Categorie archieven: Ons leven in Den Haag

Broertje verhuisd

Geplaatst op door
Beantwoorden

Het betreft hier het broertje van Laila, het katje dat alweer een tijd terug is aangelopen bij de dochter van Ahmad en is meeverhuisd naar Quadalcanal. Laatst was het gezin even terug in Mairena del Ancor om de eerste verjaardag van de kleine te vieren. Toen hoorden ze dat het zwarte broertje van Laila niet langer kon blijven bij de mensen waar het diertje nu verbleef. Daarom adopteerde de dochter van Ahmad dit gecastreerde katertje en nam hem mee op de terugweg naar Quadalcanal, waar hij mag blijven en zijn zusje Laila gezelschap kan houden.

Dus voortaan zullen de twee katten die in hetzelfde nest geboren zijn bij elkaar wonen. Dat is wel zo leuk. En de nieuwe zwarte bewoner met witte voetjes bleek ook direct te weten met wie hij het gezellig kan hebben. Hij blijft kopjes geven aan de kleine peuter, terwijl zijn zusje hem goed in de gaten houdt.

Wat een rijkdom! Ze hebben nu al twee katten, een lieve hond en heel veel kippen. Daar komen vast nog meer dieren bij. De buis die je hier ziet is een deel van het frame dat een kippenren wordt waarbinnen de kippen ’s nachts veilig zullen zijn voor eventuele aanvallen van vossen, wolven en wilde zwijnen.

‘Servicenummers’ 1883 en 1803 ? trap er niet in!

Geplaatst op door
2

Dat deed ik helaas wel. En voor het eerst sinds jaren verspilde ik mijn geld aan deze doortrapte zwendel. Het heeft me in totaal 43,86 euro gekost aan extra belkosten, terwijl ik normaal gesproken gratis onbeperkt bel in heel Europa met mijn abonnement.

Wat is er gebeurd? Veel providers van energie en telefoon- en internetdiensten vinden het prettig dat mensen alles via internet regelen. Ze zijn telefonisch wel bereikbaar, maar deze nummers zijn dikwijls moeilijk te vinden op hun website. Je moet dan echt weten waar je moet zoeken. Meestal is het een kwestie van helemaal naar beneden scrollen. Als je het telefoonnummer niet direct vindt, dan kom je vaak terecht op één van in de titel van dit stukje genoemde servicenummers, die beloven dat je direct verbinding zal krijgen met de klantenservice.

Ik belde 15 augustus mijn energieleverancier Engie. Waarschijnlijk kon ik hun telefoonnummer niet vinden op hun site en zo werd ik zonder het te beseffen verbonden met hen door het in google vermelde servicenummer 1803. Een automatische telefoonstem vertelt je dan supersnel en heel zachtjes dat het bellen je een euro per minuut zal kosten en (dat laatste op veel hardere toon) je gebruikelijke belkosten. Je denkt dan al heel snel dat je het wel niet goed gehoord zal hebben en dat het wel zal meevallen met die extra kosten.

En gisteren gebeurde me hetzelfde nog eens, toen ik mijn telefoon- en internetprovider Tmobile wilde bellen.

Karamba. Wat stom stom stom! Ik wil de lezer daarom waarschuwen niet zo dom te zijn als ik. Als je een telefoonnummer niet direct kan vinden op de site van de aanbieder die je wilt bellen, blijf dan alleen zoeken op de site van die aanbieder en vertrouw in geen geval op google, die je ongemerkt laat afdwalen door een servicenummer te laten oppoppen dat niets te maken heeft met het bedrijf dat je wilt bellen, maar zich ertussen wurmt als een dure ‘operator’, die je eerst in de wacht laat staan en dan laat praten met het door jou gekozen bedrijf. En dat allemaal voor een euro per minuut die zij in hun zak steken. Ik heb van mijn fout geleerd.

Ahmads kleinkind is 1 jaar geworden

Geplaatst op door
Beantwoorden

Geen bijzonder nieuws voor de lezer, maar wel voor de trotse opa. En ik mag er samen met hem van genieten.

Zoals ik eerder schreef is zijn dochter enkele maanden geleden van Mairena del Ancor, in de buurt van Sevilla, verhuisd naar Guadalcanal, dat een meer dan 100 km noordelijker ligt. Zij kon daar voor een redelijk bedrag een huis kopen in het dorp en op enkele kilometers daarvandaan een flink stuk land, waarop haar vriend wil gaan boeren. Het was even spannend of zij in Guadalcanal ook werk zou kunnen krijgen in het onderwijs. Zij is al jaren werkzaam in het lager onderwijs en heeft altijd als voorkeur de groep van de allerkleinsten gehad en ook gekregen. Dat zijn in Spanje kindertjes vanaf 3 jaar. Helaas was er dit schooljaar in Guadalcanal geen werk voor haar als ‘maestra’ voor deze doelgroep. Maar ze heeft wel werk gevonden in een nabij gelegen dorp voor het komende jaar bij een heel andere doelgroep, namelijk volwassenen! Ik weet niet wat ze deze mensen zal moeten gaan bijbrengen. Ik ben heel benieuwd wat haar werkzaamheden gaan zijn. Ze is al lang blij dat ze in ieder geval voor het komende jaar werk heeft in de buurt waar zij nu woont. Het is heel waarschijnlijk dat ze het schooljaar van na september 2023 wel weer kan gaan werken met de allerkleinsten in het dorp waar zij nu woont.

Om de verjaardag van de kleine Sara te vieren gingen zij en haar gezin terug naar Mairena del Ancor. Ze huurden daar een huisje voor een nacht om op het vakantieterrein ‘la Cansina’, waar zij een paar jaar gewoond hebben, de verjaardag te kunnen vieren met vrienden en familie uit Sevilla en omstreken.

Het is zo een schattig kind ?

Omdat Ahmad helaas niet bij de verjaardag kon zijn stuurde zijn dochter hem een mooie collage op canvas van fotootjes van Sara. Die werd precies op de verjaardag bij ons bezorgd. Echt lief van haar.

Zo kan Ahmad er elke dag van genieten

Als we weer in Alhaurin zijn willen we ze snel een keer gaan opzoeken. Het is wel meer dan 300 km rijden vanaf Alhaurin de la Torre, dus het zal dan wel voor een paar dagen moeten zijn.

Enge vrouwen

Geplaatst op door
1

Vaak wordt er gesproken over enge mannen, die alleen al vanwege hoe ze eruit zien een beetje eng overkomen. Dat klopt niet altijd. Een ogenschijnlijk ‘enge’ man kan een heel braaf en lief mens zijn en een lief uitziende man is misschien heel gemeen. Maar vrouwen kunnen ook eng zijn of op zijn minst je een onbehaaglijk gevoel geven als je naar ze kijkt.

Vandaag zat ik in de tram. In de tram heb je er niets over te vertellen wie er met je mee reist. Mensen kunnen heel dicht op je gaan zitten en dat kan je soms benauwen, maar er is dan geen uitweg. Ook de geur van mensen moet je zien te verdragen, want de tram is voor iedereen met een geldig reisdocument bedoeld.

Vandaag zat ik toevallig in de tram met merendeels vrouwen en van sommige daarvan kreeg ik een onbehaaglijk gevoel. Zo zat er in de verte in een tegenovergestelde rij een vrouw heel veel naar me te staren. Ze had een hoedje op en ze keek me aan met een blik die me deed huiveren. Ik probeerde er niet op te letten en mijn blik naar buiten te richten, waar het ochtendzonnetje behaaglijk op me scheen.

Mijn gedachten gingen naar heel lang terug (ik was nog in mijn twintiger jaren), toen ik in een bus zat. Al bij binnenkomst zag ik een vrouw achterin de bus met een duistere blik naar me staren, wat me direct een onbehaaglijk gevoel gaf. Een paar haltes verder ging ze plotseling in een rij naast me op een vrijgekomen plaats zitten. Ze hield op een ‘onopvallende manier’ een boek vast, opzij van haar lichaam. Op het boek stond een voorplaat met daarop een vrouw afgebeeld die op een SM achtige wijze onderhanden werd genomen. Over haar schouder gluurde ze naar mij om mijn reactie te zien. Ik schrok er enorm van en dat vond ze kennelijk leuk. Een paar haltes verder stapte ze gelukkig uit. Ik was er nog dagen door van slag.

De vrouw in de verte nu in de tram gaf me een even onbehaaglijk gevoel als de vrouw van lang geleden. Ik zag haar een paar haltes verder uitstappen, gelukkig zonder boek ?. Soms kunnen mensen die je niet kent je een onbestemd raar gevoel geven. Ik probeer me daar een beetje tegen te weren, maar het lukt niet altijd.

Filmpje museumbezoek

Geplaatst op door
Beantwoorden

Hier dan het korte filmpje dat ik maakte van het beeldmateriaal van het bezoek aan het Rijksmuseum afgelopen week.

Ik probeerde de clips te bewerken met OpenShot Video Editor, maar dit programma liep in mijn laptop steeds vast. Nu heb ik VideoPad Video Bewerker gedownload, een programma dat gratis is voor niet commercieel gebruik en veel leuke bewerkingsopties heeft.

Het valt misschien op dat ik niet veel beelden heb van de schilderijen, hoewel het was toegestaan te fotograferen zonder flits. Maar ik weet dat er talrijke afbeeldingen bestaan van de tentoongestelde schilderijen en heb me beperkt tot een paar schilderijen die ik een keer hoop na te schilderen. Eigenlijk denk ik nu al dat dit niet gaat gebeuren.

Kipfiletjes

Geplaatst op door
Beantwoorden

Gisteren zaten we gezellig te eten bij mijn jongste zoon. Het was erg warm en ik zat in mijn hempie aan tafel. Ineens merkte mijn kleindochter van 6 jaar iets op. ‘Oma, je hebt vellen aan je armen.’ Kinderen zijn zo heerlijk direct. Ik keek even met haar mee naar mijn bovenarm, terwijl ik met mijn ellenboog op tafel leunde. En ja, toen zag ik het ook ineens. Slap vel dat een beetje bungelde aan de achterkant van mijn bovenarm. Als ik zwaaide met mijn arm kon ik het vel laten wapperen. Ik zag mijn kleinkind daar met onverholen afkeer naar kijken. ‘Dat komt omdat oma oud is,’ excuseerde ik me. ‘Vroeger had ik dat nog niet.’ Maar de interesse in het hoe en waarom was al verdwenen bij het altijd eerlijke kind.

Het is voor mij wel ineens een reminder. Was ik ooit zo trots op mijn gespierde armen, nu moet ik constateren dat het ongemerkt zielige dunne armpjes zijn geworden met van achteren een lubberend kipfiletje.

Ik heb vroeger veel rondgesjouwd met kinderen en later ook behoorlijk zwaar getraind met gewichten. Toen had ik nog mooie armen. Ik dacht dat dit bij me hoorde en nooit zou verdwijnen. En nu wordt ik door de heldere blik van de kleine ineens geconfronteerd met een nieuwe waarheid. Ik heb de afgelopen jaren flink gefietst en mijn benen goed getraind, maar mijn armen heb ik verwaarloosd.

Vandaag heb ik besloten mijn gewichtjes van 1,5 kilootjes maar weer eens dagelijks op te pakken. Ik weet dondersgoed welke spieren ik moet trainen om te redden wat er te redden valt. Ach, en het is nog leuk om te doen ook. Spieren zijn er om te gebruiken. Ik heb mijn armpjes te veel ontzien. Dat komt ook door de sterke man naast me die me veel gewicht uit handen neemt ?.

Uitstapje naar Rijksmuseum

Geplaatst op door
1

Gisteren bezocht ik het Rijksmuseum in Amsterdam met een oude vriend, die op zijn beurt een vriend is van het Rijksmuseum. Dat wil zeggen dat hij tegen betaling van 75 euro per jaar zo vaak als hij wil het Rijksmuseum kan bezoeken en daarbij ook nog iemand gratis kan meenemen. Gisteren was ik de gelukkige. Ik dacht vooraf dat we misschien een paar uurtjes zouden rondlopen in het museum en dat we de rest van de tijd een beetje door Amsterdam zouden slenteren of wat zouden rondhangen op een terras.

Maar zo ging het niet. We liepen vanaf 11 uur in de ochtend tot 17 uur in de middag, toen het museum ging sluiten, door de vele zalen met schilderijen uit verschillende tijdsperiodes. Ook bewonderden we Japanse lakdozen met fijne motieven, waarbij je van stap tot stap het hele arbeidsproces tot aan het eindproduct kon bewonderen.

Normaal ben ik niet zo een museumfanaat, maar gisteren heb ik me de zes uur dat we daar doorbrachten geen moment verveeld. We liepen op ons gemak alle schilderijen af van zaal naar zaal met een kleine koffiepauze tussendoor en vergaten honger en vermoeidheid. Mijn vriend toonde zich de allerbest gids die ik kon wensen, Hij sprak met kennis van de schilderijen en en de diverse schildertechnieken en wist dat allemaal ook nog in een historisch perspectief te plaatsen. Net als mijn lief Ahmad is deze eenvoudige arbeiderszoon, die al jong moest gaan werken om mee te helpen in de kostwinning, een autodidact met een grote belangstelling voor geschiedenis en kunst. En dat zijn toevallig onderwerpen waar ik weinig vanaf weet. Ik heb beslist niet goed opgelet tijdens de geschiedenislessen op school.

Op weg met de tram van en naar het museum en rijdend en lopend door Amsterdam bleek mijn in Amsterdam geboren en getogen vriend me ook nog te kunnen trakteren op een beschrijving van bijzonderheden van de straten, buurten en gebouwen waar we langs kwamen. Hij kent zijn stad door en door en weet ook daarvan de geschiedenis te belichten. Ik luisterde wel naar alles wat hij vertelde, maar kon het allemaal niet zo snel verwerken met mijn kleine hersenpan.

Al met al was het een heel leuk uitje naar deze toeristische stad, die voor mij veel schoner en vrolijker oogde dan Den Haag. Zo graag zou ik mijn vriend ook het mooie van Den Haag laten zien, maar ik weet helaas weinig bijzonders te vertellen over de stad waarin ik nu toch al bijna 40 jaar woon. Toch wil ik graag dat hij in het komende voorjaar naar Den Haag komt en wellicht gaan we dan slenteren door de Haagse hofjes. Het zou ook mooi zijn als er die dag dan toevallig een Haagse brocante markt of kunstmarkt zou zijn in de chique binnenstad.

Ik maakte wat foto’s tijdens het uitje gisteren en ook wat filmpjes. Misschien kan ik daar een klein filmpje van plakken met het programma OpenShot Video Editor. Maar vandaag niet. Ik heb beloofd te koken voor een paar mijn oogappels, de tortelduiven.

De service van Axa

Geplaatst op door
Beantwoorden

Zoals ik laatst schreef was ik een paar dagen geleden mijn fietssleutel kwijt in een winkelcentrum en kreeg ik de sleutel na een half uur heen en weer lopen, overal vragen en zoeken terug omdat iemand, die de sleutel had gevonden, zo attent was geweest de sleutel af te leveren bij een Kruitvatfiliaal, waar ik ten lange leste ook vroeg of er een fietssleutel was gevonden.

Ik probeerde bij een ijzerwinkel een kopie te laten maken van mijn fietssleutel om te vermijden dat ik in de toekomst, als het weer mocht gebeuren, geen reservesleutel zou hebben thuisliggen. Maar de sleutel bleek niet nagemaakt te kunnen worden door een sleutelmaker in mijn buurt.

Ik zocht op internet en kwam erachter dat je een reservesleutel kan bestellen bij de fabrikant (Axa). Je kan het nummer noteren dat op de sleutel staat en dan wordt een kopie van de sleutel opgestuurd. Ik vulde het nummer in en kreeg een plaatje van een sleutel te zien die een paar millimeter langer was. ‘Dat is niet dezelfde,’ zei ik tegen Ahamd die even meekeek. ‘Misschien zit er wat minder ijzer onder het plastic,’ opperde Ahmad, De sleutel zou geschikt zijn voor verschillende soorten sloten waaronder het mijne, van het merk Solid. Andere sleutels met hetzelfde nummer als het mijne waren er niet. Op de website werd gewaarschuwd dat eenmaal bestelde sleutels niet teruggestuurd konden worden al ze niet pasten.

Ik waagde de gok en bestelde de sleutel. Vandaag arriveerde de sleutel via mijn brievenbus. Hij past niet ?. Typisch geval van jammer. Geen idee hoe ik nu aan een reservesleutel kan komen voor mijn fiets. Dus voorzichtig nu maar met die sleutel, nu en in de toekomst.

Ik belde net de ‘Sleutelkoning’ van Den Haag (gevestigd aan de Prinsengracht). Ik heb daar weleens eerder sleutels laten namaken die onmogelijk leken voor de gangbare sleutelmakers. De man aan de telefoon was erg vriendelijk en ried me aan eens langs te komen met de fiets. Dan kunnen we direct kijken of hij past of niet. Dat ga ik zeker doen, als het wat beter weer is (vandaag regent het). Ik complimenteerde hem alvast met zijn vakmanschap. ‘Ja, een oud ambacht,’ zei hij.

Ik houd ervan: van oude ambachten die nu nog bestaan, zoals rietvlechters, glasgraveerders, glas in lood bewerkers, houtbewerkers, enz. Dat deze ambachten maar niet zullen uitsterven ?.

Onverwacht leuk fietstochtje

Geplaatst op door
Beantwoorden

Ik kom terug van de boodschappen voor mijn buurvrouw. Al met al kost me dat wel een groot deel van de ochtend, met de tijd die ik besteed om met haar bij te praten meegerekend. Ze werd bovendien even onwel, kreeg pijn op haar borst en dan kan ik natuurlijk niet zomaar weggaan. De relatie tussen ons is overigens helemaal top. Ik besteed niet meer dan hooguit twee dagdelen per week aan hand- en spandiensten voor haar en het lijkt erop dat de lucht enorm geklaard is sinds ik haar vertelde dat ik ook graag wat tijd wilde overhouden voor mezelf. Ze is nu altijd lief, zelfs als ik een fout maak door de verkeerde vla mee te brengen of een pak met kapotte koekjes. We hebben het weer gezelliger samen dan ooit en ze noemt me zowaar bij mijn naam! ‘Hallo Shappie,’ roept ze me door de telefoon.

Enfin, ik kom dus terug van die boodschappen en Ahmad staat juist op het punt om zijn dagelijkse fietstochtje te maken in het natuurpark ‘de Uithof’ vlakbij ons huis. Ik ga met hem mee. De na de regenbui nog vochtige dit jaar (door de droogte) vroeg gevallen bladeren van de bomen ruiken heerlijk. We zien een pad dat afgesloten is met een houten hek dat wel open kan. Het geeft toegang tot een stiltegebied waar vogels broeden. Honden zijn daar niet toegestaan, maar er staat niets over fietsen. Wij gaan het pad op en komen terecht in een gebiedje (het is niet groot) dat direct aanvoelt als een oase van rust. Het is er stil en er ligt nergens zwerfvuil. Daarvan genieten wij en we zetten onze fietsen even aan de kant van het pad zodat ik enkele foto’s kan maken.

Hoera, daar is een aalscholver. Helaas wappert hij niet met zijn vleugels.
De waterlelie, symbool van  beminnelijkheid, zuiverheid, liefde, vruchtbaarheid, vrouwelijkheid, eenheid en vergankelijkheid ?

Het is allemaal niet bijzonder, maar schoonheid zit hem voor mij in het gewone, het onverwachte: dat korte moment van rust en stilte in een natuur zonder viezigheid van achtergelaten zwerfvuil.

Op de terugweg merkt Ahmad dat hij een lekke voorband heeft. Hij moet naar huis lopen. ‘Ga jij maar vast,’ zegt hij. ‘Nee, samen uit samen thuis.’ Hij loopt en ik fiets stapvoets naast hem. Gelukkig gebeurde dit terwijl we niet ver van huis waren en niet op ons fietstochtje naar Delft ofzo. Morgen gaat hij de band plakken.

Huisvlijt

Geplaatst op door
Beantwoorden

Hoewel het erg warm is de laatste dagen zijn Ahmad en ik toch heel rustig bezig met onze hobbies.

Ahmad houdt het slijpen van zijn glaswerk even voor gezien sinds hij het laatste werkstuk voor de buurman af heeft. Hij concentreert zich nu op de tuin en met name het bewaren en laten drogen van zaden van enkele tuinplanten die we leuk vinden en die insecten als hommels, vlinders en bijen aantrekken. Hij verzamelt de zaden om volgend jaar te zaaien in onze eigen tuin en om mee te nemen voor zijn dochter. Zijn schoonzoon is van plan bijen te gaan houden op zijn land om honing te oogsten.

En ik heb weer zin in een nieuw schilderij, nu de kabouter voor buiten af is en alleen nog moet drogen om vernist te worden.

Er komt nu een dakje boven, zodat de decoratie hopelijk niet zo snel gaat afbladderen

Ik zoek nu een foto van mijn jongste kleinkind om na te schilderen. Portretten zijn moeilijk. Ervaren schilders raden je aan om veel te oefenen met andere afbeeldingen of stillevens zoals een appel of een peer. Maar ik vind dat zo saai. Dus tegen beter weten is ga ik gewoon weer voor een volgend werk dat niet bedoeld is om weg te gooien of omgekeerd tegen de muur te zetten.

Ik oefen ook af en toe met OpenShot Video Editor. Voor geïnteresseerden: Deze tutorial op YouTube is heel instructief en helder in uitleg. Maar ik merk dat ik weinig materiaal heb om te oefenen. Ik film heel weinig de laatste tijd.

Verder vind ik het voor het eerst sinds lange tijd leuk om nieuwe recepten te zoeken op internet en deze klaar te maken. Vandaag heb ik nog boemboe van Thaise groene curry en die ga ik dit keer klaarmaken met andere groenten.