Categorie archieven: Ons leven in Den Haag

Buurvrouw is ‘af’

Geplaatst op door
8
olieverf 30 x 40

Ik maakte de foto op een moment dat zij wat triest was. Ik vond haar expressie toen heel mooi en ook het licht dat op haar viel. Haar handen heeft zij heel vaak zo gevouwen als zij tegen me praat. Het is een heel karakteristieke houding voor haar.

Ik ga zo naar haar toe voor haar boodschappen. Ik zal haar een foto laten zien van het schilderij. Als zij hem goed genoeg vindt mag ze het schilderij hebben en doe ik er een lijstje om voor haar. Spannend!

Ze vond hem mooi en ik ga dus een lijstje eromheen kopen voor haar. Ze mag hem alvast hebben voor haar verjaardag in december, als ik er niet zal zijn.

Toen ik voor haar de boodschappen haalde op de fiets, zag ik onderweg schilders die aan een muurschildering aan het werken waren op de zijgevel van een portiekflat. Ik vond het mooi om te zien hoe zij aan het werk waren. Het is mij een raadsel hoe je de verhoudingen zo goed kan krijgen als je zo dicht op het werk zit. Ze werkten met brede schilderskwasten.

Misschien werken ze vanaf een sjabloon en hoeven ze alleen ‘in te kleuren’? Ik weet het niet.

Heen en weer

Geplaatst op door
Beantwoorden

Ging ik vandaag.

Ik heb een stel hele oude orchideeën, het zijn er 11. Ze zijn minstens 20 jaar oud. Veel mensen kopen orchideeën die in bloei staan en gooien deze weg als ze uitgebloeid zijn. Je kunt al twee orchideeën kopen voor een tientje, terwijl een kleine zak aarde voor de orchidee 6 euro kost. Maar ik blijf zorgen voor mijn orchideeën, ook als ze zijn uitgebloeid. Ik vind het altijd leuk als er weer nieuwe scheuten aangroeien waar bloemen aan komen

Mijn orchideeën zijn hier en daar heel erg opzij gaan hangen en zo lijkt het wel of de wortels te veel boven de aarde zijn gaan uitsteken en tevergeefs naar aarde happen. Ze zijn ook flink uit de kluiten gewassen inmiddels, zodat ik dacht dat sommige exemplaren wel een grotere pot konden gebruiken.

Ik fietste vanmorgen even naar Action en kocht drie glazen potten (orchideeën gedijen beter in een doorzichtige pot dan in een dichte). Thuis bleken ze niet veel groter dan de potten die ik al had. Dus ik wilde ze terugbrengen. Gelukkig had ik de bon nog. Ik stopte de potten weer in mijn grote fietstas en reed terug naar de Action. De bon had ik in mijn zak gestoken (dacht ik, maar ik weet zulke dingen vaak niet zeker, omdat je dat soort dingen vaak op de `automatische piloot’ doet). In de winkel aangekomen merkte ik, naarstig zoekend, dat ik geen bon had. Ik vroeg de cassière of ik de potten bij haar kon laten en even naar huis kon rijden om de bon te zoeken. Dat was o.k. Dus ik weer naar huis. Daar vond ik geen bon. Dan zat de bon misschien toch in de tas met de potten. In de winkel merkte ik dat dat niet zo was. ‘Ik laat de potten toch maar hier ,’ zei ik tegen het meisje. ‘Dan maar geen geld terug. Ik kan niks met deze potten.’ Het meisje vond dat wel zonde. Ze zei: ‘Als je nog weet wanneer je gepind hebt, dan kunnen we de bon opnieuw uitprinten’. Ik wist het nog, want het was een uurtje geleden. Er werd een ander meisje bij geroepen, die ‘servicedienst’ had. Ze vroeg me of ik het bankafschrift kon laten zien op mijn telefoon. Die had ik niet bij me. Ze ging toch voor me zoeken, de lieverd. Het duurde even, maar toen kwam ze tevoorschijn met een uitgeprinte kopie van mijn bon. Ik kon het geld terugkrijgen, maar wel via de pin. Had ik mijn pas bij me? Ja, die gelukkig wel. Ik moest hem even tegen de automaat aanhouden en kreeg toen een bonnetje als bewijs dat ik mijn geld zou ontvangen.

Ik weer naar huis, mezelf een sukkel vindend, maar ook opgelucht. Ik was nu een paar uur heen en weer aan het rijden voor niets. Thuisgekomen zag ik de bon, die ik niet had kunnen vinden, liggen op de grond naast deur die ik op slot had gedaan toen ik met de potten vertrokken was. Met het tevoorschijn halen van de sleutel had ik de bon uit mijn zak laten vallen. Toen ik terugkwam om de bon te zoeken in huis was ik door een andere deur naar binnen gegaan en daarom had ik de bon niet zien liggen.

Ik had willen schilderen, maar in plaats daarvan ben ik voor niets een paar keer heen en weer gefietst naar de Action. Gelukkig had lieve Ahmad voor mij intussen orchideeën verwisseld van pot en voorzien van verse aarde. Dat was tenminste nuttig.

Over nuttig gesproken. Hij maakt ook deze raamdecoratie voor onze slaapkamer.

Die hangt al en nu is hij alweer bezig met een muurdecoratie voor de buurman. Wij kregen van hem een voorpoot van een, ter gelegenheid van het slachtfeest, geslacht schaap. Wij laten nooit een dier slachten en doen niets aan dit slachtfeest. Ter compensatie maakt Ahmad een mooie decoratie van glas om cadeau te doen aan deze aardige buurman.

Naar Leiden

Geplaatst op door
Beantwoorden

Waarom moesten we nu ineens naar Leiden? Omdat daar het meest dichtbij zijnde SVB-kantoor gevestigd is waar Ahmad dit jaar zijn ‘bewijs van in leven zijn’ mocht afleveren. Toen hij in 2008 naar Nederland kwam heeft hij enkele jaren (voor zijn pensioengerechtigde leeftijd) op mijn adres in Nederland ingeschreven gestaan en voor de jaren dat hij hier zijn domicilie had ontvangt hij nu AOW. Het is geen groot bedrag, maar toch een welkom centje erbij waar hij kennelijk recht op heeft.

Sinds eind 2012 heeft Ahmad zijn domicilie in Spanje en elk jaar ontvangt hij in Spanje op zijn officiële adres nu een brief van het SVB met een verzoek om een ‘bewijs van in leven zijn’. Daarvoor moet hij een formulier invullen en laten afstempelen in het ‘Juzcado de paz’ en vervolgens aangetekend opsturen naar het SVB in Nederland.

Het probleem is dat dit bewijs van in leven zijn elk jaar in juli gevraagd wordt door het SVB en dat hij dan nooit in Spanje is. Dit jaar mocht hij het bij uitzondering inleveren op het kantoor van het SVB, maar dat kan volgens het meisje dat het formulier in ontvangst nam maar één keer. Dus hij zal elk jaar met het probleem zitten dat hij te laat het bewijs van in leven zal kunnen inleveren. Ze kan er geen notitie van maken dat Ahmad het formulier elk jaar drie maanden ná de gewenste datum kan inleveren. Hij kan wel uitstel vragen na ontvangst van een tweede aanmaningsbrief. Maar die brieven zullen altijd naar zijn adres in Spanje gaan. Dit jaar kreeg hij het bericht bij uitzondering op zijn verzoek per mail, maar ook dat mag volgende jaren niet meer. Cosas de burocratía! Je zou toch zeggen dat een verzoek per email goedkoper is, minder papier kost en minder omslachtig is.

We zoeken hiervoor wel een oplossing. Misschien kan Miguel de postbus voor hem legen en ons waarschuwen wanneer er in het verre Andalucía een tweede brief is bezorgd van het SVB. Dan kunnen we vanaf hier een verzoek om uitstel vragen. Wat een gedoe, hè.

Maar we maakten van het ritje naar Leiden een uitje, gingen per trein omdat het SVB-kantoor vlakbij het centraal station van Leiden is. Het was leuk een stukje van Leiden te zien en daar een kopje koffie te drinken.

We keken, wachtend op de trein, uit op de plek waar de carrière van mijn jongste zoon begonnen is.?
Kleine globetrotter ?
Nostalgie: het type toren waarlangs mijn vriendinnetjes en ik naar boven klommen (ik zou het nu niet meer durven)
Hij kwam zo vrolijk aanlopen. Ik mocht de foto maken.

Zielig vogeltje

Geplaatst op door
Beantwoorden
zo zag de vogel eruit

Vanmorgen wilden we, zoals gewoonlijk bij mooi weer, buiten ontbijten. We zagen een vogel (we dachten dat het een spreeuw was) op zijn ruggetje liggen op het terras. De pootjes bewogen zachtjes, dus de vogel leefde nog. Ahmad zette het diertje recht en toen hopte de kleine vogel de tuin in en verschool zich onder de struiken. Hij bleef daar wat rond ritselen, maar opstijgen lukte kennelijk niet. Intussen struinde er ook een grote rat door de tuin, die we wegjaagden.

We aten niet echt rustig, denkend aan dit zielige vogeltje en hoe hem te helpen. Er kwam ook even een soortgenoot op de schutting naar het hulpeloze dier kijken, misschien wel zijn of haar partner. Ik houd het maar even op ‘haar’.

Na het eten besloot ik de dierenambulance te bellen. Ahmad zette de vogel in een schoenendoos van Manfield (waar toevallig een mooi rond gat in zit aan de zijkant). Ik kreeg de nachtdienst aan de lijn. Een meisje zei me dat we de vogel een uur in de doos moesten laten zitten en dat deze dan meestal vanzelf herstelde. Waarschijnlijk had het dier een hersenschudding volgens haar. Maar ik vertelde haar dat de vogel al een tijd in mijn tuin had zitten schuilen en wat had rond gehipt, maar dat ze nog niet hersteld was en dat ik er geen vertrouwen in had dat dit in de doos wel ging gebeuren. Toen mocht ik haar brengen naar de vogelopvang. Met ongepoetste tanden reed ik ernaartoe.

De vogel werd bekeken en we kregen te horen dat het geen spreeuw was maar een jonge merel. Aan haar vleugels mankeerde niets maar haar pootjes waren verlamd. Ze zouden haar nu op een warme plek zetten en goed gaan verzorgen, zodat zij kon herstellen. Als ze hersteld was, dan zou ze tijdelijk in een volière geplaatst worden met vogels van dezelfde grootte en als ze dan helemaal weer ok was, dan zou ze worden vrijgelaten. In de regel is het niet haalbaar om alle vogels terug te plaatsen in het gebied waar ze vandaan komen. Maar wij wonen gelukkig niet ver van de vogelopvang, die gelegen is in Kijkduin.

Opgelucht reden we terug. Ik was ook blij mijn tanden te mogen poetsen. Maar de gewonde merel had in dit geval voorrang.

Erop uit! Naar brocante markt in Delft dit keer.

Geplaatst op door
2

Mijn kinderen nemen het ervan. Ze gebruiken hun vakantiedagen en vrije dagen voor uitjes met elkaar en met kinderen en familie. Ook wij hebben de smaak te pakken. Het is leuk om er even uit te zijn. Vandaag gingen we naar de antiek- en brocantemarkt in het mooie Delft. Het fietstochtje erheen is al heel leuk, omdat je een groot deel langs landelijke fietspaden fietst.

Ik verwachtte eigenlijk niet dat we iets zouden kopen. Mijn huis staat al vol met brocante en nostalgische dingen en meubels. Ik heb echt niets meer van dat alles nodig. Ook heb ik geen interesse in ‘juwelen’. Maar kijken is altijd leuk.

En gek genoeg vind je dan soms alsnog dingen die je wel wil kopen. Ahmad kocht bijvoorbeeld een tegeltje met, verrassend genoeg, een Spaanse tekst erop (het is een oud Arabisch gezegde).

We kwamen in gesprek met de verkoper hiervan uit Den Haag, die vloeiend Spaans bleek te spreken. Hij was 15 jaar getrouwd geweest met een Sevilliaanse.

Ik vond een cadeautje voor mijn jongste zoon die binnenkort jarig is en Ahmad vond daarna nog een boek in het Spaans met oude vertellingen, korte verhalen die nog heel goed te lezen waren en heel actuele thema’s aansneden. De Spaanse spelling is niet zo veranderd in de loop der tijd als de Nederlandse spelling.

Tot slot dronken we een peperduur kopje café latte (eigenlijk latte café) met een stuk appeltaart. Maar we zaten wel in een mooie tuin en dat was leuk.

We willen vaker naar die markt in Delft gaan.

Verborgen talenten

Geplaatst op door
Beantwoorden

In de media, in zalen en in musea en overal waar je maar kijken wil vind je talent: mensen die iets kunnen en dit dan vertonen om anderen te vermaken of om nuttig te zijn. Mensen en dieren zijn creatief en vindingrijk.

Sommigen worden bekend en verdienen een aardige boterham met hun talenten en vaardigheden. Anderen zijn creatief en talentvol zonder dat dit wordt opgemerkt door een groot publiek. Er is heel wat talent te vinden tussen de schuifdeuren. Haha, waar vind je die trouwens nog? Schuifdeuren tussen de eetkamer en zitkamer, dan wel tussen een woonkamer en een slaapkamer. De meeste mensen hebben die schuifdeuren al laten verdwijnen in hun huizen en hun doorzonkamers opengebroken. Nieuwe huizen hebben helemaal geen schuifdeuren maar een open keuken, zodat je ruimte kan besparen en mensen onterecht het gevoel kan geven dat hun woonkamer riant groot is. Dus er is weinig sprake meer van talent tussen de schuifdeuren, maar nog steeds is er wel verborgen talent. Ik houd daarvan. Het is zo verrassend en zo verfrissend en meestal ook heel origineel.

Vanmorgen kwam ik achter een verborgen talent van mijn jongste zoon: hij verzint verhaaltjes voor het slapen gaan voor zijn kind(eren). Nu nog voor maar één kind, want de jongste is er nog te klein voor. Vandaag mocht ik luisteren naar de verhalen die hij zoal, al fantaserend, weet te verzinnen. Hij vertelde er drie, bijgestaan door zijn oudste, die zich de verhalen heel goed kan herinneren tot in de kleinste details. Zo zijn kinderen. Ze houden van verhaaltjes en vinden het helemaal niet erg als verhalen een paar keer terugkomen. Ik kan me herinneren dat mijn oudste (die ik voorlas uit de Donald Duck) graag dezelfde verhalen een paar keer wilde horen en dat zij me vaak kon aanvullen, omdat ze bepaalde zinnen letterlijk in haar kleine koppie had zitten. En zo ook mijn kleinkind.

Het was heerlijk om naar zijn grappige verhalen te luisteren. Ik genoot er net zoveel van als zijn dochtertje en ik zag dat zijn vrouw het ook leuk vond om te luisteren. Ik wist wel dat hij welbespraakt was en een topverkoper met een fijne stem en dat hij vroeger al een talent had voor het imiteren van stemmen en accenten. Hij was zo grappig dat ik soms dacht: moet hij geen standup comedian worden. Maar niet iedereen is er happig op om op een toneel te staan. Dus de grappen en grollen waren alleen te horen in de huiselijke kring en waarschijnlijk onder zijn vrienden.

En datzelfde geldt voor zijn leuke kinderverhalen. Ze zijn in mijn ogen zoveel leuker dan de verhaaltjes die je kan lezen in de kindervoorleesboekjes. Ik zeg: ‘Waarom schrijf je geen kinderboeken? Je verhalen zijn zo leuk.’ Nee, dat ziet hij niet zitten. Dus zijn talent blijft een verborgen talent. Maar als moeder ben ik heel trots dat hij dit te bieden heeft aan zijn kinderen en ook aan zijn partner, die meegeniet van zijn verhaaltjes.

Zijn stemgeluid is ook opgemerkt door een aantal mensen en hem is gevraagd om zich te lenen voor het inspreken van reclame. Maar daarmee is hij evenmin bezig. Hij hoeft niet zo nodig zijn talenten naar voren te schuiven. Hij laat af en toe wat van deze talenten zien aan ons en gebruikt ze in zijn werk. Meer niet. Mijn toppertje.

Het moedergevoel

Geplaatst op door
1

Lang heb ik mijn kinders alweer niet gezien. Vandaag gaan we een kopje koffie drinken bij mijn zoon en zijn gezin. Zij genieten van een week vakantie met hun kinderen en voor een deel met neven die kinderen hebben in dezelfde leeftijd. Vandaag hebben ze tijd en zin om ons ook te zien, terwijl ze zich voorbereiden op nog een weekendje weg. Ik ben zo blij dat zij genieten van hun vrije tijd na zo hard gewerkt te hebben.

Morgen komt mijn jongste dochter gezellig bij me langs. Kunnen we lekker bijpraten.

Ik ben geen moeder die dagelijks wil horen hoe het met mijn kinderen gaat, maar ik vind het wel heerlijk om ze af en toe te zien. En natuurlijk ook de kleinkindertjes, al ben ik geen ‘oppasoma’. Maar ik denk dat ze het leuker hebben met andere gezinnen en familie die ook kinderen hebben van hun leeftijd dan met ons ouwe knarren. Dus dat komt goed uit ?.

big mamma

Hitte voorbij

Geplaatst op door
2

Het wil regenen in ons buurtje, maar het zet nog niet door. We laten het zonnescherm uithangen en ik hoop met een lange stok met schuurborstel vanuit de slaapkamerramen de aangekoekte vogelpoep van het zonnescherm te kunnen poetsen als het flink natgeregend zal zijn.

Gisteren hielden wij vanaf de ochtend het huis potdicht en dat was verstandig. Binnen was de temperatuur 24 graden, wat een stuk beter te hebben was dan de 37 graden buiten. Behalve koken deed ik de hele dag niets anders dan programma’s terugkijken op NLZIet. In de nacht kon ik echter niet slapen van de benauwde hitte die toch op de bovenverdieping was gaan hangen en toen heb ik maar een boek uitgelezen, terwijl Ahmad vredig naast me lag te slapen. Gimmick! van Joost Zwagerman. Wat een doelloze en trieste ellende beschrijft hij, maar het is wel goed geschreven.

Vandaag kan er weer meer actie ondernomen worden. Ik maakte een foto van mijn schilderij van de buurvrouw. Ik dacht dat het wel af was, maar het gekke is dat je op de foto vaak ineens toch nog wat foutjes ziet. Die zie ik in de afgebeelde handen en haar oog. Dus ik kan er nog even wat aan bijstellen voordat ik het als af zal beschouwen. Of ik daar vandaag zin in heb is een tweede. Ik heb meer zin om met mijn cameraatje op zoek naar momenten die ik wil vastleggen. Weet alleen niet waar en wanneer.

Intussen doe ik niet veel anders dan hier wat ouwehoeren op mijn pc. Maar het kriebelt wel om wat te gaan doen en om ook weer met mensen af te spreken. Ik denk dat ik toch even met dat schilderij bezig ga. Doeg!

Hier als toegift een blij liedje dat Ahmad toegestuurd kreeg van een vriend. Deze vriend maakt deel uit van de groep die zingt. Klinkt gezellig en lief. De beelden zijn ook mooi ?

♥

Naar Kijkduin met de camera

Geplaatst op door
Beantwoorden

Omdat het te warm is om binnen te fietsen op de hometrainer leek het mij een goed idee om vandaag met zijn tweeën op de fiets te stappen en door het lommerrijke natuurgebied van de Uithof, Madestein en Ockenburg naar Kijkduin te fietsen. We wilden weten hoever men al is met het totaal bederven van het eens zo gezellige Kijkduin.

We fietsten via de mooi gelegen fietspaden tot Kijkduin, wat mogelijk is vanuit ons huis zonder veel autoverkeer te hoeven tegenkomen. We wonen heel mooi aan de rand van Den Haag. Geen wonder dat de mensen met een dikkere portemonnee ons uit onze riant gelegen sociale woningen willen knikkeren. We wonen kennelijk veel te luxe met veel te veel groene ruimte om ons heen. Maar dat ter zijde.

Onderweg zagen we een mooie piepjonge aalscholver, die me genoeg tijd gaf voor wat foto’s.

Kijkduin bleek even naargeestig als we hadden verwacht. Er was inmiddels wel een ijssalon, twee zelfs, en ook de draaimolen stond eenzaam leuk te wezen op een leeg plein. Op terrassen met uitzicht op de straat in plaats van op de zee zaten enkele mensen, maar de meeste terrassen in hoeken achteraf waren leeg. Er was geen boulevard met terrasjes met uitzicht op zee meer. De hele kust stond volgebouwd met kolossen van flatgebouwen, waarvan veel nog in aanbouw. De appartementen in die flats schijnen verkocht te worden voor een miljoen.

Terrassen vind je alleen onder en achter de flatgebouwen
De mensen die wonen in de flatjes die er al stonden (links op de foto) zijn volledig beroofd van hun uitzicht. Zij moeten aankijken tegen de kolossen voor hen.
Het is nog niet genoeg! Het moet volgebouwd worden $$$$. Kijkduin wordt kijkflat.

Op stap met de camera

Geplaatst op door
Beantwoorden

Ik heb weer zin om met de camera op stap te gaan, op zoek naar leuke spontane foto’s van dingen die me opvallen. Als ik de camera, een klein ding, meeneem in haar tasje, dan ben ik meestal niet snel genoeg om de foto te nemen die ik had gewild. De momenten om op het juiste moment te klikken zijn kort. Je moet in de regel nog sneller je camera uit je zak kunnen trekken dan een revolverheld zijn pistool.

Daarom wilde ik graag een schouderriem aan mijn cameraatje zelf hebben in plaats van zo een riem aan haar tasje, want dan moet je telkens je camera uit haar tasje vissen en dat duurt te lang. De originele riem voor mijn Sony RX100iii kon ik nergens vinden op internet en daarom bestelde ik bij Amazon.nl een riem die er erg op leek. Maar ik had al een bruin vermoeden dat de lusjes van de riem mogelijk te dik zouden voor de piepkleine oogjes aan weerszijden van mijn camera. En dat bleek ook zo te zijn, zag ik toen ik het pakketje ontving.

Dus ik bracht het ding terug met het uitgeprinte retouretiket en al. In de Primera bleek dat ik een postzegel erop moest hebben (en ik was zonder geld vertrokken) en dat bovendien het huisnummer van het retouradres niet vermeld stond op het etiket. Heel raar.

Dus ik fietste weer naar huis met de envelop met die riem erin om thuis op zoek te gaan naar het huisnummer van de onderaannemer van Amazon en voor mijn pinpas. Onderweg zat ik al te bedenken hoe ik de riem misschien toch aan mijn cameraatje zou kunnen bevestigen.

Het huisnummer in Purmerend bleek moeilijk op te zoeken, dus ik ging kijken of ik iets kon verzinnen met die te dikke uiteinden van de riem voor de oogjes. En ja hoor, er zitten nu grotere oogjes in de te kleine oogjes. Die haalde ik uit andere dingen die ik niet meer gebruik. En toen was de camera gereed om mee te nemen op zoek naar snapshots.

Daarna heb ik de retourzending bij Amazon geannuleerd. Ik was blij dat ik af was van verdere rompslomp en heel gelukkig met mijn schouderriem.