit dat het best ging, ook al is het voor mij niet hetzelfde als het spreken in mijn eigen taal.
Ook wilde hij weten hoe het zit met mijn woning in Nederland. Ik vertelde hem dat het een huurhuis was en dat ik het huis niet wilde opgeven, omdat een huis met een tuin heel bijzonder is in Den Haag.
Ik vond het leuk dat hij zoveel belangstelling toonde voor mij en mijn kinderen.
Daarna vroeg ik naar hem. Met hem ging het uitstekend. Hij was nog kerngezond en hij vertelde dat zijn huisarts zich daarover verbaasde, omdat zij dit verder in haar praktijk niet zag bij mensen die zo oud waren als hij. Hij wordt 25 december 99 jaar. Zelf zegt hij dat hij dan aan zijn honderdste levensjaar begint. Ik zeg dat ik hoop net zo oud te worden als hij. Maar dan zegt hij dat hij me dat niet aanraadt, omdat je dan je dierbaren verliest en al je vrienden en kennissen. Van hem is nog maar één zus in leven, die 10 jaar jonger is dan hij.
Zijn stem klinkt opgewekt en jeugdig. Ik zeg dat ik blij ben hem zo flink en jeugdig te horen praten. En dat ik blij ben met de zorg die hij krijgt van de buurvrouw. Hij is zelf ook heel blij met deze zorg. Hij mist Els niet meer, zegt hij.
Hij zegt het zeer op prijs te stellen als ik weer langs kom. Ik heb hem gezegd dat hij me dan moet zeggen wanneer ik weg moet gaan, als hij moe wordt. Dat zal hij doen.
Ik wil het telefoongesprek beëindigen, omdat ik denk dat dit praten via de telefoon voor hem ook vermoeiend moet zijn, maar hij zegt dat het geen probleem is. Hij voelt zich prima.
Hij zegt dat hij me nog eens zal bellen. ‘Doe dat maar wanneer het jou uitkomt,’ zeg ik. Dan nemen we hartelijk afscheid.
Ik voel me heerlijk na dit gesprek. Ik wil een tekening van hem maken naar zijn foto, als verjaardagscadeau voor hem in december.