Wat is er toch een verschil tussen wanneer iemand zich lichamelijk niet lekker voelt en wanneer dit wel zo is. Na een week ben ik hersteld van ‘ik weet niet wat ik had’. Opnieuw tel ik mijn zegeningen: dat ik op mijn leeftijd me nog fit mag voelen. Dat is niet voor iedereen weggelegd.
Mooie foto van Ahmad, met telefoon genomen.
Door de hoge bomen rond onze woning hebben wij niet zo een last van de warmte vandaag als veel anderen die in een omgeving wonen met meer stenen en minder groen. Dat is een reden te meer waarom ik hoop dat ze onze huizen voorlopig niet gaan afbreken. ?
De brand heeft veel schade en leed aangericht. Het was een mooi gebied, waar veel mensen en dieren van konden genieten. Even afwachten of en hoe de natuur zich gaat herstellen. Het is ook al zo lang droog daar. Er is flink wat regen nodig om het watertekort op te lossen.
Ze hebben nu hun eigen huis in Quadalcanal en hun eigen lap grond op nog geen kilometer van hun huis. Ze dachten dat het wennen zou zijn, na gewoond te hebben op die mooie plek in Mairena del Ancor, maar dat valt erg mee. Ze zijn nu al helemaal gewend en zouden niet graag terug willen. Het is nog even afwachten of zijn dochter een aanstelling kan krijgen in het onderwijs in één van de omliggende dorpen. Dat ligt nogal ingewikkeld in Spanje. Het is anders dan hier. In Spanje zijn mensen die in het onderwijs werken ambtenaren en er wordt van hogerhand bepaald of een overplaatsing die zij aanvragen naar een andere school in een andere gemeente wordt toegekend.
Maar voorlopig is het vakantie en zij hebben geen enkele moeite te wennen aan hun nieuwe omgeving. Ze gaan zo vaak mogelijk naar hun land, waar de hond en de kat en de kippen al permanent verblijven. De hond er de kat zijn door hun gezamenlijke landleven erg op elkaar ingesteld nu en spelen veel samen.
Twee schattige huisdieren die het goed met elkaar kunnen vinden. Ze zijn allebei komen aanlopen in Mairena del Ancor en nu meeverhuisd naar ‘el campo’ nabij Quadalcanal, waar ze de dag en nacht op elkaar aangewezen zijn.
De kleine slaapt net zo makkelijk in Quadalcanal als in Mairena del Ancor. Natuurbaby ?
En de kat zoekt vaak het gezelschap en de geur van de kleine meid
Dat is ook een kunst. Niet altijd nuttig willen zijn, maar gewoonweg simpelweg genieten van het moment. Als gepensioneerde hoef je in wezen niets meer. Alles wat je doet is vrijwillig en je kan er ook weleens voor kiezen om niets te doen, dat wil zeggen niets nuttigs.
Ik ben nog steeds grieperig en het voornaamste wat ik nu doe is lezen, liggend op de tuinbank. Ik heb een flink aantal mooie boeken in mijn ereader gedownload. Tenminste, ik ga ervanuit dat de meeste heel goed zullen zijn, want het zijn allemaal boeken die op internet worden aangeraden als lezenswaardig.
In één van die boeken ben ik nu bezig, getiteld ‘de eenzaamheid van de priemgetallen’, geschreven door Paolo Giordano. Het is een mooi boek. Wat is het toch fijn dat er schrijvers zijn die ons in mooie taal laten genieten van verhalen over herkenbare mensen, gevoelens en gebeurtenissen.
Laatst las ik een boek van Philip Huff, getiteld ‘wat je bloed weet’. Het gaat over de jeugd van een jongen, zijn kleinere broertje en grotere zus en de gevolgen van die jeugd op hun verdere leven.
In een ogenschijnlijk ‘normaal’ en welvarend gezin gebeuren dingen die niet normaal zijn, zoals een vrijwel constante en gewelddadige ruzie tussen de ouders en af en toe mishandeling van de kinderen, met name de zonen. Daarentegen is er wel sprake van mooie vakanties, lidmaatschap van de hockeyclub en andere dingen die geld kosten. ‘Kakkersleed’ noemt de schrijver de jeugd van die kinderen ergens in het boek. De ouders worden beschreven als mensen die niet in staat zijn tot zelfreflectie, maar zich eerder zien als slachtoffer. Zij hebben toch hun kinderen alles gegeven wat ze konden en hun best gedaan? Waarom zijn die kinderen zo ondankbaar. De kinderen noemen hun ouders op een bepaald moment ook niet langer pappa en mamma (of vader en moeder) maar noemen ze bij hun voornamen, alsof ze de rol van ouder niet waardig zijn. De hoofdpersoon uit het boek durft het bovendien aan om zijn ouders flink de waarheid te zeggen over hoe zij als ouders gefaald hebben en uiteindelijk willen de twee zoons niets meer met hun ouders te maken hebben.
Ik zie in dit boek veel overeenkomsten met mijn eigen jeugd en die van mijn broer, maar ik ben blij dat ik nooit zo ver ben gegaan door mijn ouders ‘de maat te nemen’. Zoals in het geval dat beschreven wordt in dit boek was het ook in het geval van mijn ouders (dat wil zeggen mijn moeder en stiefvader) zo dat zij op hun beurt slachtoffer waren van dingen die verkeerd waren gegaan in hun jeugd. Je kan hierop zeggen: ‘Is dat een excuus en moeten zulke mensen wel besluiten kinderen te krijgen?’ Dat is gemakkelijk gezegd. Kinderen komen in veel gevallen vanzelf zonder dat daar lang over wordt nagedacht. En niemand krijgt een handleiding mee over hoe je de kinderen met liefde kan opvoeden en ze kan laten worden tot hun beste zelf. De meeste ouders maken hier of daar fouten, sommigen meer dan anderen
Ik ben blij dat ik mijn ouders nooit heb geconfronteerd met hun gedrag, maar ze heb geaccepteerd zoals ze waren. Het blijven mijn ouders en zij verdienen mijn medeleven over hoe hun eigen jeugd geweest moet zijn. Mijn stiefvader kwam uit een liefdeloos gezin met een vader die zelf als jongen van 16 jaar van huis is weggelopen vanwege mishandelingen. Mijn stiefvader hield niet van kinderen in het algemeen en wij waren bovendien niet zijn kinderen. Hij heeft zijn eigen zoon zijn hele leven aan zijn lot overgelaten. Hoe konden wij dan verwachten dat hij van ons zou kunnen houden als een vader? Onze biologische vader speelde geen enkele rol in ons leven vanaf zeer jonge leeftijd. Dat is gewoon pech hebben voor mijn broer en mij. Maar ik zie het niet als een reden om daar mijn hele leven onder te moeten lijden en daarom mijn ouders te moeten verachten. Ze zijn er alle drie niet meer (mijn vader, mijn stiefvader en mijn moeder). Ik heb ze vergeven, zoals ik ook hoop dat mijn kinderen mijn eventuele fouten zullen vergeven.
In onze tuin is het ook prachtig. Klein lichtblauw vlindertje op witte bloem. Als het zijn vleugeltjes spreidt is het hemelsblauw. Maar dat doet het vlindertje alleen vliegend.
Het werd eens tijd dat ik het leerde, mijn grenzen stellen. In oktober hoop ik 72 jaar te worden. Het lijkt nu beter te lukken, omdat ik minder impulsief reageer, maar eerst nadenk wat het gevolg is van mijn uitspraak of handeling voordat ik iets zeg of doe. Voorheen handelde ik vooral met mijn aandacht gericht op de behoeften van anderen en helaas vaak zonder voorafgaand overleg met mezelf en daarbij rekening houdend met mijn eigen behoeften.
Vanmorgen kwam ik in de verleiding om de buurvrouw te bellen om te vragen of zij boodschappen nodig had. Maar ik hield me in, omdat ik haar gezegd had dat zij mij kon bellen als er boodschappen nodig waren. En dat was een goede beslissing, want ze belde zelf en zei dat ze ‘helemaal leeg was’. Toen ik bij haar huis aankwam met een bakje soep en een bakje stamppot had ze het lijstje al klaar en na even babbelen met haar haalde ik de boodschappen.
Als ik dan haar boodschappen uit mijn kofferbak til en breng naar haar flatje, dan voel ik me heel stoer, met de zwaarste boodschappen in een schoudertas en twee lichtere tassen in de hand als een soort pakezel. Dan prijs ik me heel gelukkig dat ik nog zo goed ter been ben dat ik dat allemaal nog aankan, na mijn behoorlijk langdurige revalidatie van de gebroken heup in 2017. Ik loop echt weer als een kievit met zware last en al de trap op. Dat kon ik absoluut niet kort na die breuk. Wat een zegen!
Ik stalde de boodschappen voor haar uit op het aanrecht en borg de zwaarste en kwetsbaarste etenswaren voor haar op. Ze had een vuilniszak voor me om weg te gooien in de container en een (dit keer echt heel grote) kartonnen doos voor in mijn papierbak. ‘Kan je vanmiddag terugkomen voor de doos?’ vroeg ze. Nee, daar trapte ik niet in dit keer. ‘Ik neem hem nu gelijk mee.’ ‘Maar dat is toch veel te zwaar?’ ‘Nee, de doos is wel heel groot maar niet zwaar.’ Lachend nam ik afscheid. Ik heb haar wel aangeboden met haar binnenkort naar buiten te gaan om even te wandelen, als zij voelt dat zij daaraan toe is. Dat heb ik haar beloofd en dat zal haar goed doen. De wond is nu echt herstellende. Achter de donkere wolken die haar leven de afgelopen drie jaar verduisterden gloort nu een stralende zon.
Intussen kan ik deze week haar portret gaan afschilderen en afspraken maken om andere mensen te gaan zien. Ik voel dat mijn vrijheid is teruggekeerd.
Vooral de tweede dag was heel bijzonder, omdat we toen schitterend weer hadden. Er waren die dag genoeg mooie plaatjes te schieten, maar dat deed ik niet, omdat ik opging in het moment en vergat indrukken te delen. We reden 8.5 km op de fiets naar Breda en dat was een schitterende tocht met de laag staande zon. We aten daar heerlijk in een Thais restaurant. Groene curry met grote garnalen. Dat gerecht wil ik hier ook snel een keer zelf maken. Ik wil me graag verdiepen in de Thaise keuken, want die vinden wij allebei zalig.
Ahmad vond deze vakantie zo heerlijk dat hij mij voor mijn verjaardag ook een vakantie cadeau wil doen in de Alpugarra in Andalucía. Hij heeft al een mooi natuurhuisje gevonden daar. We zijn daar allebei heel enthousiast over. Maar nu nog even nagenieten van de vakantie die we net achter de rug hebben. Ik maakte een filmpje van een paar beelden, die de lading lang niet dekken.
Het huisje is superdelux en totaal privé. Vrij uitzicht op weide en bos. Er komt slechts zelden een buurtbewoner voorbij over het zandpad, te paard of lopend met een hond. Heerlijke stoelen in de tuin met weerbestendige kussens. En dat is maar goed ook, want het weer valt wat tegen. Veel wind en af en toe een bui. Maar we gaan gewoon naar buiten op de fietsen die bij de huur van het het huisje inbegrepen zijn. Er lopen talrijke fietsroutes in een schitterende omgeving. Als het even regent, dan schuilen we onder een boom.
Over een paar uurtjes vertrekken we. Ik heb mijn auto voor deze gelegenheid door de wasstraat gereden en gestofzuigd. Tank gevuld en banden opgepompt. We nemen een flinke krat mee met eten, zodat we daar geen boodschappen hoeven te doen, maar ons helemaal kunnen overgeven aan het vakantiegevoel. Ik heb er veel zin in. Onze koppijn is over. Misschien hebben we iets teveel gefeest ter ere van Ahamd’s verjaardag. Zonder alcohol, dat wel.
De buurvrouw heeft genoeg boodschappen en zij heeft gisteren in het ziekenhuis gehoord van de chirurg dat de behandeling met plastische chirurgie is aangeslagen! Dus zij is blij. De wond zal waarschijnlijk nu wel langzaamaan helen.
Verder nog niks te delen. Daarom hier een mooie video van YouTube:
Genieten in tuin van bloemetjes en bijtjes tijdens het ontbijt
Vanmorgen stond ik op met een suffig en pijnlijk hoofd. Ook Ahmad heeft last van branderige ogen en enige hoofdpijn. Morgen gaan we met vakantie. Gelukkig is het een relaxvakantie in de natuur. Er zijn twee fietsen tot onze beschikking daar. ‘Maar in het ergste geval gaan we helemaal niet veel fietsen en lopen we alleen arm in arm in de omgeving,’ zeg ik. Hoe dan ook, annuleren zit er niet in. Dus ik rijd morgen gewoon naar Ulvenhout, na eerst even langs Hendrik Ido Ambacht te zijn gereden voor het afleveren van een presentje voor mijn jongste dochter, die gisteren ook jarig was. 35 Jaar! Net als haar tweelingbroer.
Ondanks onze ‘malestar’ hebben we heel veel zin in deze vakantie?♀️?♂️
