Sinds ik moslim ben, wat nu bijna al 40 jaar zo is (ik deed de geloofsbelijdenis op 1 april 1978), heb ik geen alcohol gedronken. Op twee keer na.
De eerste keer dat ik weer wat alcoholisch dronk was in 1994. Ik woonde toen bijna een jaar in Den Haag. Ik was met een kennis en we aten bij het Van der Valk-restaurant op de pier. Ik wilde voelen wat het met me zou doen na al die jaren, een beetje alcohol na zo een lange periode van onthouding. Ik nam een biertje bij het eten. Het viel direct diep en ik kan me nog herinneren dat ik aan tafel een wat rozig gevoel kreeg en honderd uit kletste met mijn tafelgenote. Daarna liepen we naar buiten, de brandende zon in. Wandelend op de boulevard werd ik overvallen door een ongelooflijke moeheid. Het liefst wilde ik me languit neer vleien op het ’trottoir’ (zoals wijlen mijn oma de stoep in Scheveningen altijd placht te noemen). Wat voelde ik me lamlendig en uitgeput! Dit nooit meer, dacht ik toen. Ik was blij dat ik geen gewoontedrinker was. Voor mij geen alcohol meer.
Deze geheelonthouding heb ik eigenlijk altijd moeiteloos volgehouden (en dat terwijl ik voordat ik moslim werd echt wel van een glaasje hield. Ik ken de smaak van bijna alle alcoholische drankjes die verkrijgbaar zijn). Tot gisteren.
Het is namelijk zo dat Ahmad soms een beetje rode wijn gebruikt in een gerecht dat hij kookt. Die wijn is zuiver bedoeld als smaakmaker en wanneer het eten eenmaal wordt opgediend is de alcohol al vervlogen. Hij koopt hiervoor miniflesjes rode wijn van 18,7 cl. Gisteren hadden we de helft van zo een flesje over. En er was geen gerecht waarin we dat binnenkort zouden gaan verwerken. Dus ik kwam op het volgende ‘duivelse’ idee. ‘Wat als we nou dit restje gewoon samen opdrinken vandaag bij het eten. Zo erg kan dat toch niet zijn. Jezus dronk ook wijn. Het gaat er toch maar om dat je niet dronken wordt en dat je nog wel weet wat je zegt als je gaat bidden.’
Ahmad deed meteen gezellig mee en we schonken twee kleine glaasje voor een vierde vol. Zoveel zat er nog maar in dat wijnflesje. Bij het eten dronken we de wijn. ‘Wat voel jij?’ vroegen we elkaar. ‘Vind jij het lekker?’ Niet echt, vonden we allebei, hoewel het best een goed wijntje moest zijn. Er zat geen chemische smaak aan. Ik verdunde mijn wijn met wat water om de wrange smaak wat te verzachten.
‘Ik voel het wel warm naar binnen glijden,’ zei Ahmad. Ik had dat gevoel niet zo. Na het eten voelden we ons allebei een beetje raar. Niet dronken, niet aangeschoten, wel wat suf. Zo een kleine hoeveelheid met toch relatief een sterk gevolg.
‘Voor mij hoeft het niet meer,’ zei ik. ‘Ik heb liever de smaak van vers geplukte druiven dan die van wijn.’ ‘Ik ook,’ zei Ahmad.

De scholen hebben hier zomervakantie tot half september. Dat is ook vrijwel precies het moment dat de echte zomerse hitte hier vrij abrupt afneemt.
Kun je eerst vrijwel niet overdag de straat opgaan zonder snel bezweet te raken, na 15 september is er ineens meer kans op wind, die uit elke hoek kan waaien. Het strandleven wordt er dan ineens een stuk minder prettig op.
Nu zijn we niet zulke fanatieke badgasten. Het is best leuk om een paar uurtjes op het strand te vertoeven met een e-reader en eventueel een koptelefoon met je favoriete muziek. Ook is het heerlijk de zee in te wandelen, even te zwemmen en op je rug te dobberen en daarna lekker op te drogen op je handdoek. Maar een hele dag op het strand zitten, dat zouden wij niet kunnen.
We zijn naar twee stranden geweest. Ons favoriete strandje blijft wel dat van Benalmadena. Het strand daar vormt een mooie halve cirkel en is omringd door palmen en bloemetjes. Het is een gezellig strand dat in het hoogseizoen veel wordt bezocht door families met kinderen. En dat is zeker ook vanwege de leuke waterspeeltuin die zich daar in de zee bevindt. Daar kunnen kinderen heerlijk springen op springkussens, glijden van zachte glijbanen en duiken. Dat allemaal onder het waakzaam oog van strandwachten en elk kind is gehuld in een zwemvest.
Verder heb je ook een heel rustig strand, tussen Torremolinos en Quadalmar gelegen. Het ligt vlakbij de landingsbaan van het vliegveld. Het is een rustig en lang uitgestrekt strand met veel parkeergelegenheid, maar…….wel een beetje saai. Er komen daar hoofdzakelijk bejaarden en rustige stellen, meestal zonder kinderen
Gluurder als ik ben, zie ik liever wat leven om me heen. Alles heeft zijn voor en tegen. Het strand van Torremolinos heeft in de regel mooi helder zeewater om in te zwemmen en behoorlijk wit schelpenzand (dat overigens door vrachtwagens daar is gestort). Maar het strand van Benalmadena heeft een bekoring en gezelligheid die je verder niet vaak tegenkomt op een strand. Met een gezellige bar erbij, waar altijd mensen genieten van een glaasje en een op het oog lekkere maaltijd.
Als ‘bijna afscheid’ van het strandseizoen maakte ik dit filmpje.

Vandaag liet ik me van mijn minder snuggere kant zien.
We gingen naar Malaga, waar Ahmad wat ‘gestiones’ had te verrichten. Hij is in Nederland een paar keer naar de dokter geweest voor een bronchitis en de rekeningen die hij daarvoor contant moest voldoen kan hij hier declareren bij zijn verzekering (de ‘seguridad social’). Maar heel eenvoudig is dat niet. Je moet ervoor naar het betreffende kantoor in Malaga en de originele nota’s overleggen. De kopieën daarvan moest hij ook zelf maken.
Omdat het heel onhandig parkeren is in Malaga, waar je echt heel lang naar een parkeerplaats moet zoeken, ook al is deze betaald, zetten we onze auto op de parkeerplaats van de Plaza Mayor, een winkelcentrum in de buurt van een stationnetje, waarvandaan een boemeltrein gaat. Dat is een trein die rijdt van Fuengirola naar Malaga Centrum, waarbij hij diverse tussenstations aandoet, zoals diverse stations in Torremolinos, een station bij het vliegveld van Malaga en het treinstation van Malaga, met als eindpunt het centrum van Malaga. Een top-idee, waar we eerder hadden moeten opkomen!
Ahmad koopt twee retourtjes met bejaardenkorting op het treinstationnetje en geeft er één aan mij. Dat had hij beter niet kunnen doen. Geef deze sukkel iets in haar hand en zij vergeet geheid dat ze het in haar hand heeft en laat het ergens vallen! Dat deed ik ook nu weer, waarschijnlijk zelfs al vrij snel en zonder het zelf op te merken. Ik had het te druk met kijken naar kleine dwergpapegaaitjes, musjes en merels en moest dat zo nodig filmen.
Pas in de trein merk ik dat ik het kaartje niet meer in mijn bezit heb! No use fuzzing about it. Weg is weg en het kaartje is nu onbereikbaar. Hoe gaan we straks door de beveiligingspoortjes komen op het station in Malaga? ‘Ik glip wel achter jou aan.’ probeer ik. Daar is geen schijn van kans toe, want bij de poortjes staan beveiligers met grote rubberen knuppels, die kijken of er niemand smokkelt bij die poortjes. ‘Dan vragen we gewoon of we een nieuw kaartje kunnen kopen.’
Aldus doen we. De dienstdoende beambte is er één die ons geen enkele glimlach gunt. Ahmad kan er met zijn ticket  wel door en aan de andere kant van het poortje voor mij een nieuw kaartje kopen en dat me aanreiken, zegt hij. Aldus doet Ahmad. Intussen zeg ik lachend tegen de man dat het mijn stommiteit was. Dat ik te druk bezig was met mijn camera. Dan laat hij me door het poortje. Ahmad heeft inmiddels een kaartje gekocht. Een enkeltje.
Na de verrichte gestion en het nuttigen van een lekker kopje koffie met churros komen we weer bij het station. Ahmad gaat zonder moeite door de poort, maar mijn kaartje wordt terug gespuugd en het poortje blijft voor mij gesloten. ‘Mijn kaartje doet het niet,’ zeg ik verbluft. Dat komt omdat de dienstklopper het uit Ahmads hand had gegrist en snel nog even door de gleuf had geduwd (hoewel hij me dus wel al had binnen gelaten). Ahmad komt terug en koopt een nieuw kaartje voor mij. Ik duw het in de kaartlezer en het wordt dit keer netjes opgeslokt. Maar mijn poortje blijft dicht! Wat is dat nou weer. Ik zie een man naast me zonder moeite wel door het poortje gaan.
‘Mijn deurtje gaat niet open,’ roep ik uit. Ik zie dat Ahmad wat geïrriteerd raakt nu. Ik ook. ‘Dit kaartje deugt ook al niet,’ mopper ik, terwijl ik voor de tweede keer een kaartje verscheur.
Inmiddels heeft Ahmad ook voor zichzelf een nieuw kaartje moeten kopen, omdat hij weer aan de ‘verkeerde’ kant van het poortje terecht is gekomen en je kunt een kaartje maar eenmaal met succes in de gleuf stoppen. Hij koopt er voor mij ook nog één. ‘Kijk naar mij en let op hoe je naar binnen moet gaan,’ zegt hij en hij stopt zijn kaartje in de gleuf. Het poortje gaat pas open als hij het uitgespuugde kaartje weer snel in zijn hand neemt! Dat had ik zojuist niet gedaan. Ik liet het uitgespuugde kaartje liggen en staarde naar het poortje dat niet open ging. Sukkel die ik was! Toen ik daarna mijn kaartje pakte, was het te laat. Toen ging het poortje niet meer open. Kans gemist!
Maar nu ik het gezien heb, doe ik het eindelijk goed, mopperend en aangestaard door verbaasde Andalusiers.
In de trein rekenen we uit hoeveel geld extra Ahmad is kwijtgeraakt door mijn stommiteiten. Het blijkt precies het dubbele te zijn van wat we oorspronkelijk kwijt zouden zijn geweest. We hebben in totaal 4 enkele reisjes extra gekocht.
Terug op het station zie ik mijn kaartje inderdaad nog liggen onder het bankje waarop ik heb gezeten. Ik pak het op en vraag aan mensen die daar aan het wachten zijn of iemand behoefte heeft aan een gratis en nog geldig retourtje. Op nieuw kijken mensen mij wat verbaasd aan en bedanken beleefd. Op de Plaza Mayor leg ik het kaartje neer op een goed zichtbare plek. ‘Je had het beter op de kaartjesautomaat kunnen leggen,’ zegt Ahmad. Hij heeft gelijk, maar ook daarvoor is het nu te laat.
Gelukkig kunnen we er allebei wel om lachen 🙂

Gisteravond werden we uitgenodigd door mijn oudste zoon, het ‘geschoren schaap’, onze ‘bob de bouwer’ en ‘mijn trots’ voor een etentje in Torremolinos. Hij wilde ons trakteren op een gerecht dat hijzelf heel lekker vindt, ‘rabo de torro’ (stierenstaart in een lekkere jus met aardappeltjes).
Hij verblijft sinds afgelopen vrijdag een dikke week met zijn vriendin in een hotel in Torremolinos, op 15 minuten afstand van ons huis. Daar geniet hij van een welverdiende vakantie na hard werken om er vanaf maandag weer fris en uitgerust tegenaan te kunnen als zelfstandig timmerman.
Het was zo gezellig dat ik er nu nog de zoete nasmaak van proef. Nee, het gaat niet om het eten, dat overigens ook heerlijk was en geserveerd werd door een heel aardige ober. Het was de sfeer waarin wij bijeen waren, zo warm en zo gemoedelijk. Ik dank Allah uit de grond van mijn hart voor deze zoon, het buitenbeentje. Een even pittige burger als de rest van mijn kinderen.
Ik maakte er een filmpje van, enigszins knullig wel, om de sfeer weer te geven van deze onvergetelijke avond.

We wonen in Alhaurin de la Torre. Hebben het strand van Torremolinos en Benalmadena op een afstand van een kwartier rijden met de auto. We kijken uit op de Sierra de Mijas, waar we bij koeler weer heerlijke wandelingen kunnen maken. Is er een mooiere plek denkbaar?

Ondanks al dit moois om ons heen, hebben we toch weer een ‘all inclusive’ reisje geboekt naar Isla Canela van 7 oktober tot 13 oktober.
hier gaan we heen
Zolang we nog goed ter been zijn en het geld hebben om dit soort dingen te doen, nemen we het ervan.

Vandaag las ik in mijn digitale krantje dat drie keer zoveel bijstandsgerechtigden psychische zorg ontvangen als werkenden.
Dat kan goed kloppen. Mijn werk was vroeger het begeleiden van mensen met een bijstandsuitkering die vanwege een veelheid van psychosociale problemen ver van de arbeidsmarkt waren komen te staan. Mijn taak was het deze mensen toe te leiden naar meer levensvreugde door het helpen wegnemen van deze veelheid aan innerlijke en situationele ellende. Dit deed ik in opdracht van de Sociale Dienst. Uiteraard ging het daarbij niet om het geestelijk welzijn van deze mensen, maar om een uiteindelijke uitstroom naar betaald werk.
Bij sommigen had ik succes. Bij anderen minder.
Naast mensen die werkelijk psychisch leden waren er ook komedianten, die met succes hyperventilatie, straatfobie en andere mentale klachten veinsden. Rugpijn was ook een gewilde vage klacht, die moeilijk te verifiëren is. Maar mensen die werkelijk kampten met angsten, huwelijks- en opvoedingsproblemen en een algeheel gebrek aan zelfvertrouwen kon ik meestal wel helpen. Ik kon bij mijn werk putten uit opgedane kennis in mijn psychologiestudie en mijn eigen levenservaring. Eigenlijk was er geen probleem dat ik tegenkwam dat ik niet ergens van herkende. Mensen voelden zich in de regel begrepen door mij en daardoor kon ik ze figuurlijk bij de hand nemen. Altijd wist ik wel een snaar te raken bij mensen. Onder al die ellende en zwakheid zat altijd iets moois. Bij iedereen kon ik wel iets vinden dat de persoon enthousiasmeerde, iets dat hij/zij graag deed en goed kon. Mijn motto was dan ook: ‘iedereen kan wat’.
Nu zit ik zelf in de positie van uitkeringsgerechtigde. Ik ben gepensioneerd en heb recht op AOW en pensioen. Ik hoef niet meer te werken en niet meer te solliciteren. Wat een vrijheid! Maar deze vrijheid is niet zo eenvoudig als het lijkt. Ik kan me een ander artikel herinneren dat ik ooit las en dat vermeldde dat er veel depressie voorkomt onder ouderen. Dat kan veel oorzaken hebben. Zoals het niet langer hebben van een gestructureerde dagbesteding, het achteruitgaan van kracht en gezondheid, het verlies van dierbaren en sociale uitsluiting: het wegvallen van omgang met collega’s en eventuele zorg voor kinderen.
Je moet je maar zien te vermaken!
Ahmad en ik doen ons best wat van ons gepensioneerde leven te maken, met wisselend succes. Wij zijn allebei graag bezig met iets. Liefst ook nog iets dat enig nut heeft. En dat laatste valt niet mee. Het is niet gemakkelijk om telkens weer wat nieuws te bedenken. Ik hield me tot nu toe onledig met het schrijven van stukjes in mijn weblog, koranles van opa Halleluja, het schrijven van een boek (staat in mijn pc om verder te bewerken), het tekenen van portretten en het maken van filmpjes en foto’s. O ja, en niet te vergeten sporten en yoga. Met dat laatste ben ik gestopt, omdat ik het niet fijn vind om verplicht bepaalde dagdelen ergens te moeten zijn.
Maar steeds merk ik dat ik aan iets begin met heel veel enthousiasme en dat ik er na een tijdje weer op uitgekeken ben. The story of my life.
En nu denk ik: genoeg van dit alles. En ik zeg tegen mezelf: probeer eens niets te willen en te hoeven, maar simpelweg er te zijn. Te zien wat er om je heen is en gebeurt (zonder dat je het direct hoeft vast te leggen op een filmpje, fotootje of in een verhaaltje). Wees gewoon even stil en kijk om je heen, mens. 😉

Het is stil om ons heen. Dat wil zeggen, als je niet de geluiden meerekent die van ’tweevoeter de mens’ afkomstig zijn. Gisteravond weer tot drie uur in de nacht harde muziek van een Spaanse band vanaf het openluchtpodium hier in het dorp. Waarschijnlijk een feest ten afscheid van de vakantieperiode dat door de scholen wordt georganiseerd voordat het schooljaar hier weer begint. Dat krijgen we vanavond weer en zondag eveneens, maar dan tot 24 uur. Hier zijn de georganiseerde festiviteiten elk jaar hetzelfde en dus nu voorspelbaar ;-).
Maar overdag is het verrassend stil in ons doodlopende straatje. Geen getjilp van musjes, zoals we gewend zijn. Er zijn geen musjes afgekomen op het brood dat we in ons vogelhuisje hadden gekruimeld.
Wat kan de reden zijn van deze vogelstilte? Wij denken de droogte van de afgelopen tijd. Het heeft hier nauwelijks geregend en de natuur is gortdroog. Waar moeten de gevederde vriendjes hun water halen? Waarschijnlijk in de buurt van zwembaden.
Vandaag gaan we op zoek naar tijm in het wild. We zien dat de natuur droger dan droog is. De amandelbomen staan er verpieterd bij. Maar tijm groeit tegen alle weersomstandigheden in. Ahmad plukt wat droge takjes. Rozemarijn vinden we helaas niet.

Als we thuiskomen zet ik een bakje water op de balkonrand. Hoop dat vogeltjes het opmerken en komen drinken.